Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
Allan Holdworth’s contribution to music and, more precisely, the attitude, sound and role of the electric guitar in rock and jazz music is hard to be put in words. The specific weight of the late great musician is condensed possibly to the impulsiveness that any given listener picks him as the best and greatest of all, with no remorse or second thoughts.
But this is not the sole thing that defines Holdsworth. The academic recognition he earned is a priceless medal, but the most important is that this recognition was the outcome of a tremendous career, including a bunch of historical chapters. Starting out with the unkown Igginbottom, Holdsworth was one of the most pivotal purveyors of the devotees of the electric guitar as a lead instrument in progressive rock and jazz / fusion. He was engaged in some of the top albums we have ever listened to and then he built an enviable solo career, being unconstrainedly creative until the sudden and untimely end.
The following are ten milestones of the peerless Allan Holdworth’s discography.
Ian Carr – Belladonna [1972]
Having released four monumental albums, Ian Carr, the trumpeter and leader of the jazz-rock pioneers Nucleus, decided to release his fourth work under his name and not under the monicker of the British legends. His choice makes sense, since Brian Smith (saxophone, flute) was the only remaining member from the original line-up. Nevertheless, the new setup includes extraordinary musicians like the pianists Dave MacRae (Matching Mole) and Gordon Beck, the bass player Roy Babbington (Delivery, Keith Tippett), drummer Clive Thacker (Brian Auger’s Trinity) and of course the up-and-coming star of the electric guitar who went under the name of Allan Holdsworth. Even though Belladonna is nowhere near in the league with Elastic Rock and We’ll Talk About It Later, it delivers inspired jazz-rock with prog leanings and occasional funky grooves, while at the same time it is awash with a relaxed meditative atmosphere compared to the stiff-necked style of Nucleus. As regards Allan Holldsworth, notwithstanding some moments like the shredding part at the ending of Hector’s House and some lead parts in Remadione, his role is confined in accompanying the rest of the band in the rhythm section and as a result all these elements that established him in the elite of the electric jazz / fusion guitar remain obscure.
Paris Gravouniotis
Tempest – Tempest [1973]
After playing on Igginbottom and Ιan Carr albums (Igginbottom’s Wrench and Belladona respectively), the debut album of the British Tempest is the third, in chronological order, work of Allan Holdsworth, one of the guitar heroes and the stimulus for many glorious careers to come. King-drummer and composer Jon Hiseman hooked up with Mark Clarke, the bassist and his partner in Colosseum (consider Daughter of Time), Paul Williams (who sang for the fairly good blues rockers Juicy Lucy) and, of course, the late Allan Holdsworth.
The album has been repeatedly sold short, since only this legendary line-up has been highlighted. Tempest summarizes the effort of the four highly artistically genius musicians to give prominence to the hard and straightforward aspect of rock, veering to a great extent from the jazz / fusion / progressive approach of Colosseum. The album fuses ideally heavy blues riffs (Mountain’s Leslie West, as well as Mahogany’s Rush Frank Marino would envy the rhythm guitars of Gorgon and Foyers of Fun), hard rocking parts, guitar-driven psychedelic prog, prog rock and, to a lesser extent, jazz / fusion moments. A very important tessera in the mosaic of Allan’s career.
Thomas Sarakinitsis
Soft Machine – Bundles [1975]
Bundles is clearly a turning point in the career of this huge band from Canterbury. The main reason is the extensive use of the guitar for the first time in band’s history until that point. The addition of Allan Holdsworth was proved to be a determining factor for the creation of their best album since Fourth (some go as far as to put it side-by-side with Fourth). Style-wise, the compositions inch closer to pure “polished” jazz-rock / fusion, whereas the experimental and avant-garde elements of Softs’ past are absent here. The starter Hazard Profile is a landmark in the history of the genre where Holdsworth delivers some of the best themes ever played. Karl Jenkins is now the main composer, whereas the legendary Mike Ratledge leaves space to the other members and contributes mostly with his playing. Holdsworth is credited for Gone Sailing and the awesome Land of the Bag Snake. Aside his identifiable playing in this album, another thing that causes amazement is the superb tone of his guitar and it is seminal how a fusion guitarist should sound. Soft Machine pulled off to come up with fresh compositions once again and write one of the best fusion records of the mid- and late 1970s. Allan Holdsworth was clearly one of the catalysts of this renaissance.
Kostas Barbas
The New Tony Williams Lifetime – Believe It [1975]
Believe it was Allan Holdsworth’s musical “rite of passage”. He was basking of course in the status of being an amazing virtuoso, but it is this collaboration that defines him more than any other and it also reveals his compositional talent (Fred and Mr. Spock are compositions of his own).
Holdsworth introduced the 23-year old by then Alan Pasqua in the group to tickle the ivories who seizes the opportunity and really shines on Wildfire. Tony Newton (bass player in Motortown Revue) teams up with Tony Williams, forming a unique rhythm section and he is credited for the two heaviest cuts of the record (Snake Oil, Red Alert). Tony Williams gives weight to the structure and the composition itself, out of which the dizzying improvisations unravel and he proves that he is as good a jazz drummer as a rock n’ roll one, an unbounded musical talent.
There are good albums, there are quality albums and there are timeless albums. Believe It is not the trailblazing record that gave birth to a new musical language. The language pre-existed, the speech had articulated itself and the vocabulary was already shaped up. Granted, it was not cosmogenic, but it was the epitome, the depiction of diverse expressive means of the musical style which was naturalized as jazz rock / fusion. The orgiastic live feeling that the album emanates, the fusion of jazz delicacy with rock improvisation and energy, is the trait that catapults the album into timelessness.
Dimitris Anastasiadis
Gong – Gazeuse! [1976]
Since Pierre Moerlen took it upon himself to keep Gong going , the way was opened for collaborating with remarkable musicians, not necessarily in a permanent line-up. In Gazeuse!, Allan Holdsworth with his multidimensional talent leaves his mark -or more precisely, gives direction- making the most of the limitless freedom he is given, both in composing and performing. The tight interplay with Moerlen‘s metallophones and the Be-bop attitude of Malherbe on saxophone is shockingly genius. The rhythms, the themes and the mood alternate impeccably, building countless airstrips for Holdsworth to take off. Frenzied, almost “embossed” phraseology, passion and tons of sentiment are part and parcel of his technique that upgrades the compositions emphatically. A perfect illustration is Shadows Of which is, in essence, nothing else than a beefed-up version of Velvet Darkness (off his self-titled solo album) thanks to Gong’s revamped arrangement. Another track that sticks out is Night Illusion which starts with a slow-paced hard rock riff and gradually spreads out rhythmically and harmonically, giving space to the percussion and Malherbe’s magnificent flute to adorn it with their talent. The collaboration between Holdsworth and Gong will go on unwaveringly on the equally beautiful Expresso II two years later.
Giannis Zavradinos
Jean-Luc Ponty – Enigmatic Ocean [1976]
After Holdsworth’s collaboration with Gong, a new one with the famous French violinist Jean-Luc Ponty followed. Enigmatic Ocean [1977] is one of the most significant works of Ponty that undoubtedly gained a monumental position into the jazz / fusion pantheon. Especially Mirage is justifiably considered as a rock classic that is broadly known by far more people than prog / fusion fans. The excellent compositions unwrapped by the talented musicians and the exploratory imagination that is unfolded travels every listener into adventurous places. Ponty manages to tempt with his stunning violin sessions that are unpredictable, aggressive or melodic and lyrical. Holdsworth’s solos are dominant in Enigmatic Ocean, Nostalgic Lady and The Struggle of the Turtle to the Sea, but what is most impressive is the fact that he’s a brilliant part of a flawless and yet grooving band alongside Stuermer, Zavod, Smith, and Ponty himself. Holdsworth abruptly left Ponty’s band while on tour, to collaborate with Bill Bruford on his first solo album, Feels Good to Me, and literally took music to another level once again in One of a Kind.
Dina Dede
U.K. – U.K. [1978]
The debut album of this supergroup was released in 1978. Despite the fact that the members were not the main songwriters and the leaders in their former bands, U.K. had to offer everything you want from a progressive band. The songs are extremely well-crafted, carefully arranged and very nicely balanced between progressive rock and jazz / fusion. The entire band’s chemistry is great here. Wetton and Bruford are in top form and they sound as good as in King Crimson. Bill’s masterful drumming along with Allan’s guitar work is one of the highlights of the album. Wetton’s vocals are superb in each song. The sound of Eddie Jobson’s keyboard is so perfect! His keys intros and some twisted solos are simply stunning especially in Alaska. The guitar solos of the great Allan Holdsworth are some of the most technically and the most inventive he ever did, especially his signature solo with impeccable legato technique in In The Dead Of Night. U.K. never reached the commercial success they deserved but their debut album is a masterpiece of progressive rock music and a must for anyone who claims to be prog fan.
Goran Petrić
Bill Bruford – One Of A Kind [1979]
Bruford’s second album Οne of a Κind released in 1979 is his crowning achievement. After an exciting stint with Yes and King Crimson, Brufford embarked on a solo career, focusing on the music that was truly his scene: jazz / fusion.
Aside Bruford, the line-up consisted of accredited musicians: the bassist Jeff Berlin, the keyboardist Dave Steward and His Majesty, Allan Holdsworth. Having decided that the direction of the new album would be entirely instrumental (whereas Anna Peacock had taken care of the vocal parts on the first one), the music was purely technical-oriented. Fusion, where Holldworth’s outstanding guitar pyrotechnics mix with Steward’s varied keyboards, with Bruford guiding discreetly the rest so as to unfold their multifaceted talent. All of the songs are of high standards, including highlights like Fainting in Coils because of its multidirectional rendition, Five G with its tell-tale bass parts, as well as both parts of The Sahara of Snow. Οne of a Κind is unique indeed, quoted to this day as a sublime fusion outing forged by peerless musicians.
Christos Minos
Allan Holdsworth – I.O.U. [1982]
During the seventies, Holdsworth was held as a great guitarist by all and sundry. What was possibly missing at the time was the milestone that would introduce him into the pantheon of the electric guitar. Recorded in 1979, I.O.U. was finally released in 1982 and was meant to be the album that would enthrone him as the greatest among the great.
Propelled by his collaboration with Bill Bruford (U.K., Bruford), Holdsworth would approach jazz / fusion on I.O.U. in a way that the aesthetic of Discipline by King Crimson (whose Bruford was a member by then) springs into mind and via his complex, sophisticated, at times deductive and at times chaotic playing, unleashes his attack from the very first second, assembling a guitar court. He is surrounded by equally worthy players, such as Gary Husband with his powerful playing on the drums, Paul Carmichael on the bass who makes sure that everything is solid in the background, but also Paul Williams on the vocals with his à la Phil Collins aura.
The word “innovation” does not even begin to describe I.O.U., a landmark album that paved the way for the great guitarists that followed in his wake in jazz, rock, even metal music. A far cry from an easy listening, but simultaneously far from being ornery, I.O.U., having as primary weapon its astonishing flow, is imposed on the listener, impelling them to give it multiple listens where there is always something new to discover.
Ιlias Goumagias
Allan Holdsworth – Metal Fatigue [1985]
Metal Fatigue is one of the finest albums ever released by or where this huge musical personality ever took part in. Aided by an all-star line-up (Jimmy Johnson, Chad Wakerman, Gary Husband, Alan Pasqua), he breaks new ground, makes an impression and leaves one more imprint on electric music. This is a record that deconstructs, recomposes and redirects 70s jazz / fusion through an 80s filter with regard to structure and composition, bringing into existence something totally new and self-luminous. The direct or indirect impact of this record, as well as all of Holdsworth’s works and style as a whole, lie in the successors of the genre that followed up (G. Howe, R. Kotzen), not to mention remarkably unique players that came after him in prog / tech metal (Jarzombek, Josh Christian, Thordendal, Gobel, Masvidal etc). During its 37-plus minutes the listener is treated with songs ranging from almost radio-friendly (the title-track is amazing) to the rambling fusion orgy The Un-Merry-Go-Round. The latter is dedicated to the memory of his father who, inadvertently, turned Holdsworth into a phenomenon. His poor financial situation rendered impossible for him to buy a saxophone to the young Allan and thus creating –like the butterfly effect– a saxophonist trapped in the body of one of the most unique players that ever existed in the history of music. On the other hand, in no way or by any instrument could this genius be trapped and restricted.
Tasos Poimenidis
Πρόλογος: Δημήτρης Καλτσάς
Η προσφορά του Allan Holdsworth στη μουσική και ειδικά στο ύφος, τον ήχο και τον ρόλο της ηλεκτρικής κιθάρας στην rock και jazz μουσική είναι δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις. Το ειδικό βάρος του εκλιπόντα πια σπουδαίου μουσικού ίσως συμπυκνώνεται στην ευκολία με την οποία κάποιος τον χαρακτηρίζει ως κορυφαίο και σπουδαιότερο όλων, χωρίς καμία τύψη ή φόβο λάθους.
Αυτό όμως δεν είναι το μόνο που χαρακτηρίζει τον Holdsworth. Η ακαδημαϊκή αναγνώριση είναι τεράστιο παράσημο, αλλά το σημαντικότερο είναι πως αυτή προέκυψε μέσα από μία σπουδαία καριέρα με πολλά ιστορικά κεφάλαια. Ξεκινώντας δισκογραφικά από τους άσημους Igginbottom, ο Holdsworth υπήρξε ένας από τους καθοριστικότερους εκφραστές του θώκου της κιθάρας ως lead οργάνου στο progressive rock και το jazz / fusion. Συμμετείχε σε μερικά από τα κορυφαία albums που ακούσαμε ποτέ και στη συνέχεια έχτισε μια αξιοζήλευτη προσωπική καριέρα όντας πηγαία δημιουργικός μέχρι το απρόσμενο και πρόωρο τέλος.
Αυτά είναι 10 από τους σπουδαιότερους δισκογραφικούς σταθμούς στην πορεία του ασύγκριτου με οποιονδήποτε Allan Holdsworth.
Ian Carr – Belladonna [1972]
Μετά από τρία αριστουργηματικά albums ο Ian Carr, τρομπετίστας και ηγέτης των jazz / prog πρωτοπόρων Nucleus, αποφάσισε να κυκλοφορήσει την τέταρτη δουλειά του ως προσωπικό δίσκο και όχι υπό το όνομα των Βρετανών θρύλων. Λογική απόφαση, καθώς από το original line-up μόνο ο Brian Smith (σαξόφωνο, φλάουτο) είχε απομείνει. Ωστόσο και η νέα σύνθεση περιελάμβανε εξαιρετικούς μουσικούς όπως οι πιανίστες Dave MacRae (Matching Mole) και Gordon Beck, ο μπασίστας Roy Babbington (Delivery, Keith Tippett), ο drummer Clive Thacker (Brian Auger’s Trinity) και φυσικά το τότε ανερχόμενο αστέρι της ηλεκτρικής κιθάρας ονόματι Allan Holdsworth. Παρόλο που το Belladonna υστερεί ποιοτικά σε σχέση με τα ασύγκριτα Elastic Rock και We’ll Talk About It Later, περιέχει εμπνευσμένο jazz-rock με prog διάθεση και funky groovy ρυθμούς σε σημεία, ενώ παράλληλα διακατέχεται από μία πιο χαλαρή meditative ατμόσφαιρα σε σχέση με το απόλυτο στυλ των Nucleus. Όσο για τον Allan Holdsworth, πέραν από μερικές εξαιρέσεις όπως το shredding φινάλε του Hector’s House και κάποια lead σημεία στο Remadione, κυρίως ο ρόλος του περιορίζεται στο να συνοδεύει με τα ρυθμικά του την υπόλοιπη μπάντα με αποτέλεσμα να μη είναι ακόμη εμφανή τα στοιχεία εκείνα που τον καθιέρωσαν στην ελίτ της ηλεκτρικής jazz / fusion κιθάρας.
Πάρης Γραβουνιώτης
Tempest – Tempest [1973]
Έπειτα από τις συμμετοχές σε albums των Igginbottom και Ιan Carr (Igginbottom‘s Wrench και Belladona αντίστοιχα) το παρθενικό ομότιτλο album των Βρετανών Tempest αποτελεί την τρίτη ιστορικά δισκογραφική στιγμή του Allan Holdsworth, ενός εκ των ηρώων της εξάχορδης θεάς και γενεσιουργού αιτίας για πολλές ένδοξες καριέρες. Ο πελώριος drummer και συνθέτης Jon Hiseman συνεπικουρείται από τον έτερο συμμέτοχο στους Colosseum μπασίστα Mark Clarke (βλ. Daughter of Time) τον Paul Williams (πρωτύτερα τραγουδούσε για χάρη των αξιόλογων blues rockers Juicy Lucy) και φυσικά τον εκδημούντα Allan Holdsworth.
Η σημασία του δίσκου δεν εξαντλείται στο μνημειώδες line up του όπως επανειλημμένως και αδίκως έχει σημειωθεί. Στο Tempest συνοψίζεται η προσπάθεια τεσσάρων μουσικών υψηλής καλλιτεχνικής ευφυΐας να αναδείξουν τη σκληρή και άμεση πλευρά της rock απομακρυνόμενοι εν πολλοίς από την jazz / fusion / progressive πλευρά των Colosseum. Ο δίσκος συγκεραίνει ιδανικά τα heavy blues riffs (τις ρυθμικές κιθάρες των Gorgon και Foyers of Fun θα τις ζήλευε τόσο ο Leslie West των Mountain όσο και o Frank Marino των Mahoganu Rush) τα hard rockin’ σημεία, το κιθαριστικό psychedelic rock, το prog rock και λιγότερο τις jazz / fusion στιγμές. Σημαντική ψηφίδα στο μωσαϊκό της καριέρας του Allan.
Θωμάς Σαρακίντσης
Soft Machine – Bundles [1975]
Το Bundles αποτελεί ένα σαφέστατο turning point στη δισκογραφία του τεράστιου αυτού σχήματος από το Canterbury. Ο βασικός λόγος είναι η εκτεταμένη χρήση κιθάρας για πρώτη φορά στην ιστορία της μπάντας. Η προσθήκη του Allan Holdsworth αποδείχθηκε καταλυτική για τη δημιουργία του καλύτερου τους album μετά την εποχή του Fourth (κάποιοι θα τολμούσαν να το πουν και ισάξιο του Fourth). Υφολογικά οι συνθέσεις τείνουν προς το καθαρό «γυαλισμένο» jazz-rock / fusion, με τα πειραματικά και avant-garde στοιχεία του παρελθόντος των Softs να απουσιάζουν εδώ. Το εναρκτήριο Hazard Profile αποτελεί κομμάτι-σταθμό στην ιστορία του είδους, με τον Holdsworth να παραδίδει μερικά από τα καλύτερα θέματα που έχει παίξει ποτέ. Τα συνθετικά ηνία έχουν δοθεί στον Karl Jenkins, ενώ ο μύθος Mike Ratledge αφήνει χώρο στους υπόλοιπους και συνεισφέρει κυρίως παικτικά. Ο Holdsworth υπογράφει το Gone Sailing και το φοβερό Land of the Bag Snake. Εκτός από το χαρακτηριστικό του παίξιμο στο δίσκο, εντύπωση προκαλεί ο εκπληκτικός ήχος της κιθάρας του, σεμινάριο για το πώς πρέπει να ακούγεται ένας fusion κιθαρίστας. Οι Soft Machine κατάφεραν με το Bundles να αναγεννηθούν συνθετικά και να προσφέρουν έναν από τους καλύτερους fusion δίσκους της mid και late 70s δισκογραφίας. Ο Allan Holdsworth υπήρξε σαφέστατα ένας από τους καταλύτες αυτής της αναγέννησης.
Κώστας Μπάρμπας
The New Tony Williams Lifetime – Believe It [1975]
Το Believe It ήταν το μουσικό “rite of passage” του Allan Holdsworth. Φυσικά απολάμβανε το status του εκπληκτικού βιρτουόζου, αλλά αυτή η συνεργασία τον διαμορφώνει περισσότερο από κάθε άλλη και αποκαλύπτει το συνθετικό ταλέντο του (το Fred και το Mr. Spock είναι δικά του).
Ο Holdsworth έφερε και τον 23χρονο τότε Alan Pasqua στο group για τα keyboards, ο οποίος εκμεταλλεύεται την ευκαιρία και λάμπει στο Wildlife. Ο Tony Newton (μπασίστας της Motown) σχηματίζει ένα μοναδικό rhythm section με τον Tony Williams και είναι υπεύθυνος για τις δύο πιο heavy συνθέσεις στον δίσκο (Snake Oil, Red Alert). Ο Tony Williams δίνει προτεραιότητα στην δομή και στην σύνθεση, από τις οποίες ξετυλίγονται οι ιλιγγιώδεις αυτοσχεδιασμοί, αποδεικνύει ότι είναι το ίδιο εκπληκτικός jazz και rock ‘n’ roll drummer, ένα απέραντο μουσικό ταλέντο.
Υπάρχουν καλοί δίσκοι, υπάρχουν ποιοτικοί δίσκοι και υπάρχουν και διαχρονικοί δίσκοι. Το Believe It δεν είναι ο επαναστατικός δίσκος που γέννησε μια νέα μουσική γλώσσα. Η γλώσσα υπήρχε, ο λόγος είχε αρθρωθεί, το λεξιλόγιο είχε σχηματιστεί. Μπορεί να μην ήταν κοσμογονικό, αλλά ήταν η επιτομή, η αποτύπωση των ποικίλων εκφραστικών μέσων του μουσικού ύφους που είχε πολιτογραφηθεί ως jazz rock / fusion. Το οργιαστικό live feeling του δίσκου, ο συγκερασμός της jazz λεπτότητας με τον rock αυθορμητισμό και ενέργεια, χαρακτηριστικό της χρυσής εποχής του είδους εκτοξεύει το album στην διαχρονία.
Δημήτρης Αναστασιάδης
Gong – Gazeuse! [1976]
Από τότε που οι Gong έγιναν προσωπική υπόθεση για τον Pierre Moerlen, άνοιξε ο δρόμος για συμμετοχές αξιόλογων μουσικών χωρίς ιδιαίτερα σταθερό σχήμα. Στο Gazeuse! η πληθωρική παρουσία του Allan Holdsworth δίνει στίγμα -αν όχι κατεύθυνση- αξιοποιώντας την απόλυτη ελευθερία που απολαμβάνει εκτελεστικά όσο και συνθετικά. H αλληλεπίδρασή και το δέσιμό του με τα μεταλλόφωνα του Moerlen και την Be-bop ιδιοσυγκρασία του Malherbe στο σαξόφωνο είναι σοκαριστικά ιδιοφυές. Οι ρυθμοί, τα θέματα, οι διαθέσεις εναλλάσσονται αλάνθαστα δημιουργώντας αμέτρητους διαδρόμους απογείωσης στον Holdsworth. Ξέφρενη, σχεδόν «ανάγλυφη» φρασεολογία, πάθος και συναίσθημα συνοδεύουν την τεχνική που με τόσο έμφαση αναβαθμίζει τις συνθέσεις.Κλασσικό παράδειγμα το Shadows of που στην ουσία δεν είναι άλλη από μία βελτιωμένη επανεκτέλεση του Velvet Darkness (από τον ομότιτλο προσωπικό του δίσκο), χάρη στην αναθεωρημένη ενορχήστρωση των Gong. Άλλο κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το Night Illusion που ξεκινάει με ένα αργό hard rock θέμα για να απλωθεί ρυθμικά και αρμονικά, δίνοντας χώρο στα κρουστά και στο υπέροχο φλάουτο του Malherbe να το στολίσουν με το ταλέντο τους. Η συνεργασία του Holdsworth με τους Gong θα συνεχιστεί με τον ίδιο ζήλο και δοτικότητα και στο επόμενο εξίσου υπέροχο Expresso II δύο χρόνια αργότερα.
Γιάννης Ζαβραδινός
Jean-Luc Ponty – Enigmatic Ocean [1976]
Μετά τη συνεργασία του Holdsworth με τους Gong, μια νέα ακολουθεί με τον διάσημο Γάλλο βιολιστή Jean-Luc Ponty. Το Enigmatic Ocean του 1977 είναι μια από τις σημαντικότερες δουλειές του Ponty που απέκτησε αναμφισβήτητα μια μνημειακή θέση στο πάνθεον της jazz / fusion. Ειδικά το Mirage δικαιολογημένα θεωρείται ένα κλασικό rock κομμάτι που είναι γνωστό σε πολύ περισσότερο κόσμο από τους prog / fusion οπαδούς. Οι άριστες συνθέσεις που εκτελούνται από τους ταλαντούχους μουσικούς και η φαντασία των κομματιών ταξιδεύουν κάθε ακροατή σε περιπετειώδη μέρη. Ο Ponty καταφέρνει να θέλγει με το εκπληκτικό παίξιμό του στο βιολί που είναι απρόβλεπτο, επιθετικό ή μελωδικό και λυρικό. Τα σόλο του Holdsworth κυριαρχούν στα Enigmatic Ocean, Nostalgic Lady και The Struggle of the Turtle to the Sea, αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι πως αποτελεί ένα λαμπερό κομμάτι μιας τεχνικά τέλειας μπάντας που ταυτόχρονα γκρουβάρει, δίπλα τους Stuermer, Zavod, Smith και τον ίδιο τον Ponty. Ο Holdsworth άφησε ξαφνικά την μπάντα του Ponty κατά τη διάρκεια της περιοδείας, για να παίξει στο πρώτο σόλο album του Bill Bruford, το Feels Good to Me, και κυριολεκτικά ανέβασε επίπεδο στη μουσική του για άλλη μία φορά στο One of a Kind που ακολούθησε.
Ντίνα Δέδε
U.K. – U.K. [1978]
To ντεμπούτο αυτού του supergroup κυκλοφόρησε το 1978. Παρά το γεγονός ότι τα μέλη του δεν ήταν βασικοί συνθέτες και ηγέτες στις προηγούμενες μπάντες τους, οι U.K. παρέδωσαν όλα όσα ζητά κανείς από μια progressive μπάντα. Τα τραγούδια είναι πολυδουλεμένα, προσεκτικά ενορχηστρωμένα και άψογα ισορροπημένα μεταξύ progressive rock και jazz / fusion. Η χημεία όλου του σχήματος είναι υπέροχη εδώ. Οι Wetton και Bruford είναι σε σπουδαία φόρμα και ακούγονται όσο καλοί ήταν και στους King Crimson. Το κορυφαίο drumming του Bill σε συνδυασμό με την κιθαριστική δουλειά του Allan είναι highlights του album. Τα φωνητικά του Wetton είναι υπέροχα σε όλα τα κομμάτια. Ο ήχος των πλήκτρων του Eddie Jobson είναι απλά τέλειος! Οι εισαγωγές του και μερικά ξαφνικά σόλο είναι με μία λέξη εκθαμβωτικά, ειδικά στο Alaska. Τα leads του σπουδαίου Allan Holdsworth συγκαταλέγονται μεταξύ των πιο τεχνικών και εμπνευσμένων που έπαιξε ποτέ, ειδικά το signature solo του με το τέλειο legato στο In The Dead Of Night. Οι U.K. ποτέ δεν απέκτησαν την εμπορική επιτυχία που τους άξιζε, αλλά το ντεμπούτο τους είναι ένα αριστούργημα της progressive rock μουσικής και είναι απαραίτητο σε οποιονδήποτε δηλώνει prog οπαδός.
Goran Petrić
Bill Bruford – One Of A Kind [1979]
O δεύτερος δίσκος του Bruford, το Οne of a Κind του 1979, συνιστά τη κορωνίδα της προσωπικής του καριέρας. Μετά από μια συναρπαστική διαδρομή με τους Yes και τους King Crimson ακολούθησε προσωπική καριέρα δίνοντας έμφαση στη μουσική που αγαπούσε ιδιαίτερα: την jazz / fusion.
H σύνθεση της μπάντας πλην του Bruford αποτελούνταν από μουσικούς εγνωσμένης κλάσης: ο μπασίστας Jeff Berlin, o πληκτράς Dave Stewart και η αυτού μεγαλειότης Αllan Holdsworth. Έχοντας λάβει την απόφαση για την instrumental κατεύθυνση του δίσκου (ενώ στον πρώτο δίσκο υπήρχαν τα φωνητικά της Anna Peacock) η μουσική είχε ακραιφνώς τεχνικό χαρακτήρα. Fusion, στο οποίο λάμπουν οι απαράμιλλες κιθαριστικές ακροβασίες του Holdsworth οι οποίες συμπλέκονται με τα πολυποίκιλα πλήκτρα του Stewart, με τον Bruford να καθοδηγεί με διακριτικότητα τους υπόλοιπους για να ξεδιπλώσουν το πολύπλευρο ταλέντο τους. Όλα τα κομμάτια διατηρούν πολύ υψηλή ποιότητα, με το Fainting in Coils να ξεχωρίζει με την πολύτροπη απόδοσή του, το Five G με το ξεχωριστό μπάσο του καθώς και τα δύο μέρη του Sahara of Snow. Το Οne of a Κind είναι όντως μοναδικό και μνημονεύεται ως και σήμερα ως μια εξαιρετική fusion κυκλοφορία προερχόμενη από μοναδικούς μουσικούς.
Χρήστος Μήνος
Allan Holdsworth – I.O.U. [1982]
Στη δεκαετία του ’70 o Holdsworth θεωρούνταν από όλους σπουδαίος κιθαρίστας. Αυτό που ενδεχομένως έλειπε από εκείνη την εποχή ήταν το milestone το οποίο θα τον τοποθετούσε στο πάνθεον της ηλεκτρικής κιθάρας. Ηχογραφημένο το 1979, το I.O.U. κυκλοφόρησε τελικά το 1982 και έμελλε να είναι ο δίσκος που θα τον κατέτασσε ως το μεγαλύτερο ανάμεσα στους μεγαλύτερους.
Παίρνοντας ώθηση από τη συνεργασία του με το Bill Bruford (U.K., Bruford) ο Holdsworth του I.O.U. προσεγγίζει το jazz-rock fusion με ένα τρόπο που θυμίζει αρκετά την αισθητική των King Crimson του Discipline (των οποίων φυσικά ήταν μέλος ο Bruford) και με το περίπλοκο, σοφιστικέ, άλλοτε αφαιρετικό και άλλοτε χαώδες παίξιμό του επιτίθεται από το πρώτο δευτερόλεπτο του δίσκου δημιουργώντας ένα κιθαριστικό δικαστήριο. Άξιοι συνοδοιπόροι του ο Gary Husband με το δυναμικό του παίξιμο στα τύμπανα,ο Paul Carmichael στο μπάσο να φυλάει σταθερά τα μετόπισθεν,αλλά και ο Paul Williams με την αύρα à la Phil Collins στα φωνητικά.
H λέξη «καινοτομία» δεν αρκεί για να χαρακτηρίσει το I.O.U., έναν δίσκο-υπέρβαση που άνοιξε το δρόμο στους μεγάλους κιθαρίστες που ακολούθησαν στη jazz, τη rock αλλά και τη metal μουσική. Καθόλου εύκολο στο άκουσμα, χωρίς όμως να είναι δύστροπο,το I.O.U.έχοντας σαν όπλο την εκπληκτική του ροή επιβάλλεται στον ακροατή, ωθώντας τον σε πολλαπλές ακροάσεις κατά τις οποίες ανακαλύπτει συνεχώς καινούρια όμορφα πράγματα.
Ηλίας Γουμάγιας
Allan Holdsworth – Metal Fatigue [1985]
To Metal Fatigue αποτελεί έναν από τους αρτιότερους δίσκους που κυκλοφόρησε ή συμμετείχε ποτέ η τεράστια αυτή μουσική προσωπικότητα. Με τη βοήθεια ενός all-star line-up (Jimmy Johnson, Chad Wakerman, Gary Husband, Alan Pasqua) πρωτοπορεί, εντυπωσιάζει και αφήνει ακόμη ένα βαθύτατο αποτύπωμα στην ηλεκτροδοτούμενη μουσική. Πρόκειται για ένα δίσκο που αποδομεί, ανασυνθέτει και ανακατευθύνει το 70s jazz fusion, περασμένο φυσικά μέσα από ένα 80s φίλτρο δομικά και συνθετικά δημιουργώντας εν τέλει κάτι καινούριο και αυτόφωτο. Η έμμεση ή άμεση επιρροή του δίσκου και του γενικότερου έργου και τεχνοτροπίας του Holdsworth βρίσκεται τόσο τους μετέπειτα διαδόχους στο είδος (G. Howe, Kotzen), όσο και μετέπειτα ιδιαίτερα ξεχωριστούς παίχτες στο prog/tech metal (Jarzombek, Josh Christian, Thordendal, Gobel , Masvidal κ.ά). Στα 37 και κάτι λεπτά του μπορεί να βρει κανείς από σχεδόν ραδιοφωνικές συνθέσεις (εκπληκτικό το ομώνυμο), μέχρι το δαιδαλώδες fusion όργιο The un-merry-go-round. Το τελευταίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα του, του ανθρώπου που άθελά του δημιούργησε το φαινόμενο Holdsworth. Η οικονομική αδυναμία του τελευταίου να αγοράσει ένα σαξόφωνο στον νεαρό Allan θα δημιουργήσει -σαν το φαινόμενο της πεταλούδας- έναν σαξοφωνίστα παγιδευμένο στο σώμα ενός από τους μοναδικότερους κιθαρίστες που γέννησε η μουσική ανά τους χρόνους. Αν και η ιδιοφυΐα αυτή δεν θα μπορούσε να παγιδευτεί και να περιοριστεί με κανέναν τρόπο και από οποιοδήποτε όργανο.
Τάσος Ποιμενίδης
Be the first to comment