Mildlife – Phase

Intro: Petros Papadogiannis
08 / 12 / 2018

The Australian band Mildlife, almost a year after the release of their first album titled Phase, have achieved quite a few important things. They’ve shared the stage with their highly successful compatriots Tame Impala, and also with the astonishing Australians King Gizzard and the Lizard Wizard. Not bad at all, if we take into account the highly successful – usually sold out – Australian tour.

Related information survey has revealed that Mildlife have several (at least six) years on their backs as a live band and their members have almost zero participation in other musical projects, which personally intrigued me. It creates a sense that the final result will sound compact as a result of the chemistry of the musicians.

[bandcamp width=100% height=120 album=92109960 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

A contemporary version of the past

Within the 40 minutes of the duration of Phase, the quartet of young musicians puts their own musical proposal and yes, indeed, these guys are not afraid to experiment and they are particularly interesting. The band’s line-up seems to be simple: guitar, bass, analog synthesizer and vocals.

The opening, almost nine-minute The Magnificent Moon, which was also chosen as a single, is a revelation. Based on jazz, it takes us back to the 1970s, where, apart from these sounds, there was also funk and disco. A great basic melody unfolds with the help of the synthesizer. The vocals are mild and rather accompanying the music, but in this style they seem to fit more than anything alternative. Surely this is the perfect song for the first contact with the Australians.

Zwango Zop that follows is a composition that lets funk and disco take the lead and is perhaps my least favorite in the album without being bad. At Im Blau, jazzy playing is accompanied by stunning melodies and the robotic vocal styles bring effortlessly Daft Punk to mind. Moody atmosphere, a psychedelic flute appears abruptly and yet gently and leads to a gorgeous guitar solo. Magnificent song. Personally speaking, the best composition in Phase.

Phase and Two Horizons which follow, introduce ambient and kraut elements and with the space-electronic atmosphere being diffused, both exude a sweet feel, while The Gloves Don’t Bite which closes the record is basically a synopsis of the different influences of the album.

Two things are achieved through controlled improvisations. On the one hand the groove is kept in high levels and on the other hand the album rolls evenly and pleasantly. It does not sound the least tiring, while the clear production and the whole analogue sound contribute to highlighting each instrument, and thus the great technical skills of the musicians.

Mildlife are courageous musicians who dare to experiment. Perhaps their decision to release an EP with electronic versions of their songs was taken in this context .

The cosmic journey in Phase is one of the most enjoyable of the year. Four well-trained musicians who enthralled different influences and sounds in their kaleidoscope. A modern band that sounds as if it came straight from the 70s without a trace of anachronism and pretence.

8 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή: Πέτρος Παπαδογιάννης
08 / 12 / 2018

Οι εξ Αυστραλίας ορμώμενοι Mildlife, μέσα σε σχεδόν έναν χρόνο από την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ με τον τίτλο Phase κατάφεραν ουκ ολίγα σημαντικά πράγματα. Μοιράστηκαν τη σκηνή με τους ιδιαίτερα επιτυχημένους συμπατριώτες τους Tame Impala, αλλά και τους επίσης εκπληκτικούς Αυστραλούς King Gizzard and the Lizard Wizard. Καθόλου άσχημα, αν συνυπολογίσουμε και την άκρως επιτυχημένη -συχνά sold out- εγχώρια περιοδεία τους.

Η σχετική έρευνα αλίευσης πληροφοριών για τους Mildlife αποκάλυψε ότι έχουν αρκετά χρόνια στην πλάτη τους ως live μπάντα (τουλάχιστον έξι) αλλά και ότι τα μέλη τους έχουν σχεδόν μηδενική συμμετοχή σε άλλα μουσικά projects, κάτι το οποίο προσωπικά με ιντριγκάρει. Δημιουργεί μία αίσθηση ότι το τελικό αποτέλεσμα θα ακούγεται συμπαγές ως αποτέλεσμα της χημείας των μουσικών.

[bandcamp width=100% height=120 album=92109960 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Μία σύγχρονη εκδοχή του παρελθόντος

Μέσα στα 40 λεπτά που διαρκεί το Phase, το κουαρτέτο των νεαρών ηλικιακά μουσικών καταθέτει τη δική του μουσική πρόταση και ναι, πραγματικά, τούτοι εδώ οι πιτσιρικάδες που δεν φοβούνται να πειραματιστούν, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η άγουσα του συγκροτήματος φαίνεται να είναι απλή: κιθάρα, μπάσο, αναλογικό synthesizer και φωνή.

Το εναρκτήριο, σχεδόν εννιάλεπτο The Magnificent Moon, το οποίο και επιλέχθηκε και ως single, είναι μία αποκάλυψη. Έχοντας ως βάση τη jazz, μας πηγαίνει στη δεκαετία του ‘70, εκεί οπού εκτός αυτών των ήχων υπήρχε και το funk αλλά και η disco. Μία υπέροχη κεντρική μελωδία ξετυλίγεται με τη βοήθεια του synthesizer. Τα φωνητικά είναι μειλίχια και απλώς συνοδευτικά, αλλά σε αυτό το στυλ δεν θα ταίριαζε κάτι το εξεζητημένο. Σίγουρα αυτό είναι το ιδανικό τραγούδι για την πρώτη επαφή με τους Αυστραλούς.

Το Zwango Zop που ακολουθεί είναι μία σύνθεση αφήνει το funk και τη disco να πάρουν τα ηνία και είναι ίσως η λιγότερη αγαπημένη μου από το άλμπουμ χωρίς να είναι κακή. Στο Im Blau το jazzy παίξιμο συνοδεύεται με εκπληκτικές μελωδίες και φωνητικά ρομποτικού στυλ φέρνουν στο μυαλό αβίαστα τα αντίστοιχα των Daft Punk. Moody ατμόσφαιρα, ένα psych φλάουτο εμφανίζεται απότομα αλλά κάθε άλλο παρά άγαρμπα για να δώσει τη σειρά του σε ένα πανέμορφο κιθαριστικό σόλο. Μαγική σύνθεση. Προσωπικά μιλώντας, η καλύτερη σύνθεση του Phase.

Τα Phase και Two Horizons που ακολουθούν εισάγουν ambient και kraut στοιχεία και με την space-ηλεκτρονική ατμόσφαιρα να είναι διάχυτη, αμφότερα αποπνέουν μία γλυκιά αίσθηση, ενώ το The Gloves Don’t Bite που κλείνει το δίσκο αποτελεί ουσιαστικά μία σύνοψη των διαφορετικών επιρροών του άλμπουμ.

Μέσα από τους ελεγχόμενους αυτοσχεδιασμούς επιτυγχάνονται δύο πράγματα. Αφενός το groove διατηρείται σε υψηλά επίπεδα και αφετέρου το άλμπουμ κυλάει ομοιόμορφα και ευχάριστα. Δεν ηχεί στο ελάχιστο κουραστικό, ενώ η διαυγής παραγωγή και ο όλος αναλογικός ήχος συντελεί στην ανάδειξη κάθε οργάνου, οπότε και στην ανάδειξη των σπουδαίων τεχνικών χαρακτηριστικών των μουσικών.

Οι Mildlife είναι θαρραλέοι μουσικοί που τολμούν να πειραματιστούν. Ίσως σε αυτό πλαίσιο εντάσσεται και η κίνησή τους να κυκλοφορήσουν μέσα στην χρονιά ένα EP με ηλεκτρονικές εκδοχές των τραγουδιών τους.

Το κοσμικό ταξίδι του Phase είναι ένα από τα ομορφότερα της χρονιάς. Τέσσερις καταρτισμένοι μουσικοί που μπλέκουν ευφάνταστα στο καλειδοσκόπιό τους διαφορετικές επιρροές και ήχους. Μία σύγχρονη μπάντα που ακούγεται σαν να έρχεται απευθείας από τη δεκαετία του ‘70 χωρίς ίχνος άτσαλου αναχρονισμού και επιτήδευσης.

8 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης