Από τους Κώστα Μπάρμπα και Δημήτρη Καλτσά
Ο ερχομός των Poem στην Λάρισα ήταν μία ιδανική ευκαιρία να βρεθούμε στο Stage, πόσο δε μάλλον όταν το εξαιρετικό alt-prog rock/metal κουαρτέτο θα μοιραζόταν τη σκηνή με τους Allochiria, των οποίων η φήμη για τις εμφανίσεις τους όλο και μεγαλώνει, αλλά και με δύο ελπιδοφόρα σχήματα, τους Stoned Spirit και τους Stories to Tell. Το σημαντικότερο ίσως όλων είναι ότι η μουσική των τεσσάρων ελληνικών συγκροτημάτων διαφέρει αρκετά, τόσο, ώστε να κάνει τη βραδιά ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Ευτυχώς αυτό αποδείχτηκε πως δεν ήταν μόνο δική μας σκέψη. Από νωρίς είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται κόσμος έξω από το Stage, πριν ακόμα ανοίξουν οι πόρτες.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Stories to Tell από τον Βόλο, οι οποίοι παρουσίασαν μια σειρά από instrumental κομμάτια. Το ύφος τους μπορεί να χαρακτηριστεί progressive metal με σύγχρονες core και djent επιρροές, έχοντας όμως και στοιχεία παραδοσιακού metal στις μελωδίες τους. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, η μουσική τους πρόταση έπεισε τους παρευρισκόμενους που σιγά-σιγά γέμιζαν τον χώρο. Είναι φανερό ότι οι συνθέσεις τους βασίζονται στο κιθαριστικό δίδυμο του Φώτη και του Γιώργου, το οποίο είναι αρκετά δεμένο. Το μόνο που προβλημάτισε είναι κάποια «άδεια» σημεία στα κομμάτια, που η προσθήκη φωνητικών σίγουρα θα τα γέμιζε. Μετά την ολοκλήρωση των εννέα κομματιών που μας παρουσίασαν κέρδισαν το χειροκρότημα άξια, αν και αυτό θα ήταν αναμφισβήτητα θερμότερο αν οι ίδιοι παρουσιάζονταν πιο κινητικοί και ενθουσιώδεις στη σκηνή. Είναι βέβαιο ότι θέλουν ακόμα δουλειά για να ανεβούν level, αλλά δείχνουν ικανοί να το κάνουν.
Με μια μικρή διακοπή, η συναυλιακή ροή συνέχισε σε πιο αργούς doom ρυθμούς με τους Stoned Spirit από την Άρτα. Η setlist τους περιελάμβανε τα επτά κομμάτια του πρώτου τους album που κυκλοφόρησε το 2016 με τίτλο Spirits of Zos. Τα κομμάτια και ο τρόπος που τα εκτέλεσαν φανέρωσε μια μπάντα με μεγάλη γνώση του είδους και κύρια επιρροή τους μεγάλους Trouble. Το μέλος που τράβηξε τα φώτα ήταν αναμφισβήτητα ο πολύ καλός τραγουδιστής τους και η «όξινη», πολύ ταιριαστή φωνή του σε αυτό που παίζουν οι Stoned Spirit. Κάποιες heavy rock επιρροές βοήθησαν το τελικό αποτέλεσμα, αν και -παρά αυτό που δηλώνει το όνομά τους- δεν λοξοκοιτούν τόσο προς το stoner rock όσο αρχικά νομίζει κανείς. Το μόνο που θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος είναι ένα-δύο πιο γρήγορα κομμάτια στο συναυλιακό ρεπερτόριο τους, γιατί αφενός η ενέργειά τους δεν μεταδίδεται πλήρως σε αργούς και mid-tempo ρυθμούς και αφετέρου νομίζω πως θα τους ταίριαζε πολύ αυτή η ποικιλία.
Η διοργάνωση του event συνεχιζόταν άψογα και πλέον το Stage ήταν σχεδόν γεμάτο. Οι Αθηναίοι Allochiria ανέβηκαν στην σκηνή για να πιστοποιήσουν πως είναι η καλύτερη sludge/post metal μπάντα της χώρας. Με πολλή ενέργεια, εξαιρετικό ήχο και την Ειρήνη, την τραγουδίστριά τους, σε φοβερή κατάσταση, έβαλαν σταδιακά τους παρεβρισκόμενους στο δικό τους mood, με αποκορύφωμα το τελευταίο κομμάτι που έπαιξαν, το Denouement. Οι αλλαγές ρυθμών από doom και sludge σημεία, σε post-rock ανοίγματα έως τα post-metal και black ξεσπάσματά τους έβγαιναν εμφανώς αβίαστα και η αλληλουχία τους ήταν σε σημεία συναρπαστική.
Ειδική μνεία εδώ πρέπει να γίνει στον Στέφανο, τον εξαιρετικό drummer της μπάντας, που έμοιαζε να σπρώχνει όλο το συγκρότημα, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι κάποιος από τους υπόλοιπους υστερούσε. Αυτό που είδαμε ήταν μια μπάντα στο top of the game της και νομίζω ότι το επόμενό τους στοίχημα είναι να ανανεώσουν και άλλο τον ήχο τους και να υπερβούν το είδος που «υπηρετούν» επενδύοντας ίσως περισσότερο στην ανάπτυξη των ψυχεδελικών σημείων των κομματιών τους, καθώς είναι φανερό ότι σε όλα τα υπόλοιπα τα καταφέρνουν άψογα.
Όταν οι Poem ανέβηκαν στη σκηνή, ο κόσμος είχε σχεδόν γεμίσει το Stage. Έχουν περάσει σχεδόν 11 μήνες από την κυκλοφορία του τρίτου full length δίσκου της μπάντας και η προσμονή να ακούσουμε υλικό από το Unique ζωντανά ενέτεινε την ανυπομονησία μας. Η δεύτερη εμφάνιση της μπάντας στη Λάρισα επιφύλασσε και πάλι μία έκπληξη (την πρώτη φορά είχαν εμφανιστεί ως τρίο με μία κιθάρα): ο μπασίστας της μπάντας, Τάκης Φοίτος, ήταν αδύνατο να παρευρεθεί και για το live αυτό αντικαταστάθηκε από τον γνωστό και μη εξαιρετέο Χρήστο Κόλλια (SL Theory, Persona Non Grata, Serenity Broken, Menorâh). Το γεγονός αυτό μοιραία περιόρισε τη setlist των Poem, αλλά τελικά κανένας δεν έμεινε παραπονεμένος…
Από τη στιγμή που έσκασαν οι πρώτες νότες του False Morality, η ενέργεια των Poem (για την οποία είναι πλέον γνωστοί εντός και εκτός ελληνικών συνόρων), το εκπληκτικό τους δέσιμο και η επαγγελματική τους σκηνική παρουσία εντυπωσίασε τους πάντες ζεσταίνοντας το κοινό και δικαιώνοντας με το καλημέρα τις προσδοκίες. Το υπέροχο My Own Disorder (hands down ένα από τα καλύτερα κομμάτια της μπάντας) και το Four Cornered God ανέβασαν κι άλλο τον πήχη. Το στοίχημα είχε ήδη κερδηθεί, καθώς ήταν φανερό πως πολλοί στο κοινό δεν ήταν εξοικειωμένοι με το υλικό της μπάντας και σε πολλά αρκετά αντάλλασσαν βλέμματα έκπληξης με τις ερμηνευτικές ικανότητες του Γιώργου Προκοπίου (αν τα φωνητικά του ήταν ένα κλικ πιο πάνω όλα ίσως να ήταν ακόμα καλύτερα).
Το κλασικό πλέον Weakness από το Skein Syndrome ήταν σκέτη απόλαυση. Τα κιθαριστικά μέρη του Bergstrom από το τελευταίο album της μπάντας είναι πολύ πιο ωραία ζωντανά (π.χ. Euthanasia, Unique), όπως και τα γυρίσματα και οι αλλαγές μέτρων του Σταύρου Ρήγου στα ντραμς. Ο Χρήστος στο μπάσο έδινε την εικόνα πως παίζει το υλικό της μπάντας πολύ περισσότερο από… μόλις μία εβδομάδα (δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο είναι η αλήθεια) και για τον Γιώργο ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο για την κατάθεση εαυτού που κάνει πάντα στη σκηνή και το πόσο εξαιρετικός frontman είναι. Κλείνοντας με το Brightness Of Loss, όποιος ήταν παρών είχε τη βεβαιότητα πως οι Poem δεν έπαιξαν απλά πολύ καλά, αλλά έκαναν και πολλούς νέους φίλους στη Λάρισα.
Μετά το πέρας των εμφανίσεων, η κίνηση στο merchandise των μπαντών απέδειξε την ικανοποίηση του κόσμου. Με κοινό χαρακτηριστικό όλων ένα διάπλατο χαμόγελο, το κλίμα σύμπνοιας και φιλικότητας μας έδωσε ελπίδες για το τι μπορεί να επιτευχθεί στο μέλλον όταν καλλιτέχνες από διαφορετικούς και μη ηχητικούς χώρους ενώσουν τις δυνάμεις τους.
Φωτογραφίες: Μίλτος Κωστούλας
Κάντε το πρώτο σχόλιο