Farmhouse Odyssey – Fertile Ground

Intro: Giannis Zavradinos
Translation: Lefteris Statharas

Farmhouse Odyssey from California have made leaps of progress in sound, composition and lyrics in just about five years of recording. From their self-titled debut, they have demonstrated maturity, imagination, essence despite the complex and well-structured presentation of their musical vision. They have now found a way to decode the mutability of human psyche and transfer it to works that appeal to audiences with high emotional intelligence. Flawless in instrumentation, without unnecessary improvised deviations or pseudo-paraded symphonic clichés, they give a stigma and food for thought through the homogeneity and the talent that distinguishes them at individual and overall level. Three years after the wonderful Rise of the Waterfowl (our reviews here), Farmhouse Odyssey are once again here with the Fertile Ground which was released this year.

[bandcamp width=100% height=120 album=3540607486 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

An engaging prog gem

Following the same recipe, but with more freedo, and expressing their inner selves this time, the expression of  Farmhouse Odyssey  expands compared to their first two albums. The production certainly contributes with a clean and balanced sound with emphasis on homogeneity and technical pluralism. The melodic moments always come with unpredictable aspects. The alternation of emotions accentuate the lyrics and in an embroiled way convert the existential and philosophical questions to dreamy soundscapes, without defusing the references from Dostoevsky which, anyway, invite you to internal pursuits. Fragile interpretations contribute to a veil of sophistication and melancholy, in a way that feels like it’s almost a narration, making the listening session an adventurous spiritual experience, a beautiful journey.

In The Call, the acoustic guitars and mandolin together with the sound effects and the deep-voice of Aaron Laughlin open the first chapter with rotating melodies that lend an autumn aroma. The piano intro in Out of the Fog and the starring role of the guitar together with the distinctive performance of Alex Espe on vocals, make the track balance between earth and cloudy sky with a nostalgic sad-happy mood. They know how to offer moments like these in a way that is riveting and liberating at the same time. The ‘70s references here are presented discreetly and filtered to fit in today and tomorrow. The flirt with the music of Tony Banks and Steve Hackett is given in a dimension more cerebral and frugal. The same image continues in Betwixt and Between with more lyricism and fluctuations in the dynamics, wonderful interactions and wisely placed peaks. The vocal harmonies touch perfection in devout emotion. Ancient Yet  Eternal is enchanting with the keys on the leading role. The rhythmic base helps the melody with alternating rhythms, resulting in absolute precision. Rain sounds accompany the ominous end of the track behind the dramatic piano pattern. The guitar themes at the intro of Verve with the synthesizers as background testify to probaly the most accessible moment of the album culminating in the amazing chorus, and the album ends majestically.

Farmhouse Odyssey have once again done great, through a difficult but well-crafted material. They not only succeed in simply writing and performing as remarkable musicians. With absolute knowledge of the emotional gravity that accompanies it, they have the magic touch to capture it the way it deserves. They manage to turn the unknown into known in a period where everything has been played and everything has been said. This shows that they respect the listener and the time he/she will invest to even temporarily escape from the gray daily routine. Like all of their works so far, this record needs multiple listens. I hope that in the long term they will be more appreciated and we will enjoy more releases such as this. Of course, this requires a fertile ground.

9 / 10

Giannis Zavradinos

2^nd opinion

Fertile Ground certifies the hopes we had from a very good band that is clearly trying to create good music with no trace of vagueness or any form of “ease”. Three years after the wonderful Rise of the Waterfowl, the band is wisely investing in highlighting the lyrical depth. The contemporary and at the same time purely personal version of the 70s prog rock influences blend ideally with the smooth indie vocal lines and fusion phrases. It is remarkable that even the peaks sound a bit mild, as an integral part of a homogeneous set. In the dreamy landscape of Fertile Ground full of technique, sweet melodies and exciting plot, perhaps the level of the compositions could have been even higher, simply because the band itself has set the bar so high. However, what counts is that the Fertile Ground is not just durable, but suitable for multiple hearings. Farmhouse Odyssey succeeds where most bands justifiably fail. What they do is 100% prog and 100% interesting and essential.

