Intervals – Circadian

Intro: Giannis Voulgaris

The Canadian band Intervals is the musical vehicle of guitarist Aaron Marshall and Circadian is their fourth full-length release to date. They have always been important in the field of modern guitar metal, because Marshall is an amazing musician, but now they have gained recognition as a band because they have released two consecutive very good records. But do they continue from where they left us with the very good The Way Forward? This question-wish usually creates extra weight in non one-man bands, but this is not the case here. The album is a release of the guitarist’s musical beauty and what we seek is pleasant and good music, and not whether it matches their discography or not.

A lost momentum

When I first heard Intervals on A Voice Within, I thought they would evolve into one of the biggest names in modern prog metal, but I was wrong as the band turned to guitar metal with prog touches from their next album, The Shape of Color. The same goes for Circadian, which has no vocals, the structure of the tracks revolves around guitar leads and solos and the rhythm section is more limited. It sounds like it was recorded on a PC and then Nathan Bulla (drums) and Jacob Umansky (bass) were asked to add their parts. This doesn’t mean that the rhythm section is not incredible technically and sonically. It’s just the feeling of band and different ideas that came together is missing. This is the main difference between the modern guitar scene and that of the 80s.

However, Aaron Marshall is a real guitar hero, at the same level with Plini and Tosin Abasi, and that alone is enough to keep a listener throughout Circadian. The djenty rhythm guitars blend nicely with modern licks and technical solos maintaining the classic recipe of Intervals. Nevertheless, the record is a bit different compared to the previous ones, since the prog mood is reduced and it’s more based on easy play, e.g. Vantablack and Signal Hill. I think that this makes it difficult to listen to the record over and over again. Another difference in Circadian is the guests, since Jockua De La Victoria and Marco Sfogli play solos in Lock & Key and String Theory, respectively. And my God, what great solos! Besides, D.O.S.E. is adorned with Saxl Rose’s saxophone, which gives something more to a somewhat pop song and is one of the best moments on the album. Another piece that stands out is Luna[r]tic, which is adventurous (always within the limits of Intervals) with jazzy drums, wonderful melody, and a Caligula’s Horse mood. Very nice.

In his fourth album, Marshall presents a more superficial version of himself, which, does not suit him very much. His great asset is his amazing technique and the special melodies that this technique allows him to play. But by playing more direct music, he automatically loses the different thing that you expect from him. Due to the fact that Circadian lacks in “adventure” (or progressiveness if you prefer), I think it is addressed to a very limited audience, i.e. guitar lovers, and this underestimates Intervals, because they have shown that they can escape the narrow confines of guitar music. In my opinion it’s not a throwback, but it does not stand on the same level as the rest of their discography.

6 / 10

Giannis Voulgaris

2^nd opinion

Intervals have gone from solo project to full-fledged band and back to solo project again. Aaron Marshall has been the driving force of Intervals with some members being “hired” to record drums and bass in the studio. Circadian is very much a guitarists’ album with the now signature heavy grooves and Vai-esque guitar leads. What stands out more than usual in this effort is the essence of positive energy emanating from the grooves. There are definitely the more aggressive moments here (Vantablack is possibly the heaviest Intervals song). However, there are many moments of reflection and calmness in the chaos.  More often than not these guitar oriented albums get quite egocentric and have more in terms of show than substance. Thankfully, the songwriting here is stellar with many memorable melodies and enough space for air between the grooves. The length of the album also works in its favor as in 35 minutes there isn’t enough time for things to get too repetitive or tiring. The album opener 5-HTP is a good example of the positivity that exists in the tracks, while D.O.S.E has a nice balance of groove and melody with a nice saxophone addition by Saxl Rose (I’m not making the name up). A little bit more creativity in the rhythm section would have brought this album even higher, but there is definitely something here for the prog metal fan and the guitar enthusiast.

