Deluge Grander – Oceanarium

Intro: Giannis Zavradinos
Translation: Alexandros Mantas
23 / 12 / 2017

Deluge Grander were formed in Maryland, USA in 2005 from the ashes of Cerebus Effect when Dan Britton (keyboards and anything else you can imagine) started working on material of his own. Flanked by Dave Breggren (guitar), Brett D’Annon (bass), Patrick Gaffney (drums), his personal musical vision was about to come alive. He was proved to be very ambitious, and justifiably so, and he unleashed his seemingly inexhaustible (good for us) compositional and arranging talents through four albums (all of them via ΕMKOG Records) with the one always topping the previous. The cover art of Heliotians (2014) no less, was designed by him; therefore, we have to do with a man with diverse artistic inquiries who is fully aware of his skills which are not confined to music alone.

[bandcamp width=650 height=120 album=3778187760 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

The talented Mr. Britton

The gradual replacement of the hard sound with wind and string instruments propelled the imagination and productivity of the band. As a result, their music was described as “symphonic prog”, a term that doesn’t do justice to the depth and development of their ideas and actually pigeonholes them. His well-rounded study on the70s prog scene is so assiduous that results in juicy outcomes and not the usual clichés. But there is more to Britton’s genius.

His compositional skills are not confined by the keyboardist’s attitude, he knows perfectly well where an instrument works best and depending on the demands and climax of every song he chooses the right one. It is inevitable then that the final outcome rewards the listener with balanced arrangements and spot-on changes.

Oceanarium was released in November and is the middle part of a trilogy (the first part is Heliotians which was released three years ago and the third part Lunarians will come out in 2018) and the trilogy itself is part of a more extended work with seven parts that will also be released down the line. The same concept goes for the compositions; idea within an idea and all of them tight in a homogeneous complex with a sense of depth combined with the element of surprise and coherence. Quite often you get the feeling that the songs could last forever or at least you forget how they started. This leaves no other choice to the listener but listen to them repeatedly and to discover every time new stuff that might had gone previously unnoticed. Since it is an instrumental album in its entirety, there is space for a wide gamut of instruments that includes, aside from the standard wind and string instruments, quite surprisingly banjo, electric sitar, dulcimer, mandolin, trombone that are used sophisticatedly over the steady foundations that the formation keyboards/guitar/bass/drums provides without overegging the pudding. Nothing is missing and nothing is superfluous here. The rhythm basis is mainly based on the percussions and the drum kit intervenes only when necessary.

There is a healthy amount of musical influences on Oceanarium although absorbed by the unique identity of the band which is always present. The symphonic climaxes of Snow Goose, the jazz lyricism of Lizard, the impressionism of Tony Banks in the after-Hackett era of Genesis, the warm passages of the classical guitar of John Williams on the first two albums of Sky, the playful disposition of Mothers of Invention, together with assorted motifs that nod to library music that is found in TV productions of the seventies are but a few tesserae of a wonderful prog mosaic. The imaginative song titles like Finding a Shipwreck in a Valley in an Ocean or A Numbered Rat, a High Ledge, and a Maze of Horizons depict a visual texture so neatly embossed that only Britton with the invaluable contribution of his colleagues and the stellar production could translate into notes. Tropical Detective Squadron is perhaps the album’s top song…for today!

In an interesting year that covers the entire spectrum of the progressive music, and consequently satisfied every demanding listener, Deluge Grander introduce themselves to us as a unique option. Free of extravaganzas, aggressive and abysmal jammings indenting to impress but only disorienting, they come back with totally well-structured material that brims with imagination and feeling. Oceanarium will surely function as a musical haven which we will visit time and time again down the line to lose ourselves even for a little while in its wonderful soundscapes that are like painting pictures that spring to life. If the grandiose and ambitious plan of Mr. Britt is about to come true, it should live up to the expectations and the standards he has set and has spoiled us. For the time being we thank him, we praise him and he has our full support.

9 / 10

Giannis Zavradinos

2^nd opinion

Diverse, adventurous, charming, artistically impeccable but, at the same time, incomplete. These are some of the numerous impressions that the multiple listens of Oceanarium, the fourth album of the Americans Deluge Grander, leave behind. With the amazing guitarist / keyboardist Dan Britton (Birds And Buildings, Cerebus Effect) as the man on the helm, the progsters that hail from Baltimore build a viscous sound that is simultaneously bizarre and accessible by combining individual elements from symphonic prog and jazz-fusion, bringing quite often Mike Oldfield to mind, but also leaving a soundtrack-ish taste lingering in the venture. Due to its instrumental nature, it makes sense that there is a lot of space, especially on the lengthier tracks, for the musicians to unfold their gifts. Nevertheless, there are times that there is a sense of incompleteness since in the ocean of ideas it is not always clear where they want to end up. Yet, Oceanarium is a strong musical propose for 2017 and the fans of prog rock shouldn’t pass it by.

7.5 / 10

Paris Gravouniotis

Εισαγωγή: Γιάννης Ζαβραδινός
23 / 12 / 2017

Οι Deluge Grander δημιουργήθηκαν στο Maryland των H.Π.Α. το 2005 από τις στάχτες των Cerebus Effect , όταν πλέον ο Dan Britton (πλήκτρα και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε) άρχισε να δουλεύει πάνω σε δικό του υλικό. Πλαισιωμένος από τους Dave Breggren (κιθάρα), Brett D’Annon (μπάσο), Patrick Gaffney (τύμπανα), το προσωπικό του μουσικό όραμα ήταν έτοιμο να λαμβάνει σάρκα και οστά. Αρκετά και δικαιολογημένα φιλόδοξος ανέδειξε τις συνθετικές και ενορχηστρωτικές του αρετές που φαίνονται να μην εξαντλούνται – ευτυχώς για εμάς- μέσα από τέσσερις δουλειές  (όλες στην ΕMKOG records) η μία σταδιακά ανώτερη της άλλης. Μάλιστα στο Heliotians του 2014 φιλοτέχνησε μέχρι και το εξώφυλλο, οπότε μιλάμε για ένα άτομο με πολυποίκιλες καλλιτεχνικές ανησυχίες που έχει πλήρη επίγνωση των ικανοτήτων του που δεν περιορίζονται μόνο στη μουσική.

[bandcamp width=650 height=120 album=3778187760 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Ο ταλαντούχος κύριος Britton

Η προοδευτική υποχώρηση του σκληρού ήχου και αντικατάσταση του με πνευστά και έγχορδα έδωσε ιδιαίτερη ώθηση και ευελιξία στην φαντασία και την παραγωγικότητα με αποτέλεσμα να χαρακτηριστούν ως «συμφωνικό prog», όρος πολύ φτωχός για να περιγράψει τον πλούτο των ιδεών και την ανάπτυξή τους. H σπουδή του πάνω στην 70s prog σκηνή είναι τόσο ενδελεχής που καταλήγει σε αποστάγματα ουσίας και όχι σε cliches που συνήθως συναντούμε. Η ευστροφία του Βritton όμως δεν σταματάει εδώ.

Οι συνθετικές του ικανότητες ξεφεύγουν από την νοοτροπία του πληκτρά, γνωρίζει την δυναμική του κάθε οργάνου και ανάλογα με τις απαιτήσεις, τις κλιμακώσεις του κάθε κομματιού, την τοποθετεί και την διανέμει έγκυρα και εύστοχα. Aναπόφευκτα το αποτέλεσμα θα ανταμείψει τον ακροατή με ισορροπημένες ενορχηστρώσεις και καλοζυγισμένες εναλλαγές.

 To Οceanarium που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο είναι το μεσαίο μέρος μιας τριλογίας – με πρώτο το Heliotians (2014) και τρίτο το Lunarians που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2018 – και αυτό πάλι σε μια προγραμματισμένη θεματική σειρά εφτά συνολικών έργων που μακροπρόθεσμα  θα βγουν στο φως. Η ίδια λογική και στην «στρατηγική» των συνθέσεων. Ιδέα μέσα σε μια άλλη ιδέα, σφιχτοδεμένες μεταξύ τους σε ένα ομοιογενές σύμπλεγμα δίνοντας μια προοπτική βάθους συνδυασμένο με το  στοιχείου της έκπληξης αλλά και της συνοχής. Συχνά δίνεται η  εντύπωση πως τα κομμάτια θα μπορούσαν να κρατήσουν για πάντα ή έστω να ξεχνάς πως ξεκίνησαν. Αυτό υποχρεώνει με έναν ευχάριστο τρόπο τον ακροατή να επιστρέφει σε αυτά και να ανακαλύπτει κάθε φορά και νέες πτυχές που σε προηγούμενες «επισκέψεις» πιθανόν να μην είχε προσέξει. Ιnstrumental στην ολότητα του δίνει χώρο σε μια τεράστια γκάμα μουσικών οργάνων που εκτός από τα συνήθη πνευστά και έγχορδα, αίσθηση κάνει η χρήση σε καίρια σημεία των banjo, ηλεκτρικό sitar, dulcimer, μαντολίνο, τρομπόνι πάνω στα σταθερά θεμέλια του πλήκτρα-κιθάρα-μπάσο-τύμπανα format χωρίς να υπερφορτώνεται. Δεν απουσιάζει και δεν πλεονάζει απολύτως  τίποτα. Η ρυθμική βάση βασίζεται περισσότερο στα κρουστά με το drum kit να παρεμβαίνει εκεί που χρειάζεται. Στο δύσκολο εγχείρημα του να αναλύσουμε τις μουσικές καταβολές του Oceanarium χωρίς να αμφισβητήσουμε (σε καμία περίπτωση) την ιδιαίτερη προσωπικότητα της μπάντας, διακρίνονται ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά όπως οι συμφωνικές κλιμακώσεις του Snow Goose, ο jazz λυρισμός του Lizard, ο ιμπρεσιονισμός του Tony Banks στην μετα-Hackett εποχή των Genesis, τα ζεστά περάσματα της κλασσικής κιθάρας του John Williams στα δυο πρώτα των Sky, την παιχνιδιάρικη διάθεση των Mothers of Invention, μαζί με διάφορα μοτίβα που παραπέμπουν σε library music που συναντάμε σε 70s τηλεοπτικές παραγωγές είναι κάποιες από τις λεπτομέρειες που συνθέτουν αυτό το υπέροχο prog μωσαϊκό. Oι ευφάνταστοι τίτλοι των κομματιών πχ. Finding a Shipwreck in a Valley in an Ocean ή  A Numbered Rat, a High Ledge, and a Maze of Horizons δίνουν μια εικαστική υφή τόσο ανάγλυφη που μόνο ο Britton με την υπερπολύτιμη συμβολή των συμπαιχτών του και της υψηλής πιστότητας παραγωγής θα μπορούσε να το μεταφράσει σε νότες. Το Tropical Detective Squadron ίσως είναι η κορυφαία στιγμή του δίσκου… για σήμερα.

 Σε μια ενδιαφέρουσα χρονιά που καλύπτει όλες τις εκφάνσεις της προοδευτικής μουσικής άρα και το αισθητήριο κάθε απαιτητικού μουσικόφιλου, οι Deluge Grander μας αυτοσυστήνονται ως  μια ξεχωριστή επιλογή. Απαλλαγμένο από υπερβολές, επιθετικά και αβυσσαλέα τζαμαρίσματα που αποπροσανατολίζουν με προθέσεις εντυπωσιασμού, απαντάει με ένα απόλυτα δομημένο υλικό γεμάτο φαντασία και συναίσθημα. Τo Oceanarium σίγουρα θα αποτελέσει μουσικό καταφύγιο που θα επισκεφτούμε πολλές φορές στο μέλλον για να χαθούμε έστω για λίγο στα υπέροχα ηχοτοπία του που μοιάζουν σαν πίνακες ζωγραφικής που ζωντανεύουν. Αν όντως το μακρόπνοο και φιλόδοξο σχέδιο του κυρίου Britton είναι προς τελεσφόρηση θα πρέπει να σταθεί στο ύψος των μέχρι τώρα υψηλών standards που έχει ήδη θέσει και με το οποίο μας έχει κακομάθει. Προς το παρόν τον ευχαριστούμε, τον επαινούμε και του δίνουμε την πλήρη υποστήριξή μας.

9 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός

2^η γνώμη

Πολυποίκιλο, περιπετειώδες, σαγηνευτικό, τεχνικά άρτιο, αλλά και συνάμα ανολοκλήρωτο. Αυτές είναι μερικές από τις πολλές εντυπώσεις που σου αφήνουν οι πολλαπλές ακροάσεις του Oceanarium, τέταρτου δίσκου των Αμερικανών Deluge Grander. Με ηγέτη τον εξαιρετικό κιθαρίστα / πληκτρά Dan Britton (Birds And Buildings, Cerebus Effect), οι εκ Βαλτιμόρης ορμώμενοι progsters χτίζουν έναν παχύρρευστο ήχο που είναι ταυτόχρονα δύστροπος αλλά και προσεγγίσιμος συνδυάζοντας επιμέρους στοιχεία από symphonic prog και jazz-fusion, θυμίζοντας πολλές φορές Mike Oldfield αλλά και αφήνοντας μία soundtrack-ική αίσθηση στο τελικό εγχείρημα. Όπως είναι λογικό και λόγω της instrumental φύσης τους στα μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάτια υπάρχει δημιουργικός «χώρος» ώστε να ξεδιπλώσουν όλες τις αρετές τους. Ωστόσο, πολλές φορές αφήνεται η αίσθηση του ανολοκλήρωτου καθώς μέσα από τον ωκεανό ιδεών δεν ακούγεται ξεκάθαρα το πού θέλουν να καταλήξουν συνθετικά. Παρόλα αυτά το Oceanarium αποτελεί μία δυνατή φετινή πρόταση που δεν πρέπει να προσπεραστεί  από τους φίλους του prog rock.

7.5 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης