[Frontiers Music, 2021]
Intro: Christos Minos
Norway in the 90s was mostly characterized by the flourisihng black metal scene and all of its subgenres. Next to its resounding spread, there was another more moderate scene that belonged to progressive metal. The names of Spiral Architect and Manitu stand the testament of time, from the fog that covered the underground progressive metal back then. Terra Odium are expressing that past and want to extend its influence to today. Their first album Ne Plus Ultra tries to find that line that separates these two very different eras.
World class old school prog metal
Terra Odium constitute the point where old friends meet again: Asgeir Michelson (ex Spiral Architect) with Bollie Fredrikesn (ex Manitou) and Øyvind Hægeland with a tenure in both bands. With them the always present Steve Di Giorgio and Jon Phipps. A band that with its composition it brings back charming memories.
Their first album brings back a golden age of progressive metal. In their music we hear Watchtower, Psychotic Waltz, old Fats Warning… Bands that in their youth forged the technical side of progressive heavy metal music.
The style of the band is doomed to resemle something that has passed but that doesn’t mean that it is not extremely well performed. Maybe it doesn’t contain Spiral Architect’s peak of creative madness but that doesn’t deprive the insipration of the band. Ne Plus Ultra reminds us of of many but it was its own personality.
The album hs the expected progressive technique grafted quite often with symphonic elements. Øyvind Hægeland voice (which is reminiscent of John Arch) many times sounds imposing and specializes in compositions that impose a delimited field on the progressive compositions of the band. The guitar work is exceptional and it generally shows a concentrated work that manifests itself in great songs like The Shadow Lung and It Was Not Death.
Many songs can stand out from the album, like the longer in duration The Thorn that concentrates the philosophy of the album and celebrates the origins of traditional, progressive metal: (High quality) technique that doesn’t work just for the sake of technique, sturdy melodies that deny easy sentimentalities, heavy marvelous riffs and the suitable voice to express all of the above.
The big question is that if all the above bring something innovative, something that justifies the name of the genre that was baptized, for a reason, as progressive. Ne Plus Ultra looks mainly towards the past, to the cradle of the foundations of the musicians that take part in this record, while the production offers something that more or less is expected.
The response could spontaneously be “is that bad?”. Definitely not. Some of the best songs of this years progressive metal genre are in here and reflect a golden past. Between nostalgia and the push to remain in the present and its logics, Ne Plus Ultra has definite tendencies towards one of the two and that could be magnifiscent.
8 / 10
Christos Minos
2nd opinion
It has been 26 years since the last time Øyvind Hægeland worked on an album with Ole “Bollie” Fredriksen with the hidden gem Entrance of Manitou. Ne Plus Ultra is a great sample of the dark progressive metal (not an inkling from the Dream Theater shool) that despite what’s expected, it is not as grumpy and technocratic and it sounds like the natural evolutio of Manitou. One of the surprises here are the symphonic themes that are absolutely integrated in the compositions and are tied perfectly with the great riffs of Fredriksen, creating an imposing atmosphere. Generally, there is a balance between the more technical and the simpler themes, something that is evident in the rhythm section of the amazing Asgeir Michelson and Steve DiGiorgio that serves ideally the compositions wit the expected technical outbursts being scattered. The lead Guitars of Fredriksen / Hægeland being greatly influenced by Loomis, Becker and Friedman are full of interesting themes while the performance of Hægeland seem unaffected by time being influenced by Buddy Lackey and John Arch. Overall, we have a great album, I would say one of the best quality prog metal album of the last few years, which has many things to say to any fan of the genre.
9 / 10
Tasos Poimenidis
[Frontiers Music, 2021]
Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
Η Νορβηγία της δεκαετίας του ‘90 σφραγίστηκε από την άνθηση του black metal και των συμπαρομαρτούντων του. Δίπλα στην εκκωφαντική του διάδοση υπήρχε και μια άλλη, πολύ φειδωλή στις δηλώσεις της σκηνή που όμνυε στο προοδευτικό metal.Tα ονόματα των Spiral architect και Manitou ξεπροβάλλουν από την αχλή που κάλυψε το undergrοund προοδευτικό metal ως τα πιο ανθεκτικά στο πέρασμα του χρόνου. Οι Terra Odium εκφράζουν αυτό το παρελθόν και από την άλλη επιθυμούν να προεκτείνουν την επιρροή του στο σήμερα. Ο πρώτος τους δίσκος Ne Plus Ultra τους βρίσκει άραγε αυτό το νήμα που χωρίζει δυο τόσο διαφορετικές εποχές.
90s prog metal υψηλού επιπέδου
Οι Terra Odium συνιστούν το σημείο που παλιοί γνώριμοι ανταμώνουν ξανά: ο Asgeir Mickelson (από τους Spiral Architect) με τον o Bollie Fredriksen (από τους Manitou) και ο Øyvind Hægeland με προϋπηρεσία και στις δύο μπάντες. Mαζί τους, ο πανταχού παρών Steve Di Giorgio και ο Jon Phipps. Μια μπάντα που η σύνθεση των ονομάτων ανακαλεί ένα γοητευτικό παρελθόν.
Ο πρώτος τους δίσκος τους ανακαλεί ακριβώς μια χρυσή εποχή του προοδευτικού metal. Στη μουσική τους παρευλάνουν οι Watchtower, οι Pyschotic Walz, οι παλιοί Fates Warning… Μπάντες που στη νεότητά τους σφυρηλάτησαν την τεχνική πλευρά της σκληρής προοδευτικής metal μουσικής.
Το ύφος της μπάντας είναι καταδικασμένο να θυμίζει κάτι που έχει παρέλθει αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι τρομερά καλοπαιγμένο. Ίσως δεν διαθέτει την αποθέωση της δημιουργικής τρέλας των Spiral Architect, αλλά αυτό δεν στερεί την έμπνευση της μπάντας. Το Ne Plus Ultra θυμίζει πολλά, αλλά έχει μια δική του προσωπικότητα.
Ο δίσκος διαθέτει την αναμενόμενη προοδευτική τεχνική μπολιασμένη αρκετές φορές με συμφωνικά στοιχεία. Η φωνή του Øyvind Hægeland (σε σημεία θυμίζει εκείνη του John Arch) πολλές φορές ακούγεται δωρική και προσιδιάζει στις συνθέσεις που επιβάλλουν ένα οριοθετημένο πεδίο για τις προοδευτικές συνθέσεις του συγκοτήματος. Κιθαριστικά η δουλειά είναι εξαιρετική και γενικά φανερώνει συγκροτημένη προεργασία που εκδηλώνεται σε τρομερά τραγούδια όπως το Τhe Shadow Lung και το It Was Not Death.
Πολλά τραγούδια ξεχωρίζουν από το δίσκο όπως το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του, το The Τhorn, που συγκεφαλαιώνει τη φιλοσοφία του δίσκου και καταγαύζει τις αρχές του παραδοσιακού προοδευτικού metal: (υψηλής ποιότητας) τεχνική που δεν λειτουργεί αποκλειστικά για την τεχνική, στιβαρές μελωδίες που αρνούνται να γίνουν έρμαια του εύκολου συναισθηματισμού, σκληρά και υπέροχα riffs και η κατάλληλη φωνή να εκφράσει όλα τα προηγούμενα.
Το ερώτημα που γεννάται είναι αν όλα τα προηγούμενα κομίζουν κάτι το πρωτοποριακό, κάτι που δικαιολογεί το προσωνύμιο αυτής της μουσικής που βαφτίστηκε, όχι χωρίς λόγο, προοδευτική. Το Ne Plus Ultra κοιτάει κυρίως προς τα πίσω, στην κοιτίδα των καταβολών των μουσικών που συμμετέχουν εδώ, ενώ η αρκετά προσεγμένη παραγωγή προσφέρει αυτό που ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο.
Και ο αντίλογος μπορεί αυθόρμητα να εκφραστεί με το ερώτημα: και είναι κακό αυτό; Σίγουρα όχι. Μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του φετινού παραδοσιακού προοδευτικού metal βρίσκονται εδώ και αντανακλούν ένα χρυσό παρελθόν όσο λίγα άλλα. Ανάμεσα στη νοσταλγία και την ώθηση για την παραμονή στο παρόν και τις λογικές του, το Ne Plus Ultra κλίνει σαφώς προς τη μία μεριά και αυτό στην τελική μπορεί και να είναι υπέροχο.
8 / 10
Χρήστος Μήνος
2η γνώμη
Πέρασαν 26 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά που ο Øyvind Hægeland δισκογράφησε παρέα με τον Ole “Bollie” Fredriksen με το κρυμμένο διαμάντι Entrance των Manitou. To Ne Plus Ultra είναι ένα εξαιρετικό δείγμα σκοτεινού progressive metal (ούτε ίχνος από τη σχολή Dream Theater) που παρά το αναμενόμενο δεν είναι τόσο στριφνό και τεχνοκρατικό όσο θα περίμενε κανείς και φαντάζει ως μια φυσιολογική εξέλιξη των Manitou στο χρόνο. Μια από τις εκπλήξεις εδώ είναι τα συμφωνικά θέματα που είναι απολύτως ενσωματωμένα στις συνθέσεις και δένουν ιδανικά με τα εμπνευσμένα riffs του Fredriksen δημιουργώντας επιβλητική ατμόσφαιρα. Γενικότερα επικρατεί μια ισορροπία ανάμεσα στα πιο τεχνικά και τα πιο απλά θέματα, κάτι που φαίνεται και στο rhythm section των εκπληκτικών Asgeir Mickelson και Steve DiGiorgio που υπηρετεί ιδανικά τις συνθέσεις με τις αναμενόμενες τεχνικές εξάρσεις να είναι διάσπαρτες. Οι lead κιθάρες των Fredriksen / Hægeland με τις επιρροές από Loomis, Becker και Friedman είναι γεμάτες ενδιαφέροντα θέματα, ενώ οι ερμηνείες του δεύτερου φαίνονται σχεδόν αναλλοίωτες στο χρόνο με τις επιρροές των Buddy Lackey και John Arch να είναι πάντοτε ισχυρές. Συνολικά έχουμε να κάνουμε με έναν αρτιότατο δίσκο, φρονώ από τους ποιοτικότερους prog metal των τελευταίων χρόνων, που έχει να πει πολλά σε κάθε φίλο του progressive metal.
9 / 10
Τάσος Ποιμενίδης