8 / 10

Lefteris Statharas

Εισαγωγή: Γιάννης Βούλγαρης

Οι Καναδοί Intervals είναι το μουσικό όχημα του κιθαρίστα Aaron Marshall και με το Circadian έφτασαν αισίως στην τέταρτη full-length κυκλοφορίας τους. Ανέκαθεν είχαν βαρύτητα στο χώρο του μοντέρνου κιθαριστικού metal, διότι ο Marshall είναι ένας καταπληκτικός μουσικός, όμως πλέον έχουν και την αναγνώριση ως μπάντα γιατί έχουν μια συνέχεια καλών δίσκων. Συνεχίζουν όμως από εκεί που μας άφησαν με το πολύ καλό The Way Forward; Αυτό το ερώτημα-ευχή δημιουργεί συνήθως ένα έξτρα βάρος σε μη one-man-band συγκροτήματα, εδώ όμως αυτό δεν ισχύει. Ο δίσκος είναι μια κυκλοφορία του μουσικού οίστρου του κιθαρίστα και αυτό που πρέπει να δούμε αν είναι ευχάριστο και ποιοτικό αυτό που ακούμε και όχι αν ταιριάζει με τη δισκογραφία τους.

Ένα χαμένο momentum

Όταν πρωτοείχα ακούσει τους Intervals στο A Voice Within πίστευα ότι θα εξελίσσονταν σε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του modern prog metal, όμως έπεσα έξω διότι η μπάντα από το αμέσως επόμενο The Shape of Color, έκανε στροφή στο κιθαριστικό metal με prog πινελιές. Το ίδιο και εδώ πλέον όπου τα φωνητικά είναι άφαντα, η δομή των κομματιών περιστρέφεται γύρω από κιθαριστικά leads και solos και το rhythm section είναι πιο περιορισμένο στην ελευθερία του. Μου μοιάζει σαν να έχει ηχογραφηθεί σε Η/Υ και μετά να ζητήθηκε από τον Nathan Bulla (τύμπανα) και Jacob Umansky (μπάσο) να παίξουν τα μέρη τους, για ένα πιο «ανθρώπινο» feeling. Αυτό δεν σημαίνει ότι το rhythm section δεν είναι απίστευτο τεχνικά και ηχητικά, απλώς στα τραγούδια δεν βγαίνει αυτό το αίσθημα μπάντας και διαφορετικών ιδεών που ενώθηκαν. Αυτή είναι και η κριτική στη σύγχρονη κιθαριστική σκηνή, συγκριτικά με αυτή των 80s.

Βέβαια, ο Aaron Marshall είναι ένας πραγματικός guitar hero, επιπέδου Plini και Tosin Abasi και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να κρατήσει έναν ακροατή σε όλη τη διάρκεια του Circadian. Οι djenty ρυθμικές κιθάρες μπλέκονται ωραία με μοντέρνα licks και τεχνικά solos διατηρώντας την κλασσική συνταγή κομματιών των Intervals. Όμως ο δίσκος είναι λίγο διαφορετικός συγκριτικά με τους προηγούμενους, μιας και έχει μειώσει την prog διάθεση και δίνει βάση στο εύκολο παίξιμο με χαρακτηριστικά παραδείγματα τα Vantablack και Signal Hill. Αυτό νομίζω πως κάνει τον ακροατή να μην επιζητά το δίσκο ξανά και ξανά. Μια άλλη διαφοροποίηση στο Circadian είναι οι guests, αφού στα Lock & Key και String Theory παίζουν solos οι Joshua De La Victoria και Marco Sfogli, αντίστοιχα. Και τι solos Θεέ μου! Επίσης, το D.O.S.E. διανθίζεται από το σαξόφωνο του Saxl Rose, το οποίο δίνει το κάτι παραπάνω στο κάπως pop κομμάτι και είναι από τι στιγμές που με τη διαφορετικότητα τους σου μένουν στο δίσκο. Ένα άλλο κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το Luna[r]tic, που είναι ταξιδιάρικο (στα μέτρα των Intervals πάντα) με jazzy τύμπανα, υπέροχη μελωδία και μια Caligula’s Horse διάθεση. Πολύ ωραίο.

Στο τέταρτο πόνημά του ο Marshall μας παρουσιάζει μια πιο επιφανειακή έκφανση του εαυτού του, η οποία όμως νομίζω πως δε του πάει ιδιαίτερα. Το μεγάλο του ατού είναι η καταπληκτική του τεχνική και οι ιδιάζουσες μελωδίες που του επιτρέπει αυτή η τεχνική να φτιάχνει. Παίζοντας όμως πιο άμεση μουσική, αυτομάτως χάνει το κάτι το διαφορετικό που περιμένεις από αυτόν. Επίσης, το Circadian λόγω του ότι υστερεί σε «περιπέτεια» (ή progressiveness για να είναι πιο δόκιμος ο όρος) νομίζω πως απευθύνεται σε ένα πολύ περιορισμένο ακροατήριο, τους λάτρεις της κιθάρας και αυτό υποτιμά τους Intervals, γιατί έχουν δείξει ότι μπορούν να ξεφύγουν από τα στενά όρια της κιθαριστικής μουσικής. Δεν είναι δίσκος πισωγύρισμα κατά την άποψή μου, αλλά δεν στέκεται και στο ίδιο επίπεδο με την υπόλοιπη δισκογραφία τους.

6 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

2^η γνώμη

Οι  Intervals ξεκίνησαν από σόλο project εξελίχθηκαν σε full time μπάντα και τώρα έχουν κλείσει τον κύκλο σαν σόλο project ξανά. Ο Aaron Marshall είναι ο κινητήριος μοχλός των Intervals με μερικά μέλη σαν «μισθοφόρους» για να ηχογραφήσουν ντραμς και μπάσο στο στούντιο. To Circadian είναι σίγουρα ένας κιθαριστικός δίσκος με τα πλέον γνώριμα grooves και leads που θυμίζουν Steve Vai. Αυτό που ξεχωρίζει σε αυτόν τον δίσκο είναι η αίσθηση αισιοδοξίας που υπάρχει διάχυτη στα κομμάτια. Υπάρχουν φυσικά και οι πιο άγριες στιγμές (το Vantablack είναι μάλλον το πιο heavy κομμάτι της μπάντας), αλλά υπάρχουν αρκετές στιγμές ηρεμίας στο χάος. Πολλές φορές, κιθαριστικά άλμπουμ είναι αρκετά εγωκεντρικά χωρίς να προσφέρουν κάτι άλλο πέρα από τεχνική ευφυΐα. Ευτυχώς, δεν ισχύει κάτι τέτοιο με αυτή τη κυκλοφορία αφού οι συνθέσεις είναι αρκετά δεμένες με πολλές εύπεπτες μελωδίες και αρκετό χώρο ανάμεσα στα heavy grooves. Η διάρκεια επίσης λειτουργεί στα υπέρ του δίσκους αφού σε μόλις 35 λεπτά δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για τα πράγματα να γίνουν επαναλαμβανόμενα ή κουραστικά. Το εναρκτήριο 5-HTP είναι ένα ωραίο παράδειγμα της θετικής ενέργειας που υπάρχει στα κομμάτια, ενώ το D.O.S.E. έχει ωραία ισορροπία μεταξύ groove και μελωδίας με ωραίο guest σαξόφωνο από τον Saxl Rose (ναι διάβασες σωστά). Λίγο παραπάνω προσοχή στο rhythm section ίσως να ανέβαζε τον δίσκο ακόμα παραπάνω αλλά σίγουρα υπάρχει κάτι εδώ για κάθε prog metal φαν αλλά και για τους κιθαρίστες.

8 / 10

Λευτέρης Σταθάρας