Shardik – Shardik

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: V. Christodoulou, D. Kaltsas
13 / 12 / 2017

Matt Hollenberg is one of the most active and interesting avant-prog / metal guitar players today. Known by Cleric and Cetus, and especially by John Zorn’s Simulacrum, where alongside John Medeski and Kenny Grohowski they have given us great albums such as Simulacrum and The Painted Bird. A few months ago we had written about the Sarattma project, which surprised us positively with Inner Spaces, as well as the John Frum debut album.

This time, Hollenberg returns with Shardik after working on the composition of the self-titled debut for more than a year. Here he collaborates with two old bandmates of his: Matt Buckley (drums, percussion) of Cetus and Nick Schellenberger (bass, synths) of Cleric. Shardik themselves describe their music as a dynamic mix of avant-garde classical, free jazz, dissonant math metal, ambient and world music.

When honesty requires talent

The debut of Shardik was a delightful challenge way before I listened to it for the first time. Till this day, Matt Hollenberg’s career includes only unpredictable, bold, anything but commercial choices, with productive experimentation as the sole criterion of artistic direction, as he and his bandmates decide. After the first and the many dozen hearings that followed it, the verification was not surprising, but the quality of the album surpassed every personal expectation.

From the first second of It Is What It Isn’t until the closing of La douleur exquise it is unmistakably clear that Shardik is an aggressive avant-prog album, with metal, jazz, ambient and world elements enriching the sound of the trio, and ultimately forming a fascinating story without words. The narrative spirit of Hollenberg’s music is certainly not a surprise; it is just that here he has the absolute leading role, so his compositional and guitar skills are in full display. The chemistry with Buckley and Schellenberger is perfect as expected, and both musicians contribute considerably, given the heavily math-centric nature of the tracks and their ever changing rhythms. Especially Buckley’s percussions enrich the result, acting as an oriental spice in the recipe, while Schellenberger’s synths reduce further the sonic pH, making Hollenberg’s melodies sound even more charmingly mysterious.

It is extremely difficult to pick highlights here. As distinct as they may be, the compositions are equally equivocal and form a continuum of a coherent whole. It Is What It Isn’t, Past Lives, The Great Attractor and La douleur exquise may stand out just a bit, as well as and the most extreme piece here, Vorga T: 1339, which is sprinkled by Zorn’s spirit (after writing this I already think the splendid Inner Dimensions, Faustian Bargain and No Arrival are misjudged). If there is a disadvantage in this album, this is no more than its rough character, which may surprise some, but the truth is that it is not addressed to the average progster or metalhead. There are no hooks here, not even a single catchy riff, a melody to whistle… nothing of that sort. Fair enough -someone would say- though I suspect that at some later hearing this music could impress even an ‘outsider’.

The similarities with the composer’s past are there, fortunately. The psychedelic nature of his dissonant playing, the sharp metal riffs, the math temperament, the jazz appeal and the dominant avant-garde character are reminiscent of his past performances, but beyond instant déjà vu, Shardik is a field of exclusively pleasant surprises. And of course, that is because Hollenberg is an all around and very bold guitarist. With zero show off, he drives the sound of his guitar to the edge, eventually achieving a magnificent flow of thick, melodious and noisy sound, without hiding at any point. And this is not a figure of speech, but rather the essence of the expression of a hyper-talented musician who deserves to be known by all lovers of this kind of music (at least). Listening to the debut of Shardik, the last impression was how wild Hollenberg’s playing is and how rare it is today in rock and metal in general… How this genuine expressive explosiveness has disappeared behind post-rock / metal conventions, prog self-discipline, metal stereotypes, repented tattoos and unnecessary sound effects… How easily everyone gets an alibi and how funny they all seem when you listen to what this guy does.

8 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion

Matt Hollenberg has – I reckon – reached the transhuman, transcendental composition he admires in John Zorn. Shardik adheres to the teachings of acts like Painkiller or Naked City, combined with the recent tendencies of Zorn’s Simulacrum. The latter is where I first heard Matt’s extraordinary guitar playing. Consistent with these, the album alternates from ultra heavy frenetic math-rock grooves to ambient soundscapes to middle-eastern-fused melodic patterns and lab-fueled dissonance. Assisted by Matt Buckley and Nick Schellenberger on drums / percussion and bass / synths respectively, Matt Hollenberg in creating a dystopian world of organized chaos with an organic trio as his interpreter of choice. The compositions are engaging, although they may take some time to get used to and I absolutely love the calculated and at-times-frippian guitar work. Matt is a guitar beast of his own and along with his musical companions they redefine the role of the power trio in 2017.

8 / 10

Vangelis Christodoulou

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Β. Χριστοδούλου, Δ. Kαλτσάς
13 / 12 / 2017

O Matt Hollenberg είναι ένας από τους πλέον δραστήριους και ενδιαφέροντες avant-prog / metal κιθαρίστες σήμερα. Γνωστός από τους Cleric και Cetus και κυρίως από τους Simulacrum του John Zorn, όπου με τους John Medeski και Kenny Grohowski μας έχουν χαρίσει σπουδαία albums, όπως το Simulacrum (κλικ) και το The Painted Bird (κλικ). Πριν λίγους μήνες είχαμε γράψει για το project των Sarattma που μας εξέπληξε θετικά με το Inner Spaces (κλικ), όπως και στο ντεμπούτο των John Frum (κλικ).

Αυτή τη φορά, ο παραγωγικότατος Hollenberg επανέρχεται με τους Shardik αφού δούλεψε στη σύνθεση του υλικού του ομώνυμου ντεμπούτου τους για πάνω από ένα χρόνο. Εδώ συμπράττει με δύο παλιούς του γνώριμους: τον Matt Buckley (ντραμς, κρουστά) από τους Cetus και τον Nick Schellenberger (μπάσο, synths) από τους Cleric. Οι ίδιοι οι Shardik περιγράφουν τη μουσική τους ως μια δυναμική μίξη avant-garde κλασσικής, free jazz, δυσαρμονικό math metal, ambient και world music.

Όταν η ειλικρίνεια προϋποθέτει ταλέντο

Το ντεμπούτο των Shardik αποτέλεσε μία απολαυστική πρόκληση πριν ακόμα το ακούσω. Η μέχρι σήμερα πορεία του Matt Hollenberg περιλαμβάνει μόνο απρόβλεπτες και τολμηρές, κάθε άλλο παρά εμπορικές επιλογές με μοναδικό κριτήριο τη μουσική συνισταμένη και τον παραγωγικό πειραματισμό, όπως ο ίδιος και οι συμπορευόμενοί του τα εννοούν. Μετά την πρώτη και τις πολλές δεκάδες ακροάσεων που ακολούθησαν η επαλήθευση δεν αποτέλεσε έκπληξη, αλλά η ποιότητα του δίσκου ξεπέρασε κάθε προσωπική προσδοκία.

Από το πρώτο δευτερόλεπτο του It Is What It Isn’t μέχρι το κλείσιμο του La douleur exquise είναι αδιάλειπτα σαφές ότι το Shardik είναι ένα album επιθετικού avant-prog, με τα metal, jazz, ambient και world στοιχεία να εμπλουτίζουν τον ήχο του trio, καταστώντας το μία συναρπαστική ιστορία χωρίς λόγια. Η αφηγηματικότητα της μουσικής του Hollenberg δεν αποτελεί φυσικά έκπληξη, απλώς εδώ έχει απόλυτα πρωταγωνιστικό ρόλο και κατά συνέπεια οι συνθετικές και κιθαριστικές του ικανότητες αποκλύπτονται σε όλο τους το μεγαλείο. Η χημεία με τους Buckley και Schellenberger είναι (εύλογα και αναμενόμενα) εκπληκτική και οι δυο τους προσδίδουν σημαντικά, δεδομένου της έντονα math-κεντρικής φύσης των κομματιών και των ακούραστων ρυθμικών μεταβολών κατά τη διάρκειά τους. Ειδικά τα κρουστά του Buckley εμπλουτίζουν μαγευτικά το σύνολο, δρώντας ως ανατολίτικο καρύκευμα στη συνταγή, ενώ τα synths του Schellenberger μειώνουν περεταίρω το ηχητικό pH, καθιστώντας τις μελωδίες του Hollenberg (ακόμα) πιο θελκτικά μυστηριώδεις.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς κομμάτια εδώ. Όσο διακριτά κι αν είναι, είναι επίσης ισότιμα, ισοβαρή και αποτελούν συνέχειες ενός συνεκτικού συνόλου. Τα It Is What It Isn’t, Past Lives, The Great Attractor και La douleur exquise ίσως ξεχωρίζουν ελάχιστα, ενώ η πιο ακραία σύνθεση εδώ είναι το Vorga T:1339 που είναι ποτισμένο από το πνεύμα του Zorn (και ήδη νομίζω πως αδικώ κατάφορα τα υπέροχα Inner Dimensions, Faustian Bargain και No Arrival). Αν υπάρχει κάτι που να αδικεί αυτό το album, αυτό δεν είναι άλλο από τον δύσβατο χαρακτήρα του, που μπορεί να καταπλήσσει μερικούς, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν απευθύνεται ούτε καν στον μέσο progster ή metalhead. Εδώ δεν υπάρχουν hooks, ούτε καν ένα πιασάρικο riff, μία μελωδία να σιγοτραγουδάς… τίποτα τέτοιο. Fair enough θα έλεγε κανείς, αν και έχω την υποψία πως σε κάποια κατοπινή ακρόαση η μουσική αυτή θα μπορούσε να εντυπωσιάσει ακόμα και έναν ανυποψίαστο, αρκεί να έδινε χρόνο στο album.      

Οι ομοιότητες με το παρελθόν του δημιουργού υπάρχουν, ευτυχώς. Η ψυχεδελικότητα στα δυσαρμονικά παιξίματα, τα κοφτά metal riffs, η math ιδιοσυγκρασία, η jazz έφεση και ο κυρίαρχος avant-garde χαρακτήρας θυμίζουν σε σημεία παλιότερες εκτελέσεις του αποκλειστικού συνθέτη του album, αλλά πέρα από στιγμιαία déjà vu, οι Shardik αποτελούν πεδίο ευχάριστων εκπλήξεων και μόνο. Και σ’ αυτό φυσικά βοηθάει το πόσο all around αλλά και τολμηρός κιθαρίστας είναι ο Hollenberg. Με μηδενικό show off, οδηγεί τον ήχο της κιθάρας του στα άκρα, επιτυγχάνοντας τελικά μία ηχητική συνέχεια, μία ροή μελωδίας, όγκου και θορύβου, χωρίς να κρύβεται πουθενά. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά μάλλον η ουσία έκφρασης ενός υπερταλαντούχου μουσικού που κάθε φίλος της μουσικής αυτής αξίζει να γνωρίσει σήμερα ή το συντομότερο. Για να γίνω ακόμα πιο σαφής, ακούγοντας το ντεμπούτο των Shardik επανειλημμένα, αυτό που μου έμεινε στο τέλος  -εκτός των εξαιρετικών περιπετειωδών κομματιών- ήταν πόσο σπάνια άγριο είναι το παίξιμο του Hollenberg και πόσο έχει λείψει και λείπει αυτό σήμερα από το rock και το metal γενικά. Πώς έχει εξαφανιστεί η γνήσια εκφραστική εκρηκτικότητα πίσω από post συμβατικότητες, prog καθωσπρεπισμούς, metal στερεότυπα, μετανιωμένα tattoos και άσκοπα effects… πόσο εύκολα αποκτά κανείς ένα άλλοθι και πόσο αστεία φαντάζουν όλα αυτά όταν ακούς αυτόν τον τύπο.

8 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^η γνώμη

Πιστεύω πως ο Matt Hollenberg πλέον αγγίζει την υπεράνθρωπη και υπερφυσική διάσταση της μουσικής σύνθεσης για την οποία θαυμάζει τον John Zorn. Οι Shardik ακολουθούν τις διδαχές των Painkiller και Naked City, συνδυάζοντας τες με τα πρόσφατα τερτίπια του Zorn στους Simulacrum. Εκεί πρωτοάκουσα το φανταστικό παίξιμο του Hollenberg. Σε συμφωνία με τις παραπάνω επιρροές, το άλμπουμ κινείται μεταξύ φρενήρων math-rock ρυθμών βαρύτατης γκρούβας, ambient ηχοτοπίων, μεσανατολικών μελωδιών και εργαστηριακής παραφωνίας. Με τη συνδρομή των Matt Buckley και Nick Schellenberger στα τύμπανα / κρουστά και μπάσο / σύνθια αντίστοιχα, ο Hollenberg δημιουργεί έναν δυστοπικό κόσμο οργανωμένου χάους και ο ερμηνευτής της επιλογής του είναι το οργανικό τρίο των Shardik. Οι συνθέσεις είναι ελκυστικές αν και ίσως δύσκολες να τις συνηθίσεις και προσωπικά λατρεύω την βαρυκεντρισμένη κιθαριστική δουλειά. Ο Matt Hollenberg είναι ένα κτήνος από μόνος του και παρέα με τους μουσικούς συντρόφους του επαναπροσδιορίζουν το ρόλο του power trio εν έτει 2017.

8 / 10

Βαγγέλης Χριστοδούλου