Lebowski – Galactica

Intro: Paris Gravouniotis, Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
14 / 04 / 2019

One album in the beginning of the decade and a second one at the end of it! This is pretty much the course of the Polish prog rockers Lebowski. I lucked to write about their amazing debut album Cinematic in the recent feature of the site which had to do with ten important debut albums in 2010. Even though the live album (Plays Lebowski) they put out two years ago did include new material, nobody could think that a new album would come ten years later.

The sole line-up change is this of the bassist; therefore there is no essential difference in the sound of the band, a change that hardly anyone who has listened to Cinematic would long for. Keeping in mind that a distinctive style is paramount in the prog genre, their next move was more than good news. How wrong could it be reproducing such a successful – though not so original – recipe?

An average follow-up

When I heard that Lebowski released a new album nearly a decade after Cinematic, I was very excited I must confess. Their debut album made the cut in 2010 due to its peculiar disposition and the beautiful compositions. The fact that it was a double one scored some extra points until silence was spread for the next ten years.

The basic trait of the Lebowski sound is the cinematic flow that the combination of neo-prog, jazz and post-rock is moulded into, a trait honed to perfection in Cinematic. The listens revealed that it is present in Galactica too, slightly differentiated, of course. The common attribute of the nine compositions are the melodies which are the vehicle to explore assorted soundscapes. Tracks like the starter Solitude of Savant, Midnight Syndrome, White Elephant and The Last King are evident of their direction. Guitar riffs, synth runs, plenty of guitar parts, mild –bordering on the lukewarm- jams and scarce changes of rhythm are what characterize Galactica throughout its duration. Barely two or three compositions break away from this specific style, like the atmospheric Goodbye My Joy where the telltale tone of flugelhorn does the trick or Mirage Avenue with the piano runs, the acoustic guitar and the clarinet that render it as one of the most beautiful moments of the album.

Generally, Galactica’s greatest flaw is that their music lacks ‘corners’, namely their musical proposition is polished and follows a fairly straight route. The absence of adventurous moments, the undue long duration of the album and the somewhat flat production turn it into a boring procedure to listen to. Moreover, even repeated listens fail to etch in the listener’s mind an idea or melody since, as already said, almost all of the tracks resemble dangerously each other. Undoubtedly, both technique and performance are of high standards, yet composition-wise they come nowhere near Cinematic.

My judgment is that, given the time that intervened between the two albums, Lebowski could have worked harder and more meticulously on the compositions they intended to include in their new release. Let’s hope that their next move will be much more inspired.

6 / 10

Paris Gravouniotis

2^nd opinion

Granted, the years of anticipation and the particularly personal style of Lebowski had raised my expectations from this very album, yet even if it is reviewed like any other album it is, unfortunately, not remotely convincing. The style is exactly the same as it was in the debut album, but leans evidently more on the jam side than the compositional one and the lack of any memorable melody follows suit. The unjustifiable long duration, the pretentiously melodic or grande parts, the pervasive atmosphere which hypnotizes instead of charming the listener and the incredibly poor production for today’s standards, add to that. The excellent performances of Grzegorczyk (guitar) and Łuczaj (keyboards) keep somewhat the interest, but anyone who knows the band this comes as no surprise. It’s a certainty that these very musicians have a lot of good music inside them and if they break free from the trap of repetition, they will give outlet to it in the most ideal way.

4 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Πάρης Γραβουνιώτης, Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
14 / 04 / 2019

Ένας δίσκος στην αρχή δεκαετίας και ένας ακόμα στην αυλαία της! Αυτή είναι η πορεία μέχρι στιγμής των Πολωνών prog rockers Lebowski. Μάλιστα για το εξαιρετικό τους ντεμπούτο Cinematic είχα την τύχη να γράψω στο πρόσφατο αφιέρωμα του site για τα prog ντεμπούτα του 2010. Αν και το προ διετίας live τους (Plays Lebowski)  περιλάμβανε καινούριο υλικό, σίγουρα λίγοι περίμεναν καινούρια full-length κυκλοφορία μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια.

Η μοναδική αλλαγή στη σύνθεση του σχήματος είναι στη θέση του μπασίστα, οπότε δεν υπάρχει ουσιαστική αλλαγή στον ήχο της μπάντας, κάτι που δε θα ήθελε κανείς από όσους είχαν ακούσει το Cinematic. Σκεφτόμενοι πόσο σημαντικό για το τον prog ήχο είναι το απόλυτα προσωπικό ύφος, η δισκογραφική συνέχεια των Lebowski ήταν παραπάνω από ευχάριστο νέο. Πόσο λανθασμένη μπορεί να αποδειχτεί ακόμα και η επανάληψη μιας τόσο πετυχημένης -αν και όχι πρωτότυπης πια- συνταγής;

Μία μέτρια συνέχεια

Μαθαίνοντας ότι οι Lebowski κυκλοφόρησαν νέο album σχεδόν μία δεκαετία μετά το Cinematic, ομολογώ ότι ενθουσιάστηκα. Το ντεμπούτο των Πολωνών ήταν από εκείνους τους δίσκους που ξεχώρισαν το 2010 για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και τις πανέμορφες συνθέσεις που περιείχε. Το γεγονός ότι ήταν διπλός φυσικά τον ανέβασε ακόμα περισσότερο, πριν ακολουθήσει σιγή για αρκετά χρόνια.

Το βασικό χαρακτηριστικό του ήχου των Lebowski είναι η κινηματογραφική ροή που αποκτά ο συνδυασμός neo-prog, ambient, jazz και post-rock, στοιχείο που αποτυπώθηκε άριστα στο Cinematic. Αυτό από τις ακροάσεις φαίνεται πως το έχουν διατηρήσει και στο φετινό Galactica, με μερικές βέβαια διαφοροποιήσεις. Κυριότερη συνισταμένη και στις εννέα συνθέσεις του δίσκου είναι οι μελωδίες, οι οποίες αποτελούν το όχημα ώστε να εξερευνήσουν διάφορα ηχοτοπία. Κομμάτια όπως το εναρκτήριο Solitude Of Savant, το Midnight Syndrome, το White Elephant και το The Last King είναι ενδεικτικά του ύφους τους. Κιθαριστικά riffs, synth περάσματα, αρκετά σολιστικά μέρη, ήπια -στα όρια του χλιαρού- τζαμαρίσματα και ελάχιστες εναλλαγές ρυθμών χαρακτηρίζουν το Galactica σχεδόν σε ολόκληρη τη διάρκειά του. Μόλις και μετά βίας ξεφεύγουν από το συγκεκριμένο ύφος δύο-τρεις συνθέσεις όπως φερ’ ειπείν το ατμοσφαιρικό Goodbye My Joy με τη χαρακτηριστική πινελιά που του προσδίδει το φλικόρνο ή το Mirage Avenue με τα περάσματα από πιάνο, ακουστική κιθάρα και κλαρινέτο να το καθιστούν μία από τις πιο όμορφες στιγμές του δίσκου.

Γενικότερα, το μεγάλο μειονέκτημα του Galactica είναι η έλλειψη γωνιών στη μουσική τους πρόταση και η αρκετά ευθεία και γυαλισμένη προσέγγιση των Lebowski συνολικά. Η απουσία περιπετειωδών στιγμών, η αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια του δίσκου και η αρκετά επίπεδη παραγωγή καθιστούν αρκετά μονότονη και πληκτική την κάθε ακρόαση. Μάλιστα, μετά από τις  αλλεπάλληλες ακροάσεις του δίσκου μόλις και μετά βίας καταφέρνει να σου μείνει στο νου του ακροατή μία χαρακτηριστική ιδέα ή μελωδία, καθώς, όπως προαναφέρθηκε, σχεδόν όλα τα κομμάτια ομοιάζουν επικίνδυνα μεταξύ τους. Αναμφισβήτητα τεχνικά και εκτελεστικά στέκονται σε αρκετά υψηλό επίπεδο, ωστόσο συνθετικά δεν κατάφεραν δυστυχώς ούτε καν να πλησιάσουν το Cinematic.

Θεωρώ ότι δεδομένου του χρονικού διαστήματος που είχαν να κυκλοφορήσουν καινούριο album, οι Lebowski  θα μπορούσαν να είχαν προετοιμαστεί καλύτερα και να είχαν δουλέψει σε βάθος τις συνθέσεις που αποφάσισαν να βάλουν στο νέο τους δημιούργημα. Ας ελπίσουμε η δισκογραφική τους συνέχεια να είναι αρκετά πιο εμπνευσμένη.

6 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

2^η γνώμη

Μπορεί τα πολλά χρόνια αναμονής και το ιδιαίτερο προσωπικό ύφος των Lebowski να με έκανε να περιμένω πολλά από τον συγκεκριμένο δίσκο, ωστόσο ακόμα κι αν κριθεί όπως κάθε άλλο album, δυστυχώς δεν πείθει. Το ύφος της μπάντας είναι το ίδιο με το ντεμπούτο, δηλαδή κινηματογραφικό ατμοσφαιρικό prog, αλλά με εμφανώς πιο jamming χαρακτήρα. Ως συνέπεια του τελευταίου, το συνθετικό βάρος απουσιάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό και μαζί με αυτό και οποιαδήποτε αξιομνημόνευτη μελωδία. Σε αυτό παίζει ρόλο και η αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια, τα επιτηδευμένα μελωδικά ή grande σημεία, η διάχυτη ατμοσφαιρικότητα που υπνωτίζει αντί να γοητεύει και η εντυπωσιακά κακή παραγωγή για τα σύγχρονα δεδομένα. Η υψηλού επιπέδου εκτελεστική ικανότητα των Grzegorczyk (κιθάρα) και Łuczaj (πλήκτρα) είναι το στοιχείο που κρατά κάπως το ενδιαφέρον, αλλά γνωρίζοντας την μπάντα αυτό είναι παραπάνω από αναμενόμενο. Είναι βέβαιο πως οι συγκεκριμένοι μουσικοί έχουν πολύ καλή μουσική μέσα τους και αν ξεφύγουν από την παγίδα της επανάληψης θα την αποδώσουν με τον ιδανικό τρόπο.

4 / 10

Δημήτρης Καλτσάς