Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
[Marquee Avalon Records, 2014]
Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
21 / 03 / 2014
Η Σουηδία είναι η μεσαία χώρα της σκανδιναβικής χερσονήσου, μία περιοχή με έντονη ιστορία που αρχίζει από τους διαβόητους Βίκινγκς και φθάνει σε ένα ειρηνόφιλο παρόν το οποίο χαρακτηρίζεται από ευμάρεια και ανάπτυξη. Ένα κράτος που προσπορίζει εξαιρετικές κοινωνικές υπηρεσίες στους υπηκόους του οι οποίοι όχι μόνο επιδαψιλεύονται με ένα υψηλότατο βιοτικό επίπεδο, αλλά επιπλέον αισθάνονται ασφάλεια και σταθερότητα, συνθήκες αναγκαίες για την απελευθέρωση των δημιουργικών δυνατοτήτων του ανθρώπου.
Η Σουηδία συνιστά ένα θαύμα του μεταπολεμικού κόσμου, πρότυπο προοδευτικού κράτους το οποίο έχει μείνει ανέπαφο από τις νιχιλιστικές προοπτικές της Ευρώπης όπως αυτές διαγράφονται τα τελευταία χρόνια. Η κοινωνική σταθερότητα είναι ο καταλυτικός παράγοντας της κατακόρυφης ανόδου των τεχνών. Η μουσική εν προκειμένω στις διάφορες εκφάνσεις της από το ροκ έως το μέταλ όχι μόνο γνωρίζει μεγάλη απήχηση, αλλά καινούργιες μπάντες εμφανίζονται σωρηδόν, η μία καλύτερη από την άλλη. Δεν είναι τυχαίο πως η χώρα διαθέτει ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα του κόσμου. Ως εκ τούτου σε ένα πλαίσιο παιδείας τέτοιας ποιότητας οι τέχνες, η μουσική έχουν πρωτεύοντα ρόλο.
Από το vintage rock μέχρι το death metal συναντάμε εξαιρετικές μπάντες οι οποίες με την ακατανίκητη ορμή τους αναζωογονούν σταφιδιασμένα ρεύματα ή δημιουργούν νέα. Οι A.C.T είναι η ζώσα απόδειξη πως η Σουηδία είναι σήμερα η ευτοπία του κάθε μουσικού. Η μπάντα πρωτοεμφανίστηκε το 1999 και έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα 4 δίσκους με κορυφαίο το “Last Epic” του 2003. Το φετινό “Circus Pandemonium” θρυμματίζει την αναμονή έπειτα από αποχή 8 ετών από το “Silence”. Η προοδευτική τους πρόταση είναι και πάλι παρούσα.
Επιστροφή στην prog δράση!
Το “Last Epic” υπήρξε την προηγούμενη δεκαετία ένα ορόσημο της προοδευτικής μουσικής, το οποίο εξέπληξε ευχάριστα το (μυημένο) μουσικό ακροατήριο με τους επιτυχείς συγκερασμούς του και με την ηθελημένη έλλειψη «σοβαροφάνειας» των δημιουργών του. Ένας δίσκος που πέρασε σχετικά απαρατήρητος την εποχή εκείνη. Το “Silence” που ακολούθησε βρήκε περισσότερα ευήκοα ώτα και η συνακόλουθη επιτυχία του άλμπουμ τους κατέστησε γνωστούς σε περισσότερους ακροατές. Παραδόξως η επιτυχία του “Silence” δεν τους ενθάρρυνε άμεσα για νέα δισκογραφικά βήματα, θαρρείς και το συγκρότημα ήθελε να προαναγγείλει την παρατεταμένη σιωπή που θα ακολουθούσε για 8 συναπτά έτη… Το “Circus Pandemonium” ακολουθεί την αδιόρατη γραμμή που το ενώνει με τους προκατόχους του. Οι επιρροές τους παραμένουν αναλλοίωτες: από τους Queen τους Kansas και τους ELO μέχρι τους Dream Theater και τους Μuse και προδήλως τους Βeatles, τον ακρογωνιαίο λίθο των πάντων. Όλα αυτά πιστοποιούν τη μουσική εμβρίθεια των μουσικών της μπάντας και πρωτίστως την έμφυτη τους τάση για τολμηρές επιμειξίες. Συμφωνικό ροκ που εμπλουτίζεται από μέταλ κιθάρες και τείνει ενίοτε σε πομπώδεις στιγμές αλλά ακόμα και στην ποπ. Τα εκφραστικά φωνητικά (ή θεατρικά όπως προτάσσει ο δαίμων της κοινοτοπίας) του Ηerman Saming αναδεικνύουν το εύρος των συνθέσεων, οι οποίες οφείλουν πολλά στον χαρισματικό κιθαρίστα Ole Andersson. Το πανδαιμόνιο ενός τσίρκου προσφέρει πεδίον δόξης λαμπρόν για τους A.C.T να συνθέσουν ένα δίσκο που κυλάει ευχάριστα σαν παράσταση. Το μειονέκτημα ενδεχομένως να έγκειται στην απουσία εκπλήξεων. Αναντίρρητα ο δίσκος διαθέτει την απαστράπτουσα ποιότητα που τον εξυψώνει από το εσμό των κατ’ όνομα προοδευτικών μουσικών αλλά δυστυχώς αδυνατεί να οδηγήσει τους Α.C.T. στο