Horizon’s End – Skeleton Keys

Intro: Χρήστος Μήνος
Translation: Lefteris Statharas

The ‘90s were definitely the golden age of hard progressive music. From the first few years, it managed to radically change the face of music and help progressive music evolve after a period of stagnation.

Before the Greek scene had set sails for international recognition there were some progressive metal bands that even though they didn’t receive the recognition and the attention that they deserved, they gave high standards of songwriting. A spring that unfortunately remained unfinished. One of the bands that stood out in the Greek scene was Horizon’s End with their name come in direct impact with the content of their music being special and documented in only two records, that really opened new horizons.

The prog metal time capsule

Many years after their last record, A Concrete Surreal, the band from Thessaloniki is back and won’t back down from the hardships that have gone through. Skeleton Keys is an album that brings the progressive metal of the 90s to the forefront, not as a reflection, but as a necessary continuation of an effort that shouldn’t have stopped so early.

The instrumental Alpha crushes the extended silence from Horizon’s End camp since 2001 and gives a good foretaste for what will follow in more than an hour of music. Forming Fantasies that follows, brings the Italian Eldritch (Headquake and El Niño era) to mind, with the keys intertwining with the bombastic rhythm, before the voice of Vasilis Topalidis makes its appearance. Symphonic elements are added to the track that remind me of another Italian band of that era (if I mention the name Rhapsody would it be improper?). Generally, the atmosphere brings back the best moments of prog / power metal with the technique being hand in hand with the melody and the speed obeying to the melodic requirements.

The Land of Decay continues in the same path. The guitar and keyboards are starring once again with their combination bringing another band from the neighboring country in mind. I think that the influences of early Labyrinth are evident and the feeling of the 90s sound is festively sealed.

The continuation is more melodic, and it brings memories from the first album of the band, the classic Sculptured on Ice. In one point I would swear that the notes belong to the genius of Hadjidakis before a very special guitar solo makes an appearance that will lead to a very technical finale. In Ocean’s Grey one of the best tracks (if not the best) is guiding the inspiration of the album. The influences of Dream Theater are evident in the intro of yet another melodic track that moves between the solemn melancholy and hard riffing. For one more track the band is slowly building a labyrinth of complex music, they know however the way to not lose themselves in it in order to support a song with a beginning, middle and end.

Who’s Afraid of the Big Bad Wolf offers the most easy to remember chorus of the album without deviating from the resultants. Beautiful prog / power that finds the golden section between melody and technique.

The longest track of the album is at the very end. Be extends to almost 23 minutes and it wouldn’t be an exaggeration to state that it concentrates all the best moments from the years that now seem centuries ago. Dream Theater, Symphony X, Fates Warning from the era when their career was building the dream of progressive metal, are now being intertwined by a band that knows how to handle the influences and more importantly leave its own mark on the final result. A song that can be seen as an adventure and can be heard with a great appetite because there are no more bands of an equivalent perception in progressive metal songs. An unforgettable way to end a very nice album.

After almost two decades, Horizon’s End don’t offer us music that would grow the nostalgia for an era that they were also a part of. It is a continuation that is resting the dire process of time and the changes that it brings. Without adding anything new, it sounds fresh. Even though it is not a masterpiece, it still is a very good album. A progressive metal sound of the ‘90s that with a magical and always welcome way is back with us like it never left.

8.5 / 10

Christos Minos

2^nd opinion

After an absence of 18 years, the legendary Greek prog metallers Horizon’s End have returned with a new album. From the opening instrumental Alpha the band continues in the same direction as in the previous album and delivers top notch prog metal. The album is consistent, with grandiose melodies, beautiful orchestration, great complex instrumental arrangements and performances, tempo changes and variety. The overall atmosphere on this album is very strong and its emotional depth and colours unfold more with every listen. The interplay between all the musicians on this release is breathtaking with each member given ample time to shine. The strong 90s nostalgic vibe is very evident in songs like The Land of Decay and Dreamer’s Hands. The monumental 23 minute long Be is almost on par with the best Dream Theater and Symphony X stuff. Skeleton Keys is for sure one of the most remarkable comebacks during this year. Highly recommended to anyone who appreciates this genre, although non-metal prog fans might also find a few things that will gain their interest.

8 / 10

Goran Petric

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας

H δεκαετία του ‘90 ήταν χωρίς αμφιβολία ο χρυσός αιώνας της σκληρής προοδευτικής μουσικής. Από τα πρώτα της χρόνια άλλαξε άρδην το πρόσωπο της μουσικής και κατάφερε να εξελίξει την προοδευτική μουσική μετά από μία περίοδο στασιμότητας.

Πριν η ελληνική σκηνή ανοίξει πανιά για την διεθνή καταξίωση υπήρχαν μερικές μπάντες που αν και δεν έλαβαν την αναγνώριση και τη προσοχή που τους αναλογούσε έδωσαν υψηλά δείγματα γραφής της ελληνικής εκδοχής του προοδευτικού metal. Μια άνοιξη που δυστυχώς έμεινε ημιτελής. Μία από τις μπάντες που ξεχώρισαν στα συμφραζόμενα της ελληνικής μουσικής ήταν οι Horizon’s End με το όνομά τους να έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το περιεχόμενο της μουσικής τους, που αν και καταγράφηκε μόνο σε δύο δίσκους ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό, που πραγματικά άνοιγε νέους ορίζοντες.

Η prog metal χρονοκάψουλα

Πολλά χρόνια μετά το τελευταίο τους δίσκο, A Concrete Surreal, η μπάντα από την Θεσσαλονίκη δηλώνει πάλι παρούσα αρνούμενη να υποκύψει στις δυσκολίες που της προέκυψαν. Το Skeleton Keys είναι μια δουλεία που φέρνει το προοδευτικό metal του ‘90 στο σήμερα, όχι σαν αντανάκλασή του, αλλά σαν μια αναγκαία συνέχεια μια προσπάθειας που δεν έπρεπε να τερματιστεί τόσο πρόωρα.

Το instrumental Alpha θρυμματίζει την παρατεταμένη σιωπή από το στρατόπεδο των Horizon’s End από το 2001 μέχρι σήμερα και δίνει την πρόγευση για το τι θα ακολουθήσει στη πάνω από μια ώρα διάρκεια του δίσκου. Το Forming Fantasies που ακολουθεί φέρνει κατευθείαν στο μυαλό τους Ιταλούς Eldritch (εποχές Ηeadquake και El Niño) με τα πλήκτρα να διαπλέκονται με εκρηκτικό ρυθμό πριν η φωνή του Βασίλη Τοπαλίδη κάνει την εμφάνισή της. Συμφωνικά στοιχεία προστίθενται στο κομμάτι και προσωπικά μου θυμίζουν κάποια άλλη ιταλική μπάντα της εποχής (αν αναφέρω το όνομα Rhapsody θα διαπράξω κάποιο τραγικό ατόπημα;). Γενικά η ατμόσφαιρα ανακαλεί τις καλύτερες στιγμές του προοδευτικού power με την τεχνική να συμβαδίζει με τη μελωδία και τη ταχύτητα να υπακούει στις λυρικές απαιτήσεις.

Το The Land of Decay συνεχίζει στα χνάρια του προηγούμενου κομματιού. Πρωταγωνιστές και πάλι η κιθάρα με τα πλήκτρα που συνδυάζονται υπέροχα ανακαλώντας άλλη μια μπάντα της γείτονος χώρας. Οι επιρροές των πρώιμων Labyrinth είναι νομίζω παρούσες και η αίσθηση του 90s ήχου επισφραγίζεται με πανηγυρικό τρόπο.

Η συνέχεια είναι πιο λυρική και φέρνει έντονα μνήμες από τον πρώτο δίσκο της μπάντας, το κλασσικό πλέον Sculptured on Ice. Σε κάποιο σημείο θα ορκιζόμουν πως οι νότες ανήκουν στο μεγαλοφυή Χατζηδάκη πριν ένα πολύ ξεχωριστό κιθαριστικό σόλο κάνει την εμφάνισή του και οδηγήσει σε ένα πολύ τεχνικό φινάλε. Στο Ocean’s Grey ένας από τους πυλώνες (αν όχι ο σημαντικότερος) του prog metal δίνει τα φώτα για την έμπνευση του κομματιού. Οι επιρροές των Dream Theater είναι εμφανείς από την είσοδο του κομματιού. Ένα ακόμα λυρικό κομμάτι που κινείται ανάμεσα στην ήπια μελαγχολία και τη σκληρά riffs. Για ένα ακόμη κομμάτι η μπάντα στήνει σταδιακά ένα λαβύρινθο πολύπλοκης μουσικής γνωρίζει όμως τον τρόπο να μην χαθεί εντός του αλλά να υποστηρίξει ένα κομμάτι με αρχή, μέση και τέλος.

Το Who’s Afraid of the Big Bad Wolf προσφέρει το πιο ευκολομνημόνευτο ρεφραίν του δίσκου χωρίς να παρεκκλίνει από τις συνισταμένες του. Πολύ όμορφο prog / power που βρίσκει τη χρυσή τομή ανάμεσα στη μελωδία και στην τεχνική.

Το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου βρίσκεται στο τέλος. Το Be εκτείνεται σε σχεδόν 23 λεπτά και δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως συγκεντρώνει τις καλύτερες στιγμές από τα χρόνια που πλέον μας φαίνονται πως ανήκουν αιώνες πίσω. Οι Dream Theater, Symphony X, Fates Warning την εποχή που η σταδιοδρομία τους οικοδομούσε το όνειρο του προοδευτικού metal συνυφαίνονται από μια μπάντα που ξέρει πώς να διαχειριστεί τις επιρροές και το πιο σημαντικό να αφήσει το δικό της στίγμα πάνω στο τελικό αποτέλεσμα. Ένα κομμάτι που βιώνεται σαν περιπέτεια και ακούγεται με λαχτάρα γιατί πλέον έχουν εκλείψει αντίστοιχης αντίληψης προοδευτικά metal κομμάτια. Ένας αλησμόνητος τρόπος να κλείσει ένας πού ωραίος δίσκος.

Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες οι Ηorizon’s End δεν μας προσφέρουν υλικό που φουντώνει τη νοσταλγία για μια εποχή στην οποία και οι ίδιοι άνηκαν με το μερίδιο που τους αναλογούσε. Είναι μια συνέχεια που αντιστέκεται στην αδήριτη πορεία του χρόνου και των αλλαγών που συνεπάγεται. Χωρίς να προσθέτει τίποτα καινούργιο, ακούγεται φρέσκο. Χωρίς να προσεγγίζει το αριστούργημα, είναι ένας πολύ καλός δίσκος. Είναι ο ήχος του προοδευτικού metal του ‘90 που με ένα μαγικό και πάντα καλοδεχούμενο έρχεται πάλι σε μας σαν να μη πέρασε μια μέρα από τότε.

8.5 / 10

Χρήστος Μήνος

2^η γνώμη

Μετά από 18 χρόνια απουσίας, οι θρυλικοί Έλληνες prog metallers Horizon’s End επιστρέφουν με νέο δίσκο. Από το εναρκτήριο instrumental Alpha η μπάντα συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση από τον προηγούμενο τους άλμπουμ και προσφέρουν progressive metal υψηλής διαλογής. O δίσκος είναι συνεπής, με μεγαλειώδεις μελωδίες, όμορφες και περίπλοκες ενορχηστρώσεις, υπέροχα παιξίματα και αλλαγές tempo. Η όλη ατμόσφαιρα του δίσκου είναι πολύ δυνατή και με συναισθηματικό βάθος και χρώματα που ξεδιπλώνονται σε κάθε ακρόαση. Η αλληλεπίδραση μεταξύ των μουσικών είναι εξαιρετική και κάθε μέλος έχει αρκετό χώρο για να λάμψει. Το ισχυρό νοσταλγικό vibe των 90s είναι παρόν σε κομμάτια σαν το The Land of Decay και το Dreamer’s Hands, ενώ τo μνημειώδες 23λεπτο Be κοιτάει στα μάτια τα καλύτερα κομμάτια των Dream Theater και των Symphony X. Το Skeleton Keys είναι από τα καλύτερα comebacks της χρονιάς. Συνίσταται σε οποιονδήποτε εκτιμά το είδος, αν και ακόμα και μη prog metal οπαδούς μπορούν να βρουν ενδιαφέροντα πράγματα.

8 / 10

Goran Petric