Vultress – Hypnopompia

Intro: Eleni Panayiotou

Vultress come from Valparaiso, Indiana, USA. The band consists of Paul Uhrina (drums), Anthony Capuano (vocals, keyboards), Mucho Chucho (bass) and Jordan Gaboian (guitar). Hypnopompia is their second album, seven years after their debut Distance (2013), and is an ambitious sci-fi concept album that bases every sound on the storytelling that reminds us of the concept masterpieces of Rush in the 70s.

Let’s travel to the future, about 2.5 centuries from today, to the dystopian world of Hypnopompia…

[bandcamp width=100% height=120 album=1325572188 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Finally, a great concept album

Earth, 2278. Our world has been conquered by alien organisms, which have gathered the people who survived and use them to produce “theta waves of happiness” which they trade with great profit. People are drugged in an elaborate prison called Greenhouse, where false memories are created by a system like that in The Matrix to produce those precious mental waves, which are then sucked out by the conquerors. Under normal conditions, people are kept alone, but a new upgrade system is being tested in some wings and where two people will now be placed in each cabin. And this is where the story begins…

Hypnopompia (hypnopompic state) is the state of consciousness leading out of sleep. In the title track intro, a serene melody by the keys and cello is disturbed abruptly at the end by an eerie sound. Theresa wakes up due to a malfunction in her cabin, manages to look at her neighbors and Claire who is beside her. Cmdr Hall and Wherewithal: the shift guard takes notice and forces her back on the production network. This song describes this sequence of emotions. Tranquility is disturbed by fast drumming, metal guitar riffs and brutal vocals – the guards shout. Towards the end the guitars become heavier, intense and impatient: finally the guards impose themselves. The restraints (Tether) are back in place. The guitar starts anxiously, in alertness. Cmdr Hall was careless in this unpredictable situation. The two heroines are still awake and when they find an opportunity they try to escape. Jazz melodies intertwine with metal, thus capturing the intensity of the chase. Eventually they succeed, before they face the unpleasant reality…

The world is hastily abandoned, while subconscious memories of a forgotten past are about to emerge. This is the moment when our heroines Fall into then. Intense rhythms, panic and guitars reminiscent of Iron Maiden, a world of debris. In the end, screaming space keys intensify the eerie sense of this new world. L’appel du Vide: the two fugitives have a strange feeling and decide to leave behind their imprisoned life and the illusions they experienced. The impulse for their freedom and what’s new takes over. A melodic ballad and the calming voice of Anthony Capuano assure us that everything will probably be OK, but… sure isn’t a word anymore.

But something seems to be wrong as the next track (New Sun) begins. Intensity returns, the drums give an intense rhythm again and the atmospheric keys are mixed with the fast guitars. The heroines walk under an unfamiliar sun and reach an oasis, finally encountering water. The keys calm down as the adventure ends happily – or so it seems – and form a strangely melodic phrase. Some notes do not seem to fit. A heavy veil is spread, the music is heavy and strange distorted digital voices are heard in the background. The saxophone, keyboards and guitars create a peculiar melody. Theresa is suddenly back in her cabin, Cmdr Hall and his guards reconnect the wires and she feels the sweet hypnosis. It was…, she manages to say.

The production and the level of technique on this sci-fi concept album are perfect. The style is clearly progressive rock with strong metal and alternative elements on the guitars and vocals. I especially liked the jazz melodies that are effectively injected in the songs. The influence of Coheed and Cambria, Ayreon, and Leprous is evident. By the way, Raphael Weinroth Browne (Leprous) participates in some tracks with his cello. Hypnopompia is a very successful and dynamic album by Vultress. I have no doubt that we will hear a lot more from them in the future.

8 / 10

Eleni Panayiotou

2^nd opinion

Vultress is back after seven years with Hypnopompia. The album follows up their debut album really closely both in musical content and atmosphere, but It’s much more concise than its predecessor. Their sound still has a wide range of influences (from classical music to extreme metal) but this American prog metal / rock band have certainly developed their own particular style which blends progressive rock and metal elements in a very nice way. They can write songs with multiple moods and dynamic changes. Unfortunately, there is a lack of surprising moments or the diversity of song structures and sonic textures which are found in modern prog metal masterpieces. The bonus point goes for the saxophone and those jazzy latin-esque parts. Raphael Weinroth Browne (Leprous) plays cello and did a really good job. The vocalist Anthony Capuano has an inexplicably high vocal range, which reminds me a bit of Claudio Sanchez (Coheed and Cambria), but sometimes his voice leaves me completely cold and doesn’t convey any emotion at all. Hypnopompia is a short and enjoyable modern prog journey in which these guys showed improvement, but they still have a lot to learn on their way to prog stardom.

7 / 10

Goran Petrić

Εισαγωγή: Ελένη Παναγιώτου

Οι Vultress κατάγονται από το Valparaiso της Ιντιάνα των Η.Π.Α. Το συγκρότημα αποτελούν οι Paul Uhrina (τύμπανα), Anthony Capuano (φωνητικά, πλήκτρα), Mucho Chucho (μπάσο) και Jordan Gaboian (κιθάρα). Το Hypnopompia είναι δεύτερος δίσκος τους μετά το Distance (2013) και αποτελεί ένα φιλόδοξο sci-fi concept album που βασίζει κάθε ήχο στην αφήγηση της ιστορίας που παραπέμπει στα concept αριστουργήματα των Rush στα 70s.

Ας μεταφερθούμε στο μέλλον, 2,5 περίπου αιώνες από σήμερα, στον δυστοπικό κόσμο του Hypnopompia…

[bandcamp width=100% height=120 album=1325572188 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Επιτέλους, ένα εξαιρετικό concept album

Γη, 2278. Ο κόσμος μας έχει κατακτηθεί από εξωγήινους οργανισμούς, οι οποίοι έχουν μαζέψει τους ανθρώπους που επιβίωσαν και τους χρησιμοποιούν για να φτιάχνουν «θήτα κύματα ευτυχίας» τα οποία εμπορεύονται με μεγάλο κέρδος. Οι άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι και ναρκωμένοι σε δεξαμενές, όπου με ένα σύστημα σαν το Matrix, τους δημιουργούνται ψεύτικες αναμνήσεις για να παράγουν τα εμπορεύσιμα νοητικά κύματα, τα οποία μετέπειτα απομυζούν οι κατακτητές. Οι άνθρωποι υπό κανονικές συνθήκες βρίσκονται στις δεξαμενές κατά μόνας, αλλά ένα καινούριο σύστημα αναβάθμισης δοκιμάζεται σε κάποιες πτέρυγες και όπου σε κάθε θάλαμο θα τοποθετούνται πλέον δύο άνθρωποι. Και εδώ ξεκινάει η ιστορία.

Hypnopompia (υπνοπομπικό στάδιο) είναι το μεταβατικό στάδιο της μερικής συνειδητότητας που παρατηρείται μεταξύ του ύπνου και του ξύπνιου. Στο ομώνυμο intro, μια γαλήνια μελωδία από πλήκτρα και τσέλο ακούγεται που διαταράσσεται απότομα στο τέλος από έναν απόκοσμο ήχο. Η Theresa ξυπνάει λόγω δυσλειτουργίας στο θάλαμο της, προλαβαίνει να κοιτάξει τους γείτονες της και την Claire με την οποία μοιράζονται τη δεξαμενή. Cmdr Hall and Wherewithal: οι φρουροί βάρδιας το καταλαβαίνουν και με βία την τοποθετούν ξανά στο δίκτυο παραγωγής. Το κομμάτι αυτό περιγράφει ακριβώς αυτή την αλληλουχία συναισθημάτων. Η ηρεμία που διαταράσσεται από το γρήγορο ρυθμό στα ντραμς, metal riffs στις κιθάρες και brutal φωνητικά – οι φρουροί φωνάζουν. Στο τέλος οι κιθάρες γίνονται βαριές, έντονες και ανυπόμονες: τελικά οι φρουροί επιβάλλονται. Τα δεσμά (Τether) είναι πάλι στη θέση τους. Η κιθάρα στο κομμάτι αυτό ξεκινάει ανήσυχη, είναι σε εγρήγορση. Ο Cmdr Hall φαίνεται ότι στην απρόβλεπτη αυτή κατάσταση δεν πρόσεξε και οι ηρωίδες είναι ακόμη ξύπνιες και όταν βρίσκουν ευκαιρία προσπαθούν να αποδράσουν. Jazzy μελωδίες εναλλάσσονται με metal ρυθμούς αποτυπώνοντας έτσι την ένταση του κυνηγητού. Τελικά τα καταφέρνουν, μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσουν τη δυσάρεστη πραγματικότητα…

Ο κόσμος είναι εγκαταλελειμμένος βιαστικά, ενώ οι υποσυνείδητες αναμνήσεις ενός ξεχασμένου παρελθόντος προσπαθούν να αναδυθούν. Αυτή είναι η στιγμή που οι ηρωίδες μας «επανέρχονται στο τότε» (Fall into Then) για να προσγειωθούν ανώμαλα στην καινούρια πραγματικότητα. Έντονοι ρυθμοί, πανικός και κιθάρες που θυμίζουν Iron Maiden, ένας κόσμος από συντρίμμια. Στο τέλος διαστημικά πλήκτρα που ουρλιάζουν εντείνουν την απόκοσμη αίσθηση του καινούριου αυτού κόσμου. L‘appel du Vide: μια περίεργη αίσθηση καταλαμβάνει τις ηρωίδες που αποφασίζουν να αφήσουν πίσω τους τη φυλακισμένη ζωή τους και τις παραισθήσεις που βίωναν και ήξεραν. Η ορμή για το καινούριο και την ελευθερία τους συνεπαίρνει. Μια μελωδική μπαλάντα και η καθησυχαστική φωνή του Anthony Capuano μας διαβεβαιώνει ότι όλα μάλλον θα πάνε καλά, αφού ούτως ή άλλως… sure isn’t a word anymore.

Κάτι όμως δεν φαίνεται να είναι εντάξει κι αυτό γίνεται κατανοητό με το που αρχίζει το New Sun. Η ένταση επανέρχεται, τα ντραμς δίνουν ξανά έναν έντονο ρυθμό και επικρατεί σύγχυση, τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα μπερδεύονται με τις γρήγορες κιθάρες. Οι ηρωίδες περπατούν κάτω από έναν ήλιο που δεν έχουν συνηθίσει και φτάνουν σε μια όαση, επιτέλους μπροστά τους συναντούν νερό. Τα πλήκτρα ηρεμούν, καθώς η περιπέτεια τελειώνει αίσια όπως φαίνεται και συνθέτουν έναν παράξενα μελωδικό σκοπό που όμως ακούγεται παράφωνος. Κάποιες νότες δε φαίνεται να ταιριάζουν. Ένα βαρύ πέπλο απλώνεται ξαφνικά, ο σκοπός γίνεται βαρύς και ακούγονται περίεργες παραμορφωμένες ψηφιακές φωνές στο βάθος. Το σαξόφωνο, τα πλήκτρα και οι κιθάρες δημιουργούν μια μπερδεμένη μελωδία. Η Theresa βρίσκεται ξαφνικά πίσω στη δεξαμενή της, ο Cmdr Hall και οι φρουροί του συνδέουν ξανά τα καλώδια και νιώθει ξανά τη γλυκιά ύπνωση να τη συνεπαίρνει. It was…, προλαβαίνει να πει.

Η παραγωγή είναι άρτια σε αυτό το concept album επιστημονικής φαντασίας, όπως και το εκτελεστικό επίπεδο. Το στυλ είναι ξεκάθαρα progressive rock με έντονα metal και alternative στοιχεία στις κιθάρες και στα φωνητικά. Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι jazz μελωδίες που παρεμβάλλονται ανά διαστήματα στα τραγούδια. Είναι εμφανείς οι επιδράσεις των Coheed and Cambria, των Ayreon και των Leprous. Από τους τελευταίους, ο Raphael Weinroth Browne συμμετέχει σε ορισμένα κομμάτια του δίσκου με το τσέλο του. Το Hypnopompia είναι ένα πολύ επιτυχημένο και δυναμικό album από τους Vultress, για τους οποίους δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα ακούσουμε πολλά ακόμη στο μέλλον.

8 / 10

Ελένη Παναγιώτου

2^η γνώμη

Οι Vultress μετά από επτά χρόνια με το Hypnopompia. Το album μοιάζει αρκετά με το ντεμπούτο τους τόσο μουσικό όσο και σε ατμόσφαιρα, αλλά είναι σαφώς πιο συνεκτικό. Ο ήχος τους εξακολουθεί να έχει ένα μεγάλο εύρος επιρροών (από την κλασσική μουσική μέχρι το metal), αλλά αυτή η Αμερικανική prog metal / rock μπάντα έχει εξελίξει το προσωπικό της στυλ που μπλέκει τα progressive rock και metal στοιχεία με υπέροχο τρόπο. Μπορούν να γράψουν κομμάτια με πολλαπλά στυλ και δυναμικές αλλαγές. Δυστυχώς, λείπουν οι εκπλήξεις και η ποικιλία στις δομές που απαντώνται στα σύγγχρονα prog metal αριστουργήματα. Στα θετικά το σαξόφωνο και τα jazzy latin-οειδή σημεία. Ο Raphael Weinroth Browne (Leprous) παίζει τσέλο και έκανε πραγματικά πολύ καλή δουλειά. Ο τραγουδιστής Anthony Capuano έχει ένα απίστευτα μεγάλο φωνητικό εύρος, που θυμίζει τον Claudio Sanchez (Coheed and Cambria), αλλά μερικές φορές αδυνατεί να μεταφέρει συναίσθημα. Το Hypnopompia είναι ένα μικρό και απολαυστικό prog ταξίδι στο οποίο αυτοί οι μουσικοί έδειξαν βελτίωση, αλλά έχουν ακόμα πολλά να μάθουν στο δρόμο τους για την καταξίωση στο prog.

7 / 10

Goran Petrić