[Kakoum Records, 2020]
Intro: Lefteris Statharas
Translation: L. Statharas, V. Christodoulou
Guillaume Perret has aroused the interest of critics and audience during the last decade or so. The saxophonist / keyboardist has been training since he was six years old and has been involved in bands since. In 2012 he released his first album under the moniker Guillaume Perret & the Electric Epic with the great John Zorn behind the production. In 2014 Open Me followed under Kakoum Records. In 2016 his first solo effort was released titled Free which was designed as a film score, an avenue in which Perret got to further investigate writing the soundtrack for the documentary 16 Levers de Soleil (16 Sunrises) with many songs from that soundtrack being part of his newest album A Certain Trip.
With the band he had put together for the soundtrack of the documentary, Perret continued to explore those themes. The process of releasing the new album was a long and tedious one with the initial release being coined for September 2019 then moved to November and finally we have our hands (digital and physical) on the newest album on June 5th 2020.
Layered dream sequence
Guillaume Perret took a more unconventional path in his jazz music journey with his saxophone. With creativity as his own weapon and a little help from his friends at Henri Selmer Paris Saxophones, he took a very DIY approach in electrifying his saxophone adding mics, pedals and anything technologically possible to create something unique for himself and transforming the instrument altogether.
Having the saxophone as a main generator of his music, Perret with the help of the very talented musicians he surrounds himself with, creates a trip with his experimental mix of jazz and electronic music with very much a rock attitude. Having in the back of your mind that the music was initially used as a soundtrack for the movie that documented the mission of the astronaut Thomas Pasquet, the high energy and heavy rhythm section that starts off the album is a bit surprising. At least at first. After multiple listens, the layers start to reveal themselves with great interactions between saxophone and keyboards while the bass and drums frame this whole venture.
While the sound is quite different compared to his solo work Free, it is quite a progression from his Open Me album (the 2014 album with The Electric Epic) with the addition of more electronic experimentations that sometimes seem to challenge him, adding an interesting layer of authenticity to the sound of the album. Each song is quite different from the rest with many rhythm changes, new melodies and themes. There are quite melodic and calm sections that allow for a necessary break, however, even in the more intense passages when the distortion in the saxophone and the energy is at a high, there are always the keyboards with their space trippy tunes.
While the plurality of sounds make the record fascinating to listen, there are some issues of flow and some experimentations that are hit or miss, especially in the longer tracks like Sirenes and Poseidonis. Additionally, the album ends with the song Peace which features rapper Nya which at first seemed slightly out of place in an otherwise instrumental record. However after multiple listens it seems a nice way to curate the end of the soundtrack.
Guillaume Perret is an artist who wants to experiment with the borders of musical genres and blend jazz with rock and electronic music. As long as his experimentations have results like A certain Trip then nobody should stand in his way, but only give as much help as possible.
8.5 / 10
Lefteris Statharas
2nd opinion
This is heavy, multidiverse music. In essence, it’s a seamless, ever-going exploration of an abundance of musical styles ranging from electronic music, to pop, to jazz, to Middle Eastern, you name it. To put the record into perspective, it appears to be in the Bugge Wesseltoft, Donny McCaslin, Now vs. Now spectrum (the list is far from exhaustive). The band is in top form and progresses throughout the album as a single vessel, displaying high competence, intricate interlocking grooves, clear, thought-out arrangements and improvisation skills that serve the music, while the production is great. But Guillaume Perret is the real deal here. The guy is a master saxophonist and the way he employs his effects is pure genius – just listen to the opener to acquire a taste. His music is transcendent, to say the least. This is the future that the term Future Jazz referred to in the late 90s, and it’s here. It’s been here all along.
9 / 10
Vangelis Christodoulou
[Kakoum Records, 2020]
Εισαγωγή: Λευτέρης Σταθάρας
Μετάφραση: Λ. Σταθάρας, Β. Χριστοδούλου
Ο Guillaume Perret είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον κοινού και κριτικών τα τελευταία αρκετά χρόνια. Ο σαξοφωνίστας / κημπορντίστας ξεκίνησε να μελετάει από έξι ετών και ξεκίνησε να συμμετέχει σε συγκροτήματα από το 2002, αλλά ήταν δέκα χρόνια αργότερα, το 2012, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ ως Guillaume Perret & the Electric Epic με την παραγωγή να την επιμελείται ο πολύς John Zorn. Το 2014 το Open Me ακολούθησε από την Kakoum Records και το 2016 κυκλοφόρησε μια solo προσπάθεια με τίτλο Free, προσπαθώντας να γράψει κάτι σαν soundtrack. Το μονοπάτι αυτό ο Perret αποφάσισε να διερευνήσει περαιτέρω με το soundtrack για το ντοκιμαντέρ 16 Levons de Soleil (16 ηλιοβασιλέματα) με πολλά τραγούδια από το soundtrack είναι μέρος του νέου του album, A Certain Trip.
Με την μπάντα που έγραψε το soundtrack για το ντοκιμαντέρ, o Perret συνέχισε να διερευνά την ίδια θεματολογία. Η διαδικασία κυκλοφορίας του νέου άλμπουμ ήταν μακρά και κουραστική με την αρχική ημερομηνία κυκλοφορίας τον Σεπτέμβριο του 2019 και στη συνέχεια να μεταφερθεί στον Νοέμβριο και τελικά έχουμε τα χέρια μας (ψηφιακά και φυσικά) το A Certain Trip στις 5 Ιουνίου 2020.
Πολυεπίπεδη ακολουθία ονείρων
Ο Guillaume Perret πήρε ένα πιο αντισυμβατικό μονοπάτι στο ταξίδι του στην jazz με το σαξόφωνό του. Με όπλο τη δική του δημιουργικότητα και λίγη βοήθεια από τους φίλους του στην εταιρεία Henri Selmer Paris Saxophones, επέλεξε μια αρκετά DIY προσέγγιση για το σαξόφωνό του, προσθέτοντας πετάλια, μικρόφωνα και οτιδήποτε τεχνολογικά δυνατό για να δημιουργήσει κάτι μοναδικό, επιτυγχάνοντας μερικώς ηχητική μετατροπή του οργάνου.
Έχοντας το σαξόφωνο ως κύρια γεννήτρια της μουσικής του, ο Perret με τη βοήθεια των πολύ ταλαντούχων μουσικών που τον περιβάλλουν, δημιουργεί ένα ταξίδι με πειραματικό μείγμα jazz και ηλεκτρονικής μουσικής έχοντας πάντα μια rock τάση. Έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι η μουσική αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως soundtrack για την ταινία που καταγράφει την αποστολή του αστροναύτη Thomas Pasquet, η υψηλή ενέργεια και βαρύ rhythm section που ξεκινά το άλμπουμ προκαλούν έκπληξη. Τουλάχιστον στην αρχή. Μετά από πολλαπλές ακροάσεις τα στρώματα αρχίζουν να αποκαλύπτονται με μεγάλες αλληλεπιδράσεις μεταξύ σαξοφώνου και keyboards, ενώ το μπάσο και τα τύμπανα πλαισιώνουν όλο αυτό το εγχείρημα.
Ενώ ο ήχος είναι αρκετά διαφορετικός από τον προηγούμενο δίσκο του, Free, είναι μια μεγάλη εξέλιξη από το album του Open Me (κυκλοφορία του 2014 με τους Electric Epic) με την προσθήκη περισσότερων ηλεκτρονικών πειραμάτων που μερικές φορές φαίνεται να τον προκαλούν, γεγονός που προσθέτει ένα ενδιαφέρον στρώμα αυθεντικότητας στον ήχο του άλμπουμ. Κάθε τραγούδι είναι αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα, με πολλές αλλαγές ρυθμού, νέες μελωδίες και μουσικά θέματα. Υπάρχουν αρκετά μελωδικά και ήρεμα τμήματα στα τραγούδια που σε αφήνουν να αναπνεύσεις, ωστόσο, ακόμη και στα πιο έντονα περάσματα όταν η παραμόρφωση στο σαξόφωνο και η ενέργεια χτυπάνε κόκκινα, υπάρχουν πάντα τα keyboards με τους πιο διαστημικούς ήχους που κάνουν το σύνολο πιο ταξιδιάρικο.
Ενώ ο πλουραλισμός των ήχων κάνουν το δίσκο συναρπαστικό, υπάρχουν κάποια θέματα ροής και κάποιοι πειραματισμοί που ίσως να μην δουλεύουν ειδικά στα μεγαλύτερα κομμάτια όπως το Sirenes και το Poseidonis. Επιπλέον, το album τελειώνει με το τραγούδι Peace στο οποίο συμμετέχει ο ράπερ Nya, το οποίο αρχικά φαντάζει ελαφρώς εκτός κλίματος σε έναν κατά τα άλλα instrumental δίσκο. Ωστόσο, μετά από πολλαπλές ακροάσεις φαίνεται ένας ωραίος τρόπος για να κλείσει το soundtrack.
Ο Guillaume Perret είναι ένας από τους ανθρώπους που θέλει να πειραματιστεί με τα όρια των μουσικών ειδών και να συνδυάσει jazz με rock και ηλεκτρονική μουσική. Εφόσον οι πειραματισμοί του έχουν αποτελέσματα σαν το A Certain Trip τότε κανείς δεν πρέπει να σταθεί στο δρόμο του, παρά μόνο να τον ενισχύσει όσο το δυνατό.
8.5 / 10
Λευτέρης Σταθάρας
2nd opinion
Εδώ έχουμε δυνατή, πολύπλευρη μουσική. Βασικά, είναι μία αδιάκοπη εξερεύνηση πολλών μουσικών στυλ, όπως ηλεκτρονική (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), ποπ, τζαζ, μεσανατολικές αναφορές και άλλα. Για να δώσω μια εικόνα, ανήκει ίσως κάπου εκεί με τους Bugge Wesseltoft, Donny McCaslin και Now vs. Now (η λίστα δεν είναι σε καμία περίπτωση εξαντλητική). Η μπάντα είναι σε τρελή φόρμα και πορεύεται αδιαίρετα καθόλη τη διάρκεια του δίσκου, επιδεικνύοντας εξαιρετική ευχέρεια, περίτεχνα grooves, ξεκάθαρες, καλοδουλεμένες ενορχηστρώσεις και αυτοσχεδιαστικές δεξιότητες οι οποίες υπηρετούν τις συνθέσεις, ενώ η παραγωγή είναι άψογη. Αλλά η περιπτωσάρα εδώ είναι ο Guillaume Perret. Ο τύπος είναι μαέστρος σαξοφωνίστας, και ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεται τα εφέ του είναι ιδιοφυής – απλά άκου το πρώτο κομμάτι για να πάρεις μια γεύση. Η μουσική του είναι το λιγότερο υπερβατική. Αυτό είναι το μέλλον στο οποίο ο όρος Future Jazz αναφερόταν στα τέλη του ‘90, και είναι εδώ. Ήταν πάντα εδώ.
9 / 10
Βαγγέλης Χριστοδούλου
