The upcoming appearance of Leprous on the stage of Fuzz Club on February 15 is undoubtedly one of the most important concert events for Greece in 2020. That is, because the Norwegians are at the peak of their career, and they’ll play in a venue that is ideal to deliver live their demanding material.
This was the perfect opportunity to remember all of their albums to date that sound like different but equally important and essential puzzle pieces which shape the complete artistic image of Leprous. The fact that their music is appealing to many listeners with very different tastes is part of the greatness of a band that since many years has been able to sound progressive without being confined to the narrow (or not) boundaries of a specific music genre.
Aeolia
[Self-released, 2006]
Two years after their debut demo, Leprous released a full length demo in 2006 that included nine songs lasting 65 minutes. Here, we hear a band trying to fit various influences and sounds into its sound. However, their attempt to blend prog metal with theatrical avant-garde black metal elements seems more like trying to convince musicians of their potential than wanting to create complete compositions. Let’s not forget that this is essentially a professional demo.
Their non-negotiable talent, however, appears when they manage to tame it, that is, in moments of clearer compositional orientation.
Petros Papadogiannis
Tall Poppy Syndrome
[Sensory, 2009]
In 2009, the official debut οf Leprous (63 minutes long) was released under the impressive title Tall Poppy Syndrome. This term refers to the tendency of society to intimidate those who are socially positioned superior to others, either voluntarily or by other members of society.
From the get-go it becomes clear that the ideas of Leprous we encountered in Aeolia came together and the sound is now professional. The flow and passion of the vocals as well as the melodies are very convincing. Their prog metal certainly owes a lot to names like Opeth and Porcupine Tree, but at the same time there is a strong theatrical performance in their compositions with the vocals being almost always edgy and high pitched, but also with some delightful black metal outbursts. In addition, Leprous seem to embrace elements from alt bands such as Muse and Dillinger Escape Plan in terms of guitar style.
Considering the progress they made in their first official album in comparison to their demos, it may have been obvious by then that the poppy of Leprous would soon blossom.
Petros Papadogiannis
Bilateral
[InsideOut, 2011]
Bilateral is Leprous’ second album and here they present to us, in full, what they have in mind as modern prog, i.e. a mix of keys, “thick” rhythm guitars and melodic vocals, but completely different and served differently than anything that existed until then.
From the “electrified” title track to the melancholic Mb. Indifferentia, the album has an up tempo style where modern prog dominates. From then on and to the end the album becomes more direct and shows the way in which progressive metal should sound today. Their experience as the touring band of Ihsahn influenced the way they perceived music and led them to create an inspiring album containing all the elements that made Leprous huge. The melodic interplay between Solberg’s voice and the keys, the tribal drums, the djenty – but not exactly – guitars, the ambient points, the alternative song structure, the crisp and loud production, all in all what they used to the fullest in the following albums were first played here and the result is great. Bilateral is the album that imo balances perfectly between prog, atmosphere and aggression so that’s my favorite of the band. Masterpiece!
Giannis Voulgaris
Coal
[InsideOut, 2013]
The critical third album. An album that followed Bilateral, which had already begun to establish the Norwegians as a leading force in the prog field. However, the great reception of Bilateral released the creative aura of Leprous, which are differentiated in Coal and even the cover predisposes for significant changes. Changes in moods with the more relaxed and tranquil dynamics succeeding the multidimensional maze of compositional inspirations, with Einar Solberg’s singing abilities always in front. Of course, the “classic” Leprous early touches with the familiar outbursts in compositions like Chronic or The Valley build the myth that would be repeated in their later works. Cohesion and homogeneous compositional flow, the most atmospheric approach, predominate even in the longer songs (e.g. Echo). Coal is the album that somehow makes the transition to the new, more mature period of Leprous, with a keen experimental willingness to associate metal forms with the freedom that Baard Kolstad’s addition in The Congregation would give them. Coal is the carbon that meets the diamond of the cover and forms part of a magnificent discography and the reign of Leprous.
Panos Papazoglou
The Congregation
[InsideOut, 2015]
The Congregation is the fourth album by the Norwegians song and the first with a new rhythm section, with Koolstad as drummer and Børven as bass player. However, the band manages to maintain all the elements that made it recognizable, such as the low-distorted guitars, the complex rhythmic songs with melodic choruses, the technical rhythm section, the accompanying keys and the sad-meets-crazy voice of the singer. The production is once again superb. Jens Borgen did his miracle with all the instruments sounding clear and loud, and Ihsahn added some great vocals.
The album is full of inspiration and quality, to the point that listening to it is a difficult undertaking because of its length, but when you hear songs like The Price, Rewind, The Flood, Slave and Down, you can hardly leave it in the middle. The Congregation is an album that continues at the very high level of Coal, a bit more rock and thus a bit more mainstream, less prog in the old-fashioned term but more “progressive”, making other prog bands sound like they’re in a 90s loop. A landmark!
Giannis Voulgaris
Malina
[InsideOut, 2017]
Einar Solberg is in top form, living up to the theatricality and eloquence he has accustomed us to. A peculiar and gifted frontman and composer, the compositional reference point of Leprous with his tell-tale and remarkably unique voice as well as his playing that sometimes is the backbone of the compositions. His lyrics are totally personal, sung with passion and loaded with emotion. The young wonder-drummer Baard Kolstad rips along, an intelligent and resourceful musician who takes the songs to the next level with his dexterous and imaginative playing. The guitars of, the old-timer now, Tor Odmund Surhke and the newbie’s Robin Ognedal are pushed back in the mix, but they still play an important role to the development of the songs. There is an obvious lack in distortion and heaviness, but this is not the case when it comes to inspiration, even though their role is more discreet compared to the rest instruments and the vocals.
Leprous come up with one more interesting outing, keeping up the good string of very-good-to-excellent albums. This is the sixth one and counting since Tall Poppy Syndrome back in 2009, an impressive chain, if anything, that we hope will go on. Malina is a diverse, but also very cohesive album, as if every song is a chapter of a book. Granted, it is a release that composition-wise did not break new ground at all times, but sonically did go further while in some parts it portrayed a different, unexpected side of the band, preserving their features and personal style.
Tasos Poimenidis
Pitfalls
[InsideOut, 2019]
Leprous are unequivocally offer some (more or less) pop, as the new progressive expression of modern prog music. Stress, depression and psychological problems led Einar Soldberg in a deep pursuit that led him in Pitfalls working like a psychotherapeutic experience, that led him in a catharsis through the creative process. Therefore, lyrically but also audibly the life experiences that Einer deposits here have as a result is something that has a big personal imprint. Something that is eminent in Leprous anyway due to his unique vocal performances that were there even in their debut.
Pitfalls seems to be evolving in two different sectors, but without it losing its thematic homogeneity and the general atmospheric mood, with At the Bottom being the connecting link between the two parts. In the first half the simple forms dominate, with the voice of Einar, the keys and the baselines being the centerline, while in the second part the guitars start to create the conditions, so the drummer Baard Kolstad can shine, who is wild whenever he needs to in order to introduce the Leprous of the previous two albums.
Leprous manage with their every discographic suggestion to refresh the expectations and their ambitions towards the “progressive” like a stance and not as a genre. Pitfalls is a daring step towards a direction, that the Norwegians define, not follow.
Panos Papazoglou
Η προσεχής εμφάνιση των Leprous στη σκηνή του Fuzz Club στις 15 Φεβρουαρίου αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα σημαντικότερα συναυλιακά δρώμενα για την Ελλάδα το 2020. Κι αυτό, γιατί, αφενός οι Νορβηγοί βρίσκονται στο αποκορύφωμα της καριέρας τους, αφετέρου ο συγκεκριμένος χώρος είναι ιδανικός για να αποδώσουν ζωντανά το απαιτητικό τους υλικό.
Αυτή ήταν η ιδανική ευκαιρία για να θυμηθούμε όλους τους μέχρι σήμερα δισκογραφικούς τους σταθμούς που φαντάζουν σαν διαφορετικά αλλά εξίσου σημαντικά και απαραίτητα κομμάτια παζλ για τη διαμόρφωση της πλήρους καλλιτεχνικής εικόνας των Leprous. Το γεγονός ότι η μουσική τους προσελκύει πολλούς ακροατές με πολύ διαφορετικά γούστα αποτελεί κομμάτι του μεγαλείου ενός σχήματος που έχει από νωρίς καταφέρει να είναι προοδευτικό χωρίς να εγκλωβίζεται στα στενά (ή μη) όρια ενός μουσικού είδους.
Aeolia
[Self-released, 2006]
Δύο χρόνια έπειτα από το demo ντεμπούτο τους, οι Leprous κυκλοφορούν το 2006 ένα full length demo που περιλαμβάνει εννέα τραγούδια διάρκειας 65 λεπτών. Σε αυτό ακούμε μία μπάντα που προσπαθεί να χωρέσει στον ήχο της διάφορες επιρροές και ήχους. Ωστόσο, η προσπάθειά τους για μίξη του prog metal με θεατρικά avant garde black metal στοιχεία μοιάζει περισσότερο σαν να θέλει να πείσει για τις δυνατότητες των μουσικών παρά για θέληση δημιουργίας ολοκληρωμένων συνθέσεων.Ο ήχος από πλευράς παραγωγής σίγουρα μειώνει το επίπεδο του τελικού αποτελέσματος, ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα επαγγελματικό demo ουσιαστικά.
Το αδιαπραγμάτευτο ταλέντο τους φαίνεται ωστόσο όταν το τιθασεύουν, στις στιγμές δηλαδή που έχουν πιο ξεκάθαρο συνθετικό προσανατολισμό.
Πέτρος Παπαδογιάννης
Tall Poppy Syndrome
[Sensory, 2009]
Το 2009 κυκλοφορεί το ντεμπούτο (διάρκειας 63 λεπτών) των Leprous υπό τον εντυπωσιακό τίτλο Tall Poppy Syndrome. Ο συγκεκριμένος όρος αναφέρεται στην τάση της κοινωνίας να προσπαθεί να μειώσει άτομα που έχουν τοποθετηθεί κοινωνικά ως ανώτερα από άλλα, είτε αυτοβούλως είτε από τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας.
Με την έναρξη γίνεται σαφές ότι οι ιδέες των Leprous που συναντούσαμε στο Aeolia μπήκαν σε μία τάξη και ο ήχος είναι πλέον επαγγελματικός. Η ορμή και το πάθος των φωνητικών αλλά και των μελωδιών από μόνα τους παρασέρνουν τον ακροατή στο ρυθμό τους. Το prog metal τους σίγουρα οφείλει πολλά σε ονόματα όπως οι Opeth και οι Porcupine Tree, ταυτόχρονα όμως υπάρχει μία έντονη θεατρική απόδοση των συνθέσεών τους με τα φωνητικά να είναι σχεδόν πάντα «στα κόκκινα», κατά βάση υψίφωνα, αλλά και με αρκετά απολαυστικά black ξεσπάσματα. Επιπλέον,οι Leprous δείχνουν να αγκαλιάζουν στοιχεία από alt συγκροτήματα όπως οι ανερχόμενοι τότε Muse αλλά και κατά δήλωσή τους και από τους Dillinger Escape Plan ως προς την κιθαριστική τεχνοτροπία.
Αν αναλογιστούμε την πρόοδο που έδειξαν στην πρώτη τους επίσημη δουλειά σε σχέση με τα demo τους, ίσως ήταν φανερό από τότε πως σύντομα η παπαρούνα (poppy) των Leprous θα ψήλωνε κι άλλο.
Πέτρος Παπαδογιάννης
Bilateral
[InsideOut, 2011]
Το Bilateral είναι ο δεύτερος κατά σειρά δίσκος των Leprous και σε αυτόν μας παρουσιάζουν, σε πλήρη έκταση, αυτό που έχουν στο μυαλό τους ως σύγχρονο prog, δηλαδή μια μίξη πλήκτρων, «ογκωδών» ρυθμικών κιθάρων και μελωδικών φωνητικών, αποδομημένα όμως και σερβιρισμένα τελείως διαφορετικά από οτιδήποτε υπήρχε μέχρι τότε.
Από το «ηλεκτρισμένο» ομώνυμο μέχρι το μελαγχολικό Mb. Indifferentia ο δίσκος έχει ένα up tempo ύφος όπου το μοντέρνο prog κυριαρχεί. Από εκεί και μετά και μέχρι το τέλος ο δίσκος γίνεται πιο άμεσος και δείχνει τον δρόμο στο πως πρέπει να ηχεί το progressive metal σήμερα. Η θητεία πολλών εξ αυτών ως περιοδεύοντα μέλη της προσωπικής μπάντας του Ihsahn επηρέασε τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τη μουσική και τους οδήγησε να δημιουργία ενός δίσκου που βρίθει έμπνευσης και περιέχει όλα τα στοιχεία που έκαναν τους Leprous τεράστιους. Το παιχνίδισμα της μελωδίας μεταξύ της φωνής του Solberg και των πλήκτρων, τα tribal τύμπανα, οι djenty – αλλά όχι ακριβώς – κιθάρες, τα ambient σημεία, η εναλλακτική δομή των τραγουδιών, η πεντακάθαρη και δυνατή παραγωγή, γενικότερα όλα όσα χρησιμοποίησαν στο έπακρο στους επόμενους δίσκους, πρωτοπαίχτηκαν εδώ και το αποτέλεσμα είναι υπέροχο. Το Bilateral είναι ο δίσκος που ισορροπεί κατ’ εμέ, τέλεια μεταξύ prog, ατμόσφαιρας και επιθετικότητας γι’ αυτό και είναι ο αγαπημένος μου της μπάντας. Αριστούργημα!
Γιάννης Βούλγαρης
Coal
[InsideOut, 2013]
Ο κρίσιμος τρίτος δίσκος. Και ένας δίσκος, ο οποίος είχε να διαδεχθεί ένα Bilateral, το οποίο εν πολλοίς είχε ήδη αρχίσει να κινεί τα νήματα για τους Νορβηγούς και να τους αναδεικνύει σε ηγετική δύναμη του χώρου. Η αποθεωτική παρόλα αυτά υποδοχή του Bilateral απελευθέρωσε τη δημιουργική αύρα των Leprous, οι οποίοι διαφοροποιούνται στο Coal και ήδη η πρώτη αντίληψη από το εξώφυλλο και μόνο προδιαθέτει για αλλαγές. Αλλαγή διαθέσεων λοιπόν, με τις πιο χαλαρές και ήρεμες δυναμικές να διαδέχονται τις πολυδιάστατες λαβυρινθώδεις συνθετικές εμπνεύσεις, με πάντα μπροστά τις ιδιαίτερες ερμηνευτικές ικανότητες του Einar Solberg. Φυσικά, οι «κλασικές» Leprous πρώιμες πινελιές με τα γνώριμα ξεσπάσματα σε συνθέσεις σαν το Chronic ή το The Valley κτίζουν το μύθο που θα επαναληφθεί και σε μεταγενέστερες δουλειές τους. Κυριαρχεί η συνοχή και η ομοιογενής συνθετική ροή, η πιο ατμοσφαιρική προσέγγιση, ακόμα και στα κομμάτια που απλώνονται σε διάρκεια (βλ. Echo). Το Coal είναι το άλμπουμ, το οποίο κατά κάποιο τρόπο δημιουργεί τη μετάβαση προς τη νέα, ωριμότερη περίοδο των Leprous, με την έντονη πειραματική διάθεση να συνδέει τις metal φόρμες με την ελευθερία που θα τους προσδώσει και η ένταξη του Baard Kolstad στο The Congregation. Το Coal σε ελεύθερη μετάφραση, είναι ο άνθρακας που συναντά το διαμάντι του εξωφύλλου και εντάσσεται σε μια δισκογραφική πορεία προς την ηγεμονία των Leprous.
Πάνος Παπάζογλου
The Congregation
[InsideOut, 2015]
Το The Congregation είναι το τέταρτο πόνημα των Νορβηγών και το πρώτο με νέο rhythm section, μιας και ήρθε ο Koolstad ως ντράμερ και ο Børven ως μπασίστας. Ωστόσο, η μπάντα καταφέρνει και διατηρεί όλα τα στοιχεία που την έκαναν αναγνωρίσιμη, δηλαδή τις κιθάρες με ελάχιστη παραμόρφωση, τα πολύπλοκα ρυθμικά τραγούδια με μελωδικά refrain, το τεχνικό rhythm section, τα συνοδευτικά πλήκτρα και η θλιμμένη-meets-τρελούτσικη φωνή του τραγουδιστή. Δεν το συζητάμε για την παραγωγή του δίσκου, για άλλη μια φορά ο Jens Borgen έκανε το θαύμα του με όλα τα όργανα να ακούγονται πεντακάθαρα και δυνατά, ενώ στα φωνητικά έβαλε και το χέρι του ο Ihsahn για το τελικό αποτέλεσμα.
Ο δίσκος αναβλύζει έμπνευση και ποιότητα, σε τέτοιο βαθμό που η ακρόασή του συνεχόμένα είναι δύσκολο εγχείρημα λόγω της διάρκειάς του, αλλά όταν έχεις να ακούσεις τραγουδάρες όπως τα The Price, Rewind, The Flood, Slave και Down, δύσκολα τον αφήνεις στη μέση. Σε αδρές γραμμές, το The Congregation αποτελεί ένα album που συνεχίζει στο πολύ υψηλό επίπεδο που άφησαν τη δισκογραφία τους με το Coal, λίγο πιο rock άρα και λίγο πιο mainstream, λιγότερο prog με τη ξεχειλωμένη έννοια του όρου αλλά περισσότερο «προοδευτικό», το οποίο κάνει τις μπάντες του ευρύτερου ιδιώματος να μοιάζουν σαν να είναι σε μια 90s λούπα. Δίσκος σταθμός!
Γιάννης Βούλγαρης
Malina
[InsideOut, 2017]
Ο Einar Solberg βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση, διατηρώντας τη θεατρικότητα και την εκφραστικότητα που είχαμε συνηθίσει. Ένας ιδιαίτερος και χαρισματικός frontman και συνθέτης και το συνθετικό σημείο αναφοράς των Leprous, τόσο με τη χαρακτηριστική και ιδιαίτερα προσωπική φωνή του όσο και με τα πλήκτρα του που πολλές φορές αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά των συνθέσεων. Άξιος συνοδοιπόρος αυτός ο νεαρός drummer-φαινόμενο Baard Kolstad, ένας ευφυέστατος και προικισμένος μουσικός που ανεβάζει επίπεδο τις συνθέσεις με το περίτεχνο και ευφάνταστο drumming του. Oι κιθάρες των Tor Odmund Surhke και Robin Ognedal βρίσκονται πιο πίσω στις συνθέσεις, αλλά παίζουν ακόμη σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των τραγουδιών. Έχουν εμφανώς χάσει σε distortion και βαρύτητα, όχι όμως σε έμπνευση αν και πλέον φανερά έχουν λίγο πιο διακριτικό ρόλο σε σχέση με τα υπόλοιπα όργανα και τη φωνή.
Οι Leprous παρουσιάζουν μια ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά, συνεχίζοντας το σερί των πολύ καλών έως τέλειων δίσκων. Το Malina είναι ένας δίσκος με ποικιλία αλλά μεγάλη συνεκτικότητα, που ακούγεται ενιαία και αναπόσπαστα λες και κάθε τραγούδι είναι και ένα διαφορετικό κεφάλαιο ενός βιβλίου. Μια κυκλοφορία που παρότι σε αρκετά σημεία είναι γεγονός ότι δεν πήγε πολλά βήματα παραπέρα συνθετικά πήγε σίγουρα μπροστά ηχητικά, ενώ σε άλλα έδειξε ένα διαφορετικό πρόσωπο του σχήματος που δεν περιμέναμε να το δούμε, διατηρώντας τα στοιχεία τους και τον προσωπικό τους ήχο.
Τάσος Ποιμενίδης
Pitfalls
[InsideOut, 2019]
Οι Leprous προτείνουν ακομπλεξάριστα ολίγη (και περισσότερη) pop, ως τη νέα προοδευτική έκφανση του σύγχρονου prog. Άγχος, κατάθλιψη και ψυχολογικά προβλήματα οδήγησαν τον Einar Solberg σε μια εκ βαθέως αναζήτηση και κατά κάποιο τρόπο το Pitfalls λειτουργεί σαν μια ψυχοθεραπευτική εμπειρία, η οποία τον οδήγησε σε καθαρτικά αποτελέσματα μέσα από τη δημιουργική διαδικασία. Επομένως, στιχουργικά, αλλά και ηχητικά το αποτέλεσμα βρίθει ενός έντονου προσωπικού στίγματος που αφήνεται από τις βιωματικές εμπειρίες που καταθέτει ο Einar. Κάτι που έτσι και αλλιώς στους Leprous είναι πάντα προφανές από τις μοναδικές ερμηνευτικές του ικανότητες, αντιληπτές από το ντεμπούτο τους κιόλας.
Το Pitfalls φαίνεται να εξελίσσεται σε δύο διαφορετικές ενότητες. Στο πρώτο μισό κυριαρχούν κάπως πιο απλοϊκές φόρμες, με τη φωνή του Einar, τα πλήκτρα και τις μπασογραμμές να βρίσκονται στο επίκεντρο, ενώ στο δεύτερο οι κιθάρες αρχίζουν να δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες, ώστε να λάμψει ο drummer Baard Kolstad, ο οποίος όπου χρειάζεται να ξεσαλώσει γίνεται αντιληπτός και επανασυστήνει τους Leprous των προηγούμενων δύο δίσκων.
Οι Leprous καταφέρνουν με κάθε τους δισκογραφική πρόταση να ανανεώνουν τις προσδοκίες και τις φιλοδοξίες τους απέναντι στο «προοδευτικό» σαν στάση και όχι σαν ιδίωμα. Το Pitfalls είναι ένα τολμηρό βήμα προς μια κατεύθυνση, την οποία οι Νορβηγοί την ορίζουν, δεν την ακολουθούν.
Πάνος Παπάζογλου
Κάντε το πρώτο σχόλιο