Ryley Walker – Course in Fable

Intro: Dimitris Kaltsas

The fall of big record companies and the rise of the DIY movement and smaller record companies has led to several music “paradoxes” that resist the logic of musical trends based on commercial success rather than honest expression through music. Ryley Walker’s career is a prime example of a lonely artistic course that was free from any geographical or time constraints. His second album entitled Primrose Green was one of the most pleasant surprises in 2015, an album that reminded us of the timelessness of 60s-70s singer / songwriter music, especially in combination with the psychedelic folk legacy of Tim Buckley, Donovan etc.

Walker’s discography includes numerous collaborations (e.g. with Bill MacKay, Tom Carter, Charles Rumback, Kendra Amalie, Charles Rumback, Daniel Bachman, Brett Naucke, Steve Gunn and the magnificent Kikagaku Moyo in this year’s Deep Fried Grandeur) experimentations with various genres, yet always maintaining a remarkable personal style. Course in Fable marks the return to his solo career and once again there are some surprises.

[bandcamp width=100% height=120 album=3413887937 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Top British folk from Chicago

I think the main feature of Ryley Walker’s music is both the directness and the often indirect way in which it is achieved; in other words the completely personal way of connecting with the listener. Especially if one pays attention to the evolution of this path over time, the interest increases sharply. In Course in Fable, Walker returns to the familiar singer / songwriter style, but with a significant difference this time. His folk rock is no longer combined with psychedelia, but with several progressive rock elements that are perfectly integrated in his compositions.

The most important thing that differentiates Walker’s music from most of American musicians is that both the folk and the prog side of the music on his new album has British roots and bears little resemblance to the rich US folk tradition. He is a keen fan of early Genesis and this is evident in almost every instrumental development of the album with those characteristic melodic phrases and time signature-shifting. What is most striking is that the progressive elements are aptly integrated into the songs, without however fully justifying the term prog folk. It is a combination of folk and prog rock that sound ingeniously related. Secondary influences from Chicago, Walker’s hometown, such as the Chicago jazz scene, Wilco’s indie folk (e.g. in Axis Bent) and the combination of the two as played by The Sea and Cake. It is no coincidence that John McEntire did the engineering and mixing and played on the record. As a result of all the above, the album owes a lot to the 60s and 70s both in terms of sound and style, however it cannot be characterized as vintage, as it essentially reintroduces the old elements to the modern era through a filter of high aesthetics.

The style of the songs remains primarily narrative, based on the simple but direct, inspired and memorable vocal lines that invite you to listen to the album again and again. Walker’s voice and music are influenced by the great Nick Drake and (secondarily) John Martyn, with their legendary melodic mildness, the performer’s own style and the genius balance of acoustic and electric sound being the main attractions for every lover of sophisticated folk rock. The flow of the album is so effortless that it is really difficult to pick highlights. There is no weak composition and all the tracks stand out after listening to the whole album. Among equals, Striking Down Your Big Premiere, Rang Dizzy, Clad With Bunk and Shiva With Dustpan may stand out a little.

The album is dedicated to the memory of a friend of Ryley Walker who has passed away and his lyrics are more direct than ever, but the music is not melancholic at almost any point, in contrast to the aforementioned British influences. The positivity that remains after each listening experience and the introvert character of Walker’s melodic narratives are a rare achievement that make this special album equally enjoyable in the car, on a walk, at home during morning coffee or in the evening with good wine.

8.5 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion

Ryley Walker is known for his adventurous and daring music on a compositional or instrumentation level. With an unwavering disposition for experimentation and productive inspiration, he has given us great recordings, and Course in Fable could not be an exception. His collaboration with John McEntire works perfectly, building on the folk base of his music some wonderful orchestrations without losing the feeling and the dreamy atmosphere they exude. 12-string guitars, rhythmic patterns, a sequence of chords that bear progressive rock influences while the modern aesthetics is given in a discreet way. Melodic ideas that are enhanced by the element of surprise keeping the interest alive from the beginning to the end. Walker’s fragile voice brings to mind folk giants such as John Martyn, Nick Drake, Jimmy Webb and in places even Bert Jansch, being intensely emotional, lonely and earthly with an expression that binds with the listener. The songs Striking Down Your Big Premiere, Clad with Bunk and Pond Scum Ocean are probably the best moments of the album. In times of music change and the expansion of progressive music, releases such as this are considered essential to the pluralism of expression and the renewal of its relationship with a particular audience thirsting for high quality folk artists, and Ryley Walker is a serious representative of this scene.

9 / 10

Giannis Zavradinos

Κορυφαία βρετανική folk από το Chicago

Νομίζω πως το κυριότερο χαρακτηριστικό της μουσικής του Ryley Walker είναι τόσο η αμεσότητα όσο και ο συχνά όχι άμεσος τρόπος με τον οποίο αυτή επιτυγχάνεται, με άλλα λόγια ο απόλυτα προσωπικός δρόμος σύνδεσης του δημιουργού με τον ακροατή. Ειδικά αν προσέξει κανείς την εξέλιξη αυτής της οδού μέσα στο χρόνο, το ενδιαφέρον αυξάνεται κατακόρυφα. Στο Course in Fable ο Walker επανέρχεται στο γνώριμο singer / songwriter ύφος με σημαντικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με το παρελθόν. Το folk rock του δεν συνοδεύεται πλέον από τη γνώριμη ψυχεδέλεια, αλλά με αρκετά progressive rock στοιχεία που ενσωματώνονται άψογα στις συνθέσεις του.

Το σημαντικότερο στοιχείο που διαφοροποιεί τη μουσική του Walker από τους περισσότερους συμπατριώτες του είναι ότι τόσο η folk όσο και η prog πλευρά της μουσικής στο νέο του album έχει κυρίως βρετανικές ρίζες και ελάχιστα θυμίζει την πλούσια folk παράδοση των Η.Π.Α. Ο ίδιος είναι δηλωμένος οπαδός των πρώιμων Genesis και αυτό είναι προφανές σχεδόν σε κάθε ορχηστρική ανάπτυξη του δίσκου με τις χαρακτηριστικές μελωδικές φράσεις και αλλαγές ρυθμών. Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο απ’ όλα είναι ότι τα προοδευτικά στοιχεία είναι απόλυτα εύστοχα ενσωματωμένα στα κομμάτια, χωρίς ωστόσο να δικαιολογείται απόλυτα ο όρος prog folk. Πρόκειται για μια σύμπλευση folk και prog rock που ακούγονται ιδιοφυώς συναφή. Σε αυτό συμβάλλουν οι δευτερεύουσες επιρροές από τη μουσική του Chicago, την πατρίδα του Walker, όπως από την jazz σκηνή, την indie folk των Wilco (π.χ. στο Axis Bent) και τον συνδυασμό των δύο όπως είχε αποτυπωθεί στους The Sea and Cake. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο John McEntire έκανε την ηχοληψία και τη μίξη και παίζει στον δίσκο. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, το album χρωστά πολλά στα 60s και τα 70s τόσο ηχητικά όσο και υφολογικά, ωστόσο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί vintage, καθώς ουσιαστικά επανεισάγει το παλιό στη σύγχρονη εποχή μέσα από ένα φίλτρο υψηλής αισθητικής.    

Το ύφος των κομματιών παραμένει πρωτίστως αφηγηματικό, βασισμένο στις απλές αλλά άμεσες και απόλυτα εύστοχες φωνητικές γραμμές που σύντομα συνειδητοποιείς ότι αποτυπώνονται στη μνήμη και σε προσκαλούν σε νέες ακροάσεις. Η φωνή και το ύφος του Walker παραπέμπουν κυρίως στους κορυφαίους Nick Drake και (δευτερευόντως) John Martyn, με τη γνώριμη μελωδική τους ηπιότητα, το ερμηνευτικό στυλ του δημιουργού και την ιδιοφυή ισορροπία ακουστικού και ηλεκτρικού ήχου να αποτελούν τους κύριους πόλους έλξης για κάθε λάτρη της εγκεφαλικής folk. Η ροή του δίσκου είναι τόσο αβίαστη που είναι αρκετά δύσκολο να διακρίνει κανείς highlights. Δεν υπάρχει καμία αδύναμη σύνθεση και όλα τα κομμάτια αναδεικνύονται ακούγοντάς ολόκληρο το δίσκο. Μεταξύ ισάξιων, τα Striking Down Your Big Premiere, Rang Dizzy, Clad With Bunk και Shiva With Dustpan ίσως ξεχωρίζουν ελάχιστα.

Το album είναι αφιερωμένο στη μνήμη ενός φίλου του Ryley Walker που έφυγε από τη ζωή και οι στίχοι του είναι πιο άμεσοι από ποτέ, αλλά η μουσική δεν είναι μελαγχολική σε κανένα σχεδόν σημείο, σε αντίθεση με τις προαναφερθείσες βρετανικές επιρροές. Η θετικότητα που μένει μετά από κάθε ακρόαση και η εσωτερικότητα των μελωδικών αφηγήσεων του Walker αποτελούν ένα σπάνιο επίτευγμα που καθιστά ένα ιδιαίτερο album όπως αυτό το ίδιο απολαυστικό στο αυτοκίνητο, σε έναν περίπατο, στο σπίτι το πρωί με καφέ ή το βράδυ με καλό κρασί.

8.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^η γνώμη

H μουσική του Ryley Walker διακρίνεται για την περιπετειώδη και τολμηρή απόδοση της, είτε συνθετικά, είτε ενορχηστρωτικά, είτε και τα δυο. Με ασίγαστη διάθεση για πειραματισμό και παραγωγική έμπνευση  μας έχει συνηθίσει σε υπέροχες δισκογραφικές δουλειές και το Course in Fable δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. H συνεργασία του με τον John McEntire αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο χτίζοντας πάνω στην folk βάση της μουσικής του υπέροχες ενορχηστρώσεις χωρίς να χάνεται το συναίσθημα και η ονειρική ατμόσφαιρα που αποπνέουν. 12χορδες κιθάρες, ρυθμικά σχήματα, ακολουθία συγχορδιών που προϊδεάζουν progressive rock επιρροές ενώ δεν απουσιάζει η μοντέρνα αισθητική δοσμένη διακριτικά. Ιδέες με μελωδικές στροφές που ενισχύονται από το στοιχείο της έκπληξης διατηρούν ζωντανό το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Η εύθραυστη φωνή του Walker φέρνει στο μυαλό γίγαντες του ιδιώματος όπως οι John Martyn, Νick Drake, Jimmy Webb και σε σημεία Βert Jansch, όντας έντονα συναισθηματική, μοναχική και γήινη με δεσμευτική για τον ακροατή εκφραστικότητα. Τα κομμάτια Striking Down Your Big Premiere, Clad with Bunk και Pond Scum Ocean ίσως οι καλύτερες στιγμές του δίσκου. Σε μια εποχή έντονης μουσικής κινητικότητας και διεύρυνσης της προοδευτικής μουσικής, τέτοιες κυκλοφορίες όπως αυτή κρίνονται απαραίτητες για τον πλουραλισμό της έκφρασης και την ανανέωση της σχέσης της με ένα ιδιαίτερο κοινό που διψάει για folk καλλιτέχνες υψηλής ποιότητας και ο Ryley Walker είναι ένας σοβαρός εκπρόσωπος της σκηνής του.

9 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός