[InsideΟut, 2020]
Intro: Dimitris Kaltsas
Derek Sherinian’s solo career has been – logically to some extent – overshadowed by the great artist’s participation in Dream Theater and supergroups such as Black Country Communion, Jughead, Planet X, and Platypus. He is also one of the most sought after keyboardists in progressive metal and the wider hard rock / metal field (e.g. Whitesnake, Alice Cooper, Black Label Society, Yngwie Malmsteen, Billy Idol, John Sykes), and has played on over 200 (!) albums.
Sherinian’s solo discography is characterized by an impressive balance between his seven albums to date, among which I’d pick are his debut, Planet X (1999), and his most recent effort, Oceana (2011). This year’s release of The Phoenix with an all star team of participants (e.g. Simon Phillips, Billy Sheehan, Ron “Bumblefoot” Thal, Steve Vai, Joe Bonamassa, Kiko Loureiro) is an exception to the aphorism “all that glitters is not gold”.
Pure musicality
The album starts ideally with the fantastic title track, in which Sherinian paints the atmosphere with Van Halen elements and engages in orgiastic phrase exchanges with Billy Sheehan and Zakk Wylde, which could easily be the sound equivalent of a supernova explosion.
Empyrean Sky continues in a similar pattern. At first Rick Wakeman’s giant figure comes to mind, but then the track is transformed into something different, with jazz / fusion elements, with Simon Philips as the unmistakable guide, and the most beautiful groovy improvisation on hammond that one will hear in 2020.
Clouds of Ganymede takes the listener to the giant satellite of Jupiter, in a collaboration with Steve Vai which is also one of the best moments of this magnificent album. Here, the speed drops a bit, Sherinian steps into the shadows where needed, so that Steve Vai’s endless talent shines – one of the greatest musicians on the planet right now btw – who is painting on the music canvas adding ethereal tones. Sherinian follows with a similarly conceived solo, clear proof of his adaptability. In Dragonfly, Sherinian’s ship is left to drift into uncharted waters, resulting in a great composition, with a beautiful jazzy piano theme, and Ernest Tibbs and Simon Phillips adding to the groove from the background.
In Temple of Helios with Bumblefoot and Jimmy Johnson on guitar and bass respectively, Simon Phillips shines with his unimaginable flexibility, where he plays in Toto style, he improvises with a jazz aftertaste, and then leads the progressive rock chariot.
In Them Changes, a cover and tribute to the underrated hero Buddy Miles, Sherinian once again collaborates with Joe Bonamassa. The performance is perfect and funky, Bonamassa is awesome (he also improvises with a wah-wah pedal from outer space), but this could be included in a Black Country Communion album, and does not fit the atmosphere of the album.
The record closes with the wonderful Octupus Pedigree, which highlights Ron Thal’s talent, and Pesadelo, in which Kiko Loureiro goes from flamenco romance to relentless heavy improvisations; the ideal closure for the album.
Anyone who invests in The Phoenix will discover a brilliant album that requires a few more spins to reward richly, and will find moments that curve space-time. He/she will also discover that the album is not just one of the best releases of the year, but also one of the best guitar albums of 2020, in which the talent of each guitarist (and musician in general) “breathes” independently.
If I could find something negative, I’d say that there’s a disadvantage and a doubt. The disadvantage is (as in all of Sherinian’s albums) the lack of consistency. The album sounds like a great best of, like an anthology of exceptional songs that lack the homogenizing breath, the one that will transform it into a musical whole. The doubt may be personal, but while listening to the album I wondered if one would be able to listen to it and surrender to its colors, without relating to the musicians involved (and their own history). Anyway, if you seek pure musicality in these difficult times, this is the right album for you.
8.5 / 10
Dimitris Anastasiadis
2nd opinion
A supergroup is one thing and the participation of super musicians in a solo album is another. The first usually has dubious results; the second has clearly to do with the inspiration of the main composer. And in The Phoenix, Sherinian is magnificent. The compositions move between prog rock / metal and fusion, with a strong groove element and in my opinion this is what makes the album enjoyable for someone who is not necessarily a fan of the genre. Apart from that, the production is crystal clear and not too noisy, so no musical information is lost. Besides, what I have always liked about Sherinian compared to most keyboardists is that his compositions are not exclusively based on his instrument, but can stand even without keys. A typical example is Clouds of Ganymede, reminiscent of a track from an 80s guitar hero album, but with a progressive mood, and another one is the cover of Them Changes that could be on a Bonamassa album. Overall, the album is full of very nice compositions (I personally singled out the pompous Temple of Helios, the dark and heavy Octopus Pedigree and the versatile Pesadelo) which could easily become amazing songs if vocals had been added. Sherinian did not release this album just to blow off steam, but to submit his music proposal in modern prog.