επόμενο επίπεδο. Ίσως πρόκειται για μια ακραιφνώς ελιτίστικη θέαση της μουσικής, η οποία αποζητά αδηφάγα ολοένα και μεγαλύτερα βήματα από τους έγκριτους μουσικούς που έχουν καταθέσει τα διαπιστευτήρια τους στο παρελθόν. Tις μεγάλες προσδοκίες τις γεννούν οι χαρισματικοί. Ως εκ τούτου είναι υποχρέωση μας να απαιτούμε πάντα το καλύτερο από όσους μπορούν. Συνελόντι ειπείν, το “Circus Pandemonium” είναι ένας πολύ καλός δίσκος, ο οποίος ήδη κατατάσσεται στους κορυφαίους της χρονιάς. Οι A.C.T, προς τέρψη του prog ακροατηρίου, είναι πάλι παρόντες και δρώντες μετά από 8 χρόνια απουσίας. Είναι μία χρυσή ευκαιρία να τους ξανακούσουμε…
8 / 10 Χρήστος Μήνος | Πραγματικό προοδευτικό πανδαιμόνιο
Πέμπτο άλμπουμ για τους Σουηδούς A.C.T, με 8 χρόνια να έχουν μεσολαβήσει από το πολύ καλό, αλλά όχι σπουδαίο, “Silence”. Το “Circus Pandemonium”, ένα ακόμα concept album για τη μπάντα, αποτελεί ένα comeback υπό μία έννοια. Και τι comeback! Κατ’ αρχάς, παρότι ο ήχος της μπάντας είναι ως επί το πλείστον ο ίδιος “χαρακτηριστικά A.C.T” ήχος που γνωρίσαμε στο “Today’s Report” και αγαπήσαμε στο “Last Epic”, εδώ έχει εξελιχθεί και διανθιστεί περαιτέρω. Όσο και αν ο τίτλος προδίδει ή απαιτεί την ύπαρξη μερών μουσικής τσίρκου, ο τρόπος που αυτή έχει χρησιμοποιηθεί σε κομμάτια όπως το καταπληκτικό “The End” είναι απόλυτα εμπνευσμένος, εξυπηρετεί πλήρως το concept του δίσκου και ουδόλως παραπέμπει σε παρόμοιες απόπειρες όπως από τους Mr. Bungle ή τους Unexpect. Πέρα από αυτό όμως, υπάρχουν πάμπολλες άλλες επιρροές και μπολιάσματα, είτε πρόκειται για τα σκληρότερα riff (“A Failed Escape Attempt”), τα funk σημεία που παραπέμπουν έντονα σε Police (“A Truly Gifted Man”), τις power-pop ευαισθησίες (“A Mother’s Love”) ή το progressive αντίστοιχο του Danny Elfman (“Look At The Freak” – σοβαρά, θυμίζει το μουσικό θέμα των Simpsons), χωρίς όμως να θυσιάζουν τις πατροπαράδοτες γι’ αυτούς αναφορές σε Queen και It Bites. Πέρα όμως από την εξέλιξη του χαρακτηριστικού ήχου των A.C.T, το “Circus Pandemonium” επιδεικνύει και μια διάθεση υφολογικού ρίσκου από την πλευρά της μπάντας. Παρότι η γενικότερη μουσική διάθεση του δίσκου παραμένει ευχάριστη και θετική όπως και στους προηγούμενους δίσκους τους, υπάρχουν πολλά σημεία όπου ελλοχεύει κάτι υποχθόνιο, κυρίως χάρη στα εξαιρετικά, πανέξυπνα, απίστευτα λειτουργικά πλήκτρα του Jerry Sahlin. O Sahlin με τη δουλειά του, τις ευφυείς φράσεις του και την ικανότητά του να εισχωρεί στη rhythm section όταν το απαιτεί η σύνθεση οφείλει να λάβει επιτέλους την αναγνώριση που του αρμόζει. Αναγνώριση ίση με αυτή που απολαμβάνει ήδη ο «μπροστάρης» και σπουδαίος τραγουδιστής της μπάντας, Herman Saming, ο οποίος για άλλη μια φορά επιδεικνύει τόσο τις φωνητικές του ικανότητες όσο και την ερμηνευτική του δεινότητα. Κακά τα ψέματα, τα μοναδικά δύο μελανά σημεία στο “Circus Pandemonium” δε σχετίζονται με τη μουσική. Το πρώτο είναι η προφορά του ringmaster που στο “Argument” προσπαθεί να ακουστεί σαν Σκωτσέζος εκ Γλασκώβης ορμώμενος, αλλά ακούγεται σαν Σουηδός που έχει δει λίγο stand-up του Kevin Bridges χωρίς να ξέρει καν προς τα πού πέφτει η Γλασκώβη. Oh well, ψιλά γράμματα. Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι το τετριμμένο του concept. Διαβολικό τσίρκο και ακόμα και ο Pennywise ο κλόουν βαριέται. Το θέμα είναι πως το “Circus Pandemonium” προσφέρεται ως concept album. Και όταν το concept είναι αδύναμο ή τετριμμένο, όπως σε αυτή την περίπτωση, η αίσθηση που αφήνει είναι πως θα μπορούσε να είναι πολύ ανώτερο με λιγοστή προσοχή επιπλέον. The album is not more than the sum of its parts, που θα έλεγαν οι Αγγλοσάξονες, παρότι θα μπορούσε.
8 / 10 Νίκος Βέβες |
Be the first to comment