Communic – Where Echoes Gather

Intro: Tasos Poimenidis
Translation: Alexandros Mantas
20 / 11 / 2017

Communic from Kristiansand, Norway are wise in the ways of the metal scene. Their music was based (still is) on Sanctuary, Iced Earth, Metal Church and mainly (and above all) on the first three albums of Nevermore. What they do can be described as heavy prog power expressed through lengthy compositions and remarkable vocals and guitar work. Even though many view them as a carbon copy of Nevermore (a bit far-fetched, but there is some truth in it), they proved on their four previous albums that they are able to deliver very good songs peaking with the quite fresh and inspired Waves of Visual Decay (2006). The two albums that followed up, namely Payments of Existence (2009) and The Bottom Deep (2011), demonstrated a compositional decline. After a string of four albums under the umbrella of Nuclear Blast they were signed by AFM. Six years of absence is a long time and it remains to be seen if it worked in the favour of the Norwegians and their fifth full-length album Where Echoes Gather.

Expectations are almost exceeded

After a six year absence, one of the most popular European modern prog metal groups is finally back with their fifth release Where Echoes Gather. Most of the songs were written during 2012 and 2013 but the birth of Oddleif‘s second son made him decide to take some time off from the band. I became a fan of them shortly after they released their tremendous debut Conspiracy in Mind which is still one of my favorite prog metal releases of this century and I really missed these guys and their unique and imaginative approach to the music I love.

The new album continues the tradition of their previous ones but also offers some fresh ideas especially in songwriting. The mix of progressive with thrash metal is very well done once again by the Communic team. All elements which characterized their work from the beginning are still here: the complex and thrashy riffing, the catchy melodies, the dark atmosphere and the amazing transitions.

The first track, The Magnetic Center, is a great way to start off the album. The riffs are heavy, the leads are intense and it sets the mood for the whole record. Oddleif’s voice sounds very mature, and the vocals are amazing throughout the album. His performance in Moondance is one of the best he has ever done. The emotional delivery at the beginning of the song gives me goosebumps every time I listen to it. All tracks on the record are quality compositions and every song has its own identity. The playing is impeccable, with a powerful crystal clear sound production. The nine songs here are actually only six pieces, of which three were divided into two parts. I admit I’m a huge fan of their long tracks. Definitely it’s a very different release structurally, but not less interesting. They still know how to write emotional and powerful songs at the same time. The instrumental parts are mesmerizing and they show how strong musicians they are. The guitar work and time signatures are both of the highest caliber. The choruses are memorable and very uplifting in some cases. The band still has some Neveromore / Sanctuary influences. This is very evident in the heavy number Black Flag of Hate and the majestic closing track The Claws of the Sea. Communic is one of the few bands nowadays that never had a line-up change and the perfect chemistry between the three members is very obvious on this album.

Where Echoes Gather is undoubtedly their most progressive album to date and it was absolutely worth the wait. In my opinion the old fans will be pleased and the new ones won’t be disappointed. Had they taken their chances to experiment a little bit more and had they fixed some flaws which were also noticeable on their previous effort (not so tight rhythm section or some songs do have nice vocal and melody lines, but never reach any sort of climax – consider Moondance), this work would be their best since Conspiracy in Mind.

7.5 / 10

Goran Petrić

2^nd opinion

It is heartbreaking to conclude that the six years that intervened since the last album of Communic didn’t work in their favour; instead it seems as if they lost their tempo and they are out of form. The songs are mostly mid-tempo, there are only scarce fast outbreaks and the repetitive melodies and the dragging span of the tunes make it hard for the listener to get under the skin of Where Echoes Gather. They draw influences from the mid-era of Iced Earth, Sanctuary and Nevermore of course, yet they demonstrate only a handful of their strengths. Intense riffs and melodies that will grab the listener are absent, the compositions are deprived of any adventurous and unexpected turns but worst of all the voice of Oddleif Stensland which up until now was one of their highlights sounds safe and not at all theatrical as it did in the past. Communic once possessed the potential for becoming a top-shelf prog / power band, but today they sound as an outdated US power metal group that verges on boredom.

4 / 10

Tasos Poimenidis

Εισαγωγή: Τάσος Ποιμενίδης
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
20 / 11 / 2017

Οι Communic από το Kristiansand της Νορβηγίας θεωρούνται πλέον παλιά καραβάνα στον metal χώρο. Η μουσική τους βασίστηκε (και βασίζεται ακόμη) στους Sanctuary, Iced Earth, Metal Church και κυρίως (και πάνω από όλα) στους Nevermore των τριών πρώτων δίσκων. Το μουσικό τους στίγμα είναι το βαρύ prog / power metal με μεγάλες διάρκειες και αξιόλογη φωνητική και κιθαριστική παρουσία. Αν και από πολλούς χαρακτηρίστηκαν ως αντιγραφή των Nevermore (βαρύ αλλά έχει αρκετή βάση), έδειξαν στα τέσσερα προηγούμενα album τους ότι είναι ικανοί να γράψουν πολύ καλά κομμάτια με αποκορύφωμα θα έλεγα το αρκετά φρέσκο και εμπνευσμένο Waves of Visual Decay του 2006. Τα δύο albums που ακολούθησαν, τα Payments of Existence (2009) και The Bottom Deep (2011) έδειξαν μια πτωτική τάση συνθετικά. Μετά από τέσσερα albums στη Nuclear Blast έχουν καινούρια δισκογραφική στέγη στην AFM. Έξι χρόνια δισκογραφικής απουσίας ήταν πολλά και μένει να δούμε αν λειτούργησαν υπέρ των Νορβηγών στο πέμπτο τους full-length Where Echoes Gather.

Οι προσδοκίες σχεδόν ξεπεράστηκαν

Ύστερα από μια απουσία έξι χρόνων, μία από τις πιο δημοφιλείς μπάντες του ευρωπαϊκού prog metal επιστρέφει επιτέλους με τον πέμπτο της δίσκο Where Echoes Gather. Η πλειοψηφία των τραγουδιών γράφτηκε τη διετία 2012-2013 όμως η γέννηση του δεύτερου γιου του Oddleif τον οδήγησε στην απόφαση να απέχει προσωρινά από το γκρουπ. Έγινα οπαδός τους λίγο μετά αφότου κυκλοφόρησαν τον εκπληκτικό πρώτο τους δίσκο Conspiracy in Mind ο οποίος εξακολουθεί να είναι ένας από τους αγαπημένους μου του αιώνα σε αυτό το είδος και πραγματικά μου έλειψαν οι μάγκες με τη μοναδική και γεμάτη φαντασία προσέγγισή τους στη μουσική που αγαπώ.

Η νέα τους κυκλοφορία συνεχίζει την παράδοση των προηγούμενων και επιπλέον προσφέρει και μερικές νέες ιδέες ειδικά όσο αφορά τη σύνθεση των τραγουδιών. Η ανάμειξη του progressive metal με το thrash έχει γίνει μαεστρικά από την αρμάδα των Communic. Όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν απαρχής τη δουλειά τους εξακολουθούν να είναι παρόντα: περίπλοκα και thrash-ίζοντα riffs, πιασάρικες μελωδίες, σκοτεινή ατμόσφαιρα και εκπληκτικές αλλαγές.

Το πρώτο τραγούδι The Magnetic Center είναι ο ιδανικός τρόπος να ξεκινήσει ο δίσκος. Τα riffs είναι βαριά, τα leads έντονα και στρώνει το δρόμο για το τι θα επακολουθήσει. Η φωνή του Oddleif ακούγεται ώριμη και γενικώς η απόδοσή του είναι εξαιρετική σε όλη τη διάρκεια του album. Στο Moonmadness κάνει μια από τις καλύτερές του ερμηνείες και το συναίσθημα που αναδίδει η εισαγωγή του τραγουδιού με κάνει να ανατριχιάζω κάθε φορά που το ακούω. Όλα τα κομμάτια είναι ποιοτικά και το καθένα έχει τη δική του ταυτότητα. Το παίξιμο είναι αλάνθαστο με κρυστάλλινη και δυνατή παραγωγή. Οι εννιά συνθέσεις είναι στην ουσία έξι μια και τρεις από αυτές χωρίζονται σε δύο μέρη. Πρέπει να παραδεχτώ πως είμαι μεγάλος οπαδών των μακροσκελέστερων από αυτές. Οπωσδήποτε είναι μια διαφορετική κυκλοφορία όσο αφορά τη δομή, αλλά όχι λιγότερο ενδιαφέρουσα. Ακόμα ξέρουν πως να γράψουν δυνατά, αλλά ταυτόχρονα με πολύ συναίσθημα τραγούδια. Τα ορχηστρικά μέρη είναι μαγευτικά και δείχνουν πόσο ικανοί μουσικοί είναι. Η κιθαριστική δουλειά και οι αλλαγές των μέτρων ανήκουν στην elite. Τα ρεφραιν είναι αξιομνημόνευτα και «ανεβαστικά» σε κάποιες περιπτώσεις. Η μπάντα είναι ακόμα επηρεασμένη από τους Nevermore και τους Sanctuary και αυτό είναι προφανές στο Black Flag of Hate και το μεγαλειώδες The Claws of the Sea που κλείνει το album. Οι Communic είναι από τις λίγες πλέον μπάντες στις μέρες μας που δεν έχουν κάνει καμία αλλαγή στη σύνθεση τους και η εξαιρετική χημεία μεταξύ των τριών μελών είναι ευδιάκριτη.

Το Where Echoes Gather είναι αναμφίβολα η πιο prog κυκλοφορία τους ως σήμερα και η υπομονή που κάναμε άξιζε και με το παραπάνω. Κατά τη γνώμη μου, θα ευχαριστήσει τους παλιούς οπαδούς της μπάντας και οι νέοι που θα το ακούσουν δεν θα απογοητευτούν. Αν είχαν δείξει λίγη τόλμη όσο αφορά τον πειραματισμό και είχαν διορθώσει κάποια πράγματα τα οποία ήταν παρόντα και στην προηγούμενή τους δουλειά (όχι τόσο δεμένο rhythm section ή κάποια τραγούδια έχουν ωραίες φωνητικές και μελωδικές γραμμές αλλά δεν υπάρχει κάποιου είδους κλιμάκωση – βλ. Moondance), θα μιλούσαμε για την καλύτερή τους κυκλοφορία από το Conspiracy in Mind και έπειτα.

7.5 / 10

Goran Petrić

2^η γνώμη

Με θλίψη διαπιστώνει κανείς ότι ο χρόνος αναμονής των έξι ετών για το καινούριο album όχι μόνο δεν λειτούργησε υπέρ των Communic, αλλά μάλλον τους έβγαλε και εκτός φόρμας. Κυρίως mid-tempo φόρμες στα κομμάτια, ελάχιστα γρήγορα ξεσπάσματα και δυστυχώς επαναλαμβανόμενες μελωδίες και μεγάλες διάρκειες καθιστούν δύσκολο για τον ακροατή να ακολουθήσει το Where Echoes Gather. Οι μουσικές επιρροές βασίζονται στην μεσαία περίοδο των Iced Earth, τους Sanctuary και φυσικά των Nevermore αλλά με ελάχιστα από τα δυνατά στοιχεία τους. Δεν υπάρχουν έντονα riffs και μελωδίες που θα κρατήσουν τον ακροατή, δεν υπάρχει περιπέτεια στις συνθέσεις και το χειρότερο: ένα από τα δυνατότερά τους σημεία στις περασμένες κυκλοφορίες, η φωνή του Oddleif Stensland, ακούγεται safe και καθόλου θεατρική όπως ηχούσε στο παρελθόν. Οι Communic κάποτε είχαν όλα τα φόντα να γίνουν μια prog / power μπάντα πρώτης γραμμής και σήμερα ακούγονται σαν ένα ξεπερασμένο ηχητικά US power metal συγκρότημα, ανέμπνευστο στα όρια του βαρετού.

4 / 10

Τάσος Ποιμενίδης