Arch / Matheos – Winter Ethereal

Intro: Christos Minos
Translation: Alexandros Mantas
21 / 06 / 2019

Jim Matheos, the mastermind of Fates Warning has given outlet to his talents in other ventures that either include prominent personalities of the prog scene or he puts out solo albums or even he collaborates with musicians who accompanied him in the first steps he took as a musician. John Arch was the original singer of Fates Warning when they were starting out aiming for a US power metal sound before they were engulfed by progressive metal which they revamped it fundamentally afterwards.

Eight years ago, the paths of Jim Matheos and John Arch intersected once more. The telltale voice of the latter met a guitarist who has dedicated himself to experimentation and the revival of prog metal. Sympathetic Resonance was an album where an unexpected marriage of the future and present occurred. The style that Matheos has moulded since Disconnected and his ensuing interaction with the musicians of OSI (and it is now considered as the epitome of the contemporary sound) was expressed through a voice from the past which was tested in unfamiliar surroundings.

Prog metal revisited

Winter Ethereal marks the sequel of the splendid collaboration and verifies the estimations that the two musicians have a lot to give when they team up. In their second album we spot a bunch of great musicians contributing. The sheer existence of household names like Sean Malone and Steve Di Giorgio plus the ex- and current Fates Warning members (Mark Zonder, Aresti and Bobby Jarzombek) leaves no other option than grasp that something really big is fermenting here.

And, true enough, the new album justifies to a great extent the expectations of many. While it doesn’t really distances itself from the standards of the previous album, Winter Ethereal pushes them a step beyond. Heavier in parts (Wrath of Universe) and more experimental in others, the overall feeling is that it sounds as modern progressive metal should. Matheos revisits the different eras of the band’s past, lingering a bit longer in the Disconnected phase to forge it in such a way that Arch’s untamed voice rings as strong as it did back in the early days of the band.

An impressive fact is the long duration of Winter Ethereal which raises the question if the album can maintain the interest unfaltering to the end. It does, up to some point. The opener Vermilion Moons kicks off the album dynamically and nine minutes go by in a flash. Next, in Wanderlust, it is the melodies of FX that spring to mind. The drums and Matheos’ guitar come up with a killer intro in Solitary Man and when after a while the voice of Arch which stretches itself upon the sharp riffs joins them, it sends chills down our spine. One of the songs that stand out is Tethered which recalls the atmosphere of Parallels and its calm melodies provide to Arch the space to prove that he is a versatile singer who is able to evoke deep feelings except dynamism.

It is no brainer why Straight and Narrow was picked up as the album’s first official video: fast and heavy, straightforward and pretty much melodic, it is ideal to provide a foretaste about the album. Contrarily, the last, and also the longer, tune (Kindred Spirits) is the most experimental and probably the pick of the bunch.

Overall, Winter Ethereal is a very good album with only a few negative elements; its duration is one of them. After a prolonged waiting since their debut album, it made sense to come up with a hearty in duration record, only that it functions at the expense of the enjoyment. Keeping our distance from the musicians that turned us into progressive metal, there is no renaissance of the genre that justifies the ambition to extend the material in excess of an hour. The album concentrates Matheos’ best moments who pulls off to craft them in a riveting way and places Winter Ethereal on the top drawer along with other similar releases. Yet the modern progressive metal which he worthily represents seem to be entangled in the evolution that himself set into motion somewhere in the beginning of 2000. Today, Winter Ethereal sounds marvelous but not so revolutionary.

8 / 10

Christos Minos

2^nd opinion

After eight years since their debut, vocalist John Arch and guitarist Jim Matheos are back with Winter Ethereal. This time the magical duo offers a very dynamic, heavier and much more emotional experience. Every detail, from the basic idea to performance and the overall production testifies their effort to create a delicate, yet powerful modern progressive metal album. No scorching guitar solos here, the album just flows. Arch simply shines on it, being still incredibly unique in his phrasing and melody line choices. Matheos’ playing is impeccable and it still evokes strong emotion. This record has a lot more variation compared to their debut. The songs are catchier and more melodic, but they still maintain a great amount of complexity. If I had to pick my favorite, it would be Kindred Spirits, the magnificent closer with nice transitions between heavier and quieter sections and intense riffing by Jim and Tethered, the most accessible track on the album which recalls the sound of the 80s prog metal. My only small complaint is that the sound of the bass can’t be heard clear enough in some parts.

This is a highly recommended album for anyone who enjoys music. Especially prog metal fans would do well not to pass it by, because Winter Ethereal contains classy, amazingly constructed, incredibly well-played and thoughtful prog metal.

8.5 / 10

Goran Petrić

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
21 / 06 / 2019

Ο Jim Matheos, o ιθύνων νους και στυλοβάτης των Fates Warning, έχει αφιερώσει το ταλέντο και σε άλλα εγχειρήματα που είτε το φέρνουν να συνεργάζεται με επιφανείς προσωπικότητες της prog μουσικής, είτε να κυκλοφορεί προσωπικούς δίσκους αλλά ακόμα και να συνεργάζεται με ανθρώπους που τον συνόδευσαν στα πρώτα του βήματα ως μουσικός. Ο John Arch ήταν ο πρώτος τραγουδιστής των Fates Warning όταν η μπάντα έκανε τα πρώτα της βήματα προσανατολιζόμενη στο US power metal πριν αυτή ενταχθεί στο προοδευτικό metal για να το αλλάξει εκ θεμελίων στη συνέχεια.

Πριν 8 χρόνια ο Arch και ο Matheos έσμιξαν εκ νέου. Η τόσο χαρακτηριστική φωνή του πρώτου πλέον συναντούσε ένα κιθαρίστα που είχε αφιερώσει το εαυτό του στο πειραματισμό και την ανανέωση του prog metal. Το Sympathetic Resonance ήταν ένας δίσκος όπου μια απροσδόκητη σύζευξη ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν λάμβανε χώρα: ο ήχος που ο Μatheos έχει διαπλάσει από τη εποχή του Disconnected και στη συνέχεια ερχόμενος σε επαφή με τους μουσικούς των OSI και θεωρείται ως η επιτομή του σύγχρονου ήχου του prog εδώ έβρισκε τη φωνή από το μακρινό παρελθόν η οποία δοκιμαζόταν σε ένα πρωτότυπο για αυτήν περιβάλλον.

Prog metal revisited

Το Winter Ethereal σηματοδοτεί τη συνέχεια της εξαιρετικής συνεργασίας και επαληθεύει τις εκτιμήσεις πως οι δυο σπουδαίοι μουσικοί έχουν ακόμα πολλά να προσφέρουν από κοινού. Στο δεύτερο δίσκο βρίσκουμε τα ονόματα πολύ σπουδαίων μουσικών να συνδράμουν στο τελικό του αποτέλεσμα. Ονόματα όπως Sean Malone και ο Steve Di Giorgio, πρώην και νυν μέλη των Fates (Mark Zonder, Aresti και Bobby Jarzombek) δημιουργούν μόνο στο άκουσμα της αναγγελίας τους τις προσδοκίες πως κάτι μοναδικό συντελείται στο δίσκο.

Και όντως, ο καινούργιος δίσκος δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες που πολλοί είχαν εναποθέσει πάνω του. Χωρίς να απομακρύνεται από τον ήχο του ντεμπούτου τους, το Winter Ethereal το πάει ένα βήμα πιο μπροστά. Πιο σκληρός σε σημεία (Wrath of Universe), πιο πειραματικός σε άλλα, ακούγεται στο σύνολο του όπως πρέπει να ακούγεται το σύγχρονο προοδευτικό metal. Ο Μatheos επιστρέφει στο παρελθόν της μπάντας, στις διάφορες φάσεις της καριέρας τους, με έμφαση στην εποχή του Disconnected για να το σφυρηλατήσει με τέτοιο τρόπο ώστε η αδάμαστη από το χρόνο φωνή του Arch να ακούγεται δυναμική όπως τότε στις απαρχές των Fates.

Ένα εντυπωσιακό στοιχείο είναι η μεγάλη διάρκεια του Winter Ethereal το οποίο γεννάει το στοίχημα κατά πόσο μπορεί να ακούγεται το ίδιο ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Σε ικανοποιητικό βαθμό το καταφέρνει. Το εναρκτήριο Vermilion Moons ξεκινάει δυναμικά και κυλάει χωρίς να συνειδητοποιείς τα 9 του λεπτά. Στη συνέχεια οι μελωδίες από το FX έρχονται στο μυαλό στο Wanderlust. Eντυπωσιακή εισαγωγή με τα ντραμς και τη κιθάρα του Μatheos στο Solitary Man και όταν μετά από λίγο μπαίνει και η φωνή του Arch που τεντώνεται πάνω από τα αιχμηρά riff προκαλεί ρίγος συγκίνησης. Ένα από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν, το Tethered, το οποίο βγάζει κάτι από την απαράμιλλη ατμόσφαιρα του Parallels και πάνω στις ήρεμες μελωδίες του δίνει στη φωνή του Αrch τη ευκαιρία να αποδείξει πως πρόκειται να πολύπλευρο τραγουδιστή που πέρα από δυναμισμό μπορεί να βγάλει και έντονο συναίσθημα.

To Straight and Narrow το οποίο συνιστά το πρώτο επίσημο βίντεο του δίσκου γίνεται γρήγορα κατανοητό γιατί επιλέχθηκε για αυτό το σκοπό: γρήγορο και σκληρό, άμεσο και αρκετά μελωδικό είναι τέλειο για να πάρει κάποιος μια πρώτη γεύση για τη μουσική του δίσκου. Στο άλλο άκρο το τελευταίο κομμάτι και μεγαλύτερο σε διάρκεια από τα υπόλοιπα Kindred Spirits είναι το πιο πειραματικό και ίσως η καλύτερη σύνθεση του δίσκου μουσικά και συνθετικά.

Σε γενικές γραμμές το Winter Ethereal είναι ένας πολύ καλός δίσκος με λίγα αρνητικά σημεία. Ο χρόνος είναι ένα από αυτά. Μετά από μεγάλη αναμονή από το πρώτο δίσκο, λογικό ήταν να επιδιωχθεί ένας χορταστικός σε διάρκεια δεύτερος δίσκος, μόνο που λειτουργεί σε βάρος της απόλαυσης του. Αποστασιοποιημένοι από την αγάπη για μουσικούς που μας έκαναν να αγαπήσουμε το progressive metal εδώ δεν ακούμε την αναγέννηση του είδους που να δικαιολογεί τη φιλοδοξία να εκτείνεται πάνω από μια ώρα. Ο δίσκος συγκεφαλαιώνει τις καλύτερες στιγμές του Μatheos o οποίος καταφέρνει να τις επεξεργάζεται με τρόπο που καθηλώνει και θέτει το Winter Ethereal εκτός συναγωνισμού με άλλες παρόμοιες κυκλοφορίες. Mόνο που το σύγχρονο προοδευτικό metal που επάξια εκπροσωπεί έχει κολλήσει στις εξελίξεις που ο ίδιος συνέβαλε να διαδραματιστούν κάπου στις αρχές και στα μέσα του 2000. Φέτος, στο σωτήριο έτος του 2019, το Winter Ethereal ακούγεται έξοχο αλλά όχι το ίδιο επαναστατικό.

8 / 10

Χρήστος Μήνος

2^η γνώμη

Οχτώ χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, ο τραγουδιστής John Arch και ο κιθαρίστας Jim Matheos επιστρέφουν με το Winter Ethereal. Αυτή τη φορά το μαγικό ντουέτο μας προσφέρει ένα πολύ δυναμικό και πιο βαρύ album και μια ακόμα πιο συναισθηματική εμπειρία. Η κάθε λεπτομέρεια, από τη βασική ιδέα ως την εκτέλεση και τη συνολική παραγωγή μαρτυρούν την προσπάθειά τους να δημιουργήσουν έναν εκλεπτυσμένο, μα ταυτόχρονα πολύ βαρύ και σύγχρονο prog metal δίσκο. Δεν θα βρείτε εδώ μέσα γρήγορα solos, ο δίσκος απλώς ρέει. Ο Arch ξεχωρίζει, παραμένοντας μοναδικός στις φράσεις του και στην επιλογή των μελωδικών του γραμμών. Το παίξιμο του Matheos είναι αψεγάδιαστο και ακόμα προκαλεί δυνατά συναισθήματα. Συγκριτικά με το ντεμπούτο τους, αυτή η κυκλοφορία διαθέτει μεγαλύτερη ποικιλία. Τα τραγούδια είναι πιο πιασάρικα και μελωδικά, παραμένοντας ωστόσο αρκετά περίπλοκα. Αν έπρεπε να επιλέξω το αγαπημένο μου, θα έλεγα το Kindred Spirits που κλείνει εξαιρετικά το album με ωραίες μεταβάσεις από βαρύτερα σε πιο ήρεμα μέρη και δυνατά riffs εκ μέρους του Matheos, καθώς επίσης και το Tethered, το πιο προσιτό απ’ όλα που φέρνει στο νου τον ήχο prog metal όπως ήταν στα 80s. Το μόνο μου παράπονο είναι πως το μπάσο δεν ακούγεται αρκετά καθαρά σε κάποια μέρη.

Συνίσταται σε οποιονδήποτε απολαμβάνει να ακούει μουσική. Ειδικά οι οπαδοί του prog metal δεν πρέπει να το προσπεράσουν γιατί το Winter Ethereal περιέχει υψηλού επιπέδου, καταπληκτικά δομημένου και εξαιρετικά παιγμένου prog metal.

8.5 / 10

Goran Petrić