The Winstons – Pictures at an Exhibition

Intro: Dimitris Kaltsas
23 / 12 / 2018

The Winstons are one of those bands that stand as a powerful argument to engage with modern rock music. The trio of Lino Gitto, Roberto Dell’Era and Enrico Gabrielli (with pseudonyms Linnon, Rob and Enro Winston) from Milan amazed us with the excellent self-titled debut in 2016. Their music there was a tribute to the British Canterbury scene with the sound balancing masterfully between prog and psychedelic rock, with minimal use of guitar.

Their second album follows a completely different direction, reminding us of course of the second 1971 ELP album. Only this time the guitar is completely absent.

[bandcamp width=100% height=120 album=2070490908 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

A truly unique approach

Trying to perform a ten-piece suite such as Pictures at an Exhibition composed by the great Modest Mussorgsky on prog rock form is certainly a risk, especially when in the rock universe this piece of music has been identified with the legendary Emerson, Lake and Palmer. Apart from the necessary musical knowledge and training, one also needs imagination and high level of musicality in order to achieve this. That’s exactly what The Winstons have.

The trio of Gabrielli, Dell’Era and Gitto shines all over the album, but the one who actually steals the show is the outstanding guest violinist Roberto Izzo who in all the parts that include violin is really exceptional. Roberto De Genarro’s performance on vibraphone is also magnificent, contributing uniquely to both the calm and the fastest points of the album. It would be an injustice, however, to distinguish any single player in this release, as we are talking about a group with the full meaning of the word. It is apparent that he protagonists change constantly. The amazing dynamics and the seminar orchestration are the two main things that stand out. The production and mixing highlight even more the work that has been done here, while the cover art itself attracts everyone to search for the musical content of the album.

I think we are dealing with a really important recording. Apart from the musical performance, the way Pictures at an Exhibition is played here further emphasizes the direct relationship of classical music with both symphonic prog as well as what has been commonly called eclectic prog rock in recent years. The coexistence of violin, vibraphone, keyboards, bass and drums is original and unusual in rock and even jazz-rock music, while the approach of the talented Italians is unique and self-evident compared to the 1971 ELP album (it is obvious that the band does something completely different).

I think that those who will listen to this album, in the future will often have the dilemma whether to choose to listen to this album or the great work of the three British progressive rock legends.

8.5 / 10

Tasos Poimenidis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
23 / 12 / 2018

Οι Winstons είναι μία από εκείνες τις λατρεμένες περιπτώσεις συγκροτημάτων που αποτελούν ισχυρό επιχείρημα για την ενασχόληση με την σύγχρονη rock μουσική. Το trio των Lino Gitto, Roberto Dell’Era και Enrico Gabrielli (με ψευδόνυμα Linnon, Rob και Enro Winston) από το Μιλάνο μας κατέπληξε με το εξαιρετικό ομώνυμο ντεμπούτο το 2016. Η μουσική τους εκεί ήταν φόρος τιμής στην βρετανική σκηνή του Canterbury με τον ήχο να ισορροπεί αριστοτεχνικά μεταξύ prog και ψυχεδέλειας, με ελάχιστη χρήση κιθάρας.

Ο φετινός δεύτερος δίσκος τους κινείται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, θυμίζοντάς μας φυσικά το εγχείρημα των ELP το αντίστοιχο 1971. Αυτή τη φορά η κιθάρα απουσιάζει εντελώς.

[bandcamp width=100% height=120 album=2070490908 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Μια πραγματικά πρωτότυπη προσέγγιση

Το να δοκιμάσει κανείς να αποδώσει ένα κλασικό έργο όπως το Pictures at an Exhibition του σπουδαίου Modest Mussorgsky σε prog rock φόρμες αποτελεί από μόνο του ένα ρίσκο, πολλώ μάλλον όταν το έργο αυτό στο rock σύμπαν έχει ταυτιστεί με τους τεράστιους Emerson, Lake and Palmer. Για να το καταφέρει κανείς, πέρα από την απαραίτητη μουσική γνώση και κατάρτιση, χρειάζεται και φαντασία και μουσικότητα για να μπορέσει να δώσει χαρακτήρα σε αυτό ειδικά ως ένας καινούριος καλλιτέχνης στον χώρο. Αυτό ακριβώς διαθέτουν οι Ιταλοί The Winstons.

Η τριάδα των Gabrielli, Dell’Era και Gitto λάμπει σε όλο το δίσκο αλλά αυτός που πραγματικά κλέβει την παράσταση είναι ο εξαιρετικός guest βιολιστής Roberto Izzo ο οποίος σε όλα τα μέρη που το βιολί μετέχει στο έργο είναι πραγματικά εξαιρετικός. Πραγματικά στο νήμα «χάνει» το μεταλόφωνο του επίσης guest Roberto De Genarro το οποίο αποδίδει μοναδικά τόσο στα ήρεμα όσο και στα πιο γρήγορα σημεία του κλασικού αυτού έργου. Θα ήταν αδικία πάντως να ξεχωρίσουμε τον οποιονδήποτε σε αυτή την κυκλοφορία καθώς μιλάμε για μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης με τους πρωταγωνιστές να εναλλάσσονται διαρκώς. Αρτιότατη μουσική εκτέλεση, εκπληκτικές δυναμικές και σεμιναριακή ενορχήστρωση είναι τα μόνα πράγματα που θα έρθουν στο μυαλό κάθε φίλου του prog rock. H παραγωγή και η μίξη αναδεικνύουν τη δουλειά που έχει γίνει ακόμη παραπάνω, ενώ το ιδιαίτερο εξώφυλλο από μόνο του κεντρίζει την περιέργεια θεωρώ να αναζητήσει κανείς το μουσικό περιεχόμενο του δίσκου.

Θεωρώ ότι έχουμε να κάνουμε με μια σημαντική δουλειά. Πέραν του εκτελεστικού κομματιού, ο τρόπος που έχει αποδοθεί το Pictures at an Exhibition εδώ τονίζει ακόμη περισσότερο την άμεση σχέση της κλασικής μουσικής τόσο με το συμφωνικό αλλά κυρίως με αυτό που τα τελευταία χρόνια συνηθίζεται να αποκαλείται ως eclectic prog rock. Η συνύπαρξη βιολιού, μεταλλόφωνου, πλήκτρων, μπάσου, ντραμς είναι ούτως ή άλλως πρωτότυπη και ασυνήθιστη στη rock ακόμη και τη jazz-rock μουσική, ενώ η προσέγγιση των ταλαντούχων Ιταλών είναι όπως ήδη τονίσαμε μοναδική και αυτόφωτη σε σχέση με αυτή των ELP (άλλωστε στηρίχτηκαν μόνο στο αυθεντικό έργο).

Φρονώ ότι ο μουσικόφιλος που θα ασχοληθεί με την παρούσα κυκλοφορία θα έχει στο μέλλον πολλές φορές το δίλημμα αν θα διαλέξει να ακούσει αυτήν ή την σπουδαία δουλειά των τριών τεράστιων Βρετανών.

8.5 / 10

Τάσος Ποιμενίδης