από τον Τάσο Ποιμενίδη
Η Κυριακή που μας πέρασε ήταν μια τυπική, Αθηναϊκή και όμορφη φθινοπωρινή μέρα, με γλυκό καιρό και με μια όμορφη βραδιά που φάνταζε ιδανική για συναυλία. Το πακέτο των art of simplicity, Celéne και Lavalanche ήταν ένα όμορφο και συνάμα ετερόκλητο line-up, με το κάθε συγκρότημα να υπηρετεί τη metal σκηνή από διαφορετικό πόστο. Μετά από μια καθυστέρηση που οφειλόταν στο soundcheck, η συναυλία ξεκίνησε στον χώρο του Crow στους Αμπελόκηπους, έναν χώρο που προσωπικά τον θεωρώ ζεστό και ιδανικό για ανάλογα events, ίσως από τους καλύτερους στην Αθήνα για συναυλίες τέτοιου χαρακτήρα.
Oι Lavalanche που ανέλαβαν να ανοίξουν την βραδιά είναι Αθηναίοι με έναν δίσκο στο ενεργητικό τους, το Poverty of the Stimulus από 2014 (οι κριτικές μας εδώ). Μουσικά παίζουν ένα μοντέρνο progressive metal με πολλές post-metal αναφορές, αρκετά στοιχεία από μπάντες όπως Isis, Tool ενώ ακούγοντας τους κανείς φέρνει στο μυαλό συνειρμικά και τους Poem. Πολύ groove, αλλαγές μέσα στα κομμάτια, επαναλαμβανόμενα riffs, αρκετά clean guitar passages και πολύ γεμάτο μπάσο. Είχαν ικανοποιητικό ήχο, ενώ ο τραγουδιστής/κιθαρίστας τους Νίκος Λουκίδης διαθέτει μια γεμάτη χροιά και αρκετά ενδιαφέρουσες ερμηνείες. Μας παρουσίασαν υλικό από το ντεμπούτο τους, καθώς και πολλά κομμάτια από την επερχόμενη δουλειά τους που θα κυκλοφορήσει αρχές του επόμενου έτους και προσωπικά μου κίνησε τον ενδιαφέρον στο να το περιμένω να το ακούσω με το που κυκλοφορήσει . Δείξανε αρκετά δεμένοι επί σκηνής, αν και με το ύφος αυτό θα μου ταίριαζε περισσότερη κίνηση και ενέργεια. Κάποια λάθη δεν αποφεύχθηκαν, αλλά θα έλεγα ότι ήταν μικρά και μάλλον ασήμαντα και το τελικό αποτέλεσμα ήταν αρκούντως ικανοποιητικό.
Οι Celéne που συνέχισαν, είναι ένα ιδιαίτερο σχήμα που παντρεύει το ατμοσφαιρικό metal των Gathering και Theater of tragedy, το black metal, ακόμη και κλασικά heavy metal περάσματα βασισμένα σε μπάντες όπως Skyclad και Iron Maiden, με τις κυρίαρχες συνιστώσες να είναι οι δύο πρώτες. Ηχητικά στα κομμάτια τους μπορεί να ακούσει τα πάντα. Από κλασικά μελωδικά black metal περάσματα με πολλά blastbeats και στοιχεία avant-garde μέχρι μελωδικά heavy σημεία, clean guitar σημεία, δισολίες. Παιχτικά ήταν πολύ άρτιοι, δεμένοι, ενώ ο ήχος που δεν ήταν σύμμαχος τους στην αρχή, ήταν αρκετά καθαρός στη συνέχεια και ανέδειξε τα κομμάτια. Αν και θα ήθελα το βιολί να έχει πολύ πιο πρωταγωνιστικό λόγο, καθώς είναι ένα όργανο σπάνιο ακόμη και σήμερα στη metal μουσική, θα έλεγα ότι καταφέρνει και δίνει ηχόχρωμα στις συνθέσεις τους, ενώ οι δύο κιθάρες τους δίνουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν όμορφα επί σκηνής τα πλούσια θέματα των κομματιών. Tα γυναικεία οπερατικά φωνητικά σε συνδυασμό με τα harsh/extreme black του κιθαρίστα τους έδεσαν πολύ και αποτέλεσαν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της εμφάνισης τους. Μας παρουσίασαν υλικό από τον δίσκο τους Natale Tenebris, καθώς και υλικό από την επερχόμενη κυκλοφορία τους. Με πολύ θετική διάθεση, όμορφη αύρα και με μια-στο σύνολό της- πολύ καλή εμφάνιση μας αποχαιρέτησαν και έδωσαν στη θέση τους λίγο μετά τις 11 στους art of simplicity.
Setlist: Starpath Splendor, Unravelling the Shadows, Intuition/Arrival, Elopement, Awakening After Hibernation, Gray Skylines |
Οι art of simplicity ανέλαβαν να κλείσουν την όμορφη αυτή μουσική βραδιά και το έκαναν με πολύ πειστικό τρόπο. Ο συνδυασμός κιθάρα / πλήκτρα / βιολί φαντάζει εξαιρετικός a priori και το γκρουπ το αναδεικνύει επί σκηνής εξαιρετικά. Το δεμένο και τεχνικό rhythm section τους ήταν αλάνθαστο επί σκηνής, όπως και σχεδόν συνολικά η μπάντα , και ανέδειξε τα μουσικά θέματα στα οποία κιθάρα και βιολί ανταγωνίζονται και συνεργάζονται σε έναν πλούσιο μουσικό καμβά. Έδειξαν ότι είναι μια πάρα πολύ δεμένη μπάντα επί σκηνής, ένα οργανωμένο και άρτιο μουσικό σύνολο, με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, που υποστηρίζει άψογα αυτό που προτείνει καλλιτεχνικά. Μας παρουσίασαν σχεδόν όλο τον πρόσφατο δίσκο τους When Fables Have a Bitter Taste (οι κριτικές μας εδώ), καθώς και τα Nothing και Asymmetric Act από τo Caught in this Iless Storm. Για το τέλος έκλεισαν με δύο εξαιρετικά εκτελεσμένες διασκευές σε δυο πολύ ιδιαίτερα και αγαπημένα κομμάτια. Το Zoon Part 3:Wake World των Nephilim από τον εκπληκτικό Zoon (1994) και το αιώνιο I Remember από το A Social Grace (1990) της κορυφαίας και αδικημένης γκρουπάρας που λέγεται Psychotic Waltz.
Setlist: Once, Sweetest Denial, For Her Ache, Crash, Asymmetric Act, nOThinG, Waiting for the End of the World, Zoon Part 3: Wake World, I Remember |
Συνολικά ήταν μια όμορφη βραδιά από τρία συγκροτήματα που συγκαταλέγονται όλα τους στα ελπιδοφόρα και πιστεύω ότι το metal κοινό μπορεί να περιμένει πολλά από όλους τους στο κοντινό μέλλον. Οι εμφανίσεις τους επί σκηνής -και ειδικά οι χθεσινές- το εγγυώνται.
Φωτογραφίες: Γιάννα Φώτου
Κάντε το πρώτο σχόλιο