Progrocks.gr: the best albums of the 2010s2010-2019: οι επιλογές των συντακτών του Progrocks.gr

Music in the 2010s was probably more predictable compared to the six previous decades. Truth is that during this time span no new great band on a global scale emerged and the releases were – more or less – a continuation of what preceded during the 00s.

Taking a look at what has been going on for the past 10 years, the rule of disappointment by the big names has been verified with some very brilliant exceptions, and the most encouraging element was the emergence of many new promising bands. The revival storm dominated, with successful results or exactly the opposite, originality was confined to experimental music, and the typical, “plastic” pretentiousness in the mainstream field shifted our attention even further to the underground scene.

But let’s stay on the positive side. During the last 10 years we enjoyed numerous magnificent releases which were added to our favorite albums, even though their mark is still fresh. Our preferences differed a lot once more. As a matter of fact, each one of us included, on average, nearly 13.8 unique albums. Apart from the value of the lists and the sorting of albums from most to least favourite, their importance, for all it’s worth, lies in the numerous different albums chosen, regardless of their ranking. Here you can find 303 listening suggestions, which are not limited to prog, but come largely from the undreground music scene of various genres.

So let the countdown of our 20 most favorite albums from the 2010s begin…

20. Leprous – The Congregation

With The Congregation, the Norwegians retain all the elements that made them recognizable, namely the low-distorted guitars, the complex rhythmic melodic choruses, the technical rhythm section, the accompanying keys, and the sad-meets-crazy voice of the singer. The production was once again great. Jens Borgen did his miracles with all the instruments sounding clear and loud, and Ihsahn contributed on vocals for the final result. It’s an album that goes on to the very high level where they had left off with Coal, a little more rock and thus a bit more mainstream, less prog in the old-fashioned sense of the word but more ‘progressive’ making other prog bands sound like they’re in a 90s loop.

– Giannis Voulgaris

19. Diagonal – The Second Mechanism

The first, self-titled album that preceded The Second Mechanism is one of those albums, which does not necessarily fit into a genre with specific limits, but does manage to regenerate the genre itself, even if it went relatively unnoticed. Thus, The Second Mechanism followed a masterpiece, on the same style and attitude, and continued to evolve the sound of Diagonal. With King Crimson’s ubiquitous teachings finding their expression, analogue and mastery in authentic vintage aesthetics to define the sound, fusion / jazz backgrounds give the band more freedom to experiment. Diagonal manage to deliver their influences with great success and let them wander and lead the way in their compositions, always in the logic of modern rendering of a timeless sound. A sound that, thanks to both of the first two Diagonal records, sounds progressive!

– Panos Papazoglou

18. Astra – The Black Chord

The second album by Astra landed magnificently, at the right time, in a thriving progressive rock scene and is still one of the flagships of the genre’s revival. What Americans are primarily able to do is present such an old musical style, with a freshness and – forgive me – a post-teens boner that transfuses a sense of “now” and “happening.” They also manage to find the golden section that joins progressive rock with space rock, and there is hardly any place on the record that the listener does not feel the echoes of British psychedelia in a way similar to the one felt in British early 70s progressive albums. The analog sound with which they were recorded is more than a perfect and definitely a product of many hours of work, a job that seems even more so on the sonwriting

– Kostas Barbas

17. Leprous – Bilateral

With Bilateral, Leprous showcase what they have in mind as a modern prog, a mix of keys, “thick” rhythm guitars and melodic vocals, but deconstructed and served completely different from anything that existed until then. That is because, truth be told, these three components were used extensively in progressive rock / metal without giving anything new. From the title track to Mb. Indifferentia and from Thorn to Painful Detour the album is so inspired and contains all the elements that made Leprous great. The melody play between Solberg’s voice and the keys, the tribal drums, the djenty – and yet not exactly – guitars, the ambient parts, all of which were used to the fullest in the subsequent recordings, were first played here and the result is magnificent. Bilateral is the album that imo balances perfectly between prog, atmosphere and aggression is till this day my favorite Leprous album. Masterpiece!

– Giannis Voulgaris

16. Alice in Chains – Rainier Fog

If Black Gives Way to Blue was one of the biggest comebacks of modern rock music history, if The Devil Put Dinosaurs Here stamped their new identity, then Rainier Fog is a unique record of a band in its second peak of artistic creation. In this album all the elements that characterize Alice in Chains are here, from the melancholic double vocals, the sickness, the vulnerability, the passion and the dependence that, as invisible forces, influence human psyche, the ethereal vocals and the huge guitar sound but with a difference. An evolution. It is their only record in which redemption takes place, the only album that is permeated with a sense of optimism and not an endless prolonged dead end. There is no first or second phase of the band. There is only the monolith called Alice in Chains and this is their most emphatic statement.

– Dimitris Anastasiadis

15. Alice In Chains – The Devil Put Dinosaurs Here

If Black Gives Way to Blue was one of the greatest comebacks of the 21st century in rock music, The Devil Put Dinosaurs Here is their underrated masterpiece, one that demonstrated the chemistry of DuVall’s association with the band and plunged them into unprecedented dark soundscapes. All the elements that characterize AIC are present here as in a musical kaleidoscope, from the acoustic elements Jar of Flies in Voices to the rock elegy of Stone which would easily have a place in Dirt, all magnified by the perfect production of Nick Raskulinecz who creates a catacomb atmosphere. This is one of the band’s most politicized and quality moments, gloomy and slow-paced with flamboyant riffs, an album that grows within you as the time separates you from its last listen, a gigantic grower, a statement that none of their records sounds the same as any other, that they are really unable to write a mediocre piece, that it is the low-key greatest band on the globe.

– Dimitris Anastasiadis

14. Seven Impale – City of the Sun

Seven Impale incorporate all of the elements that make a modern progressive rock album a success, using the right proportions. The British progressive rock tradition is, in principle, the basis on which the band builds its vision. But Seven Impale don’t stay here. Throughout the album, an avant-prog wind blows, but avoids endless experimentation and makes direct references to Zappa. The way the saxophone, Hammond and the guitars pop out at the same time, complemented by the perfect analogy of their excellent production, is the highlight of the album. The band has managed a total blend of progressive rock structures and classic RIO melody repetitions with tonal or even tone changes, in an almost persistent heavy landscape. From their debut Seven Impale are already on high peaks, having managed to marry their youthful excitement with an unmatched maturity and in-depth knowledge of progressive music.

– Kostas Barbas

13. Nova Collective – The Further Side

Nova Collective’s technιcal approach is clear as it moves safely on either jazz, rock or prog metal tracks. The compositions are characterized by a high level of technique with no trace of verbosity, consisting of phrases which unfold in a cinematic manner stepping on jazz, classical and ethnic sounscapes that deliver a full, pluralistic orchestration and an unparalleled purity of production. All of the above elements weave the veil of The Further Side which after the characteristic embarrassment of the first listen (executive ability impresses first) becomes ever better as the decoding of the music content becomes ever more enjoyable. Most impressive of all is the emerging dynamics of Nova Collective as a band. This is a very promising figure of young talented musicians who seem capable of creating their own musical status and aesthetics in order to gain a unique place in the consciousness of high-demand listeners.

– Ilias Goumagias

12. Mastodon – The Hunter

History wrote that the retreat and gradual decline of the sludge metal element in Mastodon’s music was the decisive factor to gain a much wider audience and establish themselves as a global force in rock music. In The Hunter the variety of stimuli and directions is more evident than ever in the history of the quartet from Atlanta. The connecting element of almost all tracks is the simplest of structures and the emphasis on simpler songwriting with a fairly predictable pattern. The risk was crowned with success and tracks such as Black Tongue, Curl of the Burl, Stargasm, All the Heavy Lifting, Spectrelight, The Sparrow became instant classics. This was the first time the band created and based on the members’ – well-known – humor and the success of the band is a testament to how great they are. The informal tributes to QOTSA, the Beatles, Sabbath and Floyd are part of Mastodon’s greatness and according to many of their fans, The Hunter is the best album of their career.

– Dimitris Kaltsas

11. Haken – The Mountain

Haken shook the waters of progressive metal with The Mountain in 2013. The craftsmanship of all of them combined with the desire to incorporate heterogeneous elements and influences as well as their compositional inspiration led to an album that they never be able to overcome (we hope they will of course). Dream Theater and their peaks are the foundations of Haken’s sound, but unlike their spiritual fathers, they have dared to incorporate successful jazz and fusion melodies as well as non-obvious prog rock influences and were not afraid to enter a field that only few metal bands have dared to pass. A good inclusion of all of the above is Cockroach King (you can even hear Gentle Giant polyphonies here). A record that placed Haken among the greats of their time and at the same time made a great hope for the future of the genre.

– Tasos Poimenidis

10. Goat – World Music

If it has become clear over the past decade that rock music can survive artistically mainly through the reconstruction and reinvention of its already known patterns, then World Music is a prime example of a psychedelic rock restatement. The death of rock mythology in the 90s, when the kids next door became the young rock (anti)heroes, forced many young musicians to construct their own mythological framework as a vehicle of their musical proposition. Thus, somewhere in Sweden, the kids next door were transformed through their masks and costumes into members of a voodoo heresy, launching an in-depth study of the rock ‘n’ roll primordial power and Dionysian ecstasy, knitting psychedelic rock with afrobeat and traditional African music and demonstrating the black continent as the birthplace of all. World Music is the most focused and at the same time the most original psychedelic record of the last 40 years. Hence, the best.

– Kostas Barbas

09. Wobbler – From Silence To Somewhere

The compositions are so well thought out and demanding that they definitely required hard work to structure and reach such a high level. The only change in the lineup concerns the position of the guitarist, as Morten Andreas Eriksen, a founding member, was replaced by Geir Marius Bergom Halleland. Strange as it may seem, the arrival of the new exceptional guitarist brought a refreshing air to the band. Some other elements I would like to point out are the excellent production that highlights the entire arsenal of the Norwegians, as well as the partial weaning from the Yes elements that dominated in Rites At Dawn, investing much more in the legacy of King Crimson and Gentle Giant. Although all band members play to the fullest of their abilities, I’d like to focus a little more on their bassist Kristian Karl Hultgren and his full, a la Chris Squire playing. Wobbler gave us not only their best record, but also one of the prog peaks of the 2010s.

– Paris Gravouniotis

08. Motorpsycho & Ståle Storløkken – The Death Defying Unicorn

In 2012, Motorpsycho were already well-known, always with a unique passion and quality marking their releases since the 90’s with garage and alternative origins, but as they matured in the 00’s, progressive trends found the ideal meeting point with jazz resulting in a fruitful ambitious masterpiece. The collaboration with renowned Norwegian jazz musician Ståle Storløkken in The Death Defying Unicorn left its mark on the decade, as well as for promising future partnerships. This album is a landmark of the contemporary prog scene, flawless, always under the seal of so creative band. Improvisations and 60’s psychedelic references refer to the “organized disorder” of strings and open new paths to Motorpsycho. It had been a decade before their collaboration with the amazing Jaga Jazzist, but their journey after this double epic album led to other magnificent releases (e.g. The Tower).

– Panos Papazoglou

07. Agusa – Högtid

Analogue production may have come back for good and now most bands are approaching their sound this way, but in the case of these Swedes, the aesthetics of the whole venture are incomparable. Agusa honor the 70’s spirit in the best way possible, and it is clear that, whatever the timing of the album, they would do it in exactly the same way, with the same religious devotion. Agusa’s debut is a time machine made up of five fascinating song titles. The whole situation feels like it is unfolding in a forest: a fairy-tale psych-prog-folk jog in a Swedish forest, where the sound of the hammond dominates imposingly, often dense, fluttering with the guitar, reminiscent Focus. Agusa stand worthy of their height and honor their country’s prog heritage by pressing on Scandinavian notes and melodies, both fairytale and epic, while folk and krautrock elements add extra weight to the album.

– Ilias Goumagias

06. Änglagård – Viljans Öga

When news broke in 2012 that Änglagård would be releasing a new album after 18 whole years, prog fans from all over the world were eagerly awaiting for the absolute 3/3 after the masterpieces Hybris and Epilog. However, not even the most optimistic fans were expecting such a great record as Viljans Öga. A top, sophisticated symphonic prog album, with the technical and intricate parts alternating with heavenly tunes and darker atmospheres, and with the guidance of the surgical precision of the rhythm section, the mellotron carpets are set up for the quotes of flute and guitar to be drawn. Ur Vilande, Sorgmantel, Snårdom and Langtans Klocka are four compositions that if recorded in the 70s, today they would be mentioned as some of the finest prog epics of that legendary decade. For many, including myself, Viljans Öga is the ultimate progressive rock album of the 210s.

– Paris Gravouniotis

05. Atlanter – Vidde

I doubt if Jens Carelius and Arild Hammerø (guitar & vocals) had planned what we heard on Vidde when they fisrt formed Atlanter in Oslo. And this is because their songs, compositionally and executively, exude freedom and vitality, unusual for today. And so is the quality of their music, which they liken to a call to dance around the fire. The dominant 60s psychedelia meets krautrock and the two are uniquely combined with folk, indie, gospel, and cinematic lyricism, all in a distinctly groovy desert blues wrapper (they call it “Viddeblues”), with a musical meeting point being the strikingly indistinguishable limit of the Wild West and the Far East. Although it is a substantially an experimental album, the listener forgets it easily because of the staggering compositional level, the rhythmic subtlety and unassuming positivity that all tracks emit. When Vidde is over, a smile is formed on your face. You feel a mental uplift and a pleasant tension. You danced around the fire too.

– Dimitris Kaltsas

04. Messenger – Illusory Blues

There are some elements that are criteria for success, acting as conditions of persuasion, and many of them are independent of music genres and subgenres. Such features are simplicity and sincerity, which impress from beginning to end in Illusory Blues, and are appreciated when every hearing is repeated over and over again. The power of the storytelling of music of Messenger (an element that Genesis had perfected in the 70s) impresses equally well on all tracks, most notably thanks to this ingenious change of balance between psych, prog and folk elements (which coexist everywhere), in combination with some modern, mainly structural, elements in certain songs. The incredibly high compositional level, the expressive straightforwardness, the utter absence of anxiety, and the ‘irritating’ ease with which the emotional identification of creators and listeners is achieved are rarely met today. Illusory Blues is not retro but a direct sequel to almost half a century of psych / prog / folk history in England.

– Dimitris Kaltsas

03. Motorpsycho – The Tower

The style is not far from what the Norwegians play since 2010. Supergroovy heavy rock that sounds relentlessly psychedelic (what the average stoner band would like to do), but doesn’t stop being progressive rock almost throughout. This is their big achievement: perhaps this is the first time that progressive rock is so ‘rock’. The compositions also feature Floyd, as well as much of the American psychedelic tradition. The inclusion of psychedelia is also the reason why such carefully thoughtful pieces do not sound sterile or academic. Compositionally, The Tower touches perfection. A double album with not half a filler track, or rather no filler moment. With The Tower, Motorpsycho created the opposite of a Babel musical tower. In the tower of Motorpsycho, all races and genres come together, delivering a musical mosaic that every serious rock listener needs to hear. It is probably their best album since The Death Defying Unicorn. While it matures in our ears, it will probably gain the top spot on their discography. That is, 26 years after their debut…

– Kostas Barbas

02. David Bowie – Blackstar

Every man has a black star / A black star over his shoulder / And when a man sees his black star / He knows his time, his time has come, sang Elvis back in 1960. David Bowie knew it well. He knew he had cancer, he knew he would die soon. “I will make something great” he thought. “I wll mix NY jazz, krautrock, avant-garde with electonica elements and RnB, and combined with my British singer-songwriter dna, I will create a tremendous, insurmountable sonic print, purely experimental and simultaneously pop in the most absolute way. And then I will go.” And thus it happened. Is Blackstar Bowie’s best album? Possibly. What is certain is that it is the ultimate swan song of a unique, incompatible artist. It confirms the fact that all music “has now been played” and turns death into a matchless work of art, and its echo will be discussed for years.

– Ilias Goumagias

01. Steven Wilson – The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)

The music Steven Wilson wrote in this abum is strictly progressive rock. In addition to the staggering production (perhaps the most anticipated element) and the stunning compositional balance at incredible heights, Wilson has proven himself to be a great orchestrator and leader here. He formed an enviable band and managed to direct his musicians to their maximum individual performance, but strictly within a team, without himself (or anyone else) in front. Nick Beggs, Marco Minnemann, Adam Holzman, Theo Travis and Guthrie Govan make up an ideal set of performers, with the latter playing more substantially than ever. Especially his solo in Drive Home will be referred to as a classic, as well as this album as a whole, at least for the prog rock genre.

– Dimitris Kaltsas

Dimitris Anastasiadis

01. David Bowie – Blackstar
02. Alice in Chains – Rainier Fog
03. Tuatara – Underworld
04. Kamasi Washington – The Epic
05. Joe Bonamassa – Black Rock
06. Alice In Chains – The Devil Put Dinosaurs Here
07. Otis Taylor – Fantasizing About Being Black
08. Sturgill Simpson – A Sailor’s Guide to Earth
09. Ambrose Akinmusire – Origami Harvest
10. Robert Plant – Carry Fire
11. Mastodon – Once More ‘Round the Sun
12. Soundgarden – King Animal
13. Kamasi Washington – Heaven and Earth
14. Steve Rothery – Ghosts of Pripyat
15. Tauk – Collisions
16. Ben Harper / Charlie Musselwhite – No Mercy In This Land
17. Kendrick Lamar – To Pimp a Butterfly
18. Nick Cave – Skeleton Tree
19. Ry Cooder – Prodigal Son
20. Deftones – Diamond Eyes

Kostas Barbas

01. Atlanter – Vidde
02. David Bowie – Blackstar
03. Änglagård – Viljans Öga
04. Goat – World Music
05. Midlake – The Courage Of Others
06. Messenger – Illusory Blues
07. Motorpsycho & Ståle Storløkken – The Death Defying Unicorn
08. Mastodon – The Hunter
09. Motorpsycho – The Tower
10. Aranis – Made in Belgium 2
11. Elephant9 with Reine Fiske – Silver Mountain
12. Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing (and Other Stories)
13. Tonbruket – Dan Berglund’s Tonbruket
14. Hail Spirit Noir – Mayhem in Blue
15. Discipline. – To Shatter All Accord
16. Alice In Chains – The Devil Put Dinosaurs Here
17. Vespero – Fitful Slumber Until 5 A.M.
18. Leprous – Bilateral
19. Astra – The Black Chord
20. VAK – Budo

Vangelis Christodoulou

01. Motorpsycho & Ståle Storløkken – The Death Defying Unicorn
02. Anguish – Anguish
03. Marker – Wired for Sound
04. Yolk – Solar
05. Karenautas – RECREO
06. Thinking Plague – Decline and Fall
07. Blituri – Blituri
08. Univers Zero – Phosphorescent Dreams
09. Anna von Hausswolff – Dead Magic
10. Hookworms – The Hum
11. Time is a Mountain – Time is a Mountain
12. Dawn of Midi – Dysnomia
13. Book of Air – Vvolk
14. Ikarus – Chronosome
15. In Love With – Axel Erotic
16. Esperanza Spalding – Emily’s D+Evolution
17. Colin Stetson – Sorrow (A Reimagining of Gorecki’s 3rd Symphony)
18. Ghost Rhythms – Madeleine
19. Nik Bärtsch’s Ronin – AWASE
20. Motorpsycho – The Tower

Dina Dede

01. Uncle Acid & The Deadbeats – Blood Lust
02. Death Grips – The Money Store
03. Goat – World Music
04. Tame Impala – Lonerism
05. Cultes des Ghoules – Henbane
06. Internal Rot – Mental Hygiene
07. Swans – To Be Kind
08. Mastodon – Once More ‘Round the Sun
09. Napalm Death – Apex Predator
10. David Bowie – Blackstar
11. Tobacco – Ultima II Massage
12. Cobalt – Slow Forever
13. Alcest – Kodama
14. Body Count – Bloodlust
15. Motorpsycho – The Tower
16. Daughters – You Won’t Get What You Want
17. Alice in Chains – Rainier Fog
18. Blood Incantation – Hidden History of the Human Race
19. Lana Del Ray – Norman Fucking Rockwell
20. Big Business – The Beast You Are

Meletis Doulgeroglou

01. Haken – The Mountain
02. Caligula’s Horse – In Contact
03. Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing (and Other Stories)
04. Nova Collective – The Further Side
05. Native Construct – Quiet World
06. Not Blood Paint – Believing Is Believing
07. Shaolin Death Squad – Five Deadly Venoms
08. Leprous – Bilateral
09. Seventh Wonder – The Great Escape
10. Death Angel – The Evil Divide
11. Evergrey – Hymns For the Broken
12. Leprous – Coal
13. Myrath – Tales Of Sand
14. Beyond Creation – The Aura
15. Judas Priest – Firepower
16. Symphony X – Iconoclast
17. Rivers Of Nihil – Where Owls Know My Name
18. Fleshgod Apocalypse – King
19. Vektor – Terminal Redux
20. Need – Orvam: a Song for Home

Nikos Filippaios

01. Nicolas Jaar – Space Is Only Noise
02. Pacific Horizons – Pacific Horizons
03. Alfa Mist – Antiphon
04. Public Service Broadcasting – Inform – Educate – Entertain
05. Vakula – Voyage To Arcturus
06. Atlanter – Vidde
07. Bonobo – Black Sands
08. Michael Kiwanuka – Kiwanuka
09. Eziak – No Place Land
10. Bambi Davidson – Brunswick
11. Floating Points – Elaenia
12. 2814 – Birth Of A New Day
13. Dungen – Häxan
14. Goat – World Music
15. Childish Gambino – “Awaken My Love!”
16. Bandjo – Bandjo
17. Murmuüre – Murmuüre
18. Mildlife Phase
19. Bison – Travellers
20. Black Midi – Schalgenheim

Ilias Goumagias

01. Mastodon – The Hunter
02. Alice In Chains – The Devil Put Dinosaurs Here
03. David Bowie – Blackstar
04. Jaga Jazzist – One Armed Bandit
05. Daft Punk – Random Access Memories
06. Motorpsycho – The Tower
07. Baroness – Yellow & Green
08. Grand General – Grand General
09. Kamasi Washington – The Epic
10. Goat – World Music
11. Metallica – Hardwired… to Self-Distruct
12. The Dear Hunter – Migrant
13. A Perfect Circle – Eat the Elephant
14. Diagonal – The Second Mechanism
15. Mastodon – Once More ‘Round the Sun
16. Soft Machine – Hidden Details
17. Motorpsycho & Ståle Storløkken – The Death Defying Unicorn
18. Brant Bjork – Gods and Godesses
19. The Robert Glasper Experiment – Black Radio
20. Black Sabbath – 13

Paris Gravouniotis

01. Änglagård – Viljans Öga
02. Discipline. – To Shatter All Accord
03. Motorpsycho & Ståle Storløkken – The Death Defying Unicorn
04. Agusa – Högtid
05. Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing (and Other Stories)
06. Goat – World Music
07. Elephant9 with Reine Fiske – Silver Mountain
08. Motorpsycho – The Tower
09. Wobbler – From Silence to Somewhere
10. Astra – The Black Chord
11. Diagonal – The Second Mechanism
12. Mastodon – The Hunter
13. Haken – The Mountain
14. All Traps On Earth – A Drop of Light
15. Grand General – Grand General
16. Hooffoot – Hooffoot
17. Leprous – Bilateral
18. Atlanter – Vidde
19. Utopianisti – The Third Frontier
20. Koenji Hyakkei – Dhorismvishka

Dimitris Kaltsas

01. Atlanter – Vidde
02. Änglagård – Viljans Öga
03. David Bowie – Blackstar
04. Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing (and Other Stories)
05. Motorpsycho – The Tower
06. Messenger – Illusory Blues
07. Agusa – Högtid
08. VAK – Budo
09. Mastodon – The Hunter
10. Goat – World Music
11. Discipline. – To Shatter All Accord
12. Hooffoot – Hooffoot
13. Koenji Hyakkei – Dhorimviskha
14. Yolk – Solar
15. Midlake – The Courage of Others
16. Fonderia – My Grandmother’s Space Suit
17. Mastodon – Once More ‘Round the Sun
18. Motorpsycho & Ståle Storløkken – The Death Defying Unicorn
19. Nova Collective – The Further Side
20. Grand General – Grand General

Spyros Konitopoulos

01. Leprous – The Congregation
02. Änglagård – Viljans Öga
03. David Bowie – Blackstar
04. Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing (and Other Stories)
05. Fates Warning – Theories of Flight
06. Mastodon – The Hunter
07. Agusa – Högtid
08. Motorpsycho – The Tower
09. Alice in Chains – The Devil Put Dinosaurs Here
10. Haken – Visions
11. The Pineapple Thief – Your Wilderness
12. Diagonal – The Second Mechanism
13. Beardfish – Mammoth
14. Aranis – Made in Belgium
15. Leprous – Coal
16. Atlanter – Vidde
17. The Dear Hunter – Act IV: Rebirth in Reprise
18. Goat – World Music
19. Haken – The Mountain
20. Nova Collective – The Further Side

Vasilis Korolis

01. Burzum – Belus
02. Leprous – The Congregation
03. Metallica – Hardwired… to Self-Destruct
04. Alice In Chains – Rainier Fog
05. Ulver – The Norwegian National Opera
06. Mgła – With Hearts Toward None
07. Alcest – Kodama
08. Swans – The Seer
09. Macabre Onen – Gods Of War: At War
10. Ghost – Opus Eponymous
11. Atlantean Kodex – The Course Of Empire
12. Moropsycho – The Tower
13. Menace Ruine – Alight In Ashes
14. Thy Darkened Shade – Liber Lvcifer I: Khem Sedjet
15. Batushka – Litourgiya
16. Deathspell Omega – Paracletus
17. OM – Advaitic Songs
18. Gojira – Magma
19. Schammasch – Contradiction
20. Deafheaven – Sunbather

Alexandros Mantas

01. Mother Turtle – Mother Turtle
02. Mystery – One Among the Living
03. Verbal Delirium – So Close and Yet So Far Away
04. Anima Morte – The Nightmare Becomes Reality
05. Karmakanic – In a Perfect World
06. Master Key – Sense Reversed
07. Comedy of Errors – Fanfare and Fantasy
08. Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing (and Other Stories)
09. Ciccada – The Finest of Miracles
10. Apolis – The Sun Has Fallen
11. Circle – Terminal
12. Trojka – I speilvendthet
13. Mostly Autumn – Sight of Day
14. Lifesigns – Cardington
15. Methexis – Topos
16. Pymlico – Nightscape
17. Kaleidoreal – A Life Wasted
18. Damanek – In Flight
19. Evership – Evership II
20. Empty Frame – Who Wants to Ride the Horse

Christos Minos

01. Judas Priest – Firepower
02. Schammasch – Triangle
03. Motorpsycho – The Tower
04. The Dear Hunter – Act IV: Rebirth in Reprise
05. Shining – Blackjazz
06. Arch / Matheos – Sympathetic Resonance
07. Kenn Nardi – Dancing With the Past
08. Elder – Lore
09. Triptykon – Eparistera Daimones
10. Gojira – Magma
11. Arcane – Known/Learned
12. Wobbler – From Silence to Somewhere
13. Caligula’s Horse – In Contact
14. Vektor – Terminal Redux
15. Hail Spirit Noir – Oi Magoi
16. VHÖL – Deeper Than Sky
17. Anekdoten – Until All the Ghosts Are Gone
18. Mastodon – Once More ‘Round the Sun
19. Pallbearer – Heartless
20. Deafheaven – Sunbather

Eleni Panayiotou

01. Steven Wilson – The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)
02. David Bowie – Blackstar
03. Mother of Millions – Human
04. Riverside – Love, Fear and the Time Machine
05. Verbal Delirium – From the Small Hours of Weakness
06. Messenger – Illusory Blues
07. Fen – Trails our of Gloom
08. Leprous – Bilateral
09. The Dear Hunter – Act IV: Rebirth in Reprise
10. The Dear Hunter – Act V: Hymns With the Devil in Confessional
11. Voyager – V
12. Gazpacho – Molok
13. The Pineapple Thief – Your wilderness
14. Steven Wilson – Hand.Cannot.Erase.
15. Bend Sinister – Animals
16. Katatonia – The Fall of Hearts
17. Verbal Delirium – The Imprisoned Words of Fear
18. The Pineapple Thief – Dissolution
19. Gazpacho – Soyuz
20. Lunatic Soul – Fractured

Petros Papadogiannis

01. David Bowie – Blackstar
02. Trojka – I Speilvendhet
03. Sharon Van Etten – Are We There
04. Wobbler – From Silence to Somewhere
05. Anna von Hausswolff – Dead Magic
06. Nick Cave – Skeleton Tree
07. Atlanter – Vidde
08. Motorpsycho – The Tower
09. Beastmilk – Climax
10. Niechęć – Niechęć
11. Messenger – Illusory Blues
12. Mayfair – Schlage Mein Herz, Schlage…
13. Seven Impale – City of the Sun
14. King Gizzard and the Lizard Wizard – Polygondwanaland
15. Skog Under Jord -Skog Under Jord
16. Kate Bush – 50 Words For Snow
17. Steven Wilson – Hand.Cannot.Erase
18. VAK – Budo
19. Waste of Space Orchestra – Syntheosis
20. Hollow Earth – Out of Atlantis

Panos Papazoglou

01. Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing (and Other Stories)
02. Motorpsycho & Ståle Storløkken – The Death Defying Unicorn
03. Anekdoten – Until All The Ghosts Are Gone
04. Leprous – Malina
05. King Gizzard and The Lizard Wizard – Nonagon Infinity
06. Wobbler – From Silence to Somewhere
07. Baroness – Yellow & Green
08. Diagonal – The Second Mechanism
09. Astra – The Black Chord
10. Gazpacho – March οf Ghosts
11. Riverside – Shrine of New Generation Slaves
12. Leprous – Bilateral
13. Seven Impale – City of the Sun
14. Paradise Lost – Tragic Idol
15. Mastodon – The Hunter
16. Gojira – L’Enfant Sauvage
17. Metallica – Hardwired…to Self Destruct
18. Motorpsycho – The Tower
19. Disillusion – The Liberation
20. Faith No More – Sol Invictus

Goran Petrić

01. Rush – Clockwork Angels
02. Wobbler – From Silence to Somewhere
03. Arch / Matheos – Sympathetic Resonance
04. Dawid Bowie – Blackstar
05. Caligula’s Horse – The Tide, the Thief & River’s End
06. Haken – The Mountain
07. Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing (and Other Stories)
08. Astra – The Black Chord
09. Seven Impale – City of the Sun
10. Hällas – Excerpts From a Future Past
11. Sumerlands – Sumerlands
12. Messenger – Illusory Blues
13. Ozric Tentacles – Technicians of the Sacred
14. Horisont – Odyssey
15. Marillion – Sounds that Can’t Be Made
16. Kenn Nardi – Dancing With the Past
17. Mondo Drag – Mondo Drag
18. Trioscapes – Separate Realities
19. King Gizzard and the Lizard Wizard – Polygondwanaland
20. Wolverine – Communication Lost

Tasos Poimenidis

01. Ne Obliviscaris – Portal of I
02. Wobbler – From Silence to Somewhere
03. Vektor – Outer Isolation
04. Need – Orvam: a Song for Home
05. Sacral Rage – Illusions in Infinite Void
06. Leprous – Coal
07. Motorpsycho & Ståle Storløkken – The Death Defying Unicorn
08. Gojira – L’Enfant Sauvage
09. Motorpsycho – The Tower
10. Persefone – Spiritual Migration
11. Sacral Rage – Beyond Celestial Echoes
12. Persefone – Aathma
13. Crypt Sermon – Out of the Garden
14. Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing (and Other Stories)
15. Immolation – Atonement
16. Watain – Lawless Darkness
17. Periphery – Juggernaut Omega
18. Enslaved – In Times
19. Voivod – The Wake
20. Caligula’s Horse – In Contact

Kostas Rokas

01. Änglagård – Viljans Öga
02. Nova Collective – The Further Side
03. Haken – The Mountain
04. Hooffoot – Hooffoot
05. All Traps on Earth – A Drop of Light
06. Samsara Blues Experiment – Long Distance Trip
07. Elephant9 with Reine Fiske – Silver Mountain
08. Bevis Frond – The Leaving of London
09. Seven That Spells – The Death And Resurrection Of Krautrock: OMEGA
10. Messenger – Illusory Blues
11. Hypnos 69 – Legacy
12. Leprous – The Congregation
13. Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing (and Other Stories)
14. Seven Impale – City of the Sun
15. Solstafir – Otta
16. Motorpsycho – The Tower
17. Amgala Temple – Invisible Airships
18. Hexvessel – No Holier Temple
19. King Gizzard and the Lizard Wizard – Nonagon Infinity
20. Anekdoten – Until All the Ghosts Are Gone

Thomas Sarakintsis

01. Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing (and Other Stories)
02. Areknamés – In Case of Loss…
03. Anekdoten – Until All the Ghosts Are Gone
04. Rush – Clockwork Angels
05. Astra – The Black Chord
06. Soft Machine – Hidden Details
07. Diagonal – The Second Mechanism
08. Wolf People – Ruins
09. Änglagård – Viljans Öga
10. Cathedral – The Guessing Game
11. Agusa – Högtid
12. Hällas – Excerpts From A Future Past
13. Hooffoot – The Lights in the Aisle Will Guide You
14. Messenger – Illusory Blues
15. Uncle Acid & The Deadbeats – Blood Lust
16. All Traps on Earth – A Drop of Light
17. Sacri Monti – Sacri Monti
18. Seven Impale – City of the Sun
19. Motorpsycho – Heavy Metal Fruit
20. Blood Ceremony – The Eldritch Dark

Lefteris Statharas

01. Atlanter – Vidde
02. David Bowie – Blackstar
03. Agusa – Högtid
04. Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing (and Other Stories)
05. Messenger – Illusory Blues
06. Motorpsycho – The Tower
07. VAK – Budo
08. The Dear Hunter – Act IV: Revirth in Reprise
09. Seven Impale – City of the Sun
10. Jaga Jazzist – Starfire
11. Soft Machine – Hidden Details
12. Mother Turtle – II
13. Nova Collective – The Further Side
14. Alice In Chains – The Devil Put Dinosaurs Here
15. Methexis – Suiciety
16. Leprous – The Congregation
17. Hooffoot – Hooffoot
18. Vespero – Fitful Slumber Until 5 A.M.
19. Thank You Scientist – Terraformer
20. Devin Townsend – Empath

Panagiotis Stathopoulos

01. Messenger – Illusory Blues
02. Agusa – Högtid
03. These New Puritans – Hidden
04. Grails – Deep Politics
05. Boards of Canada – Tommorow’s Harvest
06. Gogo Penguin – V.2
07. Tropical Fuck Storm – A Laughing Death in Meatspace
08. Tangents – New Bodies
09. Atlanter – Vidde
10. Floating Points – Elaenia
11. The Necks – Mindset
12. Motorpsycho – The Tower
13. Nils Frahm – All Melody
14. Gravitysays_i – The Figures of Enormous Grey and the Patterns of Fraud
15. Midlake – The Courage of Others
16. Forest Swords – Engravings
17. Dungen – Häxan
18. Vault of Blossomed Ropes – Vault of Blossomed Ropes
19. Tim Hecker – Ravedeath, 1972
20. Goat – World Music

Alexandros Topintzis

01. Motorpsycho – The Tower
02. David Bowie – Blackstar
03. Kamasi Washington – Epic
04. Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing (and Other Stories)
05. Leprous – Malina
06. Alice in Chains – Rainier Fog
07. Wolf People – Fain
08. Father John Misty – I Love You, Honeybear
09. Mastodon – Once More ‘Round the Sun
10. Sturgill Simpson – A Sailor’s Guide to Earth
11. Seven Impale – City of the Sun
12. Daft Punk – Random Access Memories
13. Atlanter – Vidde
14. Ghost – Meliora
15. Blues Pills – Blues Pills
16. Änglagård – Viljans Öga
17. Agusa – Högtid
18. Alfa Mist – Antiphon
19. Goat – World Music
20. Solange – A Seat At the Table

Giannis Voulgaris

01. Steven Wilson – The Raven that Refused to Sing (and Other Stories)
02. Motorpsycho – The Tower
03. Nova Collective – The Further Side
04. Messenger – Illusory Blues
05. Agusa – Högtid
06. Soft Machine – Hidden Details
07. Haken – The Mountain
08. TesseracT – Altered State
09. Leprous – Bilateral
10. David Bowie – Blackstar
11. Riverside – Shrine of New Generation Slaves
12. Subsignal – Touchstones
13. Gojira – L’Enfant Sauvage
14. The Dear Hunter – Act V: Hymns With the Devil in Confessional
15. Caligula’s Horse – Moments from Ephemeral City
16. Ishahn – After
17. The Kindred – Life In Lucidity
18. Mastodon – Emperor of Sand
19. Arcane – Known/Learned
20. Niechęć – Niechęć

Giannis Zavradinos

01. Jaga Jazzist – One-Armed Bandid
02. Polite Refusal – Geese and Swans
03. Deluge Grander – Oceanarium
04. Aranis – Made in Belgium 2
05. Squintaloo – Uber Bord!
06. Univers Zero – Phosphorescent Dreams
07. Voivod – Target Earth
08. Panzerpappa – Summarisk Suite
09. Farmhouse Odyssey – Fertile Ground
10. John Greaves – Verlaine Gisant
11. Gorguts – Colored Sands
12. Motorpsycho & Ståle Storløkken – The Death Defying Unicorn
13. Farmhouse Odyssey – Rise of the Waterfowl
14. Fleet Foxes – Helplessness Blues
15. Rush – Clockwork Angels
16. Vespero – Fitful Slumber Until 5 A.M.
17. Niechęć – Niechęć
18. Voivod – The Wake
19. Radiohead – King of Limbs
20. Amgala Temple – Invisible Airships

Giorgos Zoukas

01. David Bowie ‎- Blackstar
02. Boards of Canada – Tomorrow’s Harvest
03. Damon Albarn ‎- Everyday Robots
04. C’mon Tigre ‎- C’mon Tigre
05. The Knife – Shaking The Habitual
06. The Heliocentrics – 13 Degrees Of Reality
07. The Sign Of Four ‎- Hammer, Anvil And Stirrup
08. STUFF. ‎- STUFF.
09. The Sorcerers ‎- The Sorcerers
10. Bobby Womack – The Bravest Man In The Universe
11. The Gaslamp Killer ‎- Breakthrough
12. Gonjasufi – A Sufi And A Killer
13. Flying Lotus – Cosmogramma
14. These New Puritans – Hidden
15. Gil Scott Heron – Me and The Devil
16. Laurie Anderson – Homeland
17. PJ Harvey – Let England Shake
18. The Natural Yogurt Band ‎- Braille, Slate & Stylus
19. Modeselektor ‎- Monkeytown
20. Sven Wunder – Doğu Çiçekleri

Η δεκαετία 2010-2019 που ολοκληρώθηκε πριν λίγες ημέρες ήταν πιθανότατα πιο αναμενόμενη συγκριτικά με τις έξι προηγούμενες. Η αλήθεια είναι ότι κατά το διάστημα αυτό δεν εμφανίστηκε κάποιο νέο πολύ μεγάλο συγκρότημα σε παγκόσμιο επίπεδο και οι κυκλοφορίες αποτέλεσαν – λίγο ή πολύ – μία συνέχεια όσων προηγήθηκαν στα 00s.

Ρίχνοντας μια συνολική ματιά σε ό,τι προηγήθηκε τα τελευταία 10 χρόνια, ο κανόνας των απογοητεύσεων από τα πολύ μεγάλα ονόματα επαληθεύτηκε με κάποιες πολύ λαμπρές εξαιρέσεις, ενώ το πιο ενθαρρυντικό στοιχείο ήταν η εμφάνιση πολλών νέων ελπιδοφόρων σχημάτων. Η «λαίλαπα» των revivals κυριάρχησε, με επιτυχή ή όχι αποτελέσματα, η πρωτοτυπία περιορίστηκε στον πειραματικό κυρίως τομέα και η τυποποιημένη, «πλαστική» επιτήδευση στον mainstream χώρο έστρεψε την προσοχή μας ακόμα περισσότερο στον underground χώρο.

Ας μείνουμε, όμως, στη θετική πλευρά. Στα 10 χρόνια που περάσαν απολαύσαμε πολλές υπέροχες κυκλοφορίες που προστέθηκαν ανάμεσα στους αγαπημένους μας δίσκους, ακόμα κι αν το αποτύπωμά τους είναι ακόμα νωπό. Το ποσοστό διαφορετικότητας μεταξύ των προτιμήσεών μας ήταν μεγάλο για άλλη μία φορά. Για την ακρίβεια, κάθε ένας από εμάς στις 20 επιλογές του συμπεριέλαβε κατά μέσο όρο σχεδόν 13.8 μοναδικά albums. Πέρα από την όποια σημασία των λιστών και της ιεραρχική ταξινόμησης των δίσκων, η αξία αυτής της σύνοψης βρίσκεται και στα πολλά και διαφορετικά albums που επιλέχτηκαν, ανεξάρτητα της θέσης τους. Εδώ μπορεί κανείς να βρει 303 αξιόλογες προτάσεις για ακρόαση, που εκτείνονται και αρκετά εκτός prog βεβαίως.

Ας αρχίσει λοιπόν η αντίστροφη μέτρηση των 20 πιο αγαπημένων μας δίσκων από τα 2010s…

20. Leprous – The Congregation

Στο The Congregation οι Νορβηγοί διατηρούν όλα τα στοιχεία που τους έκαναν αναγνωρίσιμους, δηλαδή τις κιθάρες με ελάχιστη παραμόρφωση, τα πολύπλοκα ρυθμικά τραγούδια με μελωδικά refrain, το τεχνικό rhythm section, τα συνοδευτικά πλήκτρα και η θλιμμένη-meets-τρελούτσικη φωνή του τραγουδιστή. Δεν το συζητάμε για την παραγωγή του δίσκου, για άλλη μια φορά ο Jens Borgen έκανε το θαύμα του με όλα τα όργανα να ακούγονται πεντακάθαρα και δυνατά, ενώ στα φωνητικά έβαλε και το χέρι του ο Ihsahn για το τελικό αποτέλεσμα. Πρόκειται για ένα album που συνεχίζει στο πολύ υψηλό επίπεδο που άφησαν τη δισκογραφία τους με το Coal, λίγο πιο rock άρα και λίγο πιο mainstream, λιγότερο prog με τη ξεχειλωμένη έννοια του όρου αλλά περισσότερο «προοδευτικοί» κάνοντας τις μπάντες του ευρύτερου ιδιώματος να μοιάζουν σαν να είναι σε μια 90s λούπα.

– Γιάννης Βούλγαρης

19. Diagonal – The Second Mechanism

Ο ομώνυμος πρώτος δίσκος που προηγήθηκε του Second Mechanism είναι από εκείνα τα άλμπουμ, τα οποία δεν εντάσσονται απαραίτητα σε ένα ιδίωμα με στεγανά, αλλά καταφέρνουν και αναγεννούν το ίδιο το ιδίωμα, ακόμα και αν περνάνε σχετικά απαρατήρητα. Ένα αριστούργημα λοιπόν είχε να διαδεχθεί το Second Mechanism και ακολουθώντας πάνω κάτω την ίδια τεχνοτροπία και διάθεση, συνεχίζει να απογειώνει τους Diagonal και να τους εξελίσσει. Με τις πανταχού παρούσες διδαχές των King Crimson να βρίσκουν την έκφρασή τους, τον αναλογικό ήχο και τη μαεστρία στην αυθεντική vintage αισθητική να προσδιορίζουν το ηχητικό πλαίσιο, οι fusion/jazz καταβολές προσδίδουν περισσότερη ελευθερία για πειραματισμούς στο συγκρότημα. Οι Diagonal καταφέρνουν να αποδώσουν με εξαιρετική επιτυχία τις επιρροές τους και να τις αφήσουν να περιπλανηθούν και να οδηγήσουν στα μονοπάτια των συνθέσεών τους, πάντα στη λογική της μοντέρνας απόδοσης ενός διαχρονικού ήχου. Ένας ήχος, ο οποίος χάρη και στους δύο πρώτους Diagonal δίσκους μεταξύ άλλων, ακούγεται όπως χαρακτηρίζεται, προοδευτικός!

– Πάνος Παπάζογλου

18. Astra – The Black Chord

Ο δεύτερος δίσκος των Astra προσγειώθηκε μεγαλοπρεπώς, την κατάλληλη εποχή, σε μια ακμάζουσα progressive rock σκηνή και μέχρι σήμερα αποτελεί μία από τις ναυαρχίδες της αναβίωσης του είδους. Αυτό που καταφέρνουν πρωτίστως οι Αμερικάνοι είναι να παρουσιάζουν έναν τόσο παλαιό μουσικό ύφος, με μια φρεσκάδα και – μετά συγχωρήσεως – μια μετεφηβική καύλα, που προσδίδει στο τελικό αποτέλεσμα την αίσθηση του «τώρα» και του «συμβαίνει». Επίσης καταφέρνουν να βρουν τη χρυσή τομή που ενώνει το progressive rock με το space rock, ενώ δεν υπάρχει σχεδόν κανένα σημείο στο δίσκο που να μην νιώθει ο ακροατής τον απόηχο της βρετανικής ψυχεδέλειας, με αντίστοιχο τρόπο που τον ένιωθε στους βρετανικούς progressive δίσκους των early 70s. Ο αναλογικός ήχος με τον οποίο ηχογράφησαν είναι κάτι παραπάνω από άψογος και σίγουρα προϊόν πολλών ωρών δουλειάς, μιας δουλειάς που φαίνεται ακόμα πιο πολύ στο συνθετικό κομμάτι.

– Κώστας Μπάρμπας

17. Leprous – Bilateral

Στο Bilateral οι Leprous παρουσιάζουν σε πλήρη έκταση αυτό που έχουν στο μυαλό τους ως σύγχρονο prog, δηλαδή μια μίξη πλήκτρων, «ογκωδών» ρυθμικών κιθάρων και μελωδικών φωνητικών, αποδομημένα όμως και σερβιρισμένα τελείως διαφορετικά από οτιδήποτε υπήρχε μέχρι τότε. Γιατί κακά τα ψέμματα αυτά τα τρία συστατικά χρησιμοποιούνταν κατά κόρον στο progressive rock/metal χωρίς να δίνουν κάτι νέο. Από το ομώνυμο μέχρι το Mb. Indifferentia και από το Thorn μέχρι το Painful Detour ο δίσκος βρίθει έμπνευσης και περιέχει όλα τα στοιχεία που έκαναν τους Leprous τεράστιους. Το παιχνίδισμα της μελωδίας μεταξύ της φωνής του Solberg και των πλήκτρων, τα tribal τύμπανα, οι djenty – αλλά όχι ακριβώς – κιθάρες, τα ambient σημεία, όλα όσα χρησιμοποίησαν στο έπακρο στους επόμενους δίσκους, πρωτοπαίχτηκαν εδώ και το αποτέλεσμα είναι υπέροχο. Το Bilateral είναι ο δίσκος που ισορροπεί κατ’ εμέ, τέλεια μεταξύ prog, ατμόσφαιρας και επιθετικότητας γι’ αυτό και είναι ο αγαπημένος μου της μπάντας. Αριστούργημα!

– Γιάννης Βούλγαρης

16. Alice in Chains – Rainier Fog

Αν το Black Gives Way to Blue ήταν ένα από τα μεγαλύτερα comeback της σύγχρονης ιστορίας της rock μουσικής, αν το The Devil Put Dinosaurs Here επισφράγισε τη νέα ταυτότητα τους, τότε το Rainier Fog είναι ένας μοναδικός δίσκος μιας μπάντας που βρίσκεται στο δεύτερο απόγειο της καλλιτεχνικής δημιουργίας της. Σε αυτόν τον δίσκο υπάρχουν όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους Alice in Chains, από τις μελαγχολικές διφωνίες, την αρρώστια, την ευαλωτότητα, τα πάθη και την εξάρτηση που ως αόρατες δυνάμεις επιδρούν ανηλεώς στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, τα αιθέρια φωνητικά και ο απέραντος κιθαριστικός ήχος με μια όμως διαφορά. Μια εξέλιξη. Είναι ο μόνος δίσκος στον οποίο επέρχεται η λύτρωση, ο μόνος ίσως δίσκος τους που τον διαπερνά μια αδιόρατη αίσθηση αισιοδοξίας και όχι ένα ατελείωτο παρατεταμένο αδιέξοδο. Δεν υπάρχει πρώτη ή δεύτερη φάση του συγκροτήματος. Υπάρχει μόνο ο ογκόλιθος που λέγεται Alice in Chains και αυτή εδώ είναι η πιο εμφατική του δήλωση.

– Δημήτρης Αναστασιάδης

15. Alice In Chains – The Devil Put Dinosaurs Here

Αν το Black Gives Way to Blue ήταν ένα από τα μεγαλύτερα comeback του 21^ου αιώνα στην rock μουσική, το The Devil Put Dinosaurs Here είναι το υποτιμημένο αριστούργημά τους, αυτό που κατέδειξε την χημεία της ένωσης του DuVall με την μπάντα και τους βύθισε σε πρωτόγνωρα σκοτεινά ηχοτοπία. Όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους AIC είναι παρόντα εδώ σαν σε μουσικό καλειδοσκόπιο, από τα ακουστικά στοιχεία του Jar of Flies στο Voices ως την rock ελεγεία του Stone που είχε εύκολα θέση στο Dirt, όλα μεγεθυμένα από την απέραντη παραγωγή του Nick Raskulinecz η οποία δημιουργεί ατμόσφαιρα κατακόμβης. Από τις πιο πολιτικοποιημένες και ποιοτικές στιγμές στιχουργικά του συγκροτήματος, ζοφερό και αργόσυρτο με εκλάμψεις δυσθεώρητων riff , ένα album που μεγαλώνει μέσα σου αναλόγως της χρονικής απόστασης που σε χωρίζει από την τελευταία ακρόαση του, ένα γιγαντιαίο grower που είναι δήλωση ότι κανένας τους δίσκος δεν ηχεί ίδιος με οποιονδήποτε άλλον, ότι είναι πραγματικά ανίκανοι να γράψουν ένα μέτριο κομμάτι, ότι είναι η low-key μεγαλύτερη μπάντα της υδρογείου.

– Δημήτρης Αναστασιάδης

14. Seven Impale – City of the Sun

Οι Seven Impale εμπεριέχουν στη μουσική τους όλα τα συστατικά που καθιστούν ένα σύγχρονο progressive rock δίσκο πετυχημένο, χρησιμοποιώντας τις σωστές αναλογίες. Η Βρετανική progressive rock παράδοση είναι κατ΄ αρχήν η βάση όπου η μπάντα θα κτίσει το όραμά της. Οι Seven Impale όμως δεν μένουν εδώ. Καθόλη τη διάρκεια του δίσκου πνέει ένας avant-prog αέρας, που αποφεύγει όμως τον άκρατο πειραματισμό και κάνει ευθείες αναφορές στον ίδιο τον Zappa. Ο τρόπος με τον οποίο ξεσπούν ταυτόχρονα το σαξόφωνο, το Hammond και οι κιθάρες, συνεπικουρούμενα από την τέλεια αναλογία που τους δίνει η εξαιρετική παραγωγή, είναι το highlight του album. Η μπάντα έχει καταφέρει μία ολική μίξη των progressive rock δομών και των κλασικών RIO επαναλήψεων μελωδίας με αλλαγές τονικότητας ή και νοτών, σε ένα σχεδόν μόνιμο πειστικότατο heavy τοπίο. Οι Seven Impale από το ντεμπούτο τους πατάνε ήδη σε υψηλές κορυφές, έχοντας καταφέρει να παντρέψουν τον νεανικό τους ενθουσιασμό με μια απαράμιλλη για την ηλικία τους ωριμότητα και σε βάθος γνώση της προοδευτικής μουσικής.

– Κώστας Μπάρμπας

13. Nova Collective – The Further Side

Η τεχνοκρατική προσέγγιση του παιξίματος των Nova Collective είναι σαφής καθώς αυτή κινείται με ασφάλεια είτε σε jazz είτε σε rock ή σε prog metal μονοπάτια. Οι συνθέσεις χαρακτηρίζονται από υψηλή και χωρίς ίχνος φλυαρίας τεχνική, αποτελούμενες από μουσικές φράσεις που ξεδιπλώνονται κινηματογραφικά πατώντας σε jazz, κλασσικότροπα και ethnic μουσικά ηχοτόπια τα οποία μέσα από μία γεμάτη πλουραλισμό ενορχήστρωση και μια ασύγκριτης καθαρότητας παραγωγή προσφέρουν μια ξεχωριστή ακουστική εμπειρία. Όλα τα παραπάνω στοιχεία υφαίνουν το πέπλο του The Further Side που μετά τη χαρακτηριστική αμηχανία της πρώτης ακρόασης (η εκτελεστική δεινότητα εντυπωσιάζει πρώτη) γίνεται όλο και καλύτερο, καθώς η αποκωδικοποίηση του μουσικού περιεχομένου γίνεται ολοένα και πιο απολαυστική. To εντυπωσιακότερο στοιχείο όλων είναι η διαφαινόμενη δυναμική των Nova Collective ως μπάντα. Πρόκειται για ένα πολλά υποσχόμενο σχήμα νέων ταλαντούχων μουσικών το οποίο φαίνεται ικανό μέσα από δισκογραφία ανάλογης ποιότητας και αισθητικής να δημιουργήσει το δικό του μουσικό status και να αποκτήσει ξεχωριστή θέση στη συνείδηση ακροατών υψηλών απαιτήσεων.

– Ηλίας Γουμάγιας

12. Mastodon – The Hunter

Η ιστορία έγραψε ότι η οπισθοχώρηση και σταδιακή μείωση του sludge metal στοιχείου στη μουσική των Mastodon ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για να ακουστούν σε πολύ ευρύτερο ακροατήριο και να καθιερωθούν ως μία παγκόσμια rock δύναμη. Στο The Hunter η ποικιλία των ερεθισμάτων και των κατευθύνσεων είναι περισσότερες από ποτέ στη μέχρι σήμερα ιστορία του κουαρτέτου από την Atlanta. Το συνδετικό στοιχείο σχεδόν όλων των κομματιών είναι οι πιο απλές δομές και η έμφαση σε πιο απλό songwriting με αρκετά προβλέψιμο μοτίβο. Το ρίσκο στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία και κομμάτια όπως τα Black Tongue, Curl of the Burl, Stargasm, All the Heavy Lifting, Spectrelight, The Sparrow έγιναν instant classics. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που η μπάντα δημιούργησε και με βάση το -γνωστό πλέον- χιούμορ των μελών και το η επιτυχία του αποτελέσματος αποτελεί απόδειξη του πόσο σπουδαίοι είναι. Τα άτυπα tribute σε QOTSA, Beatles, Sabbath και Floyd αποτελούν κομμάτι του μεγαλείου των Mastodon και το The Hunter είναι ένας σπουδαίος και κατά πολλούς ο κορυφαίος δισκογραφικός σταθμός της καριέρας τους.

– Δημήτρης Καλτσάς

11. Haken – The Mountain

Οι Βρετανοί Haken με το The Mountain το 2013 συντάραξαν τα νερά του progressive metal. Η δεξιοτεχνία όλων τους σε συνδυασμό με τη διάθεση για ενσωμάτωση ετερόκλητων στοιχείων και επιρροών αλλά και την συνθετική έμπνευση οδήγησαν σε έναν δίσκο που ίσως ( το απευχόμαστε φυσικά ) να μην μπορέσουν και οι ίδιοι να ξεπεράσουν ποτέ. Οι Dream Theater και οι κορυφές τους αποτελούν τα θεμέλια του ήχου των Haken, όμως οι ίδιοι σε αντίθεση με τους πνευματικούς τους πατέρες τόλμησαν να ενσωματώσουν πετυχημένα jazz και fusion μελωδίες αλλά και μη προφανείς prog rock μπάντες και να μη φοβηθούν ένα χωράφι το οποίο είναι η αλήθεια ελάχιστες metal μπάντες έχουν τολμήσει να διαβούν. Μια καλή συμπερίληψη όλων των παραπάνω αποτελεί το Cockroach King (μέχρι και Gentle Giant πολυφωνίες ακούει κανείς). Δίσκος που τοποθέτησε τους Haken στους σπουδαίους της εποχής και ταυτόχρονα τους έκανε να θεωρούνται μεγάλη μελλοντική ελπίδα για το χώρο.

– Τάσος Ποιμενίδης

10. Goat – World Music

Αν στην προηγούμενη δεκαετία έγινε πλέον ξεκάθαρο πως η rock μουσική μπορεί να επιβιώσει καλλιτεχνικά κυρίως μέσω της ανασυγκρότησης και επανεφεύρεσης των ήδη «ειπωμένων» τρόπων της, τότε το World Music των Goat αποτελεί ένα κορυφαίο παράδειγμα αναδιατύπωσης του ψυχεδελικού rock. Ο θάνατος της rock μυθολογίας στα 90s, όταν τα παιδιά της διπλανής πόρτας έγιναν οι νέοι rock (αντι)ήρωες, έχει αναγκάσει πολλούς νέους μουσικούς να κατασκευάσουν το δικό τους μυθολογικό πλαίσιο ως όχημα της μουσικής τους πρότασης. Κάπως έτσι, κάπου στη Σουηδία, τα παιδιά της διπλανής πόρτας μεταμορφώνονται μέσω των μασκών και τον φορεσιών τους σε μέλη μια voodoo αίρεσης, εξαπολύοντας στον πλανήτη μια εκ βαθέων μελέτη της αρχέγονης δύναμης και Διονυσιακής έκστασης του rock ‘n’ roll, πλέκοντας το ψυχεδελικό rock με το afrobeat και την παραδοσιακή αφρικάνικη μουσική και καταδεικνύοντας τη μαύρη ήπειρο ως τη γενέτειρα των όλων. Το World Music αποτελεί τον πιο εστιασμένο και ταυτόχρονα τον πιο πηγαίο ψυχεδελικό δίσκο των τελευταίων 40 ετών. Άρα και τον καλύτερο.

– Κώστας Μπάρμπας

09. Wobbler – From Silence To Somewhere

Οι συνθέσεις είναι τόσο καλοδουλεμένες και απαιτητικές ως προς τον ακροατή που σίγουρα απαιτούν σκληρή δουλειά για να δομηθούν και να φτάσουν σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο. Η μοναδική αλλαγή στη σύνθεση αφορά τη θέση του κιθαρίστα, καθώς ο Morten Andreas Eriksen, ιδρυτικό μέλος και μία από τις σταθερές του ήχου των Νορβηγών, αντικαταστάθηκε από τον Geir Marius Bergom Halleland. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ο ερχομός του νέου εξαιρετικού κιθαρίστα έφερε μία φρεσκάδα και έναν αέρα ανανέωσης στην μπάντα. Μερικά ακόμη στοιχεία που θα ήθελα να επισημάνω είναι η εξαιρετική παραγωγή που αναδεικνύει όλο το μουσικό οπλοστάσιο των Νορβηγών, όπως και ο μερικός απογαλακτισμός από το Yes στοιχείο σε σχέση με το προηγηθέν Rites At Dawn, επενδύοντας αρκετά περισσότερο στην κληρονομιά των King Crimson και Gentle Giant. Παρόλο που όλη η μπάντα παίζει στο φουλ των δυνατοτήτων της, θα ήθελα να σταθώ λίγο περισσότερο στον μπασίστα τους Kristian Karl Hultgren και στο γεμάτο, ala Chris Squire παίξιμό του. Οι Wobbler μας παρέδωσαν όχι απλά τον κορυφαίο τους δίσκο, αλλά και μία από τις prog κορυφές της δεκαετίας που διανύουμε.

– Πάρης Γραβουνιώτης

08. Motorpsycho & Ståle Storløkken – The Death Defying Unicorn

Οι Motorpsycho του 2012 ήταν ήδη καταξιωμένοι, πάντα με το μεράκι και την ποιότητα να χαρακτηρίζει τις κυκλοφορίες τους από τα 90’s με τις garage και alternative καταβολές, αλλά όσο ωρίμαζαν στα 00’s οι προοδευτικές τάσεις βρήκαν το σημείο τομής με τη jazz με συνέπεια την καρποφορία ενός φιλόδοξου αριστουργήματος. The Death Defying Unicorn το όνομα αυτού και η συνεργασία με τον επίσης καταξιωμένο jazz Νορβηγό μουσικό Stale Storlokken άφησε το στίγμα της στα πεπραγμένα της δεκαετίας, αλλά και υποσχέσεις για μελλοντική σύμπραξη. Ένα άλμπουμ – σημείο αναφοράς της σύγχρονης σκηνής, αψεγάδιαστο, πάντα με τη σφραγίδα ενός αεικίνητου δημιουργικού συγκροτήματος. Οι αυτοσχεδιασμοί και οι 60’s ψυχεδελικές παραπομπές συναντούν την «οργανωμένη αταξία» των εγχόρδων και ανοίγουν νέα μονοπάτια στους Motorpsycho. Είχε προηγηθεί καμιά δεκαετία πριν και η συνεργασία τους με τους έτερους καταπληκτικούς Jaga Jazzist, αλλά η πορεία τους μετά το συγκεκριμένο διπλό έπος πρόσφερε και άλλες μοναδικές κυκλοφορίες, που δίνουν αφορμή για πλασαρίσματα σε κάθε λίστα του είδους (βλ. The Tower).

– Πάνος Παπάζογλου

07. Agusa – Högtid

Μπορεί η αναλογική παραγωγή να έχει επιστρέψει για τα καλά στο προσκήνιο και πλέον οι περισσότερες μπάντες να προσεγγίζουν τον ήχο τους με αυτόν τον τρόπο, στην περίπτωση των Σουηδών όμως η αισθητική του όλου εγχειρήματος ξεφεύγει από αυτό το πράγμα. Οι Σουηδοί τιμούν το πνεύμα των 70’s με τον καλύτερο τρόπο και είναι σαφές πως, σε οποιαδήποτε διάσταση του χωροχρόνου και αν έβγαζαν το άλμπουμ, θα το έκαναν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με την ίδια θρησκευτική ευλάβεια. Ο δίσκος-χρονομηχανή των Agusa αποτελείται από πέντε συνθέσεις με ακαταλαβίστικους τίτλους που γοητεύουν. Η όλη κατάσταση δίνει την αίσθηση ότι εκτυλίσσεται μέσα σε ένα δάσος: ένα παραμυθένιο psych-prog-folk τζαμάρισμα σε ένα δάσος της Σουηδίας, όπου ο ήχος του hammond κυριαρχεί με επιβλητικό τρόπο, συχνά-πυκνά δε, ερωτοτροπεί με την κιθάρα θυμίζοντας έντονα στο αυτί τους Focus. Οι Agusa στέκονται επάξια στο ύψος τους και τιμούν την prog κληρονομιά της χώρας τους, πατώντας πάνω σε σκανδιναβικές νότες και μελωδίες, αυτές του παραμυθιού, αλλά και εκείνες του έπους, ενώ τα folk και τα κοινοβιακά krautrock στοιχεία προσθέτουν στο δίσκο επιπλέον ειδικό βάρος.

– Ηλίας Γουμάγιας

06. Änglagård – Viljans Öga

Όταν το 2012 έσκασε η είδηση ότι οι Σουηδοί Änglagård θα κυκλοφορούσαν καινούριο δίσκο μετά από 18 ολόκληρα χρόνια όλοι οι απανταχού progsters περίμεναν με ανυπομονησία αν θα έκαναν το απόλυτο 3 στα 3 μετά τα αριστουργηματικά Hybris και Epilog. Ωστόσο ούτε οι πιο αισιόδοξοι fans δεν περίμεναν έναν τόσο εξαιρετικό δίσκο όπως το Viljans Öga. Απόλυτο, αποστομωτικό symphonic prog πολύ υψηλού επιπέδου, με τα τεχνικά και πολύπλοκα μέρη να εναλλάσσονται με ουράνιες μελωδίες και πιο σκοτεινές ατμόσφαιρες, και με οδηγό το χειρουργικής ακρίβειας rhythm section στήνονται τα mellotron χαλιά ώστε πάνω τους να ζωγραφίσουν οι ερωταπαντήσεις φλάουτου και κιθάρας. Τα Ur Vilande, Sorgmantel, Snårdom και Langtans Klocka αποτελούν τέσσερις συνθέσεις που αν είχαν ηχογραφηθεί στα 70s, σήμερα θα μνημονεύονταν ως μερικά από τα αρτιότερα prog epics της θρυλικής δεκαετίας. Για πολλούς, μεταξύ αυτών και ο γράφων, το Viljans Öga αποτελεί τον απόλυτο progressive rock δίσκο της δεκαετίας που μας αποχαιρέτησε εσχάτως.

– Πάρης Γραβουνιώτης

05. Atlanter – Vidde

Αμφιβάλλω αν ο Jens Carelius και ο Arild Hammerø (κιθάρα & φωνή) είχαν προσχεδιάσει αυτό που ακούσαμε στο Vidde, όταν σχημάτισαν τους Atlanter στην πρωτεύουσα της Νορβηγίας. Κι αυτό, γιατί τα τραγούδια τους, συνθετικά και εκτελεστικά, αποπνέουν ελευθερία και ζωντάνια, ασυνήθιστη για τα σημερινά δεδομένα. Και είναι τέτοια η πηγαιότητα της μουσικής τους, που οι ίδιοι την παρομοιάζουν με ένα κάλεσμα για χορό γύρω από τη φωτιά. Η κυρίαρχη ψυχεδέλεια των 60s συναντά το krautrock και τα δυο τους συνδυάζονται πρωτοφανώς με folk, indie, gospel, και κινηματογραφικό λυρισμό, όλα σε ένα ιδιάζον groovy desert blues περιτύλιγμα (οι ίδιοι το αποκαλούν “Viddeblues”), με μουσικό σημείο συνάντησης το -εδώ εντυπωσιακά δυσδιάκριτο- όριο άγριας Δύσης και Άπω Ανατολής. Αν και πρόκειται για ουσιωδώς πειραματικό δίσκο, ο ακροατής το ξεχνά εύκολα, ένεκα του συγκλονιστικού συνθετικού επιπέδου, της ρυθμικής διακριτότητας και της ασύδοτης θετικότητας που εκπέμπουν όλα ανεξαιρέτως τα κομμάτια. Όταν ολοκληρώνεται η ακρόαση του“Vidde”, ένα χαμόγελο είναι ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου. Αισθάνεσαι ψυχική ανάταση και μία ευχάριστη ένταση. Χόρεψες κι εσύ γύρω απ’ τη φωτιά.

– Δημήτρης Καλτσάς

04. Messenger – Illusory Blues

Yπάρχουν κάποια στοιχεία που αποτελούν κριτήρια επιτυχίας, λειτουργώντας ως συνθήκες πειθούς και αρκετά από αυτά είναι ανεξάρτητα από μουσικά είδη και υποείδη. Τέτοια χαρακτηριστικά είναι η απλότητα και η ειλικρίνεια, που εντυπωσιάζουν από την αρχή μέχρι το τέλος στο Illusory Blues και εκτιμώνται δεόντως, όταν σε κάθε ακρόαση γίνεται ξανά και ξανά η διαπίστωση της γενικής σπανιότητάς τους. Η ισχύς της βρετανικότατης αφηγηματικότητας της μουσικής των Messenger (στοιχείο που είχαν τελειοποιήσει οι Genesis στα 70s) εντυπωσιάζει εξίσου σε όλα τα κομμάτια, μηδενός εξαιρουμένου, κυρίως χάρη σε αυτή την ιδιοφυή μεταβολή της ισορροπίας μεταξύ των στοιχείων psych, prog και folk (τα οποία συνυπάρχουν παντού), σε συνδυασμό με κάποια σύγχρονα, κυρίως δομικά, στοιχεία σε ορισμένα κομμάτια. Το δυσθεώρητα υψηλό συνθετικό επίπεδο, η εκφραστική ευθύτητα, η παντελής απουσία άγχους και η «εκνευριστική» ευκολία με την οποία επιτυγχάνεται η συναισθηματική ταύτιση δημιουργών και ακροατών σπάνια συναντώνται στις μέρες μας. Το Illusory Blues δεν είναι ρετρό, αλλά αποτελεί άμεση συνέχεια της psych / prog / folk ιστορίας σχεδόν μισού αιώνα στην Αγγλία.

– Δημήτρης Καλτσάς

03. Motorpsycho – The Tower

Το ύφος δεν απέχει πολύ από αυτό που μας έχουν συνηθίσει οι Νορβηγοί. Υπεργκρουβάτο heavy rock που ακούραστα ακούγεται ψυχεδελικό (αυτό που θα ήθελε να κάνει η μέση stoner μπάντα), ενώ δεν σταμάτα να είναι progressive rock σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του. Αυτό είναι και το μεγάλο ατού τους: ίσως ποτέ στην ιστορία progressive rock δίσκος δεν ακούστηκε τόσο, μα τόσο rock. Στις συνθέσεις εμφανίζονται φυσικά και οι Floyd, όπως και μεγάλο μέρος της αμερικανικής ψυχεδελικής παράδοσης. Η ένταξη της ψυχεδέλειας «με το γάντι», είναι και ο λόγος που τόσο προσεγμένα κομμάτια δεν ακούγονται αποστειρωμένα ή ακαδημαϊκά. Συνθετικά το The Tower αγγίζει σχεδόν το τέλειο. Ένας διπλός δίσκος χωρίς μισό filler κομμάτι, ή μάλλον χωρίς filler στιγμή. Με το The Tower οι Motorpsycho δημιούργησαν το αντίθετο ενός μουσικού πύργου της Βαβέλ. Στον πύργο των Motorpsycho όλες οι φυλές και τα είδη συνεννοούνται στην εντέλεια, παραδίδοντας ένα μουσικό μωσαϊκό που ο κάθε σοβαρός rock ακροατής οφείλει να ακούσει. Αποτελεί το καλύτερο τους πόνημα μετά το The Death Defying Unicorn κατά την άποψή μου. Η ωρίμανσή του στα αυτιά μας, πιθανότατα θα του δώσει τη θέση στην κορυφή της δισκογραφίας τους. 26 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους ε…

– Κώστας Μπάρμπας

02. David Bowie – Blackstar

Every man has a black star / A black star over his shoulder / And when a man sees his black star / He knows his time, his time has come, τραγουδούσε ο Elvis το 1960. Ο David Bowie το γνώριζε καλά. Γνώριζε ότι έχει καρκίνο, γνώριζε ότι μπορεί να πεθάνει από μέρα σε μέρα. ”Ας ξεπεράσω τον εαυτό μου” σκέφτηκε. “Θα ανακατέψω τη jazz της Νέας Υόρκης, το krautrock, την avant-garde με στοιχεία ηλεκτρονικής και RnB και σε συνδυασμό με το βρετανικό dna του singer-songwriter που διαθέτω, θα δημιουργήσω ένα φοβερό, αξεπέραστο ηχητικό αποτύπωμα, ακραιφνώς πειραματικό και ταυτόχρονα pop με τον πιο απόλυτο τρόπο. Και μετά θα φύγω.” Έτσι έγινε. Είναι το Blackstar το καλύτερο άλμπουμ του Bowie; Πιθανόν. Το σίγουρο είναι πως αποτελεί το απόλυτο κύκνειο άσμα ενός μοναδικού, ασυμβίβαστου καλλιτέχνη. Επισφραγίζει το γεγονός ότι όλη η μουσική «έχει πλέον παιχτεί» και μετατρέπει το θάνατό του σε ένα απαράμιλλο έργο τέχνης, που ο απόηχός του θα συζητάται για χρόνια.

– Ηλίας Γουμάγιας

01. Steven Wilson – The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)

Η μουσική που έγραψε εδώ ο πάλαι ποτέ ηγέτης των Porcupine Tree είναι αυστηρά και μόνο progressive rock. Εκτός της συγκλονιστικής παραγωγής (ίσως το πιο αναμενόμενο στοιχείο) και της εκπληκτικής συνθετικής ισορροπίας σε δυσθεώρητα ύψη, ο Wilson εδώ αποδείχθηκε μέγας ενορχηστρωτής και ηγέτης. Συγκρότησε μία επιεικώς αξιοζήλευτη μπάντα και κατόρθωσε να κατευθύνει τους μουσικούς του στη μέγιστη ατομική τους απόδοση, αυστηρά όμως εντός πλαισίων ομαδικότητας, χωρίς ο ίδιος (ή κάποιος άλλος) να ξεχωρίζει. Nick Beggs, Marco Minnemann, Adam Holzman, Theo Travis και Guthrie Govan απαρτίζουν ένα ιδανικό σύνολο εκτελεστών, με τον τελευταίο να παίζει πιο ουσιαστικά από ποτέ. Ειδικά το σόλο του στο “Drive Home” θα μνημονεύεται ως κλασικό, όπως και συνολικά ο δίσκος αυτός, τουλάχιστον για το prog rock ιδίωμα.

– Δημήτρης Καλτσάς

Δημήτρης Αναστασιάδης

Γιάννης Βούλγαρης

Ηλίας Γουμάγιας

Πάρης Γραβουνιώτης

Ντίνα Δέδε

Μελέτης Δουλγκέρογλου

Γιάννης Ζαβραδινός

Γιώργος Ζούκας

Δημήτρης Καλτσάς

Σπύρος Κονιτόπουλος

Βασίλης Κορολής

Αλέξανδρος Μαντάς

Χρήστος Μήνος

Κώστας Μπάρμπας

Ελένη Παναγιώτου

Πέτρος Παπαδογιάννης

Πάνος Παπάζογλου

Τάσος Ποιμενίδης

Κώστας Ρόκας

Θωμάς Σαρακίντσης

Λευτέρης Σταθάρας

Παναγιώτης Σταθόπουλος

Αλέξανδρος Τοπιντζής

Νίκος Φιλιππαίος

Βαγγέλης Χριστοδούλου

Goran Petrić

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης Ακύρωση απάντησης

Related Articles

Details on the upcoming debut solo album of Jargon (Verbal Delirium)Κυκλοφορεί ο πρώτος solo δίσκος του Jargon (Verbal Delirium)

Sound Of Silence

Underworld Dreams

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης Ακύρωση απάντησης