Haken – Affinity

Intro: Lila Gatzioura
24 / 05 / 2016

To what degree could progressive rock be related to the 80s? The answer could be “to a great degree”, as paradoxical as it might sound. This is what obviously Haken had in mind when they started creating Affinity and it even seems that they focused on the most pop side of the music of this decade. The truth is that I could not imagine what effect the pop of the 80s could have on progressive metal of today. Affinity is an album with a retro atmosphere and modern sound at the same time. The band then chose to go a decade further than The Mountain, the top of their work so far, and with EP Restoration as a stopover, they serve us their new album, released this year by InsideOut.

Second best to The Mountain maybe?

The album begins with the instrumental Affinity.exe, which is an introduction to Initiate, in which heavy riffs alternate with the melodic voice of Ross Jennings. The song was the first single of the album, but do not stay there, as I would say that there are others, much better. An example of this is 1985 which gives the tone of the aesthetics of 80s, from the introduction to the electronic drumming and the synths. Without wanting to underestimate the rest, Diego Tejeida does generally the best job, with his keys in this album, which is perhaps necessary for that style. The next track, Lapse, has nice flow, with the drums setting the pace and a good guitar solo to complete a clean-Haken-ish track. The Architect which follows, the magnum opus of the album, is what all progressive-metal fans will probably love. This piece has great diversity, since in its almost 16 minutes it involves many different parts together, with variations of intensity in down-tempo landscapes and places with digital voice and the brief, but key guest participation of Einar Solberg of Leprous (you will recognize him immediately!). The guitar closes in a fantastic way The Architect, although I must admit that I personally stuck to the point with the atmospheric solo of Conner Green’s bass, giving a futuristic timbre to the piece. Earthrise, which follows, could easily become a radio hit due to its short duration, but also to the pleasant, almost dancing tone. Very good work has been done to the next track, The Red Giant, which won me with the strange orchestration, while The Endless Knot again raises the intensity with its vigor. The album closes with a lovely ballad, Bound By Gravity, beautifully executed with ethereal atmosphere, while the feeling that comes out of it, takes you to places without gravity. Generally, the order of the songs gives coherence to the album, and its closure takes you back to the beginning and vice versa.

The work done on the lyrics is quite impressive: one observes that the lyrics connect the pieces together (some lyrics are titles for other pieces) and develop the thoughts on the same subject. Haken use the planets and especially the earth and the sun -as displays the stunning artwork in its simplicity (In a dying sun, I’ll become affinity), but in green colours, giving a retro aesthetic of a computer monitor of the 80s to give reflections on modern society and the future of mankind in general (Gaia mourns her children / a march of progress in reverse).

Shall we be ourselves responsible for the disappearance of our species or is this something the universe has already forshadowed? Also, the phenomenon of the tides caused by the Moon is dominant, inspiring correlations for human mortality (Some say that time and tide will wait for no man … The lunar path dictates the tide, will we ever reach the shoreline?). But through the gloominess of these thoughts comes the prompt for a less narrow-minded world (nothing can change until the floodgates and the doors of perception have swung open wide) and of course hope: bless us with the gift of a morning that lightens the day, infecting us with hope…

Haken dared and everything indicates that they handed us one of the best albums of the year for the progressive metal so far. All this combined with the consistent and targeted work by Jens Bogren (Opeth, Devin Townsend, Between The Buried And Me) in the mix leaves no room for less…

8.5 / 10

Lila Gatzioura

2^nd opinion 

The emotions Affinity leaves you are mixed. It contains some very good compositions, such as the retro 1985, the excellent The Architect with its dark atmosphere and its guitar dynamics, and the modern upbeat with djent powdering, The Endless Knot. On the other hand, in many parts there is a monotony accompanied by “mellifluous” compositions or cheesy ones, as the English say. Affinity is safe, predictable and fatally retains its quality without irritating your ears further.

In the end, you realize that Haken, in the parts where they dared to harden and to inoculate prog rock nuggets, they did a great job, but in the parts where they wanted to follow the metal beaten track, they do not correspond to the expectations οf the audience or the demands of the genre.

6.5 / 10

Meletis Doulgeroglou

Εισαγωγή: Λίλα Γκατζιούρα
24 / 05 / 2016

Πόσο μεγάλη σχέση μπορεί να έχει το progressive με τα 80s; Μεγάλη, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται (δείτε το σχετικό άρθρο του Πάρη Γραβουνιώτη εδώ). Κάτι τέτοιο είχαν στο μυαλό τους προφανώς οι Haken όταν ξεκινούσαν να γράφουν το “Affinity” και μάλιστα φαίνεται ότι επικεντρώθηκαν στην πιο pop πλευρά της μουσικής της συγκεκριμένης δεκαετίας. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσα να φανταστώ τι αποτέλεσμα θα μπορούσε να έχει η pop των 80s με το progressive metal του σήμερα. Το Affinity είναι ένα album με ρετρό ατμόσφαιρα, αλλά και σύγχρονο ήχο ταυτόχρονα. Η μπάντα επέλεξε λοιπόν να προχωρήσει μια δεκαετία παραπέρα από το The Mountain, την κορυφαία της δουλειά έως τώρα και με ενδιάμεσο σταθμό το EP Restoration (οι κριτικές μας εδώ) μας σερβίρει το νέο της πόνημα που κυκλοφόρησε φέτος από την InsideOut.

Αντίπαλο δέος για το The Mountain;

Ο δίσκος ξεκινά με το ορχηστρικό Affinity.exe, το οποίο αποτελεί μια εισαγωγή για το Initiate στο οποίο εναλλάσσονται τα heavy riffs με τη μελωδική φωνή του Ross Jennings. Το κομμάτι αποτέλεσε το πρώτο single του δίσκου, αλλά μη μείνετε εκεί, καθώς θα έλεγα ότι υπάρχουν άλλα πολύ καλύτερα. Όπως για παράδειγμα το 1985 που ακολουθεί δίνοντας το στίγμα της αισθητικής των 80s από την εισαγωγή του μέχρι το ηλεκτρονικό drumming  και τα synths.  Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους υπόλοιπους, την καλύτερη δουλειά γενικά στο δίσκο κάνει ο Diego Tejeida με τα πλήκτρα του, πράγμα απαραίτητο ίσως και για το συγκεκριμένο στυλ. Το επόμενο, το Lapse έχει ωραία ροή με τα drums να δίνουν το ρυθμό και ένα καλό κιθαριστικό σόλο να συμπληρώνει ένα καθαρά Haken-ικό κομμάτι. Σειρά έχει το The Architect, το magnum opus του δίσκου, το οποίο είναι αυτό που λογικά θα λατρέψουν όλοι οι προγκρεσιβομεταλλάδες. Το εν λόγω κομμάτι έχει μεγάλη ποικιλομορφία αφού στα σχεδόν 16 του λεπτά εμπεριέχει πολλά διαφορετικά μέρη μεταξύ τους, με εναλλαγές από την ένταση σε down-tempo τοπία και μέρη με digital φωνητικά αλλά και την σύντομη, μα καίρια guest συμμετοχή του Einar Solberg των Leprous (θα τον αναγνωρίσετε αμέσως!). Η κιθάρα κλείνει φανταστικά το The Architect, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι προσωπικά κόλλησα στο σημείο με το ατμοσφαιρικό σόλο του μπάσου του Conner Green, που δίνει ένα φουτουριστικό ηχόχρωμα. Συνέχεια έχει το Earthrise, το οποίο θα μπορούσε άνετα να γίνει ραδιοφωνικό hit λόγω της σύντομης διάρκειας, αλλά και του ευχάριστου, σχεδόν χορευτικού τόνου του. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στο επόμενο κομμάτι, το Red Giant, που με κέρδισε με την παράξενη ενορχήστρωσή του, ενώ το The Endless Knot ανεβάζει ξανά την ένταση με την ενεργητικότητά του.  Το έργο κλείνει με μια υπέροχη μπαλάντα, το Bound By Gravity, πανέμορφα εκτελεσμένη με αιθέρια ατμόσφαιρα, ενώ το συναίσθημα που αναβλύζει σε ταξιδεύει σε τόπους χωρίς βαρύτητα. Γενικά η σειρά των τραγουδιών δίνει συνοχή στο δίσκο, όπου το κλείσιμό του σε επαναφέρει στην αρχή του και αντίστροφα. 

Εντυπωσιακή είναι η δουλειά που έχει γίνει στους στίχους: παρατηρεί κανείς ότι οι στίχοι συνδέουν τα κομμάτια μεταξύ τους (κάποιοι στίχοι αποτελούν τίτλους για άλλα κομμάτια) και εξελίσσουν την προβληματική και τις σκέψεις πάνω στην ίδια θεματική. Οι Haken χρησιμοποιούν τους πλανήτες και κυρίως τη γη και τον ήλιο  -όπως απεικονίζει και το εκπληκτικό μέσα στην απλότητά του artwork (In a dying sun, I’ll become affinity), σε πράσινους όμως χρωματισμούς αποδίδοντας τη ρετρό αισθητική της οθόνης των H/Y των 80s για να αποδώσουν προβληματισμούς για τη σύγχρονη κοινωνία και το μέλλον της ανθρωπότητας εν γένει (Gaia mourns her children / A march of progress in reverse).

Θα είμαστε οι ίδιοι υπεύθυνοι για την εξαφάνιση του είδους μας ή είναι κάτι που το σύμπαν έχει ήδη προδιαγράψει; Κυρίαρχο είναι και το φαινόμενο της παλίρροιας που προκαλεί η Σελήνη, εμπνέοντας  συσχετισμούς για τη θνησιμότητα του ανθρώπου (Some say that time and tide will wait for no man… The lunar path dictates the tide, will we ever reach the shoreline?). Μέσα όμως από τις δυσοίωνες αυτές σκέψεις έρχεται η προτροπή για έναν λιγότερο στενόμυαλο κόσμο (nothing can change until the floodgates and the doors of perception have swung open wide) και φυσικά η ελπίδα:  bless us with the gift of a morning that lightens the day, infecting us with hope…

Οι Haken τόλμησαν και όλα δείχνουν πως μας παρέδωσαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς για το progressive metal έως τώρα. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τη συνεπή και στοχευμένη δουλειά του Jens Bogren (Opeth, Devin Townsend, Between The Buried And Me) στη μίξη δεν αφήνουν περιθώρια για λιγότερο από…

8.5 / 10

Λίλα Γκατζιούρα

2^η γνώμη 

Τα συναισθήματα που σου αφήνει το Affinity είναι ανάμεικτα. Από τη μία περιέχει κάποιες πολύ καλές συνθέσεις, όπως το και κατά τον τίτλο του retro 1985, το εξαιρετικό The Architect με την σκοτεινή ατμόσφαιρα και την κιθαριστική δυναμική του, καθώς και το μοντέρνο upbeat με djent πασπαλίσματα The Endless Knot. Από την άλλη όμως, σε πολλά σημεία υπάρχει μια μονοτονία συνοδευόμενη από συνθέσεις  «μελιστάλαχτες» ή αγγλιστεί cheesy. Το Affinity είναι ασφαλές, προβλέψιμο και μοιραία συγκρατεί την ποιότητά του χωρίς να ερεθίσει τα αυτιά σου περαιτέρω.

Στο τέλος αντιλαμβάνεσαι πως οι Haken όπου τόλμησαν να σκληρύνουν και να μπολιάσουν prog rock ψήγματα τα πήγαν περίφημα, αλλά όπου θέλησαν να ακολουθήσουν τη μεταλλική πεπατημένη δεν ανταποκρίνονται στην προσδοκία του κόσμου ούτε στις απαιτήσεις του ιδιώματος.

6.5 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου