Weserbergland – Am Ende Der Welt

Intro: Panagiotis Stathopoulos

The adventurous expressive vehicle of Weserbergland first revealed its beneficial properties in 2017, through an enjoyable album with the very informative title Sehr Kosmisch, Ganz Progisch, which translates to “Very Cosmic, All Proggy” (our reviews here). Indeed, it was a meeting of the wider kosmische musik / kraut spirit with an extremely progressive logic in the orchestrations, with references starting from late ’60s, psychedelia and progressive rock, to reach its transformation nowadays, e.g. post-rock.

Behind the wheel of this project is the Norwegian Ketil Vestrum Einarsen, who specializes in flute, and is known as a member of White Willow, Kaukasus, Geir Lysne Listening Ensemble, previously Jaga Jazzist, but also through his guest appearances in Motorpsycho, Wobbler and Pixie Ninja.

In the enjoyable Sehr Kosmisch, Ganz Progisch, Einarsen had the great, as it turned out, support of other important Scandinavian musicians, such as drummer Mattias Olsson (White Willow, Pixie Ninja, ex Änglagveård), guitarist Gaute Storsve (Sleepyard) and bassist Jacob Holm-Lupo (White Willow). In the guest list we will find, among others, members of Jaga Jazzist.

With a renewed batch of participants, Einarsen enters the new decade by showing off a completely fresh sound on the second Weserbegland album.

[bandcamp width=100% height=120 album=1178529886 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Soothing treatment in dystopia packaging

Einarsen returns with a thriving and fragrant bouquet of sounds amidst this discouraging current situation of the pandemic. However, how auspicious and reassuring can it be to hear something entitled Am Ende der Welt, which translates to “At the end of the world”?

Although it sounds a bit pompous and bigoted, it always impresses us as a fact, the conclusion that truly great art can be analgesic or even euphoric in difficult times, both for the creator and for the audience. Thus, it is explained how in the unique, self-titled composition of the album that is divided into two parts (digitally there is also a one-part format), Einarsen and his companions build an imaginary dystopia, ending not to overwhelm you, but to spread emotions of mental exaltation and rejoicing inside you. 

The Norwegian is now launching his inspirations by turning towards an avant-garde logic, aspects of which we also encountered in his favorite kraut mentality, leaving behind the motorik rhythmic approach of the previous album and the transparent compositions with intelligible development. Einarsen, uses computer dynamics and builds moment by moment through layers of sounds he ecstatically commands, which emerge from his flute but also from the instruments of Gaute Storsve (prepared guitar), Jan Terje Augestad (prepared piano), Maria Grigoryeva (violin, contributing to works by Philippe Petit, etc.), Jørgen Mathisen (saxophone, member of Krokofant), and Molesome (Mattias Olsson).

The paths they all walk upon no longer sound like layers of memorable built-up melodies. These now come and go in the form of anxious evolution along with buzzes and shattered rhythms, in a setting that sounds truly natural despite the extensive electronic processing of its frequencies. What we receive is intertwined with minimalism, it’s simple and at the same time sensually rich. Jacob Holm-Lupo’s mastering allows each individual sound to unfold its own voice.

The entire 42 minutes of Am Ende der Welt are marked by a lyrical evocation, burbling and courageous, even if you don’t need to raise the volume in each subsequent turn, implying much more than what is heard. The sounds are patiently woven like threads bearing elements from classical chamber music of the last two decades, the post-’90s electronica interventions, a style close to that of Denovali record label, as they are intertwined with noisy patterns that evoke memories of the electro-acoustic side, the improvised and on-the-spot musique concrète practices, as well as others related to the freedom in the work of Conrad Schnitzler and many of his followers.

The album sounds like an urgent pulse, single and indivisible, like a drone symphony in which many messages with the same purpose are beautifully crammed. The expressive potential of all the musicians and the vision that unfolds fascinatingly here, seem to have an engaging plot for our ears and minds, giving birth to more and more images. Images of disharmony, from a world that is collapsing wonderfully…

8.5 / 10

Panagiotis Stathopoulos

2^nd opinion

Although they were formed to study the krautrock of the 70s, Weserbergland in their first album avoided a sterile academic approach to the genre, focusing on the general evolution of experimental music to the present day. In this sense, the stylistic turn of the project with Am Ende Der Welt seems quite logical. This time Ketil Vestrum Einarsen seems to be taking a step back in his approach, observing minimalism and the experimental forms of krautrock from a distance, adding elements from the minimalistic music from the 60s onwards. The album’s 42 minutes act as a journey of sounds, characterized by the absence of ‘proper’ melody. Most of these sounds are played by instruments, an element which adds an extra depth to the listening experience. The sound manipulation is excellent and the flow is very good, while the special rhythmic approach is one of the main features of the album. Without ceasing to be an album of “special situations”, Am Ende Der Welt manages to be very enjoyable in its uniqueness, at least for listeners of “special situations” who succumb to the journey it promises.

7.5 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Παναγιώτης Σταθόπουλος

Το περιπετειώδες εκφραστικό όχημα των Weserbergland πρωτοφανέρωσε τις ευεργετικές του ιδιότητες το 2017, μέσα από έναν απολαυστικό δίσκο με τον κατατοπιστικότατο τίτλο Sehr Kosmisch, Ganz Progisch, δηλαδή «Πολύ κοσμικά, αρκετά προοδευτικά» (οι κριτικές μας εδώ). Πράγματι, επρόκειτο για μία συνεύρεση του ευρύτερου kosmische musik / kraut πνεύματος με μια ακραιφνώς προοδευτική λογική στις ενορχηστρώσεις, με αναφορές που εκκινούν από την αυλαία των ’60s, την ψυχεδέλεια και το progressive rock, για να φτάσουν μέχρι τη μετάπλασή του στις ημέρες μας και το post-rock.

Πίσω από το τιμόνι αυτού του εγχειρήματος βρίσκεται ο Νορβηγός πνευστός (κυρίως) Ketil Vestrum Einarsen, ο οποίος ειδικεύεται στο φλάουτο, τον οποίο γνωρίζουμε από τους White Willow, Kaukasus, Geir Lysne Listening Ensemble, τους Jaga Jazzist παλιότερα, αλλά και στις guest εμφανίσεις του στους Motorpsycho, Wobbler και Pixie Ninja.   

Στο απολαυστικό Sehr Kosmisch, Ganz Progisch, ο Einarsen είχε την σπουδαία, όπως αποδείχθηκε, συμπαράσταση κι άλλων σημαντικών μουσικών εκ της Σκανδιναβίας, όπως ο Σουηδός Mattias Olsson (White Willow, Pixie Ninja, πρώην Änglagård) στα ντραμς, οι  Gaute Storsve (Sleepyard) και Jacob Holm-Lupο (White Willow) εναλλάξ στην κιθάρα και το μπάσο. Στη δε guest λίστα θα βρούμε μεταξύ άλλων και μέλη των Jaga Jazzist.

Με το πόδι στο γκάζι και ανανεωμένη φουρνιά συμμετεχόντων, ο Einarsen θα μπει στη καινούργια δεκαετία επιδεικνύοντας ένα εξαιρετικά φρέσκο ηχητικό πρόσωπο στο δεύτερο κατά σειρά Weserbegland album.

[bandcamp width=100% height=120 album=1178529886 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Καταπραϋντική αγωγή σε συσκευασία δυστοπίας

Ο Einarsen επιστρέφει δισκογραφικά με ένα ανθισμένο και ευωδιαστό μπουκέτο ήχων εν μέσω όλης αυτής της αποθαρρυντικής για οποιαδήποτε προσπάθεια ροής συμβάντων. Πόσο ευοίωνο και ανακουφιστικό, όμως, μπορεί να ακούγεται κάτι που φέρει τον τίτλο Am Ende der Welt, που στα καθ’ ημάς μεταφράζεται ως «Στο τέλος του κόσμου»;

Παρότι ηχεί κάπως βαρύγδουπο και μεγαλομανές, δεν παύει να μας εντυπώνεται διαρκώς ως γεγονός, το συμπέρασμα ότι η τέχνη, όταν είναι αληθινά σπουδαία ως κατάθεση, δύναται ακόμη και σε δύσκολους καιρούς να αποβεί αναλγητική και γιατί όχι και ευφορική, τόσο για το δημιουργό όσο και για τον δέκτη. Κάπως έτσι εξηγείται το ότι στη μοναδική, ομώνυμη σύνθεση του δίσκου που χωρίζεται σε δύο μέρη (ψηφιακά υπάρχει και σε μονοκόμματη μορφή), ο Einarsen και οι εδώ συνοδοιπόροι οικοδομούν μια νοητή δυστοπία, καταφέρνουν να απλώνουν εντός σου συναισθήματα ψυχικής ανάτασης και αγαλλίασης.

Ο προκείμενος Νορβηγός δρομολογεί τώρα τις εμπνεύσεις του στρίβοντας κατά ένα μέρος δια της avant-garde λογικής, πτυχές της οποίας συναντούσαμε και στην αγαπημένη του kraut νοοτροπία, αφήνοντας πίσω την προσέγγιση της motorik ρυθμολογίας του προηγούμενου άλμπουμ και τις διαφανείς συνθέσεις με την εύληπτη ανάπτυξη. Ο Einarsen, βάζοντας μπρος τη δυναμική του ηλεκτρονικού του υπολογιστή, χτίζει στιγμή τη στιγμή μέσα από στρώματα ήχων που κουμαντάρει εκστατικά, τα οποία προκύπτουν πηγαία από το φλάουτο που μεταχειρίζεται ποιητικά ο ίδιος αλλά και από τα όργανα των Gaute Storsve (προετοιμασμένη κιθάρα), Jan Terje Augestad (προετοιμασμένο πιάνο), Maria Grigoryeva (βιολί, με συμβολή σε έργα του Philippe Petit κ.α.), Jørgen Mathisen (σαξόφωνο, μέλος των Krokofant,) και Molesome (δηλαδή ο Mattias Olsson ξανά, στα πικάπ αυτή τη φορά).

Τα μονοπάτια στα οποία όλοι αυτοί βαδίζουν από κοινού δεν μοιάζουν πια στρωμένα με κλιμακούμενα κολλητικές μελωδίες. Αυτές πλέον πάνε κι έρχονται με τη μορφή αγωνιώδους εξέλιξης μαζί με τους βόμβους και τους θρυμματισμένους ρυθμούς, σε ένα καταστάλαγμα που ακούγεται αληθινά φυσικό παρά την εκτεταμένη ηλεκτρονική επεξεργασία των συχνοτήτων του. Αυτό που εισπράττουμε είναι συνυφασμένο με τον μινιμαλισμό, όντας λιτό και συγχρόνως πλούσιο σε αισθαντικότητα. Το δε mastering του Jacob Holm-Lupο, δίνει τη δυνατότητα στον κάθε ξεχωριστό ήχο να ξεδιπλώσει τη δική του φωνή στο όλον.

Ολόκληρα τα 42 λεπτά του Am Ende der Welt τα διατρέχει μια υποβλητικότητα λυρική, γάργαρη και γενναία, ακόμη κι αν δεν χρειάζεται σε κάθε επόμενο γύρισμα των οργάνων να ανασηκώνονται οι εντάσεις, υπονοώντας πολλά περισσότερα από όσα αυτά λένε μονομιάς. Οι ήχοι υφαίνονται υπομονετικά σαν κλωστές που πάνω τους φέρουν στοιχεία από την κλασική μουσική δωματίου των τελευταίων δύο δεκαετιών, εκείνη με τις μετά-‘90s electronica παρεμβολές, μιας τεχνοτροπίας κοντά σε αυτή της δισκογραφικής ετικέτας Denovali, καθώς μπλέκονται με θορυβώδη μοτίβα που ξυπνούν μνήμες από την ηλεκτρο-ακουστική πλευρά, τις αυτοσχέδιες κι επιτόπιες musique concrète πρακτικές, όπως και άλλες, συγγενικές με αυτές τις ηλεκτρονικές που ξεπρόβαλλαν με μπόλικη ελευθεριότητα στο έργο του Conrad Schnitzler και πολλών ακολούθων του.

Ο δίσκος ακούγεται σαν ένα επείγοντα παλμό, ενιαίο και αδιαίρετο, σαν μια drone συμφωνία στην οποία στριμώχνονται όμορφα πολλά μηνύματα που έχουν τον ίδιο σκοπό. Οι εκφραστικές δυνατότητες του συνόλου των μουσικών και όλου αυτού του οράματος που ξετυλίγονται συναρπαστικά εδώ, μοιάζει να χουν πολλές παραστάσεις για τα αυτιά και το νου μας, με τις ακροάσεις από μεριάς μας να γεννούν ολοένα και περισσότερες εικόνες. Εικόνες δυσαρμονίας, από ένα κόσμο που καταρρέει υπέροχα…

8.5 / 10

Παναγιώτης Σταθόπουλος

2^η γνώμη

Οι Weserbergland, αν και δραστηριοποιήθηκαν με σκοπό τη μελέτη του krautrock των 70s, έδειξαν στο πρώτο τους album να αποφεύγουν την στείρα ακαδημαϊκή προσέγγιση του είδους, δημιουργώντας με άξονα την γενικότερη εξέλιξη της πειραματικής μουσικής ως τις μέρες μας. Υπό αυτή την έννοια η υφολογική στροφή του project με το Am Ende Der Welt, μοιάζει αρκετά λογική. Αυτή τη φορά ο Ketil Vestrum Einarsen μοιάζει να κάνει ένα βήμα πιο πίσω στην προσέγγισή του, παρατηρώντας από πιο μακριά τον μινιμαλισμό και τις πειραματικές φόρμες του krautrock και προσθέτοντας στη συζήτηση ένα μεγάλο μέρος της μινιμαλιστικής μουσικής από τα 60s και έπειτα. Τα 42 λεπτά του δίσκου λειτουργούν ως ένα ταξίδι ήχων, με χαρακτηριστική την απουσία κανονικής μελωδίας. Το μεγαλύτερο μέρος των ήχων είναι παιγμένο από κανονικά όργανα, πράγμα που προσθέτει ένα επιπλέον βάθος στο άκουσμα. Το sound manipulation είναι εξαιρετικό και η ροή ξεκάθαρη, ενώ η ιδιαίτερη ρυθμική προσέγγιση αποτελεί ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ακούσματος. Το Am Ende Der Welt χωρίς να παύει να είναι ένα album «ειδικών καταστάσεων», καταφέρνει να είναι ιδιαίτερα απολαυστικό μέσα στην ιδιαιτερότητά του, τουλάχιστον για όσους ακροατές «ειδικών καταστάσεων» αφεθούν στο ταξίδι που υπόσχεται.

7.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας