Ravaya – Rifftard [EP]

Intro: Christos Minos
Translation: Lefteris Statharas
06 / 09 / 2019

To say that the Greek metal scene has had somewhat of a renaissance in the recent years would be like selling ice to Eskimos. The boom of Greek progressive music is impressive and the recognition it receives exceeds the narrow boundaries of our country. A band that is leading the building of the admirable reality we are experiencing is none other than Need. From album to album they are increasingly improving and evolving in a band that is already considered important in the context of the international progressive scene.

[bandcamp width=100% height=120 album=4240495918 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Expecting a full-length album

It is no exaggeration to say that the guitarist of Need, George Ravaya (a multi-tasking personality), is the catalytic element for their success. A very skillful musician who, within a studio, knows how to create a complex piece and when on stage, turns into a passionate, unblemished figure that can perform accurately. If someone has attended their concerts, especially the one in support of Fates Warning, they can confirm that Need can give vitality and enthusiasm to the audience and Ravaya is a benchmark.

After another successful album, Hegaiamas (our reviews here), and in the middle of preparing the next, their guitarist chooses to create his personal record. The question that is born in such releases is whether a musician who composes and is active within a band, can escape the sound of it- in which he also assists in its formatting – and offer something new and unexpected.

It is not hard to identify the influences of Need which are mainly in the sound of the 90s and specifically Dream Theater and Nevermore. On his solo album, Ravaya follows in the footsteps of the locomotive guitar levers of the aforementioned bands: Petrucci and Jeff Loomis. Same as in Need, in his personal venture, personality and talent are what precedence and the influences to other artists are only the necessary background for an autonomous journey.

His first solo work Rifftard also draws inspiration from the big of the genre Vai and Satriani, who made guitar albums, fashion and something to look for by their aspiring peers. This fashion has been through the advent of new technologies, and infinite videos, are now circulating with guitarists trying to assert their abilities and claim recognition for their name. The question is whether in a labyrinth of releases that reveal mostly a passion for recognition and not a worthwhile musical proposition, an instrumental album can distinguish between them.

Where this album differs, is that it encompasses the style of a guitarist who knows how to control his guitar skills and lets the feeling emerge. He knows how to be progressive without being deliberate. Rifftard is not a display record, it is a set of 5 pieces that want to express something personal in the time that we think everything is now said.

What stands out from the opening Heartinos is the hard riffing which is not one-sided and binding, but evolves into melodies and a nice solo. Ravaya sounds progressive within small pieces. The signature sound of Need is eminent and sets the bar high for the compositions that can, however, to a large extent escape from it. I would personally have singled out the ballad of the album, Barcelona in the Rin, which creates this image of rain on a wonderful city like Barcelona.

Overall, as a first sample of writing, Rifftard leaves hopes that can be transformed into a more lengthy release. There is nothing that has not been heard before, nor something that changes the rune of the history of electric guitar. It is the testimony of the soul of a very good guitarist who I believe has a lot of room to evolve.

7 / 10

Christos Minos

2^nd opinion

It is a fact that guitar oriented music recently passes a second youth and guitarists, such as Tosin Abasi (Animals as Leaders), Plini, Richard Henshall (Haken) and others, try to expand the possibilities musical instrument while releasing  good sounding music. Our own Ravaya (Need) belongs in this phase, that with Rifftard releases his first solo EP. While it’s a guitarist album, the record differs significantly from the classic shredding play and from the progressive /experimental sound, instead invests strongly in the riffs and the melody. A classic riff driven track is the amazing Tidiodaitu, while the “warm” and spacy Barcelona in the Rain introduces us to the melodic side of Ravaya. The remaining tracks move on the same wavelength, with perhaps a little better balance melody – heaviness with Rivergiant to stand out. Of course some ideas are reminiscent of Need (naturally), but it luckily it doesn’t look like a staple of riffs were cut from the main band of Ravaya. In general, Rifftard is a tray of alcohol shots, fresh and highly recommended to those who like guitarist music that is differentiated from the classic masturbatory showcase of skills.

7 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας
06 / 09 / 2019

Το ότι η ελληνική metal σκηνή διάγει τα τελευταία χρόνια μια περίοδο αναγέννησης είναι ένα συμπέρασμα που κομίζει γλαύκας εις Αθήνας. Ειδικότερα, η άνθηση της προοδευτικής εγχώριας μουσικής είναι εντυπωσιακή και η αναγνώριση που λαμβάνει ξεπερνάει τα στενά όρια της χώρας μας. Μια μπάντα που πρωτοστατεί στην οικοδόμηση της θαυμαστής πραγματικότητας που βιώνουμε δεν είναι άλλη από τους Need. Από δίσκο σε δίσκο παρουσιάζονται ολοένα και πιο βελτιωμένοι εξελισσόμενοι σε ένα συγκρότημα που θεωρείται ήδη σημαντικό στα συμφραζόμενα της προοδευτικής διεθνής σκηνής.

[bandcamp width=100% height=120 album=4240495918 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Αναμένοντας ένα full-length album

Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως ο κιθαρίστας των Need, George Ravaya (μια πολυπράγμων προσωπικότητα), είναι το καταλυτικό στοιχείο για την επιτυχία τους. Ένας πολύ επιδέξιος μουσικός που εντός στούντιο γνωρίζει πώς να δημιουργήσει ένα πολυδαίδαλο κομμάτι και εκτός της ασφάλειας του, πάνω στη σκηνή, μετατρέπεται σε μια παθιασμένη αεικίνητη φιγούρα που μπορεί να αποδώσει με ακρίβεια. Αν κάποιος έχει παρακολουθήσει συναυλίες τους, ειδικά εκείνη ως support των Fates Warning, μπορεί να επιβεβαιώσει πως οι Need μπορούν να εκλύουν ζωντάνια και ενθουσιασμό στους παρευρισκόμενους και ο Ravaya είναι σημείο αναφοράς.

Μετά από ένα ακόμα επιτυχημένο δίσκο, το Hegaiamas (οι κριτικές μας εδώ), και στο ενδιάμεσο της προετοιμασίας του επόμενου, ο κιθαρίστας τους επιλέγει να δημιουργήσει τον προσωπικό του δίσκο. Το ερώτημα που γεννιέται σε αντίστοιχες κυκλοφορίες είναι κατά πόσο ένας μουσικός που συνθέτει και δραστηριοποιείται στα πλαίσια ενός σταθερού συγκροτήματος, μπορεί να ξεφύγει από τον ήχο τους-στον οποίο και ο ίδιος συνδράμει στη μορφοποίηση του-και να προσφέρει κάτι καινούργιο και μη αναμενόμενο.

Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσεις τις επιρροές των Need οι οποίες ανάγονται κυρίως στη δεκαετία του ‘90 και συγκεκριμένα στους Dream Theater και Nevermore. Στον προσωπικό του δίσκο ο Ravaya ακολουθεί τα χνάρια των κινητήριων κιθαριστικών μοχλών των προαναφερθεισών μπαντών: του Petrucci και Jeff Loomis. Όπως στους Need αναλόγως και στο προσωπικό του εγχείρημα η προσωπικότητα και το ταλέντο είναι εκείνο που κατισχύει και οι αναφορές σε άλλους καλλιτέχνες είναι μόνο το αναγκαίο υπόβαθρο για μια αυτόνομη διαδρομή.

Η πρώτη του προσωπική δουλειά Rifftard αντλεί επίσης έμπνευση από τους μεγάλους τους είδους τον Vai και τον Satriani οι οποίοι έκαναν τα κιθαριστικά άλμπουμ μόδα και σημείο αναφοράς για τους επίδοξους ομότεχνους τους. Η μόδα εκείνη έχει περάσει και με την έλευση των νέων τεχνολογιών άπειρα βιντεάκια πλέον κυκλοφορούν με κιθαρίστες να διατρανώνουν τις ικανότητες τους και να διεκδικούν αναγνώριση για το όνομα τους. Το ζήτημα είναι αν μέσα σε ένα κυκεώνα κυκλοφοριών που περισσότερο φανερώνουν πάθος για αναγνώριση και όχι αξιόλογη μουσική πρόταση μπορεί ενας δίσκος instrumental να ξεχωρίσει ανάμεσά τους.

Η ειδοποιός διαφορά του δίσκου είναι πως περικλείει το στυλ ενός κιθαρίστα που ξέρει να χαλιναγωγεί τις ικανότητες και να αφήνει το συναίσθημα να ξεπροβάλλει. Γνωρίζει πώς να είναι προοδευτικός χωρίς να καταντάει επιτηδευμένος. Το Rifftard δεν είναι ένας δίσκος επίδειξης, είναι ένα σύνολο 5 κομματιών που θέλουν να εκφράσουν κάτι προσωπικό στην εποχή που θεωρούμε πως όλα πλέον έχουν ειπωθεί.

Αυτό που ξεχωρίζει από το εναρκτήριο Heartinos είναι το σκληρό riffing το οποίο γνωρίζει να μην γίνεται μονόπλευρο και δεσμευτικό, αλλά εξελίσσεται σε μελωδίες και ωραία solo. Ο ήχος του Ravaya ακούγεται προοδευτικός εντός μικρών κομματιών. Η σφραγίδα του ήχου των Need υπάρχει και θέτει υψηλά το πήχη για τις συνθέσεις που μπορούν όμως σε μεγάλο βαθμό να ξεφεύγουν από αυτόν. Προσωπικά θα ξεχώριζα τη μπαλάντα του δίσκου, Barcelona in the Rain, που δημιουργεί αυτή την εικόνα της βροχής πάνω σε μια υπέροχη πόλη όπως η Βαρκελώνη.

Συνολικά, ως πρώτο δείγμα γραφής, το Rifftard αφήνει ελπίδες που μπορούν να μετουσιωθούν σε μία μεγαλύτερη σε χρονική έκταση κυκλοφορία. Δεν υπάρχει κάτι που δεν έχει ακουστεί προηγουμένως, ούτε κάτι που αλλάζει το ρουν της ιστορίας της ηλεκτρικής κιθάρας. Είναι η κατάθεση ψυχής ενός πολύ καλού κιθαρίστα ο οποίος πιστεύω πως έχει πολλά περιθώρια εξέλιξης μπροστά του.

7 / 10

Χρήστος Μήνος

2^η γνώμη

Είναι γεγονός πως η κιθαριστική μουσική τελευταία περνάει μια δεύτερη νιότη και κιθαρίστες/μουσικοί, όπως ο Tosin Abasi (Animals as Leaders), ο Plini, ο Richard Henshall (Haken) και άλλοι, προσπαθούν να επεκτείνουν τις δυνατότητες του μουσικού τους οργάνου κυκλοφορώντας ταυτόχρονα εύηχη μουσική. Σε αυτή την φάση ανήκει και ο δικός μας Ravaya (Need), που με το Rifftard κυκλοφορεί το πρώτου solo EP. Ενώ πρόκειται για κιθαριστική δουλειά, ο δίσκος ξεφεύγει τόσο από το κλασσικό shredding παίξιμο όσο και από τον προοδευτικό / πειραματικό ήχο, αντιθέτως επενδύει έντονα στα riffs και στη μελωδία. Χαρακτηριστικό riff driven κομμάτι είναι το καταπληκτικό Tidiodaitu, ενώ το «ζεστό» και ταξιδιάρικο Barcelona in the Rain μας συστήνει τη μελωδική πλευρά του Ravaya. Τα υπόλοιπα κομμάτια κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος, με ίσως λίγο καλύτερη ισορροπία μελωδίας – πόρωσης και με το Rivergiant να ξεχωρίζει. Βέβαια κάποιες ιδέες θυμίζουν Need (λογικό), αλλά ευτυχώς δε μοιάζει με συρραφή από riffs που κόπηκαν από την βασική μπάντα του Ravaya. Εν γένει, το Rifftard είναι ένας δίσκος σφηνάκι, φρέσκος και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους αρέσκονται στην κιθαριστική μουσική που διαφοροποιείται από το κλασσικό μοτίβο επίδειξης ικανοτήτων.

7 / 10

Γιάννης Βούλγαρης