Lunatic Soul – Walking On A Flashlight Beam

Βάλε κρασί, άναψε τσιγάρο, πάτα play

Η τέταρτη δουλειά των Lunatic Soul (του Mariusz Duda των Riverside δηλαδή) αποτελεί μία από αυτές τις μάλλον σπάνιες περιπτώσεις που επιβάλλει συγκεκριμένες συνθήκες ακρόασης και όχι casual διάθεση. Σχεδόν σε αναγκάζει να μείνεις σε ένα υποφωτισμένο δωμάτιο, με το αγαπημένο σου ποτό στο χέρι, ενδεχομένως με τσιγάρο μισοξεχασμένο στο τασάκι και με την προσοχή σου απόλυτα, ολοκληρωτικά αφοσιωμένη στα ηχοτοπία που έχει δημιουργήσει. Για να απολαύσεις πραγματικά αυτόν τον δίσκο και για να καταλάβεις όσα έχει να πει- και έχει πολλά να πει -πρέπει να κλείσεις τον υπόλοιπο κόσμο απ’ έξω για τα 63 λεπτά της διάρκειάς του.

Τα κομμάτια του “Walking On A Flashlight Beam” πραγματεύονται στιχουργικά την επιλογή της απομόνωσης και τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την κοσμοθέασή σου. Αυτό το στοιχείο της (συνήθως ψυχρής) απομόνωσης είναι έκδηλο όμως όχι μόνο στους στίχους, αλλά ακόμα και στις συνθέσεις και ενορχηστρώσεις. Τα δύο εναρκτήρια κομμάτια φερ’ ειπείν, τα “Shutting Out The Sun” και “Cold”, είναι ακριβώς αυτό που θα καταλάβαινε κανείς από τους τίτλους: σκοτεινά και ψυχρά.

Κι αν υπάρχει ένα ακόμα πράγμα που να καθιστά αυτή τη σκοτεινή, ψυχρή, μελαγχολική ατμόσφαιρα ψυχικά επώδυνη, αυτό είναι η φωνή του Mariusz Duda. Συναισθηματικά φορτισμένη, σε σημεία σχεδόν απεγνωσμένη (όπως στο ρεφρέν του “Gutter” και στο ονειρικό “Sky Drawn In Crayon”), καταφέρνει να κάνει κάθε λέξη να φέρει τόνους σημασίας.

Η διάθεση πειραματισμού του Duda είναι παρούσα και στο “Walking On A Flashlight Beam” και μάλιστα ακόμα εντονότερη. Πέρα από το μελαγχολικό, αφαιρετικό prog που αποτελεί πλέον σήμα κατατεθέν για τους Lunatic Soul, κάποια space περάσματα (“Stars Sellotaped”), η χρήση ethnic οργάνων στις ενορχηστρώσεις (“The Fear Within”), μια πιο post-rock διάθεση, όπως στο “Pygmalion’s Ladder” και η χρήση περισσότερων ηλεκτρονικών στοιχείων κάνουν την ακρόαση του δίσκου ακόμα πλουσιότερη.

Το “Walking On A Flashlight Beam” δεν είναι εύκολος δίσκος. Και σίγουρα δεν είναι «ευχάριστος» δίσκος. Κάθε φορά που ο Duda «χτίζει» σταδιακά πάνω σε μια βασική ιδέα, κάτι που φαίνεται να είναι η βασική του συνθετική προσέγγιση σε αυτόν τον δίσκο, φαίνεται να φτάνει όλο και πιο κοντά σε ένα συναισθηματικό κρεσέντο. Το ίδιο και ο ακροατής. Και παρότι αυτό μπορεί να είναι ψυχικά εξαντλητικό, το «ταξίδι» είναι πραγματικά απολαυστικό και σε αφήνει ψυχικά πλουσιότερο.

Και στο κάτω-κάτω, χειμώνας έρχεται. Ό,τι πρέπει.

8.5 / 10

Νίκος Βέβες

Διαφορετική εμπειρία

Τέταρτος προσωπικός δίσκος για τον Mariusz Duda με το project του, τους Lunatic Soul. Πάντα υπάρχει ένα ενδιαφέρον για side projects γιατί δίνουν την δυνατότητα στους μουσικούς να δείξουν μια άλλη πτυχή του μουσικού τους χαρακτήρα και να κάνουν πειραματισμούς που η κανονική τους μπάντα δεν τους επιτρέπει.

Στην περίπτωση των Lunatic Soul ο Mariusz Duda  εξερευνεί  περισσότερο την ατμοσφαιρική πλευρά των Riverside η οποία ειδικά στα τελευταία άλμπουμ έχει παραγκωνιστεί. Ο ρυθμός είναι πιο αργός, οι κιθάρες είναι ελάχιστες,  και αφήνουν περισσότερο χώρο στα samples, και τα πλήκτρα. Το “Walking on a Flashlight Beam” συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με τους προηγούμενους δίσκους με αρκετούς ανατολίτικους ρυθμούς  αλλά με μικρότερη διάθεση για πειραματισμό.

Η αρχή γίνεται με το “Shutting Out the Sun” που δίνει την αίσθηση βόλτας στην παραλία γύρω στο σούρουπο. Το σχεδόν εννιάλεπτο κομμάτι λειτουργεί σαν εισαγωγή στο δίσκο με μια (πολύ) αργή εξέλιξη με τα όργανα να μπαίνουν σιγά σιγά. Συνέχεια με το “Cold” που κυκλοφόρησε και σαν single, με μια ωραία μπασογραμμή να κυριαρχεί στο κομμάτι το οποίο όμως είναι ιδιαίτερα μεγάλο χωρίς να υπάρχει κάποια εναλλαγή ή εξέλιξη που θα κρατήσει το ενδιαφέρον.

Το “Gutter” είναι η πρώτη μεγάλη στιγμή στο δίσκο. Είναι ένα εξαιρετικό κομμάτι, με εξαιρετικές φωνητικές γραμμές και πολύ έντονες ανατολίτικες επιρροές. Άλλο ένα αξιοσημείωτο κομμάτι είναι το “Treehouse” κυρίως γιατί είναι μικρό και ίσως το πιο radiofriendly κομμάτι στο δίσκο, χωρίς να σημαίνει ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Από εκεί και κάτω τα επόμενα κομμάτια κλείνουν πολύ ωραία το δίσκο. Τα δώδεκα λεπτά του “Pygmalion’s Ladder” περνάνε αβίαστα με αρκετές εναλλαγές. Στο “Sky Drawn Canyon” κυριαρχούν τα φανταστικά φωνητικά του Duda και στο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου υπάρχει μια αργή εξέλιξη  με εξαιρετική μελωδία και πολύ ωραία κιθάρα.

Γενικά, στο τέταρτο δισκογραφικό πόνημα των Lunatic Soul υπάρχει μια μεγαλύτερη προσπάθεια να δημιουργηθούν ξεχωριστά κομμάτια. Αυτό δυστυχώς ή ευτυχώς γίνεται  εις βάρος της συνεκτικότητας του δίσκου, ο οποίος έχει και αρκετά κομμάτια που δίνουν την αίσθηση του filler. Ο δίσκος σίγουρα ακούγεται ευχάριστα, αλλά υπάρχουν λίγες στιγμές που θα κάνουν τον ακροατή να «γυρίσει πίσω τη βελόνα».

7.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας