by Tasos Poimenidis
Last Sunday, Ciccada presented their latest album live in the always warm and hospitable space of ΙΛΙΟΝ Plus. Harvest had amazed us all at Progrocks.gr and by the way, it was no.3 album of 2021 in our annual album chart.
Ever since they set foot on stage and for the next hour or so we witnessed a pretty much unique show for the usual Greek standards. It’s not that our country lacks good musicians (e.g. like Ciccada), quite the contrary. But only few have the vision to play progressive rock, especially in its purely British 70s form with such strong folk element, as Ciccada do.
Harvest was performed amazingly on stage. The voices of Evangelia Kozoni and Dimitra Spella were magically combined, alternating on lead and backing vocals, with Evangelia contributing with accordion and metallophone, while Dimitra played acoustic guitar. Angelos Malisovas and Yiannis Iliakis on bass and drums respectively, form an exceptional, tight rhythm section that adapts to every requirement of the compositions. Marietta Tsakmakli’s saxophone is one of the most important components of Ciccada’s music, while we were impressed each time it was combined with the saxophone, the flute or the keyboards played by the leading figure of the band, Nikolas Nikolopoulos, a one-man orchestra. George Mouchos’ guitar, rooted in the Latimer and Fripp school, was the main lead instrument at times or helped the other instruments to stand out.
The balanced sound highlighted the compositions and my only complaint is that the drums were a bit low at the beginning of the concert, something which fortunately was restored later. It is no exaggeration to say that the songs of Harvest and the way it is performed on stage was almost like a window in space and time to have a look on the British progressive rock scene of the ’70s. Folk and symphonic parts, instruments constantly combined, elements of jazz-rock… the music in Harvest is made to take the listener on a journey and it really succeeded in this concert. My favorite moments were definitely No Man’s Land and Who’s to Decide, but in fact there was not a single weak moment.
During the concert and right after the end, I was convinced that after several years of member changes, Ciccada have now found the ideal line-up that is equally amazing in the studio and on stage.
It is really impressive to see seven people on stage communicating flawlessly, almost with their eyes closed, on material so demanding in terms of themes, alternations, orchestrations and dynamics. It is equally beautiful to see how much they enjoyed it and the beautiful interaction and communication with the audience made them and us an entity, just that ingredient that any successful art show has.
Ciccada is no longer “just” a very good band that loves the progressive sound of the ‘70s, but an impressively tight group of musicians with their own common vision on progressive rock, with compositions, albums and performances that go far beyond the narrow geographic borders of a single country.
I wish them from the bottom of my heart to stay together for many years to come with this line-up and the same artistic vision. Ciccada is a phenomenal band for the Greek scene and a very important entity for underground progressive rock worldwide.
Photos: George Kyriakidis
από τον Τάσο Ποιμενίδη
Στον πάντα ζεστό και φιλόξενο χώρο του ΙΛΙΟΝ Plus την Κυριακή που μας πέρασε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ώστε οι Ciccada να μας παρουσιάσουν ζωντανά τον πρόσφατο δίσκο τους Harvest που μας είχε καταπλήξει όλους στο Progrocks.gr και – καθόλου τυχαία – βρέθηκε στο vo.3 των επιλογών μας για τα καλύτερα albums του 2021.
Από όταν πάτησαν το πόδι τους επί σκηνής και για την επόμενη μια ώρα περίπου γίναμε μάρτυρες ενός μοναδικού για τα ελληνικά δεδομένα show. Όχι πως στην χώρα μας λείπουν οι καλοί μουσικοί του επιπέδου των Ciccada, κάθε άλλο. Ελάχιστοι όμως έχουν το όραμα να υπηρετήσουν το progressive rock και ειδικά με τον καθαρά βρετανικό 70s τρόπο και έντονο το folk στοιχείο όπως οι Ciccada.
To Harvest επί σκηνής αποδόθηκε εκπληκτικά. Οι φωνές της Ευαγγελίας Κοζώνη και της Δήμητρας Σπέλλα παντρεύτηκαν μαγικά, εναλλάσσονταν σε πρώτες και δεύτερης, με την πρώτη να συνεισφέρει και με ακορντεόν και μεταλλόφωνο σε σημεία, με τη δεύτερη να αποδίδει τα ακουστικά μέρη της κιθάρας. Άγγελος Μαλισόβας και Γιάννης Ηλιάκης εξαιρετικά δεμένοι σε μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα, αποτέλεσαν ένα εξαιρετικό ρυθμικό δίδυμο που προσαρμόζεται σε κάθε απαίτηση των συνθέσεων. Το σαξόφωνο της Μαριέττας Τσακμακλή είναι από τα σημαντικότερα συστατικά της μουσικής των Ciccada, ενώ μείναμε εντυπωσιασμένοι όταν συνδυαζόταν πότε με το σαξόφωνο, άλλοτε με το φλάουτο και συνήθως με τους διάφορους ήχους στα πλήκτρα της ηγετικής μορφής του Νικόλα Νικολόπουλου που αποτελεί από μόνος του σχεδόν μια ορχήστρα. Οι κιθάρες του Γιώργου Μούχου, βουτηγμένες στη σχολή Latimer και Fripp, πότε ήταν το κύριο lead όργανο και πότε ήταν αυτές που στήριζαν τα υπόλοιπα όργανα να αναδειχθούν.
Ο ισορροπημένος ήχος ανέδειξε τις συνθέσεις και με μόνο παράπονο προσωπικά ότι ήταν κάπως χαμηλά τα τύμπανα στην αρχή της συναυλίας, κάτι που ευτυχώς αποκαταστάθηκε στη συνέχεια. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι το υλικό του Harvest και ο τρόπος που αποδίδεται επί σκηνής είναι σχεδόν ένα χωροχρονικό παράθυρο για να κοιτάξει κανείς την βρετανική progressive rock σκηνή της δεκαετίας του ‘70. Folk και συμφωνικά μέρη, όργανα να συνδυάζονται ανελλιπώς, ψήγματα jazz-rock… η μουσική του Harvest είναι φτιαγμένη για να ταξιδεύει τον ακροατή και με εμένα προσωπικά το πέτυχε σε αυτή τη συναυλία. Αγαπημένες στιγμές σίγουρα τα No Man’s Land και Who’s to Decide, χωρίς κάποια στιγμή να υστερήσει σε ενδιαφέρον.
Κατά τη διάρκεια και μετά την ολοκλήρωση της συναυλίας ήταν έντονη η εντύπωση πως μετά από αρκετά χρόνια αλλαγών στη σύνθεση του σχήματος, οι Ciccada έχουν πια βρει το ιδανικό line-up που είναι εξίσου εκπληκτικό στο studio και ζωντανά.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις εφτά ανθρώπους τόσο δεμένους επί σκηνής να συνεννοούνται άψογα, σχεδόν με κλειστά μάτια σε υλικό τόσο απαιτητικό σε θέματα, εναλλαγές, ενορχηστρώσεις και δυναμικές. Εξίσου όμορφο είναι να βλέπεις πόσο το απολάμβαναν και η όμορφη αλληλεπίδραση και επικοινωνία με το κοινό έκανε αυτούς και εμάς μια οντότητα, ακριβώς αυτό το συστατικό που έχει ένα πετυχημένο καλλιτεχνικό show.
Οι Ciccada δεν είναι πια απλά μία πολύ καλή μπάντα που αγαπά τον progressive ήχο των ‘70s, αλλά ένα εντυπωσιακά δεμένο σχήμα με άποψη για τον προοδευτικό ήχο, με συνθέσεις, δίσκους και απόδοση επιπέδου που ξεπερνά κατά πολύ τα στενά γεωγραφικά σύνορα μιας χώρας.
Τους εύχομαι από καρδιάς να μείνουν ενωμένοι για πολλά χρόνια με αυτή τη σύνθεση και με το ίδιο καλλιτεχνικό όραμα. Είναι μια μπάντα κόσμημα για την ελληνική σκηνή και σημαντικότατη οντότητα για το underground progressive rock παγκοσμίως.
Φωτογραφίες: Γιώργος Κυριακίδης
