Gojira – Magma

Intro: Dimitris Kaltsas
12 / 09 / 2016

Over the last fifteen years Gojira have engraved their own personal path to self-fulfillment and regardless of taste it is true that the route they have chosen was not the most convenient. On the contrary, the most striking feature is that the quartet of J. Duplantier, Andreu, Labadie and M. Duplantier remains stable until today.

From “Terra Incognita”, their quirky tech / groove / prog / death metal gradually evolved in an unpredictable way. “From Mars to Sirius” (2006) caused a lot of talk around their name. Four years after the impressive “L’enfant sauvage”, the French are looking their wider recognition with a sharp shift in their sound.

Their new album bears as a title the name of the most important French band in history according to many, and since the day of its release, “Magma” has been a very interesting topic for discussion among music fans worldwide.

Remains to be seen…

I do not know whether a friend of music can feel “betrayed” by such a move in the year 2016, the fact remains though that a band trying to break down the barriers of the genre they “serve” can only be counted as a positive one. This is exactly what happens with Gojira and their new album, which bears the (momentous for fans of prog) title of “Magma”, four years after the excellent “L’Enfant Sauvage”.

Gojira’s new album is characterized by a deeply atmospheric, evocative environment where clean vocal melodies outweigh Joe Duplantier’s rough vocals. The band, having maintained their trademark sound, attempt to format the labyrinthine, massive playing in more catchy and ambitious compositions and try to redefine their musical style by mixing elements of Metallica (“… Justice” era), Korn, Mastodon, Soulfly, and even from early Sabbath. By doing so, willy-nilly, the band is moving to more mainstream paths. In several moments, the result is highly successful, such as the characteristic “Silvera” (with that brilliant video clip), “Stranded” and the homonymous track where the balance between technique, sound and ideas touches perfection. The use of clean vocals prevails, without avoiding excesses in some parts, especially in the interpretation level. The flow of the album is like hail to such a point that the tribal, acoustic closure (“Liberation”) seems necessary. Thus, undoubtedly an artistic feasibility is served, but the polished and “stretched” production of the album is likely to be tiring. 

“Magma” came for Gojira in a particular point in time, where the brothers Joe and Mario Duplantier, influenced by the loss of their mother, feel the need to express themselves artistically in this way (and at this point, the parallels with Mastodon are just inevitable). This is a transitional album and it remains to be seen whether it will signal a change of direction for the band in the deepest waters of the ocean of rock music in general or it will be a parenthesis in their interesting discography. In any case, the shift they are trying to their sound is a very interesting progressive culture sample – if anything. Undoubtedly, “Magma” is a “front line” release in the context of heavy sound.

7.5 / 10

Ilias Goumagias

2^nd opinion 

As part of Gojira’s integration into the metal pantheon, every album of theirs is a reference point for each year. And “Magma” largely justifies the character that the public attributes to it achieving not to be a boring rehash. For the first time one would observe instabilities in the dividing line between the ‘hip’ and ‘catchy’, offering almost contradictory pleasures and disappointments (few). Apart from a very remarkable album, “Magma” now raises legitimate questions about what kind of band Gojira really want to be. I would prefer that of “The Shooting Star”, “Low Lands”, “Magma”, and “Pray”.

7.5 / 10

Alexandros Topintzis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
12 / 09 / 2016

Την τελευταία δεκαπενταετία οι Gojira έχουν χαράξει τον δικό τους προσωπικό δρόμο προς την καταξίωση και ανεξάρτητα γούστου είναι αντικειμενική αλήθεια πως η οδός που επέλεξαν δεν ήταν η πλέον εύκολη. Κάθε άλλο. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι η τετράδα των J. Duplantier, Andreu, Labadie και Μ. Duplantier παραμένει μέχρι σήμερα σταθερή.

Από το “Terra Incognita” το ιδιόμορφο tech / groove / prog / death metal τους εξελίχτηκε σταδιακά και απρόβλεπτα. Το “From Mars to Sirius” (2006) προκάλεσε μεγάλο θόρυβο γύρω από το όνομά τους Τέσσερα χρόνια μετά το εντυπωσιακό “L’enfant sauvage” οι Γάλλοι αναζητούν την ευρύτερη καταξίωση με μια απότομη στροφή στον ήχο τους.

Το νέο album τους φέρει ως τίτλο το όνομα της κατά πολλούς σπουδαιότερης γαλλικής μπάντας στην ιστορία και από την ημέρα κυκλοφορίας του, το “Magma” αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα για συζήτηση μεταξύ μουσικόφιλων.        

Θα δείξει…

Δεν ξέρω κατά πόσο ένας φίλος της μουσικής μπορεί να αισθάνεται “προδωμένος” από μία τέτοια κίνηση εν έτει 2016, το γεγονός πάντως ότι μία μπάντα επιχειρεί να σπάσει τα στεγανά του είδους το οποίο “υπηρετεί” μόνο ως θετικό πρέπει να προσμετράται. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους Gojira και τη νέα τους δουλειά, που φέρει τον (βαρυσήμαντο για τους φίλους του prog) τίτλο “Magma”, τέσσερα χρόνια μετά το εξαιρετικό “L’Enfant Sauvage”.

O νέος δίσκος των Gojira χαρακτηρίζεται από ένα βαθύτατα ατμοσφαιρικό, υποβλητικό κλίμα όπου οι καθαρές φωνητικές μελωδίες υπερτερούν σε σχέση με τα τραχιά φωνητικά του Joe Duplantier. Η μπάντα, έχοντας διατηρήσει τον ήχο – σήμα κατατεθέν της, επιχειρεί να μορφοποιήσει το δαιδαλώδες, χαλύβδινο παίξιμό της σε περισσότερο πιασάρικες και φιλόδοξες συνθέσεις και προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει το μουσικό της ύφος ανακατεύοντας στοιχεία από τους Metallica του “…Justice”, τους Korn, τους Mastodon, τους Soulfly, ακόμα και τους πρώιμους Sabbath. Mε αυτόν τον τρόπο, θέλοντας και μη, βαδίζει σε περισσότερο mainstream μονοπάτια. Σε πολλά σημεία το αποτέλεσμα κρίνεται άκρως επιτυχημένο με χαρακτηριστικότερα τα “Silvera” (με το αριστουργηματικής αισθητικής βιντεο κλιπ), ”Stranded” και το ομώνυμο κομμάτι όπου οι ισορροπίες μεταξύ παιξίματος,ήχου και ιδεών αγγίζουν το τέλειο. Η χρήση καθαρών φωνητικών κυριαρχεί, χωρίς ωστόσο σε κάποια σημεία να αποφεύγονται οι υπερβολές, κυρίως σε επίπεδο ερμηνείας. Η ροή του δίσκου είναι καταιγιστική σε τέτοιο σημείο ώστε το tribal, ακουστικό κλείσιμο (“Liberation”) μοιάζει απαραίτητο. Με αυτόν τον τρόπο αναμφίβολα εξυπηρετείται μία καλλιτεχνική σκοπιμότητα, όμως η γυαλισμένη και «τεντωμένη» παραγωγή του δίσκου είναι πιθανό να κουράσει.

Το “Magma” έρχεται για τους Gojira σε μία ιδιαίτερα χρονική στιγμή, όπου οι αδερφοί Joe και Mario Duplantier, επηρεασμένοι από το χαμό της μητέρας τους αισθάνονται την ανάγκη να εκφραστούν καλλιτεχνικά με αυτόν τον τρόπο (και στο σημείο αυτό, οι παραλληλισμοί με τους Mastodon είναι αναπόφευκτοι). Πρόκειται για ένα μεταβατικό δίσκο και αυτό που μένει να δούμε είναι αν θα σηματοδοτήσει μία αλλαγή πλεύσης για το συγκρότημα στα πιο βαθιά νερά του ωκεανού της rock μουσικής εν γένει ή θα αποτελέσει μία παρένθεση στην ούτως ή άλλως ενδιαφέρουσα δισκογραφία τους. Σε κάθε περίπτωση, η στροφή που επιχειρούν στον ήχο τους είναι ένα πολύ ενδιαφέρον δείγμα προοδευτικής νοοτροπίας – αν μη τι άλλο. Χωρίς αμφιβολία, το “Magma” αποτελεί μία κυκλοφορία “πρώτης γραμμής” στα πλαίσια του σκληρού ήχου.

7.5 / 10

Ηλίας Γουμάγιας

2^η γνώμη 

Στα πλαίσια της ένταξης των Gojira στο μεταλλικό πάνθεον, κάθε δίσκος τους αποτελεί σημείο αναφοράς της εκάστοτε χρονιάς. Και το “Magma” δικαιολογεί σε μεγάλο ποσοστό τον χαρακτήρα που το κοινό του αποδίδει, επιτυγχάνοντας να μην είναι ένα βαρετό αναμάσημα. Για πρώτη φορά παρατηρούνται αστάθειες στο όριο που διακρίνει το  «ψαγμένο» από το «πιασάρικο», προσφέροντας σχεδόν αντιφατικές απολαύσεις και απογοητεύσεις (λίγες). Πέρα από ένα πολύ αξιόλογο album το “Magma” πλέον θέτει και εύλογα ερωτηματικά για το ποια μπάντα πραγματικά επιθυμούν να είναι οι Gojira. Εγώ θα προτιμήσω αυτή των “The Shooting Star”, “Low Lands”, “Magma”, “Pray”.

7.5 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής