Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
In spite of the the general bloom of progressive rock and almost all of its subgenres, there have been only few exceptional releases in the traditional symphonic prog and neo-prog field in recent years, despite the large number of releases. This year’s Detachment by Barock Project from Italy is more than a mere exception to the above rule (our reviews here), claiming a rightful place among the top prog albums of 2017. This was the perfect occasion to learn more details from the mastermind of the band, Luca Zabbini.
Questions: Dimitris Kaltsas, Lila Gatzioura
Translation: Alexandros Mantas
Hello Luca! Congrats on Detachment, it really stands out from this year’s symphonic prog releases. Even though it’s still very fresh, can you tell us which is your favorite BP album so far and why?
It is difficult to answer this question, it’s a bit like asking which of my children I prefer.
I can tell you that I associate every album with a certain time of my life. Maybe the one I’m most attached to is Coffee In Neukolln, the third one. This is because I remember that it was conceived in Berlin in a climate of serenity and great collaboration within the band, which is very important for me. I was also, creatively speaking, very stimulated.
It’s been already 10 years since the release of Misteriose Voci and your sound has matured and evolved greatly since then. What are the major differences between today and your early days?
We were very young and enthusiasm was so much at the time. This album is perhaps the one I least appreciate, it is very discontinuous and I personally cannot stand the lyrics in our native language. Also I think that the mixing is bad. Composing wise, I would save only Premonitions and Un altro mondo. At that time I almost exclusively composed instrumental music, not intending to include vocal melodies. For this reason, I found myself trying to write songs that could be sung, with a melody that had a strong identity and at the same time would not last too long.
It was a first attempt to make ‘pop-prog’, but I’m not happy with it. Today there is much more awareness in what I want to do and when I write a new song I look at the future, not past, as I did in the first album.
You come from a country with a huge tradition in progressive rock since the early 70s. What is the reception of Barock Project in Italy today?
Considering that prog is a kind of niche and in Italy it has somehow fallen, we still manage to have our followers. Unfortunately, however, as in every small and tight environment, I experience too much competition and I have never liked it. I prefer environments where there is exchange of energy and mutual support. To be honest, I have only noticed it abroad until now.
Even though your music is something between symphonic prog and neo-prog, you have only few similarities with RPI. Do you agree with that? If so, was that intentional or just coincidental?
We listened very much to our forefathers P.F.M. and New Trolls during our adolescence. It is natural that some of these influences of our Italian heroes are leaking out somewhere in our music.
What are your plans / dreams for the future? Do you feel the need to move towards a different direction -musically speaking- or remain on the same style?
My wish is never to repeat myself. If I ever make a new album, it will always be very different from the previous one, as it happened for example with the last one. If I had to repeat myself, I would prefer to change profession. I need to be surprised, even before I can surprise others. Reinventing myself is the thing I consider to be the most stimulating of all. Surely, then, the future direction will be different from today.
I think that Coffee In Neukölln was a big step forward for the band and Skyline was a real international success. Can you imagine Detachment as a prog classic in the future?
I agree with you. Coffee… has been the album I believe has raised the overall quality of Barock and allowed us to show the world what we can do, musically speaking.
With Skyline we have opened the way to atmosphere and narration, but it is with Detachment that I felt completely satisfied with the result because I finally managed to include in the same album the most characteristic ingredients of this band, from technical songs to symphonic-baroque songs, from the ballad to the rock piece, but always keeping what is for me the most important thing: the melody. I think these are songs that can even be whistled by people.
You decided to take on the lead vocals after the departure of Luca Pancaldi and besides that you play so many instruments, handle mixing, mastering and production. How difficult was it to be the frontman as well? How do you handle things in concerts?
Now I have to play my keyboards, the acoustic guitar, make choirs and do even lead vocals! Honestly, I have never wanted in my life to be the leader of a band, I prefer to stay in my place behind the keyboards and play a leading role as a keyboard player. Now things have changed and very often I feel a bit uncomfortable to interpret the lead singing parts as well. But somebody has to do it, doesn’t he?
What is the procedure of composing material for the band? Which is your greatest inspiration?
It depends on the period of my life. If it is a turbulent period, I can write a lot, but I can also have a block. Sometimes a trip is enough, just one day to be alone and lonely to make something decent come to my head so that I can write it. Once I used to be a lot more prolific, I was younger and much less demanding with myself.
Paradoxically, as opposed to how many people think, I listen to everything except prog. I really enjoy listening to so many genres, including the British indie rock of The Kooks, or Travis. Mainstream-wise, I have listened to the first Coldplay for years, except for the latest albums, that I do not appreciate. I can listen to the Bach Brandenburg Concerts in the car, or some Italian songwriters I really appreciate. Sometimes I found it helps to ‘bleach’ my mind by listening to ancient music, such as Guillame De Machaut or Leonin. So I can tell you that the inspiration is given by the moment, the situation and the place.
Since you are all very young, would you like to share with us how you discovered the progressive rock of the 70s?
Like so many of our generation, it is something that happens when you have parents in the house listening to the vinyls of those groups.
Which are your greatest influences, your favorite bands and albums?
He who led me to be what I am is Keith Emerson. E.L.P. have been my absolute idols ever since I was a child. Then I’ve always listened to pretty much everything from Earth Wind & Fire to Elton John, passing through the Beatles, the Police and Jethro Tull.
My favorite albums are:
Brain Salad Surgery (E.L.P.), Synchronicity (Police), Abbey Road (The Beatles), Aqualung (Jethro Tull), A Rush Of Blood To The Head (Coldplay).
Now that I think about it, the curious thing is that in Detachment I think people can clearly feel the exact influence of all these albums put together.
Is there anyone else that you would like to cooperate with, as you did with Pete Jones?
I really like David Longdon (Big Big Train), I like him a lot as a singer. I would also like to collaborate with Steven Wilson and Ian Anderson.
Has any of you been to Greece? Are you aware of the Greek prog scene and if so, what is your opinion of it?
I can answer for myself: unfortunately I have never been to Greece as opposed to many of my friends. I know it’s a wonderful place and one day I would like to have a chance to visit it. Honestly I’m totally unaware of the Greek Prog scene.
What are your future plans? What do you wish to achieve with BP in the near and long future?
This is a question that I often ask myself lately. There are ongoing projects, concerts abroad and we’re already working on a live DVD.
Thank you very much for your time Luca. We wish you all the best to you and Barock Project and we hope that we’ll see you live in Greece sometime soon! The last words are yours.
Thanks to you at Progrocks.gr and to all listeners of great music from your wonderful country!
Παρά τη γενική άνθιση του progressive rock και σχεδόν όλων των παρακλαδιών του, οι εξαιρετικές κυκλοφορίες από το παραδοσιακό συμφωνικό prog και το neo-prog έχουν λιγοστέψει αρκετά τα τελευταία χρόνια, παρά τον μεγάλο αριθμό κυκλοφοριών. Το φετινό Detachment των Ιταλών Barock Project είναι παραπάνω από μία εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα (οι κριτικές μας εδώ), διεκδικώντας μία θέση στα κορυφαία prog albums του 2017. Αυτή ήταν και η ιδανική αφορμή να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες από τον κύριο υπεύθυνο, τον ηγέτη της μπάντας, Luca Zabbini.
Ερωτήσεις: Δημήτρης Καλτσάς, Λίλα Γκατζιούρα
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
Γεια σου Luca! Συγχαρητήρια για το Detachment, πραγματικά ξεχωρίζει μέσα σε όλες τις φετινές symphonic prog κυκλοφορίες. Αν και έχει μόλις κυκλοφορήσει, θα μπορούσες να μας πεις ποιο είναι το αγαπημένο σου album των Barock Project μέχρι στιγμής και για ποιο λόγο;
Δύσκολο να απαντήσω, είναι σαν να με ρωτάς ποιο προτιμάω από τα παιδιά μου.
Αυτό που μπορώ να σου πω, είναι πως συνδέω κάθε album με μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου. Ίσως αυτό που με αγγίζει περισσότερο είναι το τρίτο μας, το Coffee In Neukolln και αυτό γιατί θυμάμαι πως οι πρώτες ιδέες μου ήρθαν όταν ήμασταν στο Βερολίνο και εντός της μπάντας υπήρχε πολύ ήρεμο κλίμα και συνεργαζόμασταν καταπληκτικά, κάτι πολύ σημαντικό για εμένα. Είχα επίσης μεγάλο δημιουργικό οίστρο.
Έχουν ήδη περάσει δέκα χρόνια από όταν κυκλοφόρησε το Misteriose Voci και ο ήχος σας έχει ωριμάσει και εξελιχθεί εντυπωσιακά από τότε. Ποιες είναι οι κύριες διαφορές ανάμεσα στο παρόν και στις πρώιμες σας μέρες;
Ήμασταν πολύ νέοι και ο ενθουσιασμός περίσσευε τότε. Αυτός ο δίσκος είναι ίσως εκείνος που έχω λιγότερο σε εκτίμηση, δεν έχει συνοχή και προσωπικά δεν μου κάθονται καλά οι στίχοι στη μητρική μας γλώσσα. Επιπλέον η μίξη δεν μου ακούγεται καλή. Σε συνθετικό επίπεδο, μόνο τα Premonitions και Un altro mondo διασώζονται. Εκείνο τον καιρό συνέθετα μόνο ορχηστρική μουσική και δεν είχα σκοπό να τραγουδήσω. Για αυτό το λόγο προσπαθούσα να γράψω τραγούδια που στη θέση της φωνητικής μελωδίας να υπάρχει ένα δυνατό θέμα που να του προσδίδει μια ταυτότητα και ταυτόχρονα να μην τραβάει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήταν μία πρώτη προσπάθεια να δημιουργήσουμε “pop-prog” αλλά δεν είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Σήμερα έχω καλύτερη επίγνωση του τι θέλω να κάνω και όταν συνθέτω ένα τραγούδι κοιτάω το μέλλον και όχι το παρελθόν, όπως έκανα στον πρώτο μας δίσκο.
Προέρχεστε από μια χώρα με τεράστια παράδοση στο progressive rock από τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Τι απήχηση έχουν οι Barock Project σήμερα στην Ιταλία;
Αν λάβουμε υπόψιν πως το progressive rock είναι κάτι το εξειδικευμένο και δεν έχει πλέον τόση πέραση, παρόλα αυτά έχουμε τους οπαδούς μας. Δυστυχώς ωστόσο, όπως συμβαίνει σε κάθε πιεσμένο περιβάλλον, υπάρχει πολύς ανταγωνισμός και δεν μπορώ να πως πως μου αρέσει. Προτιμώ καταστάσεις όπου ανταλλάσσουμε την ενέργειά μας και στηρίζει ο ένας τον άλλο. Για να είμαι ειλικρινής αυτό το έχω παρατηρήσει μόνο εκτός συνόρων.
Αν και η μουσική σας κινείται ανάμεσα στο symphonic prog και το neo-prog, οι ομοιότητες είναι ελάχιστες σε σχέση με τους RPI. Συμφωνείς με αυτή την άποψη; Αν ναι, ήταν προσχεδιασμένο ή απλώς προέκυψε;
Όταν ήμασταν έφηβοι ήμασταν πορωμένοι με τους P.F.M. και New Trolls που χάραξαν το δρόμο. Είναι απολύτως φυσικό να εντοπίσει κανείς κάποιες από αυτές τις επιρροές στη μουσική μας.
Ποια είναι τα σχέδια και όνειρα που έχετε για τη συνέχεια; Αισθάνεστε την ανάγκη να κινηθείτε προς μια νέα κατεύθυνση – σε μουσικό επίπεδο – ή να συνεχίσετε στο ίδιο στυλ;
Η επιθυμία μου είναι να μην επαναλαμβάνω τον εαυτό μου. Όταν κυκλοφορώ νέο δίσκο, είναι πάντα διαφορετικός από τον προηγούμενο, όπως συνέβη για παράδειγμα με τον τελευταίο. Αν έπρεπε να κάνω τα ίδια και τα ίδια, θα άλλαζα επάγγελμα. Πρέπει να εκπλήξω τον εαυτό μου πρώτα, πριν εκπλήξω τους άλλους. Το να επαναπροσδιορίζομαι είναι αυτό που με εξιτάρει περισσότερο. Συνεπώς, το μόνο σίγουρο είναι πως η μελλοντική μας κατεύθυνση θα είναι διαφορετική από τη σημερινή.
Νομίζω πως το Coffee In Neukölln ήταν ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός για τη μπάντα και το Skyline ήταν μια πραγματική επιτυχία σε διεθνές επίπεδο. Μπορείς να φανταστείς το Detachment να μνημονεύεται ως ένα prog αριστούργημα στο μέλλον;
Συμφωνώ μαζί σου. Το Coffee… πιστεύω πως ήταν εκείνο που ανέβασε για εμάς τον πήχη και δείξαμε μέσω αυτού στον κόσμο τι μπορούμε να κάνουμε σε μουσικό επίπεδο. Με το Skyline ανοίξαμε το δρόμο να εισχωρήσει στη μουσική μας η ατμόσφαιρα και η αφήγηση, ωστόσο είναι το Detachment με το οποίο αισθάνομαι απόλυτα ικανοποιημένος με το τελικό αποτέλεσμα μια και κατάφερα επιτέλους να εντάξω στο ίδιο album όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν περισσότερο αυτή τη μπάντα, δηλαδή από τεχνικά μέχρι συμφωνικά-μπαρόκ τραγούδια, από μπαλάντες μέχρι ροκ, έχοντας όμως πάντα στο μυαλό το πιο σημαντικό: την μελωδία. Νομίζω πως όλα αυτά είναι τραγούδια στα οποία ο καθένας μπορεί να σφυρίξει συνοδευτικά.
Αποφάσισες να αναλάβεις τα φωνητικά μέρη μετά την αποχώρηση του Luca Pancaldi πέρα του να παίζεις τόσα πολλά όργανα, να επιμελείσαι την παραγωγή, τη μίξη και το mastering. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι και ο frontman; Πως τα φέρνεις βόλτα στις συναυλίες;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Έχω παραφορτωθεί με πολλές ευθύνες. Κάποτε όταν παίζαμε ζωντανά είχα να ασχοληθώ «μόνο» με τέσσερα keyboards, να αλλάζω τους ήχους τη σωστή στιγμή, να τραγουδήσω σε μερικά ρεφραίν και αυτό ήταν όλο. Τώρα έχω τα keyboards, την ακουστική κιθάρα να τραγουδήσω σε ρεφραίν αλλά να κάνω και lead φωνητικά! Ειλικρινά, ποτέ δεν ήθελα στη ζωή μου να είμαι ο ηγέτης σε μια μπάντα, προτιμώ να είμαι στη γωνιά μου πίσω από τα keyboards μου και ο ηγετικός μου ρόλος να περιορίζεται εκεί. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και αισθάνομαι κάπως άβολα να εκτελώ και χρέη lead τραγουδιστή. Αλλά κάποιος πρέπει να το κάνει, έτσι δεν είναι;
Ποια είναι η διαδικασία με την οποία συνθέτεις νέα τραγούδια; Από πού προέρχεται κυρίως η έμπνευσή σου;
Εξαρτάται σε τι φάση είμαι. Αν είναι μια ταραγμένη περίοδος μπορώ να γράφω αβέρτα, αλλά μπορεί και να στερέψω τελείως. Συνήθως ένα ταξιδάκι μου φτάνει, μια μέρα να μείνω μόνος μου να σκεφτώ κάτι καλό ώστε να το γράψω. Κάποτε έγραφα με τη σέσουλα, ήμουν νεότερος και δεν είχα πολλές απαιτήσεις από εμένα. Παραδόξως, αντίθετα από ό,τι νομίζουν πολλοί, ακούω τα πάντα εκτός από prog. Πραγματικά γουστάρω να ακούω τόσα είδη, ακόμα και αγγλικές indie rock μπάντες όπως οι The Kooks ή οι Travis. Όσον αφορά mainstream κυκλοφορίες, ακούω εδώ και χρόνια το πρώτο των Coldplay εκτός από τα τελευταία τους τα οποία δεν εκτιμώ ιδιαίτερα. Μπορώ να ακούσω τα Brandenburg Concertos του Bach στο αυτοκίνητο ή κάποιους Ιταλούς συνθέτες που πραγματικά εκτιμώ. Μερικές φορές νομίζω με βοηθάει να «αδειάζω» το μυαλό μου ακούγοντας αρχαία μουσική, όπως Guillame De Machaut ή Leonin. Οπότε αυτό που μπορώ να σου πω είναι πως η έμπνευση εξαρτάται από τη στιγμή, τη συγκυρία και το μέρος.
Δεδομένου ότι είστε όλοι μικροί σε ηλικία, θα ήθελες να μας πεις πώς ήρθατε επαφή με το progressive rock των seventies;
Όπως και πολλοί που ανήκουν στη γενιά μας, είναι κάτι που συμβαίνει όταν έχεις γονείς που ακούνε στο σπίτι δίσκους από αυτά τα συγκροτήματα.
Ποιες είναι οι κύριες επιρροές σου και ποιες οι αγαπημένες σου μπάντες και album;
Αυτός που ήταν η αιτία να γίνω αυτός που είμαι ήταν ο Keith Emerson. Οι ELP είναι οι απόλυτοι ήρωές μου από όταν ήμουν παιδί. Μετά άκουσα σχεδόν τα πάντα από Earth Wind & Fire μέχρι Elton John, κάνοντας ένα πέρασμα από τους Beatles, τους Police και τους Jethro Tull. Όσο αφορά τους αγαπημένους μου δίσκους είναι το Brain Salad Surgery των ELP, to Synchronicity των Police, το Abbey Road των Beatles, το Aqualung των Jethro Tull και το A Rush Of Blood To The Head των Coldplay. Τώρα που το σκέφτομαι, το παράξενο με το Detachment είναι πως πιστεύω ότι οι ακροατές μπορούν να δουν ξεκάθαρα την από κοινού επίδραση που είχαν αυτοί οι δίσκοι πάνω του.
Υπάρχει κανένας άλλος με τον οποίο θα ήθελες να συνεργαστείς όπως έκανες με τον Pete Jones?
Θα ήθελα πραγματικά με τον David Longdon των Big Big Train, μου αρέσει πολύ ως τραγουδιστής. Θα μου άρεσε επίσης να συνεργαστώ με τον Steven Wilson και τον Ian Anderson.
Έχει βρεθεί ποτέ κανείς σας στην Ελλάδα; Είστε ενήμεροι για την ελληνική prog σκηνή και αν ναι, τι άποψη έχεις για αυτή;
Μπορώ να πω για εμένα μόνο. Δυστυχώς δεν έχω έρθει ποτέ στην Ελλάδα, σε αντίθεση με πολλούς φίλους μου. Ξέρω πως είναι ένα θαυμάσιο μέρος και θα ήθελα μια μέρα να έχω την ευκαιρία να το επισκεφτώ. Με κάθε ειλικρίνεια, δεν γνωρίζω τίποτα απολύτως για την ελληνική prog σκηνή.
Τα μελλοντικά σου σχέδια; Τι θα ήθελες να πετύχεις με τους Barock Project στο εγγύς και απώτερο μέλλον;
Και εγώ αναρωτιέμαι τώρα τελευταία. Υπάρχουν projects που τρέχουν, συναυλίες στο εξωτερικό και ήδη δουλεύουμε πάνω σε ένα live DVD.
Σε ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σου Luca. Ευχόμαστε ότι καλύτερο για εσένα και τους Barock Project και ελπίζουμε να σας δούμε ζωντανά στην Ελλάδα κάποια στιγμή σύντομα! Οι τελευταίες λέξεις σου ανήκουν.
Ευχαριστούμε όλους εσάς στο Progrocks.gr και όλους τους ακροατές της καλής μουσικής από την υπέροχη πατρίδα σας!
Be the first to comment