[Boersma Records, 2020]
Intro: Goran Petrić, Dimitris Kaltsas
The Greek prog metal band Artificial Eden just released their self-titled debut album through the German label Boersma Records. They were formed in 2002 by guitarists Antonis Panagopoulos and Thanasis Paparidis, and four years later released their first demo in 2006 (initially under the name Quadra which was changed to Artificial Eden due to copyright reasons).
The band plays old school progressive metal which is very close to the 90s style of the genre, but they have also added some modern touches, especially in terms of songwriting. Artificial Eden is a real exception to the contemporary prog metal sound, an investement on the general style that made the genre big about 30 years ago.
90s prog metal nostalgia
The self-titled debut album of Artificial Eden includes six songs, and all of them are generally accessible and memorable prog metal. The musicianship here is great and it’s what really stands out the most. All members are putting in outstanding performances, and there’s no doubt they are obviously superb musicians. Mention has to be particularly given to the singer, Rob Lungren. His performance here is confident and he possesses great skills and the ability to create emotional impact. The guitar sound is clear, sometimes very tehcnical, and very emotional at the same time. It seems that the great guitar heroes as Satriani and Petrucci were the main sources of inspiration for creating this guitar tone of Antonis Panagopoulos and Thanasis Paparidis.
From the start of the album, it’s pretty obvious that the band is very much influneced by Fates Warning. Emotionally and structurally, Artificial Eden follow the path of Fates in songwriting and performing of the whole material which is presented here. The band knows exactly when to dance the lines between progressive technical showcasing, soft passages of beauty or simply catchy melodies. There’s not even a second of that boring and endless instrumental passages with many uninteresting noodlings like in the late Dream Theater stuff. On the contrary, the band is obviously more concentrated on how to compose a piece, and not just to show off (which, of course, is much easier).
The album’s higlights are Poor Desire, an interesting heavy piece with a great chorus and backing vocals, and Land of Depression which is probably the best track on the album. It starts with haunting keyboard sounds and turns into a mid-tempo piece. It’s apparent that emphasis here is given more on progression, not only on heaviness and emotion. There you can also find some jazz / fusion influenced parts and moments of dynamic changes, featuring heavier or grittier riffs coming in to supplement the calm melodies.
However, the album somehow lacks the magic and stand-out songwriting, and it’s also suffering from a flat production, possibly due to low budget. The debut album of Artificial Eden is not a perfect record, but I must say that they are better than most contemporary bands in the prog metal zone, and this work is a good starting point for these talented musicians to gain wider recognition in today’s progressive metal community. Very much recommended to all fans of 90s prog metal.
7.5 / 10
Goran Petrić
2nd opinion
Artificial Eden present their debut self-titled album that balances between hard rock and ‘90s progressive metal. Navigated by an increased sense of melody, they manage to fit their inspiration in small pieces such as the à la Theater Poor Desire, but also in longer compositions, such as Land of Depression. Without playing anything terribly original, they have placed special emphasis on the guitar sector which reallly impresses, but also on the vocal melodies with Rob Lundgren singing beautifully and catchy choruses, as in the title track. Many elements on the album exude the atmosphere of the ’90s to which the band adds heavy riffs and a directness reminiscent of ’80s hard rock. A nice mix that on the one hand creates a feeling of nostalgia and on the other hand gives a relative update of a genre that sounds distant today. Taking into account that this is a debut album, it is certainly a very notable endeavor.
7 / 10
Christos Minos
[Boersma Records, 2020]
Εισαγωγή: Goran Petrić, Δημήτρης καλτσάς
Η ελληνική prog metal μπάντα των Artificial Eden μόλις κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο της μέσω της γερμανικής εταιρείας Boersma Records. Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 2002 από τους κιθαρίστες Αντώνη Παναγόπουλο και Θανάση Παπαρίδη και τέσσερα χρόνια μετά κυκλοφόρησαν το πρώτο τους demo το 2006 (αρχικά υπό το όνομα Quadra το οποίο άλλαξαν σε Artificial Eden για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων).
Η μπάντα παίζει progressive metal παλιάς σχολής το οποίο είναι πολύ κοντά στο στυλ του είδους στα 90s, αλλά έχουν επίσης προσθέσει μερικά μοντέρνα στοιχεία, ειδικά στο κομμάτι της σύνθεσης. Το Artificial Eden είναι μία πραγματική εξαίρεση στον σύγχρονο prog metal ήχο, μία επένδυση στο ύφος που γιγάντωσε το συγκεκριμένο είδος είδος πριν σχεδόν 30 χρόνια.
Νοσταλγώντας το prog metal των 90s
Το ομώνυμο δισκογραφικό ντεμπούτο των Artificial Eden περιλαμβάνει έξι τραγούδια και όλα τους είναι γενικά προσβάσιμο και ευκολομνημόνευτο prog metal. Η μουσική εδώ είναι υπέροχη και αυτό το στοιχείο ξεχωρίζει περισσότερο. Όλα τα μέλη παίζουν πάρα πολύ καλά και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τεχνικά είναι εξαιρετικοί μουσικοί. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στον τραγουδιστή, Rob Lungren. Η απόδοσή του εδώ είναι γεμάτη αυτοπεποίθηση και είναι φανερό πως διαθέτει μεγάλες δεξιότητες και την ικανότητα να επιδρά συναισθηματικά στον ακροατή. Ο ήχος στις κιθάρες είναι καθαρός, μερικές φορές πολύ τεχνικός και ταυτόχρονα πολύ συναισθηματικός. Φαίνεται ότι οι σπουδαίοι guitar heroes, όπως ο Satriani και ο Petricci, ήταν οι κύριες πηγές έμπνευσης για τη δημιουργία αυτού του κιθαριστικού ύφους από τους Αντώνη Παναγόπουλο και Θανάση Παπαρίδη.
Από την αρχή του album είναι προφανές ότι η μπάντα είναι πολύ επηρεασμένη από τους Fates Warning. Συναισθηματικά και δομικά, οι Artificial Eden ακολουθούν το μονοπάτι των Fates στη σύνθεση τραγουδιών αλλά και την εκτέλεση ολόκληρου του υλικού που παρουσιάζεται εδώ. Το συγκρότημα ξέρει ακριβώς πώς να ισορροπεί μεταξύ προοδευτικής τεχνικής, απαλών περασμάτων ή απλά πιασάρικων μελωδιών. Δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο από αυτά τα βαρετά και ατέρμονα ορχηστρικά περάσματα με αδιάφορα περιττά παιξίματα όπως στα τελευταία albums των Dream Theater. Αντίθετα, το συγκρότημα είναι προφανώς πιο επικεντρωμένο στο πώς να συνθέσει κάθε κομμάτι και όχι απλά να επιδοθεί σε επίδειξη τεχνικών ικανοτήτων (το οποίο φυσικά είναι πολύ πιο εύκολο).
Higlights του δίσκου είναι το Poor Desire, ένα ενδιαφέρον heavy κομμάτι με εξαιρετικό ρεφρέν και δεύτερα φωνητικά και το Land of Depression που είναι πιθανώς το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Ξεκινά με στοιχειωμένους ήχους από τα πλήκτρα και στη συνέχεια μετατρέπεται σε mid-tempo κομμάτι. Είναι προφανές ότι η έμφαση εδώ δίνεται περισσότερο στην εξέλιξη και όχι μόνο στη βαρύτητα και στο συναίσθημα. Εκεί μπορεί κανείς να να βρει επίσης μερικά τμήματα και στιγμές δυναμικών αλλαγών που επηρεάζονται από την jazz / fusion, με βαρύτερα ή τραχύτερα riffs να έρχονται για να συμπληρώσουν τις ήρεμες μελωδίες.
Ωστόσο, το album κατά κάποιο τρόπο στερείται τη μαγεία και το πολύ υψηλού επιπέδου συνθετικό επίπεδο και πάσχει επίσης λόγω της επίπεδης παραγωγής, πιθανώς λόγω χαμηλού προϋπολογισμού. Το ντεμπούτο των Artificial Eden δεν είναι ένας τέλειος δίσκος, αλλά οφείλω να πω ότι η μπάντα είναι καλύτερη από τις περισσότερα σύγχρονα prog metal σχήματα και αυτό το album είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης για αυτούς τους ταλαντούχους μουσικούς να αποκτήσουν ευρύτερη αναγνώριση στη σημερινή progressive metal κοινότητα. Συνιστάται ανεπιφύλακτα σε όλους τους οπαδούς του prog metal της δεκαετίας του ’90.
7.5 / 10
Goran Petrić
2η γνώμη
Οι Artificial Eden παρουσιάζουν το πρώτο τους ομώνυμο δίσκο που ισορροπεί ανάμεσα στο hard rock και το προοδευτικό metal της δεκαετίας του ‘90. Με πλοηγό την αυξημένη αίσθηση της μελωδίας καταφέρνουν να χωρέσουν την έμπνευση τους σε μικρά κομμάτια όπως το à la Theater Poor Desire, αλλά και σε μακροσκελείς συνθέσεις, όπως το Land of Depression. Χωρίς να παίζουν κάτι το τρομερά πρωτότυπο, έχουν δώσει ιδιαίτερη έμφαση στον κιθαριστικό τομέα ο οποίος εντυπωσιάζει αλλά και στις φωνητικές μελωδίες με τη φωνή του Rob Lundgren να τραγουδάει όμορφα και πιασάρικα refrain όπως στο ομότιτλο κομμάτι. Πολλά στοιχεία στο δίσκο αποπνέουν την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ‘90 στην οποία η μπάντα προσθέτει σκληρά riffs και μια αμεσότητα που παραπέμπει στο σκληρό rock της δεκαετίας του ‘80. Μια ωραία μίξη που αφενός γεννάει ένα αίσθημα νοσταλγίας και αφετέρου δίνει μια σχετική επικαιροποιήση ενός μακρινού για τα σημερινά δεδομένα ήχου. Σαν ντεμπούτο, είναι σαφώς μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια.
7 / 10
Χρήστος Μήνος