7.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Γιάννης Ζαβραδινός
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας

Οι Καλιφορνέζοι Farmhouse Odyssey στα πέντε περίπου χρόνια δισκογραφικής παρουσίας έχουν κάνει άλματα προόδου ηχητικά, συνθετικά και στιχουργικά. Από το ομώνυμο κιόλας ντεμπούτο τους όπου επέδειξαν ωριμότητα, φαντασία, ουσία παρόλη την πολυσύνθετη αλλά και καλοδομημένη παρουσίαση του εκάστοτε μουσικού τους οράματος. Πλέον έχουν βρει πλέον τον τρόπο να αποκωδικοποιήσουν το ευμετάβλητο του ανθρώπινου ψυχισμού και να το μεταφέρουν σε πονήματα που απευθύνονται σε κοινό με υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη. Ενορχηστρωτικά άψογοι, ακριβολόγοι, χωρίς περιττές αυτοσχεδιαστικές αποκλίσεις ή ψευτοπομπώδη παρωχημένα συμφωνικά κλισέ, δίνουν στίγμα και τροφή για σκέψη μέσα από την ομοιογένεια και το ταλέντο που τους διακρίνει σε ατομικό και συνολικό επίπεδο. Τρία χρόνια μετά το υπέροχο Rise of the Waterfowl (οι κριτικές μας εδώ), οι Farmhouse Odyssey πιστοί στο ραντεβού με το κοινό που τους εκτίμησε και στις επιταγές της απαιτητικής τους πορείας, μας τιμούν με το Fertile Ground που κυκλοφόρησε φέτος.

[bandcamp width=100% height=120 album=3540607486 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Ένα καθηλωτικό prog διαμάντι

Aκολουθώντας την ίδια συνταγή, αλλά με περισσότερη ελευθερία, ατμοσφαιρικότητα και εσωτερικότητα αυτή τη φορά, ο τρόπος έκφρασης των Farmhouse Odyssey επεκτείνεται σε σχέση με τα δύο πρώτα τους άλμπουμ. Η παραγωγή ασφαλώς συμβάλλει με έναν καθαρό και ισοσταθμισμένο ήχο με έμφαση στην ομοιογένεια και τον πλουραλισμό τεχνικά. Οι μελωδικές στιγμές πάντα έρχονται με απρόβλεπτες πτυχές. Οι εναλλαγές συναισθημάτων υπερτονίζουν τους στίχους και με ανάγλυφο τρόπο μετατρέπουν σε ονειρικά ηχοτoπία υπαρξιακά και φιλοσοφικά ερωτήματα, χωρίς να αποφορτίζουν τις Ντοστογιεφσικές παραπομπές που ούτως ή άλλως από τη φύση τους σε προσκαλούν σε εσωτερικές αναζητήσεις. Εύθραυστες ερμηνείες συνεισφέρουν σε ένα πέπλο εκλεπτυσμού και μελαγχολίας με τρόπο σχεδόν απαγγελτικό, καθιστώντας την ακρόαση μία περιπετειώδη πνευματική εμπειρία, ένα πανέμορφο ταξίδι.

Στο The Call οι ακουστικές κιθάρες, τo μαντολίνo μαζί με τα ηχητικά εφφέ και την βαρύθυμη φωνή του Aaron Laughlin ανοίγουν το πρώτο κεφάλαιο με περιστρεφόμενες μελωδίες που προσδίδουν άρωμα φθινοπώρου. Η εισαγωγή του πιάνου στο Out of the Fog και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της κιθάρας μαζί με την χαρακτηριστική απόδοση του Alex Espe στα φωνητικά κάνουν το κομμάτι να ακροβατεί μεταξύ γης και συννεφιασμένου ουρανού με μια διάθεση χαρμολύπης. Τέτοιες στιγμές ξέρουν πώς να μας τις προσφέρουν με έναν τρόπο καθηλωτικό και λυτρωτικό ταυτόχρονα. Οι αναφορές στην δεκαετία του ‘70 εδω παρουσιάζονται διακριτικά και φιλτραρισμένα, ώστε να ταιριάζουν στο σήμερα και το αύριο. Το φλερτ με την μουσική των Tony Banks και Steve Hackett γίνεται σε μια διάσταση πιο εγκεφαλική και λιτή. Η ίδια εικόνα συνεχίζεται και στο Betwixt and Between με περισσότερο λυρισμό και με αυξομειώσεις στις δυναμικές, υπέροχες αλληλεπιδράσεις και κορυφώσεις μοιρασμένες σε ορθά σημεία. Οι φωνητικές αρμονίες αγγίζουν την τελειότητα σε μια κατανυκτική ενεργοποίηση συναισθημάτων. Το Ancient Yet Eternal είναι κυκλοθυμικό, μαγευτικό με τα πλήκτρα να έχουν τον κύριο λόγο στην ανάπτυξη. Η ρυθμική βάση λειτουργεί υπέρ της μελωδίας με ρυθμούς να μεταβάλλονται σύμφωνα με την έκβαση με απόλυτη ακρίβεια. Ήχοι της βροχής συνοδεύουν το δυσοίωνο σβήσιμο του κομματιού πίσω από το δραματικό πιανιστικό μοτίβο. Τα κιθαριστικά θέματα στην εισαγωγή του Verve με τα synthesizers ως υπόβαθρο καταμαρτυρούν ίσως την πιο προσβάσιμη στιγμή του έργου με αποκορύφωμα το εκπληκτικό ρεφραίν, με την μπάντα να βγαίνει μπροστά μέσα από ένα συμπαγές στήσιμο για να κλείσει τον δίσκο.

 Οι Farmhouse Odyssey παρουσιάζονται για άλλη μια φορά σε συνθετική φόρμα, μέσα από ένα δύσκολο αλλά καλοδουλεμένο υλικό. Δεν επιτυγχάνουν απλά να το γράψουν και να το αποδώσουν διεκπεραιωτικά ως αξιόλογοι μουσικοί που αναμφίβολα είναι. Με  απόλυτη επίγνωση της συναισθηματικής βαρύτητας που το συνοδεύει έχουν το μαγικό άγγιγμα να το συλλαμβάνουν με τον τρόπο που του αξίζει. Καταφέρνουν να μετατρέψουν το ζητούμενο σε αυτονόητο σε μια εποχή που όλα έχουν ειπωθεί κι όλα έχουν παιχτεί. Αυτό δείχνει πως σέβονται τον ακροατή και τον χρόνο που θα διαθέσει να το απολαύσει και να επενδύσει έστω και προσωρινά την απόδρασή του από την γκρίζα καθημερινότητα. Όπως όλες τους οι μέχρι τώρα δουλειές, έτσι κι αυτή χρήζει αλλεπάλληλες ακροάσεις. Ελπίζω πως σε βάθος χρόνου θα εκτιμηθούν περισσότερο και να χαρούμε νέες σοβαρές και ποιοτικές κυκλοφορίες όπως η παρούσα. Αυτό βέβαια προϋποθέτει και εύφορο έδαφος.

9 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός

2^η γνώμη

To Fertile Ground πιστοποιεί την ανοδική πορεία μιας πολύ καλής μπάντας που είναι φανερό πως προσπαθεί να δημιουργήσει καλή μουσική με όρους που δεν εμπεριέχουν ούτε ίχνος ασάφειας και «ευκολίας». Τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό Rise of the Waterfowl, η μπάντα επενδύει σοφά στην ανάδειξη του στιχουργικού βάθους. Η σύγχρονη και συνάμα αμιγώς προσωπική εκδοχή των 70s prog rock επιρροών συνδυάζεται άψογα με τις smooth indie φωνητικές γραμμές και τις fusion φράσεις. Είναι αξιοθαύμαστο ότι ακόμα και οι κορυφώσεις ακούγονται τρόπον τινά ήπιες, ως αναπόσπαστο κομμάτι ενός ομοιογενούς συνόλου. Στο ονειρώδες τοπίο του Fertile Ground γεμάτο από τεχνική, γλυκές μελωδίες και συναρπαστική πλοκή, ίσως το επίπεδο των συνθέσεων θα μπορούσε να ήταν ακόμα υψηλότερο, μόνο και μόνο γιατί η ίδια η μπάντα δημιούργησε αυτές τις προσδοκίες. Ωστόσο, αυτό που μετράει είναι πως το Fertile Ground όχι απλά αντέχει, αλλά ενδείκνυται για πολλαπλές ακροάσεις. Οι Farmhouse Odyssey τα καταφέρνουν εκεί που οι περισσότεροι δικαιολογημένα αποτυγχάνουν. Αυτό που κάνουν είναι 100% prog και 100% ενδιαφέρον και ουσιώδες.

7.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς