Opeth – In Cauda Venenum

Intro: Meletis Doulgeroglou
Translation: Lefteris Statharas

Opeth are well known in the progressive circles. A band that has changed its style often, starting in the distant 1995 as a band faithful to the atmospheric death metal, gradually incorporating progressive elements culminating in the golden foursome albums Blackwater Park, Deliverance, Damnation, Ghost Reveries. But the mind of the leader, guitarist, composer and singer Mikael Åkerfeldt has always been dominated by a worship and a passion for the 70s sound resulting in albums from Heritage (2011) to today, so they have transformed into a progressive rock band with minimal metal references. The change of course created discord among the supporters, with some failing to follow the new musical direction.

In 2019 Opeth proceed with a very ambitious move, to record an English and a Swedish version of their new album, In Cauda Venenum. Will the poison tail (as translated from Latin) poison our thoughts, offering us a new musical vision or will it create awkward paralysis?

Sailing in the right direction

It is always difficult to review an Opeth album, both because they are a favorite band and because their recent releases created more riddles than imposing statements. In Sorceress (you can read our reviews here) Opeth presented a more metal version of their progressive rock to the delight of guitarist  Fredrik  Akesson, which although compositionally good, over time was judged as predictable. So are Opeth really predictable? Basically, no, this work is much more detailed. In Cauda Venenum is a demanding listen of almost 70 minutes.

Of course, the 70s musical collage stays present with references to King Crimson and Deep Purple among others. However, this time we meet the more jazzy composition The Garroter, an excellent song that reflects their potential, the frantic Charlatan that gives sweet looks to Sorceress with modern riffs as well as the cinematic Dignity, an alternative version of Goblin. In addition, the compositions do not follow the same beaten track, the same structure. For example, there’s nothing in common between Continuum and  The Garroter or Charlatan and Universal Truth. Of course, this does not mean that we will be surprised with the entire album. Next of Kin and Heart at Hand could comfortably be a part of their previous releases, faithful to the 70s doctrine more than anything else. Talent and playing wise, there is no doubt, Opeth  is one of the most reliable music units. The guitarists Åkerfeldt and Akesson are excellent, a very sweet and familiar sound that sometimes becomes heavier, mainly because of Akesson. In addition, Åkerfeldt has evolved into a technically capable singer. The breadth of his voice, his complexion and emotion are the hallmark of the album and a momentous statement of value of the Swede to the contemporary musical scene. Just listen to All Things Will Pass or the beautiful and yet simple ballad Lovelorn Crime. The rhythm section reliably guides the music with the significant assistance of Mendez, a musician who has not received the recognition that he deserves, but he gives a great deal to the band’s vision.

Even though I understand the lyrical content in English, the flow of the Swedish version of the album sounds even smoother, as if the music was written to surround the native language of Åkerfeldt. So, if you do not have a problem with tricky languages, it is probably the preferred version. It’s no coincidence that the various recorded excerpts are in Swedish. Opeth as one would expect, speak to your feelings, they create a melancholic personal journey, which is mostly coated with a pessimistic poetic cloak. Sometimes the lyrics frame a dark horror tale, In Cuda Venenum is their darkest atmospheric album in their prog rock era of the last 8 years.

The major question is whether the Swedes dared, if the new phase of their career found their personal musical stigma. The answer is almost. The variety of the disc shows such an essence. An essence which, despite the very pure intentions, cannot shake off the love that Åkrfeldt has for the 70s. We hear very nice compositions, it is certainly not a clear tribute like Heritage was or some moments of its predecessors,  but we hear material that has been played 50 years ago, it is not enough to be considered as the new identity of Opeth. If We had more of Charlatan, The Garroter or Dignity we would be talking about a really great record. The mark is positive and it is certainly one of the albums that will be appreciated even more in the long run, perhaps it is the beginning for the recovery of Opeth. This has many of the required elements, but not everything is there.

7.5 / 10

Meletis Doulgeroglou

2^nd opinion

We waited many years for Mikael Åkerfeldt to find the way to connect his new direction with the unique talent he possesses, to write dark music through enchanting melodies. Until some time ago, all the  albums  released by Opeth that had left behind the death metal aspects, stood small in front of Damnation, which is not unjustly regarded as one of the great progressive albums of the past decade. In In cauda Venenum everything reminds the 00’s with the band approaching the dark sound that they always had giving more weight to the atmosphere and keeping calm in the balance of the orchestrations. If I had to choose a song to describe the reinstatement that the Swedes are achieving, surely Lovelorn Crime, is probably the most representative moment of the album where you can perceive this shift in the past, with some new but crucial elements (symphonic orchestra). But in the rest of the album Opeth are almost triumphant. The limitation of the rock vocals, the less (unneeded) heavy rock jams and especially the extended use of an acoustic guitar (typical example of the magical passages in Next of Kin) remind us of the band we used to love. And yes, after many years they have written a song that will remain a classic: All Things Will Pass at the end of the album. I’m so certain about it.

8 / 10

Alexandros Topintzis

Εισαγωγή: Μελέτης Δουλγκέρογλου
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας

Η περίπτωση των Opeth είναι γνωστή στους κύκλους του προοδευτικού ήχου. Ένα συγκρότημα που άλλαξε πολλάκις το μουσικό τους στυλ, ξεκινώντας το μακρινό 1995 ως ένα συγκρότημα πιστό στο ατμοσφαιρικό death metal, ενσωματώνοντας σταδιακά προοδευτικά στοιχεία με αποκορύφωμα τη χρυσή τετράδα δίσκων Blackwater Park, Deliverance, Damnation, Ghost Reveries. Κυρίως όμως επειδή στο μυαλό του ηγέτη, κιθαρίστα, συνθέτη και τραγουδιστή Mikael Åkerfeldt ανέκαθεν δέσποζε η λατρεία και η παράφορη αγάπη για τα 70s με αποτέλεσμα από το Heritage (2011) έως και σήμερα, να έχουν μετατραπεί σε ένα progressive rock συγκρότημα με ελάχιστες metal αναφορές. Η αλλαγή πλεύσης δημιούργησε έριδα μεταξύ των οπαδών, με κάποιους να αδυνατούν να ακολουθήσουν τη νέα μουσική κατεύθυνση.

Εν έτει 2019 οι Opeth προχωρούν σε μια πολύ φιλόδοξη κίνηση, να ηχογραφήσουν μία αγγλική και μια σουηδική έκδοση του νέου τους πονήματος, In Cauda Venenum. Άραγε το δηλητήριο στην ουρά (όπως μεταφράζεται από τα λατινικά) θα δηλητηριάσει τις σκέψεις μας, προσφέροντας μας ένα καινούργιο μουσικό όραμα ή θα μας δημιουργήσει αμήχανη παράλυση;

Πλέοντας προς τη σωστή κατεύθυνση

Είναι πάντα δύσκολη η αξιολόγηση ενός δίσκου των Opeth, τόσο διότι αποτελούν μια αγαπημένη μπάντα όσο διότι οι πρόσφατες κυκλοφορίες τους δημιουργούσαν περισσότερα αινίγματα παρά επιβλητικές παρακαταθήκες. Στο Sorceress (μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές μας εδώ) οι Opeth παρουσίασαν μια πιο μεταλλική εκδοχή του προοδευτικού τους rock προς τέρψη του κιθαρίστα Fredrik Akesson, που αν και συνθετικά ποιοτική, σε βάθος χρόνου κρίθηκε ως προβλέψιμη. Είναι λοιπόν οι Opeth εκ νέου προβλέψιμοι; Κατά βάση όχι, η δουλειά είναι πολύ πιο λεπτομερής. Το In Cauda Venenum είναι ένα απαιτητικό άκουσμα σχεδόν 70 λεπτών.

Φυσικά, το μουσικό κολάζ των 70s δηλώνει ‘παρών’ με αναφορές στους King Crimson και Deep Purple μεταξύ άλλων. Αυτή τη φορά όμως θα συναντήσουμε την πιο jazz-ιστική σύνθεση The Garroter μία εξαιρετική σύνθεση που αντικατοπτρίζει τις δυνατότητες τους, το ξέφρενο Charlatan που γλυκοκοιτάζει το Sorceress και μοντέρνα μουσικά riffs καθώς και το κινηματογραφικό soundtrack-ικό Dignity, μια εναλλακτική εκδοχή των Goblin. Επιπροσθέτως, οι συνθέσεις δεν ακολουθούν την ίδια πεπατημένη, την ίδια δομή. Για παράδειγμα ουδεμία σχέση έχει το Continuum με το The Garroter ή το Charlatan με το Universal Truth. Αυτό δε συνεπάγεται βέβαια πως θα εκπλαγούμε δραματικά από το σύνολο του δίσκου. Τα Next of Kin και Heart at Hand θα χωρούσαν άνετα στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, πιστά στο δόγμα των 70s όσο τίποτε άλλο. Εκτελεστικά, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, οι Opeth είναι μία από τις πιο αξιόπιστες μουσικές μονάδες, κιθαριστικά ο Åkerfeldt και ο Akesson είναι εξαιρετικοί, ένας πολύ γλυκός και γνώριμος ήχος που ενίοτε γίνεται σκληρότερος λόγω του Akesson. Επιπροσθέτως, ο Åkerfeldt έχει εξελιχθεί σε έναν τεχνικά αρτιότατο τραγουδιστή, το εύρος της φωνής του, η χροιά του, το συναίσθημα είναι το σήμα κατατεθέν του δίσκου και μια βαρυσήμαντη δήλωση της αξίας του Σουηδού στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα. Απλά ακούστε τον στο All Things Will Pass ή στην πολύ όμορφη και συνάμα απλή μπαλάντα Lovelorn Crime. Το rhythm section καθοδηγεί με αξιοπιστία τη μουσική με τη σημαντική αρωγή των μπασογραμμών του Mendez, ενός μουσικού που δεν έχει λάβει την αναγνώριση που του αξίζει αλλά αποδίδει τα μέγιστα στο όραμα των Σουηδών.

Από τις δύο εκδοχές παρότι αντιλαμβάνομαι το στιχουργικό περιεχόμενο στην αγγλική, εντούτοις η ροή της σουηδικής δείχνει ακόμα πιο ομαλή, σα να γράφτηκε η μουσική για να περιστοιχίσει τη μητρική γλώσσα του Åkerfeldt. Εάν λοιπόν δεν έχετε πρόβλημα με γλώσσες δυσνόητες, μάλλον είναι η προτιμότερη έκδοση. Δεν είναι τυχαίο που τα διάφορα ηχογραφημένα αποσπάσματα είναι στα σουηδικά. Οι Opeth όπως θα περίμενε κάποιος, μιλούν στα συναισθήματα σου, δημιουργούν ένα μελαγχολικό προσωπικό ταξίδι, που κυρίως είναι ζωσμένο με πεσιμιστικό ποιητικό μανδύα. Ενίοτε οι στίχοι πλαισιώνουν ένα σκοτεινό παραμύθι τρόμου, το In Cuda Venenum είναι το πιο σκοτεινά ατμοσφαιρικό άλμπουμ τους στην prog rock εποχή που διανύουν τα τελευταία 8 χρόνια.

Το μείζον ερώτημα είναι αν τόλμησαν οι Σουηδοί, αν στη νέα φάση της καριέρας τους βρήκαν το προσωπικό μουσικό τους στίγμα. Η απάντηση είναι σχεδόν. Η ποικιλία του δίσκου δείχνει μια τέτοια διάθεση. Διάθεση η οποία όμως παρά τις πολύ αγνές προθέσεις δε γίνεται να αποτινάξει τον έρωτα του Åkerfeldt για τα 70s. Ακούμε πολύ ωραίες συνθέσεις, δεν είναι βέβαια ξεκάθαρο tribute όπως το Heritage ή στιγμές των προκατόχων του, ακούμε όμως υλικό που έχει παιχτεί 50 χρόνια πίσω, δεν είναι αρκετό για να θεωρηθεί ως η νέα ταυτότητα των Opeth Aν είχαμε περίσσότερα Charlatan, The Garroter ή Dignity θα συζητούσαμε για έναν πραγματικά σπουδαίο δίσκο. Το πρόσημο είναι θετικό και σίγουρα είναι ένα από τα albums που θα εκτιμηθούν ακόμα περισσότερο σε βάθος χρόνου, ίσως είναι η αρχή για την ανάκαμψη των Opeth, έχει πολλά από τα απαιτούμενα στοιχεία, δεν τα έχει όλα.

7.5 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου

2^η γνώμη

Περιμέναμε πολλά χρόνια για να βρει ο Mikael Åkerfeldt τον τρόπο να συνδέσει την νέα του κατεύθυνση με το μοναδικό ταλέντο που διαθέτει, να γράφει σκοτεινή μουσική μέσα από μαγευτικές μελωδίες. Μέχρι και πριν λίγο καιρό, όλα τα album που κυκλοφορήσαν οι Opeth αφήνοντας πίσω τους το death metal, έστεκαν μικρά μπροστά στο Damnation, το οποίο όχι άδικα, θεωρείται ως μια από τις κορυφές της progressive μουσικής της περασμένης δεκαετίας. Στο  In Cauda Venenum τα πάντα θυμίζουν 00’s με το γκρουπ να προσεγγίζει τον σκοτεινό ήχο που διέθετε το γκρουπ (από πάντα) δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στην ατμόσφαιρα και διατηρώντας ψυχραιμία στην ισορροπία των ενορχηστρώσεων. Αν έπρεπε να επιλέξω ένα τραγούδι για να περιγράψω την επαναφορά που επιτυγχάνουν οι Σουηδοί, σίγουρα το Lovelorn Crime, είναι ίσως η πιο αντιπροσωπευτική στιγμή του δίσκου όπου μπορείς να αντιληφθείς αυτή την στροφή στο παρελθόν, με κάποια νέα αλλά και καίρια στοιχεία (συμφωνική ορχήστρα). Αλλά και στο υπόλοιπο αλμπουμ οι Opeth σχεδόν θριαμβεύουν. Ο περιορισμός των rock φωνητικών, τα λιγότερα (αχρείαστα) heavy rock jams και κυρίως η εκτεταμένη χρήση της ακουστικής κιθάρας (χαρακτηριστικό παράδειγμα τα μαγευτικά περάσματα στο Next of Kin) μας θυμίζουν την μπάντα που κάποιοι αγαπήσαμε. Και ναι, γράφουν μετά από πολλά χρόνια ένα κομμάτι που θα μείνει κλασικό: το All Things Will Pass στο τέλος του άλμπουμ. Μιλάμε για τέτοια σιγουριά.

8 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής