Tool – Fear Inoculum

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Vangelis Christodoulou
05 / 09 / 2019

Fear Inoculum constitutes not only Tool’s fifth full-length, but also the likely most anticipated album since the birth of rock music. Until recently, the quartet’s return to the ropes was deemed as a joke. 13 years in limbo is a long time for anyone to believe they had the intention or even the will to make a comeback. All doubts were cleared the moment the self-titled 10-minute-long track was released, and the impressions were rather lukewarm. Fear Inoculum is out, and the odds are against a band that has nothing to prove.

Flaccidity instead of surprise

It might sound as a lie, but it’s for real through and through. Tool finally release their new album, and the world is trying to figure out the gist of their comeback. Is it another sensational trip into their familiar, mystical musiverse? Maybe a snatch and grab that will simply stimulate our interest for a while and then fall apart by the end of the tour? An honest testimony by a band that just wanted to leave its mark one more time? Any way one might look at it, Fear Inoculum is a singular release, of the variety that will be discussed, extensively analyzed, and possibly earn a place in our everyday playlists. The first listen, however, does not give them the advantage they’ve always enjoyed.

The intimidating wall of sound that they built in the 90’s – still present and dominant – fails to tingle. That’s due to the fact that an abundance of groups mimicked them while they were absent, constituting their brand of a monstrous rhythm section alongside down-tuned guitars particularly accessible (this year’s Soen’s album success attests to that). Rich rhythm textures is still Tool’s approach and is by far the record’s most positive aspect. Early on since the self-titled single came out, it became apparent that the atmosphere would be dark, much like in the 10.000 Days album (especially the second part). However, this time there are no abstract layers but a widespread dedication to hypnotic grooves that is diffused throughout the release. As a whole, it sounds largely uniform but the listener who craves for surprise, is seldom experiencing it. The long and winding tracks predispose for that surprise and it’s fundamentally disheartening that Tool fail to keep things interesting. The peaks of Pneuma and 7empest are the exception where the band is in its familiar good form, featuring Adam Jones’ inspired guitars (he is fairly absent otherwise) and the consistency of Carey-Chancellor’s rhythm section. In any case, it’s the latter that corners the market.

Danny Carey’s mannerisms and extensive contribution to the sound of Fear Inoculum – apart from the pleasant “drum solo meets synthwave” surprise on Chocolate Chip Trip – is what outlines the edifice of the album. Relentless tribal attacks by a maniacal Carrey define song structures, the scanty riffage, and even Keenan’s vocal lines. The latter’s performance does not deviate to the slightest from his performance on the latest A Perfect Circle album and as such, the album lacks the intensity that Ænima or Lateralus are known for. It is maybe that last component that dramatically increase the final result’s flaccidity and bittersweet aftertaste.

6 / 10

Alexandros Topintzis

2^nd opinion

What’s most astonishing about Fear Inoculum, is that it bears no surprise at all. Its sonic footprint is contained both concerning structure as well as performance and it’s totally unoriginal for 2019. The tardy tempos and slow development prevail, while the long durations are unfortunately unaccommodating and in general, inexcusable, as is Tool’s mannerisms and their unabashed King Crimson-“loans”. In the strictly cadenced environment that is forlornly promoted alongside lush ambiance, it’s the Chancellor-Carey that inevitably play a leading role and impress, whereas Jones keeps repeating himself, obviously being less inspired than ever and Keenan is rather reminiscent of his A Perfect Circle days. It is definite that if an album of such caliber was released by any other band, it would hardly disappoint, but just with 7empest and a few more sparkling moments, Tool can barely satisfy. Undeserved as it may be, it is absolutely true that Fear Inoculum cannot bear the weight of its unparalleled predecessors on its shoulders.

6 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Βαγγέλης Χριστοδούλου
05 / 09 / 2019

Το Fear Inoculum δεν είναι απλά το πέμπτο full-length album των Tool, αλλά πιθανότατα ο πιο πολυαναμενόμενος από καταβολής rock μουσικής. Μέχρι πρότινος η δημιουργική επιστροφή του κουαρτέτου φάνταζε ως αστείο. 13 χρόνια αναμονής είναι πολλά για να πειστεί κανείς πως υπάρχει ειλικρινής πρόθεση ή έστω διάθεση επιστροφής. Τα πάντα σβήστηκαν με τη δημοσίευση του ομώνυμου 10λεπτου κομματιού και οι εντυπώσεις ήταν μάλλον χλιαρές. Το Fear Inoculum έχει πλέον κυκλοφορήσει και το στοίχημα είναι πλέον δυσκολότερο να κερδηθεί από ποτέ από μία μπάντα που δεν έχει τίποτα να αποδείξει.

Υποτονικότητα αντί έκπληξης

Μπορεί να ακούγεται σαν ψέμα, όμως είναι πέρα ως πέρα αλήθεια. Οι Tool κυκλοφορούν το νέο τους album, επιτέλους και η οικουμένη προσπαθεί να αφουγκραστεί το νόημα της επιστροφής τους. Ένα ακόμα μαγευτικό ταξίδι στον γνώριμο, μυστικιστικό κόσμο της μουσικής τους; Μια αρπαχτή που απλά θα μας απασχολήσει για ένα μικρό χρονικό διάστημα και με το τέλος της περιοδείας θα λησμονηθεί; Μια ειλικρινής κατάθεση της κατάστασης του γκρουπ, που απλά ήθελε να αποτυπώσει το στίγμα για μια ακόμα φορά; Όπως και να θέλει να το δει κάποιος, το Fear Inoculum είναι μια μοναδική κυκλοφορία, από αυτές που θα συζητηθούν, θα αναλυθούν εκτενώς και λογικά θα κερδίσουν την θέση τους στις καθημερινές μας λίστες προς ακρόαση. Η πρώτη ακρόαση, σίγουρα δεν τους προσέφερε την αβάντα που είχαν πάντα οι Αμερικανοί.

Ο ψαρωτικός ήχος που οι ίδιοι έχτισαν στα 90’s, παρών και εδώ ως το παντοδύναμο χαρακτηριστικό τους, που όμως πλέον δεν προκαλεί την ίδια ανατριχίλα. Και αυτό διότι στο διάστημα της απουσίας τους, πάρα πολλά group ακολούθησαν την ίδια οδό με αυτούς, με συνέπεια να φαντάζει πλέον εξαιρετικά ευπρόσιτο το κτήνος του rhythm section παρέα με χαμηλοκουρδισμένες ρυθμικές κιθάρες (η φετινή επιτυχία του δίσκου των Soen, μια μικρή απόδειξη αυτού). Η προσέγγιση των Tool παραμένει ο ρυθμός και αυτό είναι το πιο θετικό που κρατάμε από τον δίσκο. Ήδη από το ομώνυμο single, φάνηκε ότι η ατμόσφαιρα θα είναι σκοτεινή, αρκετά κοντά σε αυτή του 10.000 Days (κυρίως στο δεύτερο μέρος του) όμως αυτή την φορά δεν επιλέχθηκαν ασαφή layers αλλά κυρίως μια καθολική προσήλωση σε ένα υπνωτικό groove που διαχέει όλες τις συνθέσεις. Η ομοιομορφία του υλικού μπορεί να επιτυγχάνεται σε τεράστιο βαθμό, όμως αντίστοιχα ο ακροατής που αναμένει την έκπληξη, ελάχιστες φορές την γεύεται. Η μεγάλη διάρκεια των συνθέσεων σε προδιαθέτει για το ακριβώς αντίθετο και είναι αρκούντως απογοητευτικό το γεγονός ότι οι Tool δεν καταφέρνουν να διατηρήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον. Οι εξάρσεις του Pneuma και 7empest αποτελούν τις θετικές εξαιρέσεις, όπου και το group θυμίζει τον καλό εαυτό του, συνδυάζοντας τις εμπνευσμένες κιθάρες του Adam Jones (ωσεί παρών στο υπόλοιπο album) και την σταθερά της συνεργασίας Carey – Chancellor. Αυτή η τελευταία είναι που άλλωστε μονοπωλεί το ενδιαφέρον.

Η εκτενής παρουσία των drums του Danny Carey στον ήχο του Fear Inoculum, πέρα από την ευχάριστη έκπληξη του “a drum solo meets synthwave” του Chocolate Chip Trip, αποτελεί και την μανιέρα που χαρακτηρίζει όλο το οικοδόμημα του album. Μια συνεχής tribal επίθεση ενός μανιασμένου Dany Carey καθορίζει τις δομές των συνθέσεων, την τοποθέτηση των λιγοστών riffs, ακόμα και τις επιλογές των φωνητικών μελωδιών του Keenan. Η ερμηνεία του τελευταίου, δεν ξεφεύγει καθόλου από την τελευταία δουλειά του στους A Perfect Circle, οπότε και μην περιμένετε την ένταση του Ænima ή του Lateralus. Ίσως και αυτό το στοιχείο ήταν που αυξάνει δραματικά την υποτονικότητα και την γλυκόπικρη γεύση που τελικά αφήνει το συνολικό αποτέλεσμα.

6 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής

2^η γνώμη

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του Fear Inoculum είναι ότι δεν προκαλεί καμία έκπληξη και οι ηχητικές διαστάσεις που παρουσιάζονται είναι τόσο σε δομικό όσο και εκτελεστικό επίπεδο περιορισμένες και εν έτει 2019 καθόλου πρωτότυπες. Οι χαμηλές ταχύτητες και οι πολύ αργοί ρυθμοί ανάπτυξης κυριαρχούν παντού και δυστυχώς οι μεγάλες διάρκειες σχεδόν όλων των κομματιών δεν βοηθούν και γενικά δεν δικαιολογούνται, όπως και η Tool μανιέρα καθώς και τα ανερυθρίαστα King Crimson «δάνεια». Στο αυστηρά μετρικό περιβάλλον που μοναχικά προβάλλεται δίπλα στην διάχυτη ατμοσφαιρικότητα, το rhythm section των Chancellor-Carey μοιραία πρωταγωνιστεί και εντυπωσιάζει, ενώ ο Jones επαναλαμβάνεται συνεχώς και είναι φανερά λιγότερο εμπνευσμένος από ποτέ και ο Keenan θυμίζει περισσότερο τη δουλειά του στους A Perfect Circle. Είναι βέβαιο πως αν οποιαδήποτε άλλη μπάντα κυκλοφορούσε ένα album τέτοιου επιπέδου, κάθε άλλο παρά απογοήτευση θα προκαλούσε, αλλά με ένα 7empest και εκλάμψεις σε σημεία οι Tool δύσκολα ικανοποιούν. Όσο άδικο κι αν είναι εκ των πραγμάτων, είναι απόλυτα λογικό το Fear Inoculum να λυγίζει με μεγάλη ευκολία υπό το βάρος των όσων κοσμογονικών έχουν προηγηθεί.

6 / 10

Δημήτρης Καλτσάς