[Oskar, 2021]
Intro: Dimitris Kaltsas
The story of Drifting Sun begins in the early 1990s when French musicians Pat Sanders (keyboards) and Manu Sibona (bass) moved to England. The band’s love for the early neo-prog sound was captured on their first two albums (Drifting Sun – 1996 and On the Rebound – 1999), with the latter being quite promising for what was to follow. Unfortunately, the band went on a long hiatus until 2015, when Sanders gave his band another chance, gathering a new line-up for the very good Trip the Life Fantastic. Since then, the band has remained active and Safe Asylum (2016), Twilight (2017) and Planet Junkie (2019) are exceptional neo-prog albums, at a time when this particular sound is far beyond its heyday.
With this year’s Forsaken Innocence Drifting Sun returns with Sanders being accompanied by Mathieu Spaeter (guitars), John Jowitt (bass), Jimmy Pallagrosi (drums) and John Kosmidis (aka Jargon), keyboardist, singer and mastermind of Verbal Delirium on vocals (and keys on one track). Almost 30 years after the band’s formation, Drifting Sun is more ambitious and creative than ever.
[bandcamp width=100% height=120 album=3963773039 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
A little touch of darkness
Neo-prog is one of the progressive rock subgenres that divides opinions. The ease with which this sound can be reproduced has resulted in several releases of the genre not really having anything to say, while the intense melodic character of numerous neo-prog bands was often not combined with inspiration. Nevertheless, neo-prog is one of the main pillars that kept progressive rock alive as a genre in its commercial low point. The main thing with Drifting Sun is that they always had something to say and therefore their records always caught the listener’s interest. With Forsaken Innocence they seem to sound better than ever.
Pat Sanders, the band’s leading figure, presents his best compositions to date in this album. A crucial reason for that was of course his choice to invite Jargon (John Kosmidis) to sing in the album, a wise choice if nothing else, as Jargon injects his unique temperament into the very essence of the compositions. The band’s darker approach to the neo-prog sound blends beautifully with Jargon’s sentimental voice. Sanders uses Fish-era Marillion as his main influence, but there aren’t any rip-offs here. This is because as a composer he brings out bits and pieces from the whole course of neo-prog, while at times he does not hesitate to add gothic rock elements, which are magnified through Jargon’s performance. Besides that, the orchestration and the production sound quite modern and the sound in general is quite rich.
The whole band is in awesome form and the performances have a character of their own, without however overshadowing the compositions. Sanders’ keys are the focal point of course, but they do not prevent Mathieu Spaeter from intervening with key and elegant guitar themes. The rhythm section of John Jowitt and Jimmy Pallagrosi adds intensity and adventure to the tracks, distancing them from the average neo-prog flat songwriting. Finally, Jargon’s voice stars in most of the songs, adding emotional depth with his distinctive vocal lines which become part of Sanders’ compositional vision.
All the tracks of the album stand very high compositionally, except perhaps the instrumental Forsaken Innocence Pt. 2, which could be a little shorter in duration, especially after the escalation at the end of the awesome Pt. 1. The opening King of the Country impresses with its flow during its 11.5 minutes. Insidious and Dementium are the innermost moments of the album and probably the best. Finally, the two smaller tracks, the melancholic New Dawn and the up tempo Hand on Heart add to the quality of the album.
Drifting Sun created the album that will make them even better known to the progressive audience, since the quality of Forsaken Innocence is such that it will be difficult not to impress, not just neo-prog fans, but also all those who want to listen to mature, adventurous and dark – but not necessarily depressing – music.
8 / 10
Kostas Barbas
2nd opinion
Pat Sanders once again surrounds himself with great musicians from all around the world in order to release Forsaken Innocence, a soundtrack in the search of our innocence. And while this release could widely be put under the neo-prog tag, that mostly is in terms of song structure philosophy. The intro, King of the Country is all guns blazing, quite fast paced and heavy maybe showing how neo-prog has evolved in 2021. Each song has something to offer with the main course coming in the two part title track that spans more than 25 minutes. Many twists and turns in terms of atmosphere, energy, emotion and instrumentation. The compositions complete each other and each musician adds his own style in the songs. Neo-prog due to its pop tendencies ends up being a bit cheesy, however Drifting Sun avoid that pit with ease and a big reason for that is Jargon and his vocals that ground the songs even when things go high energy adding much credibility to the songs. His performance in this record is above and beyond. I’m not sure how much under the radar this release will fly but fans of the progressive sound should definitely give this a listen and it might end up in your year-end lists as well.
8.5 / 10
Lefteris Statharas
[Oskar, 2021]
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Η ιστορία των Drifting Sun ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν οι Γάλλοι μουσικοί Pat Sanders (πλήκτρα) and Manu Sibona (μπάσο) εγκαταστάθηκαν στην Αγγλία. Η αγάπη της μπάντας για τον πρώιμο neo-prog ήχο αποτυπώθηκε στους δύο πρώτους τους δίσκους (Drifting Sun – 1996 και On the Rebound – 1999), με τον δεύτερο να είναι αρκετά υποσχόμενος για τη συνέχεια της μπάντας. Δυστυχώς, όμως, το σχήμα δεν συνέχισε για αρκετά χρόνια, μέχρι το 2015, όταν ο Sanders επανέφερε το σχήμα με ένα νέο line-up με το πολύ καλό Trip the Life Fantastic. Έκτοτε, το σχήμα παραμένει ενεργό και τα Safe Asylum (2016), Twilight (2017) και Planet Junkie (2019) δικαίωσαν τον Sanders, όντας εξαιρετικά δείγματα neo-prog, σε μία εποχή που ο συγκεκριμένος ήχος βρίσκεται πολύ μακριά από την ακμή του.
Στο φετινό Forsaken Innocence οι Drifting Sun επανέρχονται με τον Sanders να πλαισιώνεται από τους Mathieu Spaeter (κιθάρα), John Jowitt (μπάσο), Jimmy Pallagrosi (ντραμς) και τον Γιάννη Κοσμίδη (Jargon), κημπορντίστα, τραγουδιστή και ηγέτη των Verbal delirium, στα φωνητικά (και πλήκτρα σε ένα κομμάτι). Σχεδόν 30 χρόνια μετά το ξεκίνημά τους, οι Drifting Sun είναι πιο φιλόδοξοι και δημιουργικοί από ποτέ.
[bandcamp width=100% height=120 album=3963773039 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Μια μικρή πινελιά σκοτεινιάς
Το neo-prog αποτελεί ένα από τα παρακλάδια του progressive rock που διχάζει αρκετά τις απόψεις. Η ευκολία που μπορεί ο ήχος να πατεντοποιηθεί είχε αποτέλεσμα αρκετές κυκλοφορίες του είδους να μην έχουν κάτι πραγματικά να πουν. Επίσης, η έκδηλη μελωδικότητα των σχημάτων πολλές φορές δεν συνδυαζόταν με εμπνευσμένες μελωδίες. Παρόλα αυτά, πρόκειται για ένα από τους βασικούς πυλώνες που κράτησε ζωντανό το progressive rock ως είδος στο εμπορικό του ναδίρ. Το βασικό με τους Drifting Sun είναι πως πάντα είχαν κάτι να πουν και ως εκ τούτου οι δίσκοι τους πάντα τραβούσαν το ενδιαφέρον του ακροατή. Με το Forsaken Innocence μοιάζουν να ξεπερνούν τον εαυτό τους, εμφανιζόμενοι καλύτεροι από ποτέ.
Ο Pat Sanders, βασικός πυλώνας της μπάντας, παρουσιάζει σε σύνολο τις καλύτερες συνθέσεις του μέχρι σήμερα. Φυσικά, καίρια ήταν και η επιλογή του να δώσει το μικρόφωνο στον «δικό μας» Jargon (Γιάννης Κοσμίδης), ο οποίος τον βγάζει ασπροπρόσωπο και εγχύνει στην ουσία των συνθέσεων την μοναδική του ιδιοσυγκρασία. Η ούτως ή αλλιώς πιο σκοτεινή προσέγγιση της μπάντας στον neo-prog ήχο παντρεύεται υπέροχα με την εσωτερικότητα της φωνής του Jargon. Ο Sanders χρησιμοποιεί ως τη συνθετική του βάση τους Marillion της εποχής Fish, προσέχοντας όμως να μην φανεί ως αντιγραφή σε καμιά στιγμή του δίσκου. Αυτό συμβαίνει γιατί ως συνθέτης έχει προσλαμβάνουσες από όλη την πορεία του neo-prog, ενώ σε σημεία δεν διστάζει να προσθέσει ακόμα και gothic rock στοιχεία, τα οποία μεγεθύνονται από την ερμηνεία του Jargon. Επίσης η ενορχήστρωση και παραγωγή ηχούν αρκετά σύγχρονες και ο ήχος γενικότερα είναι αρκετά γεμάτος.
Ολόκληρη η μπάντα παρουσιάζεται σε φοβερή φόρμα, αφού τα παιξίματα έχουν χαρακτήρα χωρίς όμως να απασχολούν έντονα τον ακροατή. Τα πλήκτρα του Sanders φυσικά και έχουν την πρωτοκαθεδρία παικτικά και ηχητικά, χωρίς ωστόσο να εμποδίζουν Mathieu Spaeter να επεμβαίνει με καίρια και καλαίσθητα καθαριστικά θέματα. Επίσης, το rhythm section των John Jowitt και Jimmy Pallagrosi δίνει ένταση και περιπέτεια στα κομμάτια, αποστασιοποιώντας τα από τη μέση neo-prog flat τραγουδοποιία. Τέλος, η φωνή του Jargon πρωταγωνιστεί στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, προσθέτοντας συναισθηματικό βάθος με τις ιδιαίτερες φωνητικές του γραμμές, κατορθώνοντας παράλληλα να γίνει μέρος του συνθετικού οράματος του Sanders.
Όλα τα κομμάτια του δίσκου στέκονται πολύ ψηλά συνθετικά, με ίσως μοναδική μικρή παραφωνία το ορχηστρικό Forsaken Innocence Pt. 2, που θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερο σε διάρκεια, ειδικά μετά την κλιμάκωση στο τέλος του φοβερού Pt. 1. Το εναρκτήριο King of the Country εντυπωσιάζει με τη ροή του στα 11,5 λεπτά που διαρκεί. Τα Insidious και Dementium αποτελούν τις πιο εσωτερικές στιγμές του δίσκου και πιθανόν τις κορυφαίες. Τέλος, και οι δύο μικρότερες συνθέσεις, το χαμηλών τόνων New Dawn και το up tempo Hand on Heart προσθέτουν στην ποιότητα του δίσκου.
Οι Drifting Sun δημιούργησαν τον δίσκο που θα τους κάνει ακόμα πιο γνωστούς στο progressive κοινό, αφού είναι τέτοια η ποιότητα του Forsaken Innocence που θα είναι δύσκολο να μην συγκινήσει, όχι μόνο τους κλασικούς neo-prog ακροατές, αλλά και όσους θέλουν να ακούσουν μεστή, περιπετειώδη και σκοτεινή – αλλά όχι απαραίτητα καταθλιπτική – μουσική.
8 / 10
Κώστας Μπάρμπας
2η γνώμη
Ο Pat Sanders για μια ακόμη φορά μάζεψε ταλαντούχους μουσικούς από όλο τον κόσμο για το έκτο δισκογραφικό πόνημα των Drifting Sun εν ονόματι Forsaken Innocence, ένα soundtrack για την αναζήτηση της δικής μας αθωότητας. Και ενώ αυτή η κυκλοφορία θα μπορούσε να υπαχθεί κάτω από την κατηγορία του neo-prog, αλλά κυρίως λόγω της φιλοσοφίας των συνθέσεων. Το intro, Κing of the Country ξεκινάει με τα μπούνια, με μεγάλη ενέργεια και αρκετά heavy δείχνοντας πώς ίσως είναι το neo-prog το 2021. Κάθε κομμάτι έχει κάτι να προσφέρει αλλά το κυρίως πιάτο έρχεται με το ομότιτλο που είναι χωρισμένο στα δύο και διαρκεί πάνω από 25 λεπτά. Πολλές εναλλαγές σε ατμόσφαιρα, ενέργεια, συναίσθημα και ενορχήστρωση. Οι συνθέσεις συμπληρώνουν η μια την άλλη και κάθε μουσικός φέρνει το δικό του στυλ και ενέργεια στα κομμάτια. Το neo-prog λόγω των pop τάσεων μπορεί να καταλήξει να είναι λίγο cheesy, οι Drifting Sun όμως καταφέρνουν και αποφεύγουν αυτή την παγίδα και σε αυτό μεγάλο ρόλο παίζουν τα φωνητικά του Jargon, ο οποίος δίνει κύρος στα κομμάτια ακόμα και όταν η ενέργεια των κομματιών ανεβαίνει. Η απόδοση του σε αυτόν το δίσκο είναι υποδειγματική. Δεν είμαι σίγουρος πόσο παραμελημένος μπορεί να είναι αυτός ο δίσκος, αλλά νομίζω οι φαν του προοδευτικού ήχου πρέπει οπωσδήποτε να δώσουν μια ευκαιρία σε αυτόν το δίσκο και που ξέρετε ίσως να βρεθεί σε μερικές λίστες στο τέλος του χρόνου.
8.5 / 10
Λευτέρης Σταθάρας
