[Self-released, 2021]
Intro: Tasos Poimenidis
Pentesilea Road is a new band from Italy that plays progressive rock / metal. They come from a country with a long tradition in this genre, and it is certain that the listener expects at least high level of technique and a strong sense of melody. The four Italians with the prominent guest appearances of the great Ray Alder and Mark Zonder and another Italian singer Michele Guaitoli are introduced to us with their debut album. The band’s name is a reference to Pentesilea, the diluted city described in Italo Calvino’s book Invisible Cities.
[bandcamp width=100% height=120 album=1973394073 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Promising debut with excellent guitars
One of the first things that stand out after listening to the debut of Pentesilea Road is definitely the Vito Mainolfi’s guitar work who plays wonderful lead guitar mainly influenced by Steve Morse, Steve Vai and Guthrie Govan. As one understands, we are talking about a very well-trained and very interesting player who does not insist so much on the shred flashy range of modern guitar but mostly on the skillful part, and really builds magnificent solos.
All songs have been written by Mainolfi and one notices references to Fates Warning and the mid-period of Anathema while they bring Enchant to mind, especially in their less technical parts. You will mainly encounter mid-tempo and slow speeds, without much exaggeration and super-technical parts since Pentesilea Road relies mainly on repetitive melodies wanting to keep tight structures in their compositions, and the truth is that they achieve it to a satisfactory degree. The tracks are really good, Mainolfi’s companions are good although the truth is that in Stains one can notice that the guest singer Guaitoli is much better than Vicenzo Nocerino, the band’s lead vocalist.
Unfortunately for Pentesilea Road, their strongest point is the lead guitar, which I believe should be complementary and highlight the already strong compositions and not support them as much as is done here. Many of the tracks seem to be waiting for the solo to show their full quality and although they’re all beautiful and melodic, they could have been more th thoroughly worked and be more adventurous and surprising.
However, Pentesilea Road’s beautiful crossover prog has no striking bad moments. It is certain that anyone who listens to this record will not be able to say that he/she had a bad time listening to it. Although it has a very long duration, it is very pleasant until the end. At the same time, however, it’s consistently good quality does not make it great, and there’s no track that can act as a hook and make the listener dig deeper to discover other aspects of the album.
As for the prominent guests? I would expect more from such beloved musicians. Ray sounds good in the mid-range vocals but a bit tired at his lowest in the two songs in which he participates (btw Shades of the Night is the better one), while Zonder doesn’t add much (his introduction in Memory Corners is very reminiscent of Aliens by Warlord!).
A good effort by the Italians as a whole that shows that there is yeast for something more important in the future. We will keep them on our radars expecting greater things on the next album that will surely find them more experienced and more ready in songwriting part.
7 / 10
Tasos Poimenidis
2nd opinion
Pentesilea Road is a band that differs from most bands of the Italian prog metal scene (the progressive element comes in addition to the band’s basic sound with the melody being the spearhead of the songs) and that is to their credit. Progressive metal is their primary field, reminiscent of Dream Theater in songs such as Memory Corners and A Tale of Dissidence, while bringing US prog power to mind. The compositions differ from each other, for example Genius Loci has an epic character, while Noble Art has an FWX influence, on the other hand Stains reminds us of Queensrÿche. However, the songs are well done (awesome guitar work), so the whole result maintains its coherence and gives character to the band’s sound. There’s a lot to expect from Pentesilea Road in the future.
7.5 / 10
Giannis Voulgaris
[Self-released, 2021]
Εισαγωγή: Τάσος Ποιμενίδης
Οι Ιταλοί Pentesilea Road είναι ένα καινούριο σχήμα που κινείται στον χώρο του progressive rock / metal. Από μια χώρα με μεγάλη παράδοση στο συγκεκριμένο είδος είναι σίγουρο ότι ο ακροατής περιμένει το λιγότερο μια άρτια εκτελεστική δεινότητα και έντονη αίσθηση μελωδίας. Οι τέσσερις Ιταλοί με τις επιφανείς guest συμμετοχές των σπουδαίων Ray Alder και Mark Zonder και μια ακόμη από συμπατριώτη τους τραγουδιστή Michele Guaitoli μας συστήνονται στον πρώτο τους δίσκο. Το όνομα της μπάντας είναι μία αναφορά στην Pentesilea, την πόλη στο βιβλίο Invisible Cities του Italo Calvino.
[bandcamp width=100% height=120 album=1973394073 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Υποσχόμενο ντεμπούτο με εξαιρετικές κιθάρες
Στις πρώτες παρατηρήσεις που κάνει κανείς ακούγοντας πρώτη φορά το ντεμπούτο των Pentesilea Road είναι σίγουρα η κιθαριστική δουλειά του Vito Mainolfi ο οποίος έχει εξαιρετική απόδοση στην lead κιθάρα με επιρροές από Steve Morse, Steve Vai και Guthrie Govan κατά κύριο λόγο. Όπως καταλαβαίνει κανείς από τις εν λόγω επιρροές μιλάμε για έναν πολύ μελετημένο αλλά και πολύ ενδιαφέροντα παίχτη που δεν επιμένει τόσο στο shred flashy φάσμα της μοντέρνας κιθάρας αλλά στο πιο δεξιοτεχνικό της κομμάτι, και πραγματικά χτίζει εξαιρετικά σόλο.
Οι συνθέσεις είναι εξολοκλήρου δικές του και παρατηρεί κανείς αναφορές σε Fates Warning, Anathema μεσαίας περιόδου ενώ ένας παραλληλισμός με τους Enchant στα λιγότερο τεχνικά τους σημεία δεν θα ήταν καθόλου άστοχος. Mid-tempo και αργές ταχύτητες θα συναντήσει κανείς κατά κύριο λόγο, χωρίς ιδιαίτερες υπερβολές και υπερτεχνικά σημεία μιας και οι Pentesilea Road βασίζονται κυρίως σε επαναλαμβανόμενες μελωδίες θέλοντας να κρατήσουν μαζεμένες δομές στις συνθέσεις τους και η αλήθεια είναι ότι το πετυχαίνουν σε ικανοποιητικό βαθμό. Τα κομμάτια δεν είναι καθόλου αδιάφορα, οι συνοδοιπόροι του Mainolfi είναι καλοί αν και η αλήθεια είναι ότι στο Stains παρατηρεί κανείς αισθητά την διαφορά ποιότητας ανάμεσα στον guest Guaitoli και τον μόνιμο τραγουδιστή τους Vicenzo Nocerino.
Για κακή τύχη των Pentesilea Road τα δυνατά σημεία τους βρίσκονται στην lead κιθάρα και σε έναν δίσκο θεωρώ ότι πρέπει η lead κιθαριστική δουλειά να είναι συμπληρωματική και να αναδεικνύει τις ήδη δυνατές συνθέσεις και όχι να τις στηρίζει σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο γίνεται εδώ. Πολλά από τα κομμάτια φαίνεται σαν να περιμένουν το solo για να δείξουν την πλήρη ποιότητα τους και παρότι όμορφα και μελωδικά στο σύνολό τους, θα μπορούσαν να είχαν δουλευτεί λίγο παραπάνω και να έχουν παραπάνω περιπέτεια και εκπλήξεις στις δομές του.
Παρόλα αυτά, το όμορφο crossover prog των Pentesilea Road δεν έχει χτυπητές κακές στιγμές. Είναι σίγουρο ότι όποιος δοκιμάσει αυτό τον δίσκο αποκλείεται να πει ότι πέρασε άσχημα ακούγοντας τον. Παρότι μεγάλος σε διάρκεια, δεν με κούρασε καθόλου να τον ακούσω συνολικά. Ταυτόχρονα όμως δεν είναι και κάτι το πολύ σπουδαίο, ενώ διαθέτει με σταθερά καλή ποιότητα, δεν υπάρχει το πολύ μεγάλο κομμάτι που θα παίξει στο repeat και θα κάνει τον ακροατή να σκάψει πιο βαθιά για να ανακαλύψει και άλλες πτυχές του δίσκου.
Όσο για τους επιφανείς guests; Για τόσο υπεραγαπημένους μουσικούς θα περίμενα πράγματα παραπάνω. Ο Ray ακούγεται καλός στα μεσαία του αλλά κάπως κουρασμένος στα πιο χαμηλά του στα δύο τραγούδια που συμμετέχει με καλύτερο τραγούδι συνθετικά και ερμηνευτικά το Shades of the Night, ενώ τον Zonder τον εξέλαβα κάπως διεκπεραιωτικό (η εισαγωγή του μάλιστα στο Memory Corners να θυμίζει κραχτά το Aliens των Warlord!).
Μια καλή προσπάθεια συνολικά από τους Ιταλούς λοιπόν που δείχνει ότι υπάρχει μαγιά για κάτι σπουδαιότερο στο μέλλον. Θα τους κρατήσουμε στα ραντάρ μας περιμένοντας πράγματα στον επόμενο δίσκο που σίγουρα θα τους βρει εμπειρότερους και πιο έτοιμους στο συνθετικό κομμάτι.
7 / 10
Τάσος Ποιμενίδης
2η γνώμη
Οι Pentesilea Road είναι μια μπάντα που ξεφεύγει από την πεπατημένη της ιταλικής prog metal σκηνής (το progressive στοιχείο έρχεται συμπληρωματικά του βασικού ιδιώματος της μπάντας με τη μελωδία να είναι η αιχμή του δόρατος των τραγουδιών) και αυτό είναι προς τιμή τους. Το progressive metal είναι κατεξοχήν ο χώρος που κινούνται, θυμίζουν τους Dream Theater σε τραγούδια όπως τα Memory Corners και A Tale of Dissidence, ενώ φέρνουν στο μυαλό και το αμερικάνικο prog power. Οι συνθέσεις του δίσκου έχουν διαφορές μεταξύ τους, για παράδειγμα το Genius Loci έχει έναν επικό χαρακτήρα, ενώ το Noble Art έχει μια FWX επιρροή, από την άλλη το Stains θυμίζει τους Queensrÿche. Επειδή όμως τα κομμάτια είναι καλοδουλεμένα (φοβερή κιθαριστική δουλειά) το όλο αποτέλεσμα διατηρεί τη συνοχή του και προσδίδει χαρακτήρα στον ήχο της μπάντας. Από τους Pentesilea Road έχεις να περιμένεις κάτι καλό στο μέλλον, αλλά και μια ευχάριστη παρέα σε αυτή τη μια ώρα που διαρκεί.
7.5 / 10
Γιάννης Βούλγαρης
