King Gizzard and the Lizard Wizard – Polygondwanaland

Intro: Kostas Barbas
Translation: Alexandros Mantas
15 / 12 / 2017

The year of 2017 made plain that King Gizzard and the Lizard Wizard is one of the most interesting and special bands of our time. Just when they seemed to slow down the output of their albums with the release of Nonagon Infinity (which turned out to be good for them), they decided, out of the blue, to record five records within a year! The astonishing is that within this time frame they grew musically, too. Polygondwanaland is anything closer to progressive rock they have ever done, but not confined to it.

When the lizard has a math exam

The course of the Australians resembles a marathon at sprinter speeds and this permeates their music. A sense of constant motion emerges from the grooves of their records and you get the feeling that their whole discography is an album and their every album is a tune. The tempos of Polygondwanaland are fast, but nowhere near the past ones. It sounds as the continuation of the jazzy Sketches of Brunswick East but inches closer to progressive rock. The mechanical rhythms, their trademark, are present here but more “mathematical” in nature with the ten-minute Crumbling Castle that kicks off the album as an illustrating example.

The only constant thing in the lizard’s voyage is their intense personal style. No matter what musical fields they may stray into, the listener is always aware of their particular identity, be it their unique songwriting or their approach in vocals. A lot of attention has been given to the latter and there is a great variety in them. This time, the electronic elements latched onto the compositions take a more progressive/electronic slant, aside the already existing space rock one. The guitar arpeggios are very inspired played with sharp precision and add to the rhythmic feast. More mysterious, psychedelic moments, like the intoxicating Searching, are not absent while the whole duration of 42 minutes seems ideal.

Is Polygondwanaland the best work that the nutty Australians put out this year? Probably yes, without meaning that the other three lag far behind. Could they cherry-pick the best moments of them three and produce an undisputed masterpiece? I think not. This is not the way they work. The unstoppable and impulsive recording of their ideas suits them fine. It is commendable that they churn out albums that are so well-structured. If the fifth album they are about to release this year is of the same quality, then their feat will be unique.

8 / 10

Kostas Barbas

2^nd opinion

In the fourth in a row album they release within 2017, King Gizzard and the Lizard Wizard redefine the compositional perspective they presented on the more psychedelic moments of their discography so far. In essence, they delve into and hand in their view on various versions of progressive and psychedelic rock while plunging into cosmic, space and kraut directions. Polygondwanaland is one of the most fascinating works of the Australian band because the more you listen to it, the more there is to find in there; something which becomes immediately obvious through the space and time that the tight and cohesive collection of ten compositions offer. Climaxing rhythmology based on various sonic idioms placed around rock, in the wide sense of the word, and not only, cyclic guitar riffs (in the vein of Tool) driven by a spontaneous impulsiveness, electronic mixtures with…intergalactic stigma and in the distance glimpses from… infinity. King Gizzard and the Lizard Wizard are engaged, undoubtedly, in a show which features many summits of expressive pluralism.

8 / 10

Panagiotis Stathopoulos

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας
15 / 12 / 2017

Μέσα στο 2017 έγινε πλέον ξεκάθαρο πως οι King Gizzard and the Lizard Wizard είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και ιδιαίτερες περιπτώσεις μπάντας των καιρών μας. Εκεί που με το Nonagon Infinity έδειχναν να περιορίζουν τον αριθμό των κυκλοφοριών τους (και τους βγήκε σε καλό αυτό), ξαφνικά αποφασίζουν να ηχογραφήσουν 5 album σε μια χρονιά! Το φοβερό είναι πως μέσα σε ένα ημερολογιακό έτος πρόλαβαν να εξελιχθούν και μουσικά. Το παρουσιαζόμενο Polygondwanaland είναι ότι πιο κοντά έχουν κάνει στον όρο progressive rock, όντας παράλληλα και πολλά ακόμα πράγματα.

Όταν η σαύρα έχει διαγώνισμα στα μαθηματικά

Η πορεία τον Αυστραλών μοιάζει με έναν μαραθώνιο που διεξάγεται σε ταχύτητες σπριντ και αυτό περνάει ξεκάθαρα στην μουσική τους. Μια αίσθηση διαρκούς κίνησης βγαίνει από τα αυλάκια των δίσκων τους και έχεις την αίσθηση ότι η δισκογραφία τους είναι ένας δίσκος και ο κάθε δίσκος τους είναι ένα κομμάτι. Στο Polygondwanaland οι ρυθμοί είναι αρκετά γρήγοροι, αλλά όχι όσο στο παρελθόν. Στέκει ξεκάθαρα ως συνέχεια του jazzy Sketches of Brunswick East, αλλά με το πρόσημο πιο κοντά στο progressive rock. Οι μηχανικοί ρυθμοί σήμα κατατεθέν τους υπάρχουν εδώ, αλλά με ένα πιο «μαθηματικό» τρόπο δοσμένοι, με το εναρκτήριο δεκάλεπτο Crumbling Castle να είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού.

Αυτό που δεν αλλάζει στη σαύρα όσο συνεχίζει το ταξίδι της είναι ο έντονος προσωπικός τους χαρακτήρας. Όπου και να κινηθούν μουσικά ο ακροατής λαμβάνει καταρχήν την ιδιαίτερη ταυτότητά τους. Είτε αυτή προέρχεται από τον τελείως δικό τους τρόπο σύνθεσης, είτε από τις ιδιαίτερη φωνητική προσέγγιση τους. Εδώ νομίζω ότι τα φωνητικά έχουν δουλευτεί ακόμα πιο πολύ και παρουσιάζουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ποικιλία. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία που έχουν κολλήσει πάνω στις συνθέσεις μοιάζουν αυτή τη φορά να έχουν και έναν progressive electronic χαρακτήρα, πέρα από τον ήδη υπάρχων space rock. Τα κιθαριστικά αρπίσματα είναι πολύ εμπνευσμένα και παιγμένα με μεγάλη ακρίβεια και εντείνουν το ρυθμικό «πανηγύρι». Πιο μυστήριες ψυχεδελικές στιγμές όπως το  μεθυστικό Searching δεν λείπουν, ενώ και η διάρκεια των 42 λεπτών μοιάζει ιδανική.

Είναι το Polygondwanaland το καλύτερο από τα φετινά πονήματα των τρελών Αυστραλών; Πιθανότατα ναι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και τα άλλα τρία υστερούν ιδιαίτερα. Θα μπορούσαν να μαζέψουν τις καλύτερες ιδέες από όλα και να κυκλοφορήσουν έναν αδιαμφισβήτητο αριστούργημα; Νομίζω πως όχι. Είναι αυτός ό τρόπος που λειτουργούν. Η συνεχόμενη και αυθόρμητη καταγραφή των ιδεών τους σε ηχογραφημένη μορφή μοιάζει να τους ταιριάζει. Το ότι καταφέρνουν να παρουσιάζουν τόσο καλά δομημένες δουλειές με αυτό τον τρόπο είναι πραγματικά αξιέπαινο. Αν τελικά και ο πέμπτος δίσκος που θα κυκλοφορήσουν φέτος παραμείνει στα ίδια επίπεδα, θα έχουν καταφέρει κάτι πραγματικά μοναδικό.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας

2^η γνώμη

Στο τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ τους μέσα στο 2017, οι King Gizzard and the Lizard Wizard επαναπροσδιορίζουν τη συνθετική αντίληψη που παρουσίασαν στις περισσότερο ψυχεδελικές στιγμές της έως τώρα δισκογραφίας τους. Στην ουσία διερευνούν και καταθέτουν τη δική τους ηχητική άποψη σε ποικίλες εκδοχές του προοδευτικού και ψυχεδελικού ροκ, καθώς διαχέονται προς cosmic, space και kraut κατευθύνσεις. Το Polygondwanaland αποτελεί ένα από τα συναρπαστικότερα δημιουργήματα του αυστραλιανού σχήματος, διότι η δυναμική του γίνεται ολοένα και πιο έντονη με την κάθε επόμενη ακρόαση. Πράγμα, το οποίο αντιλαμβάνεται άμεσα κανείς, μέσα από το χώρο και το χρόνο που προσφέρει για ενδοσκόπηση το σφιχτοδεμένο και ομοιογενές σύνολο των δέκα συνθέσεων του δίσκου. Κλιμακούμενη ρυθμολογία που βασίζεται σε διάφορα ηχητικά ιδιώματα γύρω από περιοχές του ευρύτερου ροκ και όχι μόνο, κυκλικά κιθαριστικά riff (Tool κοπής) καθοδηγούμενα από μια πηγαία ορμητικότητα, ηλεκτρονικές προσμείξεις με… διαγαλαξιακό στίγμα και στο βάθος το… άπειρο. Οι King Gizzard and the Lizard Wizard επιδίδονται, το δίχως άλλο, σε μια παράσταση που περιέχει αρκετές κορυφώσεις εκφραστικού πλουραλισμού.

8 / 10

Παναγιώτης Σταθόπουλος