8.5 / 10
Giannis Voulgaris
[InsideΟut, 2020]
Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Η προσωπική καριέρα του Derek Sherinian έχει – λογικά μέχρι ενός βαθμού – επισκιαστεί από τη συμμετοχή του σπουδαίου καλλιτέχνη στους Dream Theater και supergroups όπως οι Black Country Communion, Jughead, Planet X και Platypus. Πρόκειται εξάλλου για έναν από τους πιο περιζήτητους κημπορντίστες στον progressive metal και ευρύτερο hard rock / metal χώρο (π.χ. Whitesnake, Alice Cooper, Black Label Society, Yngwie Malmsteen, Billy Idol, John Sykes) , έχοντας συμμετάσχει σε πάνω από 200 (!) δίσκους.
Η solo δισκογραφία του Sherinian χαρακτηρίζεται από μία εντυπωσιακή ισορροπία μεταξύ των επτά δίσκων του μέχρι σήμερα, από τα οποία με δυσκολία ξεχωρίζω το ντεμπούτο του, Planet X (1999) και το πιο πρόσφατο, Oceana (2011). Η φετινή κυκλοφορία του The Phoenix με τους all star συμμετέχοντες (π.χ. Simon Phillips, Billy Sheehan, Ron “Bumblefoot” Thal, Steve Vai, Joe Bonamassa, Kiko Loureiro) είναι μία εξαίρεση στη ρήση «ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός».
Ανόθευτη μουσικότητα
Ο δίσκος ξεκινάει με τον ιδανικότερο τρόπο με το αστροφυσικό ομώνυμο τραγούδι, στο οποίο ο Sherinian χρωματίζει την ατμόσφαιρα με Van Halen στοιχεία και επιδίδεται σε οργιαστικές ανταλλαγές φράσεων με τον Billy Sheehan και τον Zakk Wylde, που θα μπορούσαν εύκολα να είναι το ηχητικό αντίστοιχο της έκρηξης ενός σουπερνόβα.
Το Empyrean Sky συνεχίζει σε παρόμοιο μοτίβο, στην αρχή έρχεται η γιγαντιαία μορφή του Rick Wakeman στο μυαλό, στη συνέχεια όμως το κομμάτι μεταλλάσσεται σε κάτι διαφορετικό, με jazz / fusion στοιχεία, με τον Simon Philips αλάνθαστο οδηγό και με τον πιο όμορφο και groovy αυτοσχεδιασμό σε hammond που θα ακούσει κανείς φέτος.
Το Clouds of Ganymede μεταφέρει τον ακροατή στον γιγαντιαίο δορυφόρο του Δία, σε μια συνεργασία με τον Steve Vai η οποία είναι και μια από τις πιο καλές στιγμές ενός εξαιρετικού δίσκου. Εδώ η ταχύτητα πέφτει λίγο, ο Sherinian όπου χρειάζεται υποχωρεί στις σκιές για να αστράψει το ανεξάντλητο ταλέντο του Steve Vai, ενός από τους σπουδαιότερους μουσικούς στον πλανήτη αυτή τη στιγμή, ο οποίος κάνει dripping στον μουσικό καμβά προσθέτοντας αιθέρια ηχοχρώματα. Ο Sherinian θα ακολουθήσει με ένα παρόμοιας σύλληψης solo, περίτρανη απόδειξη της προσαρμοστικότητάς του. Στο Dragonfly το καράβι του Sherinian αφήνεται να παρασυρθεί σε αχαρτογράφητα νερά, το οποίο έχει ως αποτέλεσμα μια εξαιρετική σύνθεση, με ένα πανέμορφο jazzy θέμα στο ακουστικό πιάνο και με τους Ernest Tibbs και Simon Phillips να προσθέτουν στο groove από το παρασκήνιο.
Στο Temple of Helios με τον Bumblefoot και τον Jimmy Johnson σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα, λάμπει ο Simon Phillips, με μια ασύλληπτη ευελιξία, όπου την μια στιγμή σιγοντάρει σε Toto ύφος, την άλλη αυτοσχεδιάζει με Jazz επίγευση και την αμέσως επόμενη οδηγεί το progressive rock άρμα.
Στο Them Changes, διασκευή και φόρος τιμής στον υποτιμημένο ήρωα Buddy Miles, ο Sherinian συνεργάζεται για άλλη μια φορά με τον Joe Bonamassa. Η εκτέλεση είναι άρτια και funky, ο Bonamassa είναι φοβερός (έχει και έναν αυτοσχεδιασμό με wah-wah pedal από το υπερπέραν), αλλά θα μπορούσε να βρίσκεται σε δίσκο των Black Country Communion και δεν ταιριάζει με το κλίμα του άλμπουμ.
Ο δίσκος κλείνει με το υπέροχο Octupus Pedigree, στο οποίο αναδεικνύεται το ταλέντο του Ron Thal και το Pesadelo, στο οποίο ο Kiko Loureiro περνά από flamenco ερωτοτροπίες σε αμείλικτους heavy αυτοσχεδιασμούς, το ιδανικότερο κλείσιμο για τον δίσκο.
Όποιος επενδύσει στο The Phoenix θα ανακαλύψει έναν άρτιο δίσκο, που θέλει κάποιες ακροάσεις παραπάνω για να ανταμείψει πλουσιοπάροχα και θα βρει στιγμές που καμπυλώνουν τον χωροχρόνο. Επίσης, θα ανακαλύψει ότι ο δίσκος δεν είναι απλά μια από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες, είναι και ένας από τους καλύτερους φετινούς κιθαριστικούς δίσκους, στον οποίο «αναπνέει» το ταλέντο του εκάστοτε κιθαρίστα (και μουσικού γενικότερα) ξεχωριστά.
Αν θα μπορούσα να βρω κάτι που υστερεί στο γενικό σύνολο, αυτό είναι ένα μειονέκτημα και μια αμφιβολία. Το μειονέκτημα είναι (όπως και σε άλλες δουλειές του Derek) η συνοχή. Ο δίσκος ακούγεται σαν ένα ωραίο best of, σαν ένα ανθολόγιο εξαιρετικών τραγουδιών που του λείπει η ομογενοποιητική πνοή, αυτό που θα το μετουσιώσει σε μια μουσική ολότητα. Η αμφιβολία ίσως είναι προσωπική, αλλά ακούγοντας τον δίσκο αναρωτιόμουν αν θα μπορέσει να τον ακούσει, αν θα μπορέσει να αφεθεί στα ηχοχρώματά του κάποιος που δεν σχετίζεται με τους μουσικούς που συμμετέχουν (και την ιστορικότητα τους) σε αυτόν. Όπως και να έχει, όποιος αποζητά σε μια δύσκολη για ποικίλους λόγους χρονιά λίγη ανόθευτη – χωρίς κανένα φρένο – μουσικότητα, αυτός είναι ο δίσκος που θα την βρει.
8.5 / 10
Δημήτρης Αναστασιάδης
2η γνώμη
Είναι άλλο πράγμα το supergroup και άλλο πράγμα η συμμετοχή super μουσικών σε έναν προσωπικό δίσκο. Το πρώτο συνήθως έχει αμφίβολα αποτελέσματα, το δεύτερο έχει να κάνει καθαρά με την έμπνευση του βασικού συνθέτη. Και στο The Phoenix ο Sherinian οργιάζει. Οι συνθέσεις κινούνται μεταξύ prog rock/metal και fusion, με έντονο το στοιχείο του groove και αυτό κατά την άποψή μου είναι που κάνει τον δίσκο ευχάριστο και για κάποιον που δεν είναι fan του ιδιώματος. Συν το ότι η παραγωγή είναι πεντακάθαρη και όχι πολύ θορυβώδης, ώστε να μην χάνεται μουσική πληροφορία. Επίσης, αυτό που ανέκαθεν μου άρεσε στον Sherinian σε σχέση με τους περισσότερους κημπορντίστες είναι ότι οι συνθέσεις του δεν αφορούν αποκλειστικά το μουσικό του όργανο, αλλά μπορούν να σταθούν ακόμα και χωρίς πλήκτρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Clouds of Ganymede, που θυμίζει κομμάτι βγαλμένο από guitar hero δίσκο των 80s, αλλά με progressive διάθεση ή η διασκευή στο Them Changes που θα μπορούσε να είναι σε δίσκο του Bonamassa. Γενικότερα ο δίσκος είναι γεμάτος με πολύ ωραίες συνθέσεις (προσωπικά ξεχώρισα το πομπώδες Temple of Helios, το σκοτεινό και βαρύ Octopus Pedigree και το πολυσχιδές Pesadelo) που εύκολα γίνονται καταπληκτικά τραγούδια αν προσθέσεις φωνητικά και αυτό είναι στα συν του δίσκου, διότι ο Sherinian δεν κυκλοφόρησε κάτι απλώς για να ξεδώσει, αλλά για να καταθέσει την μουσική του πρόταση στο σύγχρονο prog.
8.5 / 10
Γιάννης Βούλγαρης
