Devin Townsend – Empath

Intro, Translation: Lefteris Statharas
19 / 04 / 2019

Devin Townsend is one of the most productive musicians of our time with either his solo work or the Devin Townsend Project. Always being open with his work, he had commented that he was thinking of creating a far more pop music record with Empath. Out of all the people in the world, the person who talked Townsend out of it was Chad Kroeger, singer of Nickelback. Chad eventually participated in the album after convincing Townsend that he needs to be true to himself and produce something that would be true to him. In a series of web documentaries Townsend shows how personal was the process of writing and recording the album and how he decided to let all of his musical interests fuse and create one album.

Addicted’s deranged cousin

Devin Townsend is a special case of a guy. He has always been very open about his mental struggles and how these are affecting his mood and his music. So now, at 46 years of age Devy heralds that the new album Empath is going to be a bit divisive for his fans. Even without hearing a single note people were having opinions since he announced that Nickelback singer Chad Kroeger will be singing in the album.

In the first listen of the album the feelings were exactly as advertised. The experience was a typical Townsend album; however I wasn’t sure if I liked the album or not. Some transitions seemed incoherent, the overall length of the album seemed long at 74 minutes and seemed that there is no real sense of direction.

After multiple listens things started to settle and see that Devin and his new/old band has created something interesting. In the credits we can find fascinating musicians like Steve Vai, Mike Keneally who has worked with Frank Zappa as a musical director, Ché Aimee Dorval from Casualties of Cool and several others.

Genesis is wisely chosen as the album single since it encompasses a lot that the album represents. Some heaviness, some choirs, some cheesiness, some cats, and one of the most memorable choruses a Devin Townsend album can have.  All these elements are presented in the familiar overpolished production which in this case provides clarity in all the instruments and allows the listener to immerse themselves in the sound.

Spirits Will Collide serves as the true introduction to the album not with the musical style but with the lyrics. Townsend always tries to convey some sort of message with his albums and in this he’s tackling mental health so with this track he delivers a message that the rest of the album (just like life) has a lots of ups and downs and instances of brutality but you just need to power through and reach the summit. And that’s what happens in the rest of the album, in Devin’s own style he goes through a plethora of styles and while sometimes it seems incoherent, it never manages to keep you guessing of what’s coming next. Granted, it takes a while before you can get used to the atmosphere of the album, and of course there are filler moments in the massive length but it is a rather enjoyful experience.

Hear Me is the song where Chad Kroeger sings apparently, but I doubt that anyone can distinguish him in this extreme SYL type song. Why and Evermore has the divisive cheerful happy metal we have listened to his previous albums but with a bit of extra insanity to it. The closing track Singularity has a sense of finality to it and with its 23 minutes encompasses all the things that has made Devy, Devy. At instances, it sounds like a Dream Thatresque epic with changes to extreme death metal, aery Ghost like atmospheres, Zappaesque jazz parts and the cheesy choirs that are usually present in Townsend’s music.

Imagine you have something complex that you want to describe to someone, but you can’t exactly find the words that will convey your message. Now imagine that you want to convey several of those messages at the same time. I think that’s how it feels for Devin Townsend and music. He has so many ideas and so much music in his head and he makes an effort to somehow try and create a coherent story of all the elements that he can use. If that effort is successful that’s for the individual to decide but Devin has my respect and my money.

8 / 10

Lefteris Statharas

2^nd opinion

Empath is overproduced. However, this was expected. But how else would these layers of different sounds and influences fit? In the album, we hear metal being enriched equally with the well-known industrial parts, the electronic, prog and jazz moments, the cinematic music, pop and rock opera. The breadth of the expressive and passionate vocal lines ranges from clean and falsettos to growls. The synths and the piano play a major role in shaping compositions and contribute significantly to the overall atmosphere of the album. The orchestration is impressive. The whole venture of mixing influences and instruments would be easily crowned as a “vain nothing”, but it is so well worked that the complexity of the compositions ends up being easily digestible by the listener. The impressive thing is that while the listener pretty much knows what he/she’s going to hear from Devin, he always manages to compositionally develop the style that he has formed and present albums that are enjoyable. Devin Townsend’s well-known paranoia is depicted ideally in Empath.

8.5 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή, Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας
19 / 04 / 2019

Ο Devin Townsend είναι ένας από τους πιο παραγωγικούς μουσικούς των τελευταίων ετών είτε με τις σόλο δουλειές του είτε με τους Devin Townsend Project. Όντας πάντα ανοιχτός με την δουλειά του είχε δηλώσει πως σκεφτόταν να γράψει έναν ποπ δίσκο με το Empath. Προς έκπληξη πολλών ο άνθρωπος που άλλαξε την γνώμη του ήταν ο  Chad Kroeger, τραγουδιστής των Nickelback. Ο Chad εν τέλει έχει μια συμμετοχή στον δίσκο αφού έπεισε τον Townsend ότι θα πρέπει να γράψει μουσική που τον εκφράζει απόλυτα χωρίς να σκέφτεται τι θα πει ο κόσμος. Με μια σειρά ντοκιμαντέρ ο Townsend παρουσιάζει την διαδικασία συγγραφής και ηχογράφησης του δίσκου και πώς αποφάσισε να αναμίξει όλες τις μουσικές ιδέες για να δημιουργήσει ένα δίσκο.

Addicted’s deranged cousin

Ο Devin Townsend είναι ειδική περίπτωση ανθρώπου. Ήταν πάντα ανοιχτός για τις μάχες του με ψυχικές διαταραχές και πως αυτές επηρεάζουν την μουσική του. Έτσι λοιπόν, τώρα στα 46 του, ο Devy προανήγγειλε ότι ο νέος του δίσκος Empath θα διχάσει. Πριν ακόμα ακουστεί μια νότα, ο κόσμος είχε αντιρρήσεις για την συμμετοχή του τραγουδιστή των Nickelback Chad Kroeger.

Με την πρώτη ακρόαση του δίσκου τα αισθήματα ήταν όπως προανήγγειλε. Η εμπειρία ήταν ενός κλασσικού δίσκου του Townsend, παρόλα αυτά δεν ήμουν σίγουρος αν μου άρεσε ο δίσκος ή όχι. Κάποιες αλλαγές ήταν λίγο ασυνάρτητες, η διάρκεια του δίσκου ήταν μεγάλη και δεν φαινόταν να υπάρχει συνοχή και κατεύθυνση στο δίσκο.

Μετά από αρκετές ακροάσεις όμως κάποια πράγματα ήταν πιο καθαρά για τον Devin και την παρέα του από παλιούς και νέους μουσικούς. Στα credits μπορούμε να βρούμε εξαιρετικούς μουσικούς όπως ο Steve Vai, τον Mike Keneally σαν musical director που έχει δουλέψει και με τον Frank Zappa μεταξύ άλλων, την Ché Aimee Dorval από τους Casualties of Cool και πολλούς πολλούς άλλους.

Το Genesis έχει επιλεχθεί σοφά ως τον single του δίσκου μιας και εμπεριέχει πολλά από αυτά που αναπαριστά ο δίσκος. Κάποια heavy σημεία, μερικές χορωδίες, λίγο cheesiness, λίγες γάτες και ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα ρεφραίν που θα μπορούσε να έχει ένας δίσκος του Devin Townsend. Όλα αυτά τα στοιχεία να είναι αμπαλαρισμένα στη γνώριμη overpolished παραγωγή η οποία προσφέρει διαύγεια σε όλα τα όργανα και επιτρέπει την απερίσκεπτη ακρόαση του δίσκου.

Το Spirit Will Collide είναι μια πιο ευθεία εισαγωγή για τον δίσκο, όχι λόγω μουσικού στυλ, αλλά λόγω στίχων. Ο Devin Townsend πάντα προσπαθεί να περάσει κάποιο μήνυμα με τους δίσκους του, και στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάει για τις ψυχικές ασθένειες και το κομμάτι λειτουργεί σαν μήνυμα πως στον υπόλοιπο δίσκο (όπως και στη ζωή) θα υπάρχουν πολλά σκαμπανεβάσματα, ακόμα και βιαιότητα αλλά θα πρέπει να περάσεις τα δύσκολα σημεία μέχρι να φτάσεις στην κορυφή του βουνού. Και αυτό συμβαίνει στον υπόλοιπο δίσκο, με την προσωπική πινελιά του Devin υπάρχει μια πληθώρα θεμάτων και στυλ, και ενώ αρκετές φορές δεν υπάρχει καλή σύνδεση, πάντα σε κρατάει σε εγρήγορση χωρίς να ξέρεις τι να περιμένεις. Σίγουρα παίρνει κάποιο χρόνο μέχρι να εξοικειωθεί κανείς,  και σίγουρα υπάρχουν filler κομμάτια, αλλά το Empath είναι ευχάριστο άκουσμα.

Το Hear Me είναι το κομμάτι με την συμμετοχή του Chad Kroeger στα φωνητικά, αλλά αμφιβάλω αν τον ακούει κανείς σε ένα κομμάτι που θυμίζει πολύ τις SYL εποχές. Tα Why και Evermore είναι τα λίγο πιο happy metal κομμάτια που συνηθίζει ο Townsend με μια πινελιά τρέλας. Το Singularity που κλείνει τον δίσκο διαρκεί 23 λεπτά και περιέχει πολλά από αυτά που προσδιορίζουν την μουσική του Devin Townsend. Υπάρχουν στιγμές που θυμίζουν Dream Theater, στιγμές που θυμίζουν death metal, αέρινα περάσματα, Zappa-ικές jazz στιγμές, λίγο κιτς χορωδίες.

Φαντάσου πως έχεις μια περίπλοκη ιδέα στο μυαλό σου και θέλεις να την περιγράψεις σε κάποιον χωρίς να μπορείς να βρεις τις σωστές λέξεις που θα περάσουν το μήνυμα. Τώρα φαντάσου πως έχεις αρκετές από αυτές τις  ιδέες. Κάπως έτσι νομίζω είναι το κεφάλι του Devin Townsend με την μουσική. Έχει πολλές ιδέες, και τόση μουσική στο κεφάλι του που προσπαθεί να δημιουργήσει ένα συνεκτικό έργο για να περιγράψει όλα αυτά. Το αν η προσπάθεια είναι πετυχημένη εξαρτάται από τον ακροατή, αλλά για αυτή την προσπάθεια και το αποτέλεσμα ο Devin έχει τον σεβασμό μου και τα λεφτά μου.

8 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

2^η γνώμη

Το Empath είναι overproduced. Ωστόσο αυτό ήταν αναμενόμενο. Μα πώς αλλιώς όμως θα χωρούσαν όλα αυτά τα στρώματα ποικίλων ήχων και επιρροών; Στο άλμπουμ ακούμε το metal να εμπλουτίζεται ισότιμα με τα γνωστά για το ύφος του απόκοσμα industrial σημεία, την ηλεκτρονική μουσική, prog και jazz στιγμές, κινηματογραφική μουσική, την ποπ και τη ροκ όπερα. Το εύρος του ύφους των εκφραστικότατων και παθιασμένων φωνητικών γραμμών κυμαίνεται από καθαρά και falsettos έως και growls. Τα synths και το πιάνο έχουν κύριο λόγο στη διαμόρφωση των συνθέσεων και συμβάλλουν σημαντικά στην όλη ατμόσφαιρα του άλμπουμ. Η ενορχήστρωση είναι εντυπωσιακή. Το όλο εγχείρημα μίξης επιρροών και οργάνων θα ήταν εύκολο να στεφθεί ως ένα «ματαιόδοξο τίποτα», αλλά είναι τόσο άρτια δουλεμένη, ώστε η πολυπλοκότητα των συνθέσεων να καταλήγει ως εύπεπτη στον ακροατή. Το εντυπωσιακό που συμβαίνει είναι ότι ενώ ο ακροατής λίγο πολύ ξέρει τι πρόκειται να ακούσει από τον Devin, αυτός κάθε φορά καταφέρνει να εξελίσσει συνθετικά το ύφος που αυτός έχει διαμορφώσει και να παρουσιάζει άλμπουμ που είναι απολαυστικά. Η καλώς εννοούμενη παράνοια του Devin Townsend αποτυπώνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο Empath.

8.5 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης