Green Carnation – Leaves of Yesteryear

Intro: Dimitris Kaltsas

The history of Green Carnation from Kristiansand, Norway had until recently an undeserved ending, which fortunately proved to be temporary. The progressive metal band with gothic and doom metal elements in the first two albums, switched towards a more rock style in A Blessing in Disguise (2003). After two more studio albums and after the release of the DVD A Night Under the Dam, Green Carnation disbanded due to financial reasons and motivation loss. Hence, The Rise and Fall of Mankind, which had already been announced as their next studio album, was not released.

Green Carnation reunited in 2014 and six years later, the release of Leaves of Yesteryear is a fact. We wish Tchort and his companions have come to stay for many more years.

Definitely worth the 14-year wait

After nearly 14 years, the Norwegian band presents a new album entitled Leaves of Yesteryear with duration of 40 minutes and very peculiar characteristics. It consists of only five songs, of which My Dark Reflections of Life and Death is a re-recording of the previously presented theme on the band’s debut album Journey to the End of Night, and Solitude, a cover version of the Black Sabbath ballad. The title track, which was a promo single followed by in a video clip with the magnificent animation work by Costin Chioreanu, Sentinels and Hounds are essentially the only unpublished ones that Green Carnation is offering since 2006, when the previous record, The Acoustic Verses, was released.

Green Carnation always seems to find ways to keep reinventing their sound from album to album without ever trying to recreate or improve upon their previous work. Their root style of doom / gothic metal is still somewhat present in their work, but now they just rock out a lot more and go for a more conventional progressive metal style. Usually, bands that make a comeback after long time tend to do what they are known for, but Green Carnation did not follow this formula and crafted a unique blend. It sounds fresh and new, yet it still is what you could expect from the band.

The melodic Floydian title track is an excellent opener, in which the vocal lines, keyboard playing (which is reminiscent of the early Marillion) and the harmonious guitar playing come together beautifully. It is a very dynamic progressive track. Sentinel starts a bit doomy and continues with a heavy melodic rhythm which leads to a pure explosion of joy in its very memorable chorus. Hounds shows a completely different side of the Norwegians. This strong composition has elements of bluesy classic rock in it. The band did a great job on the cover of Solitude, as it really captures the bleak hopelessness of the original song. An unexpected, but extremely welcome piece and a very fitting final song for the album. The production on this album is clear, giving a good sound to everything that you can hear. The somehow artificial sound of the snare drum will probably cause mixed reactions, but the other elements come into their own much better, both in the atmospheric passages and in the heavier sections. It’s just wonderful how the different contributions complement each other in harmony.

Leaves of Yesteryear was definitely worth the wait. It is a beautiful sonic experience and a successful comeback of the Scandinavian masters. I hope they will continue to follow this path in the future.

8 / 10

Goran Petrić

2^nd opinion

The fourteen years since the last release of Green Carnation have not been able to wipe them off the memory of their small but dedicated audience. Besides, the band had taken care of that with the five excellent albums it had offered us until 2006.

The album begins with the melodic guitar-filled title track, with Kjetil’s expressive vocals, wonderful keys and of course the always great lyrics that were never a supplementary addition in Green Carnation music. The oriental doom rhythm in Sentinels introduces new elements to the band’s sound, followed by a re-recording of My Dark Reflection of Life and Death from their first album. They manage to turn it into a dramatic theatrical prog metal composition, but I have to say that I personally prefer the dark doom initial recording. Hounds confirms Green Carnation’s ability to write technical and yet memorable songs, even if they last ten minutes. For the end there is a cover of Solitude (Black Sabbath). The band replaced the flute with keys and with absolute respect for the original composition gave us a small moment of magic.

8 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Η ιστορία των Green Carnation από το Kristiansand της Νορβηγίας μέχρι πρότινος είχε ένα άδοξο τέλος, το οποίο ευτυχώς αποδείχτηκε προσωρινό. Το progressive metal σχήμα με gothic και doom metal στοιχεία στους δύο πρώτους δίσκους, έκανε μία εμφανή στροφή σε πιο rock ύφος στο A Blessing in Disguise (2003). Μετά από άλλα δύο studio albums και μετά την κυκλοφορία του DVD A Night Under the Dam το σχήμα διαλύθηκε για οικονομικούς λόγους και την απώλεια κινήτρου. Έτσι, το The Rise and Fall of Mankind που είχε ήδη ανακοινωθεί ως το επόμενο album τους δεν κυκλοφόρησε.

Το 2014 οι Green Carnation επανασυνδέθηκαν και έξι χρόνια μετά, το Leaves of Yesteryear είναι γεγονός. Μακάρι ο Tchort και η παρέα του να ήρθαν για να μείνουν για πολλά χρόνια ακόμα.

Άξιζε την αναμονή 14 ετών

Μετά από απουσία σχεδόν 14 ετών, η νορβηγική μπάντα παρουσιάζει το νέο – έκτο κατά σειρά – album της με τίτλο Leaves of Yesteryear συνολικής διάρκειας 40 λεπτών με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ο δίσκος αποτελείται από πέντε μόνο τραγούδια, εκ των οποίων το My Dark Reflections of Life and Death είναι μια επανηχογράφηση του θέματος που πρωτοπαρουσιάστηκε στο ντεμπούτο album της μπάντας Journey to the End of Night και το Solitude, μιας διασκευής στο γνωστό κομμάτι των Black Sabbath. Το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο ήταν promo single, ακολουθούμενο από ένα video clip με το υπέροχο έργο κινουμένων σχεδίων των Costin Chioreanu, το Sentinels και το Hounds είναι ουσιαστικά τα μόνα μη δημοσιευμένα κομμάτια που προσφέρουν οι Green Carnation από το 2006, όταν ο προηγούμενος δίσκος τους, το The Acoustic Verses, είχε κυκλοφορήσει.

Οι Green Carnation φαίνεται να βρίσκουν πάντα τρόπους για να επαναπροσδιορίζουν τον ήχο τους από δίσκο σε δίσκο χωρίς να προσπαθούν ποτέ να αναπαράξουν ή έστω να βελτιώσουν την προηγούμενη δουλειά τους. Τα βασικά τους doom / gothic metal στοιχεία εξακολουθούν να είναι παρόντα κατά κάποιο τρόπο στη νέα δουλειά τους, αλλά τώρα η μπάντα ροκάρει πολύ περισσότερο και αναζητά περισσότερο ένα πιο συμβατικό progressive metal στυλ. Συνήθως, μπάντες που επιστρέφουν μετά από πολύ καιρό τείνουν να κάνουν αυτό για το οποίο είναι γνωστές, αλλά οι Green Carnation δεν ακολούθησαν αυτό το πρότυπο και δημιούργησαν ένα μοναδικό μείγμα, που ακούγεται φρέσκο ​​και νέο, ενώ εξακολουθεί να είναι αυτό που θα μπορούσε να περιμένει κανείς από το συγκρότημα.

Το μελωδικό Floyd-ικό ομώνυμο κομμάτι είναι ένα εξαιρετικό εναρκτήριο τραγούδι, στο οποίο οι φωνητικές γραμμές, τα πλήκτρα παίζει (που θυμίζουν τους πρώιμους Marillion) και το αρμονικό κιθαριστικό παίξιμο αναμειγνύονται υπέροχα. Πρόκειται για ένα πολύ δυναμικό προοδευτικό κομμάτι. Το Sentinel αρχικά είναι κάπως doomy και συνεχίζει με έναν βαρύ μελωδικό ρυθμό που οδηγεί σε μια καθαρή έκρηξη χαράς στο ευκολομνημόνευτο ρεφραίν του. Το Hounds δείχνει μια εντελώς διαφορετική πλευρά των Νορβηγών. Αυτή η δυνατή σύνθεση έχει στοιχεία bluesy κλασικού rock. Η μπάντα έκανε εξαιρετική δουλειά στην διασκευή του Solitude, καθώς καταγράφει πραγματικά τη ζοφερή απελπισία της πρωτότυπης εκτέλεσης. Ένα απροσδόκητο, αλλά εξαιρετικά ευπρόσδεκτο κομμάτι και ένα άκρως κατάλληλο τραγούδι για το τέλος. Η παραγωγή σε όλο το άλμπουμ είναι πολύ καθαρή, δίνοντας έναν καλό ήχο σε όλα τα όργανα. Ο κατά κάποιον τρόπο τεχνητός ήχος του snare drum θα προκαλέσει πιθανώς ανάμεικτες αντιδράσεις, αλλά τα άλλα στοιχεία αποδίδονται εξαιρετικά, τόσο στα ατμοσφαιρικά περάσματα όσο και στα πιο heavy σημεία. Είναι υπέροχο το πώς τα προσωπικά παιξίματα όλων αλληλοσυμπληρώνονται τόσο αρμονικά.

Το Leaves of Yesteryear σίγουρα άξιζε την αναμονή. Είναι μια όμορφη ηχητική εμπειρία και μια επιτυχημένη επιστροφή των σπουδαίων Green Carnation. Ελπίζω ότι θα συνεχίσουν να ακολουθούν αυτή την πορεία στο μέλλον.

8 / 10

Goran Petrić

2^η γνώμη

Τα δεκατέσσερα χρόνια που πέρασαν από την τελευταία κυκλοφορία των Green Carnation δεν στάθηκαν ικανά να τους κάνουν να ξεχαστούν από το μικρό αλλά αφοσιωμένο κοινό τους. Φρόντισε για αυτό όμως η ίδια η μπάντα με τα πέντε εξαιρετικά άλμπουμ που μας έχει προσφέρει.

Το άλμπουμ ξεκινά με το γεμάτο μελωδικές κιθάρες ομώνυμο τραγούδι, με τα εκφραστικά φωνητικά του Kjetil, τα υπέροχα πλήκτρα και τους φυσικά πάντα εξαιρετικούς στίχους που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν συμπληρωματικά από τους Green Carnation. Ο ανατολίτικος doom ρυθμός στο Sentinels εισάγει νέα στοιχεία στον ήχο της μπάντας, ενώ ακολουθεί μία επανεκτέλεση του My Dark Reflection of Life and Death από το πρώτο τους album. Καταφέρνουν να το μετατρέψουν σε μία δραματική θεατρική prog metal σύνθεση, αλλά οφείλω να πω ότι προσωπικά προτιμώ την doom και σκοτεινή πρώτη ηχογράφηση. Το Hounds επιβεβαιώνει την ικανότητα των Green Carnation να γράφουν τεχνικά μα και ευκολομνημόνευτα τραγούδια, ακόμα και αν αυτά διαρκούν δέκα λεπτά. Για το τέλος υπάρχει μία διασκευή στο Solitude των Black Sabbath. Η μπάντα αντικατέστησε το φλάουτο με τα πλήκτρα και με απόλυτο σεβασμό στην πρωτότυπη σύνθεση μας χάρισε μία μικρή στιγμή μαγείας.

8 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης