Ray Alder – What the Water Wants

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Lefteris Statharas

Almost all of us at Progrocks.gr have a soft spot for Fates Warning, mainly because of their consistency, qualitative stability and high level of aesthetics. History has shown that even the solo or side projects of FW members are at least of great interest and some may even override Fates’ own material (some people say that seriously).

The debut solo album of the band’s legendary singer Ray Alder couldn’t be overlooked. With his Fates bandmate Mike Abdow and Tony Hernando (Lords Of Black, Restless Spirits) on guitars and bass, Craig Anderson (Crescent Shield, formerly Seven Witches) on drums and Simone Mularoni (DGM, EmpYrios, Lalu, Sweet Oblivion) in mixing, What the Water Wants is set to be a brilliant moment for modern metal.

Let the music take you to places only seen in dreams

As a huge fan of Fates Warning I was very excited when I heard that Ray Alder was going to make a solo album, the first in his entire career so far. Ray surrounded himself with a distinguished group of musicians Fates Warning’s touring guitarist Mike Abdow, bassist / guitarist Tony Hernando of Lords of Black and drummer Craig Anderson and decide to made something truly unique and completely different from his work with FW, Engine and Redemption.

What we get on What The Water Wants is a sophisticated collection of songs that blends many musical styles and is a raw, introspective look at the emotional roller coaster ride that Alder’s life has been for the past 30 years. Ray sings his heart out in the album. He can’t hit some high notes and aggressive tones from his younger days but he is still a technically great singer who transmits a lot of emotion into his vocals and this album feels like the most inspired one regarding his voice and overall memorability.

The album is full of diverse music, well-written sentimental lyrics and catchy hooks. The song structures are not so complex, there are plenty of atmospheric parts, the guitar sound has warm, bright and well balanced tone. What the Water Wants spread the familiar Alder melancholy, enveloped in great melodies, versatile arrangements and a dreamlike mood. The opener Lost is obviously influenced by Queensrÿche, both musically and vocally. Great guitar work by Abdow and the overall Fates Warning mood in Some Days will certainly delight all their fans. The heavier compositions are performed in cooperation with guitarist Tony Hernando. One of them, Shine is the most aggressive tune on the record and it’s more or less in line with what Alder’s been doing with Fates Warning recently. The highlights for me here is Crown of Thorns with a catchy bass line, some electronic gimmicks in the background and a powerful chorus and The Road, an easy flowing, melancholic piece which holds an elegiac prog solo and heartfelt vocals by Ray. The emotion portrayed in his voice left me speechless, almost in tears.

Let me make one thing perfectly clear. What The Water Wants offers nothing new to the music universe but is still the statement of a first-class singer, who has always modestly subordinated himself to a band structure in the past and proves that he is also able to do a lot outside of Fates Warning.

Maybe this release is not prog enough for my taste but it is certainly the most emotional and beautiful I’ve heard during this year. My advice for listening to this album: lay back in your most comfy chair, turn the lights off, put your headphones on and let the music take you to places only seen in dreams.

8.5 / 10

Goran Petrić

2^nd opinion

Ray Alder is giving us his first solo album outside main bands and side projects. It’s an album that is built around the familiar, warm, emotional and strong vocals of his that has heightened the compositions in every band he has been in. As a young vocalist Ray more or less fit the mold of the age with his high end vocal range. As he grew older and his vocal chords got strained by time and abuse, instead of trying to reach past greats, he evolved into a vocalist that puts his heart in the interpretation of the songs. While What the Water Wants focuses on his vocal melodies and therefore having a lot of similarities with FW, there are some pockets of different energy coming from the rest of the cast of the musicians. Most notably the heavy Shine is more dynamic with great guitar riffs, and The Killing Floor being the most well written song of the album with Alder giving the best performance of the album. Overall, What the Water Wants flows effortlessly, almost too effortlessly. The overall, unsurprising nature of the album makes it not exciting to listen to, since there are not a lot of great moments in it.

6.5 / 10

Lefteris Statharas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας

Μία από τις κοινές αδυναμίες σχεδόν όλων μας στο Progrocks.gr είναι οι Fates Warning για λόγους συνέπειας, ποιοτικής σταθερότητας και υψηλής αισθητικής. Η ιστορία έχει δείξει πως ακόμα και τα solo ή side projects των μελών του θρυλικού progressive metal σχήματος παρουσιάζουν τουλάχιστον μεγάλο ενδιαφέρον και για κάποιους μπορεί να προσπερνούν υλικό των ίδιων των Fates.

Το πρώτο προσωπικό album του θρυλικού τραγουδιστή Ray Alder δεν ήταν δυνατό να μην κερδίσει το ενδιαφέρον μας. Με τον συνοδοιπόρο του στους Fates Mike Abdow και τον Tony Hernando (Lords Of Black, Restless Spirits ) σε κιθάρες και μπάσο, τον Craig Anderson (Crescent Shield, πρώην Seven Witches) στα ντραμς και τον Simone Mularoni (DGM, EmpYrios, Lalu, Sweet Oblivion) στη μίξη, το What the Water Wants θέτει υποψηφιότητα να είναι μία λαμπρή στιγμή για το σύγχρονο metal.

Αφήστε την μουσική να σας ταξιδέψει σε ένα όνειρο

Ως μεγάλος φαν των Fates Warning, ήμουν ενθουσιασμένος όταν άκουσα ότι ο Ray Alder θα κυκλοφορήσει solo αλμπουμ, το πρώτο στη καριέρα του. Ο Ray, περικύκλωσε τον εαυτό του με διακεκριμένους μουσικούς, ξεκινώντας από τον touring κιθαρίστα των Fates Warning Mike Abdow, μπασίστα / κιθαρίστα Tony Hernando των Lord of Black και τον ντράμερ Craig Anderson, και αποφάσισε να δημιουργήσει κάτι μοναδικό και εντελώς διαφορετικό από την δουλειά του με τους FW, Engine ή Redemption.

Αυτό που παίρνουμε από το What The Water Wants είναι μια εκλεπτυσμένη συλλογή τραγουδιών που συνδυάζει πολλά μουσικά στυλ και είναι μια ωμή, εσωστρεφής οπτική στην συναισθηματική περιπέτεια της ζωής του Alder τα τελευταία 30 χρόνια. Ο Ray βάζει την καρδιά του στον δίσκο. Μπορεί να μην φτάνει τις ψηλές νότες ή τους επιθετικούς τόνους όπως παλιά, αλλά συνεχίζει να είναι ένας τεχνικά εξαιρετικός τραγουδιστής που μεταφέρει πολύ συναίσθημα στα φωνητικά του, και αυτός ο δίσκος φαίνεται να είναι ο πιο εμπνευσμένος  και αξιομνημόνευτος σχετικά με την φωνή του.

Ο δίσκος διαθέτει ποικιλία στη μουσική του, με καλογραμμένους συναισθηματικούς στίχους και πιασάρικα hooks. Οι δομή των τραγουδιών δεν είναι περίπλοκη, υπάρχουν πολλά ατμοσφαιρικά μέρη, η κιθάρα έχει ένα ζεστό, λαμπρό και ισορροπημένο τόνο. Το What The Water Wants διαδίδει την γνώριμη μελαγχολία του Alder περιτυλιγμένα σε ωραίες μελωδίες, πολύπλευρες ενορχηστρώσεις και ονειρώδη διάθεση. Το εναρκτήριο Lost είναι φανερά επηρεασμένο από τους Queensrÿche και μουσικά και φωνητικά. Εξαιρετική δουλειά στην κιθάρα από τον Mike, και το γενικό FW mood στο Some Days θα αφήσει χαρούμενους τους φανς. Τα πιο heavy κομμάτια γράφτηκαν με την συνεργασία του κιθαρίστα Tony Hernando, το Shine είναι το πιο επιθετικό κομμάτι στον δίσκο και είναι πάνω κάτω ότι κάνει ο Alder στους τελευταίους δίσκους με τους Fates Warning. Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν για εμένα είναι το Crown of Thorns με το πιασαρικό μπάσο, κάποια ηλεκτρονικά μέρη στο βάθος και ένα δυναμικό ρεφραίν, και το The Road ένα εύπεπτο, μελαγχολικό κομμάτι που έχει ένα ελεγειακό σόλο και δυναμικά φωνητικά από τον Ray. Το συναίσθημα που έχει στην φωνή του με άφησε άφωνο, σχεδόν με δάκρυα.

Για να είμαστε ξεκάθαροι, το What The Water Wants δεν προσδίδει τίποτα καινούριο στη μουσικά, αλλά συνεχίζει να είναι μια δήλωση από έναν πρωτοκλασάτο τραγουδιστή, που πάντα έβαζε τον εαυτό του στη δομή μιας μπάντας, αλλά αποδεικνύει ότι μπορεί να κάνει πολλά και εκτός των Fates Warning.

Ίσως αυτή η κυκλοφορία να μην είναι αρκετά prog για τα γούστα μου, αλλά σίγουρα είναι μια από τις πιο όμορφες και συναισθηματικές κυκλοφορίες που άκουσα φέτος. Η συμβουλή μου για όσους ακούσουν τον δίσκο: Χαλαρώστε σε μια άνετη καρέκλα, κλείστε τα φώτα, βάλτε ακουστικά και αφήστε την μουσική να σας ταξιδέψει σε ένα όνειρο.

8.5 / 10

Goran Petrić

2^η γνώμη

Ο Ray Alder μας δίνει τον πρώτο του solo δίσκο μακριά από μπάντες και side projects. Είναι ένας δίσκος χτισμένος γύρω από τα γνώριμα, ζεστά, συναισθηματικά και δυνατά φωνητικά του που έχουν εξυψώσει κάθε μπάντα που έχει πάρει μέρος. Σαν νέος τραγουδιστής πάνω κάτω ταίριαζε στον χώρο που κινούνταν με τα ψηλά φωνητικά του. Με την ηλικία και τις καταχρήσεις όμως υπήρξε μια αλλοίωση της φωνής του. Ο ίδιος όμως, αντί να προσπαθήσει να φτάσει τα περασμένα μεγαλεία, εξελίχθηκε σε έναν τραγουδιστή που βάζει όλο του το είναι στην ερμηνεία των τραγουδιών. Το What the Water Wants, ενώ είναι βασισμένο στις φωνητικές του μελωδίες που κατά συνέπεια θυμίζουν λίγο Fates Warning, υπάρχουν αρκετά μέρη διαφορετικής ενέργειας που έρχονται από τους υπόλοιπους μουσικούς. Αξιοσημείωτα το heavy Shine είναι πιο δυναμικό με ωραία riffs και το The Killing Floor είναι ίσως το πιο καλογραμμένο κομμάτι στο δίσκο με τον Alder να δίνει την καλύτερη ερμηνεία του στο δίσκο. Το What the Water Wants τρέχει νεράκι (pun intended), ίσως λίγο πολύ εύκολα. Η απουσία έκπληξης στον δίσκο το κάνει λίγο μη συναρπαστικό αφού δεν υπάρχουν πολλές μεγάλες στιγμές.

6.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας