Soft Machine – Hidden Details

Intro: Ilias Goumagias
Translation: Alexandros Mantas
17 / 12 / 2018

If Google and the relative search results were not available, the old announcement that they would come to Greece somewhere in 2007 would sound like a figment out of somebody’s imagination. Given that they had not released new material under the monicker of Soft Machine since 1981, this gig would be ideal for a listener to get acquainted with the band and everything they stand for. Finally, for unknown reasons, the gig was cancelled and the possibility for something new to emerge from them grew inevitably thinner.

Out of the blue, in 2018, the news that Soft Machine are back exactly 50 years after the release of their debut album with new stuff (recorded in the studio of Jon Hiseman) took us by storm. The band, in which highly acclaimed musicians have participated from time to time, currently consists of John Etheridge (guitar), Roy Babbington (bass), John Marshall (drums) and Theo Travis (wind instruments/keyboards). The first three were part of the Softs (1976) setup whereas Travis is in the fold since 2006 when they were performing under the name of Soft Machine Legacy.

[bandcamp width=100% height=120 album=4098725441 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

The band who waved at trains

It seems that Lasse Hoile took a liking at the cover of The World Of Genius Hans who is responsible for the artwork of the new album. For those who are deep-knee into the Canterbury scene, this statement will probably do. In a time when there is a lot of discussion and hype about jazz and its revival/rediscovery, Hidden Details arrives at the scene bristling with freshness aiming to bring Softs back to the fore.

All these elements that Soft Machine had brought to music and pop culture as a whole are present, filtered through the maturity of the band members. Here is an album where no composition is sub-standard and jazz flirts constantly with psychedelia under a veil of progressive British acuity and exciting experimentation in a time no less when the big spirits of the past are of one mind during the entire venture.

Mike Ratledge’s heavy shadow is cast upon the compositions all the time while it takes but a small stretch of imagination to discern the voice of the perennial adolescent, Robert Wyatt, crooning the theme of Fourteen Hour Dream, maybe the highlight of the album along with Broken Hill. Theo Travis’ role is clearly crucial both because of his performance and the contemporary arrangements where he takes a leading role, a fact which becomes evident in the revamped editions of Out Bloody Rageous and The Man Who Waved At Trains. Aided and abetted by the guidance of the delicate rhythm section provided by  Marshall and Babbington, there is abundant room for Etheridge who, far from wasting a single note, unfolds uniquely his leading personality and talent on the guitar and as a result comparisons with top-notch players of the caliber of McLaughlin and Holdsworth inevitably occur. Not bad for a band that “certainly didn’t want a guitarist” according to the renowned Hugh Hopper.

Today, on the threshold of Brexit and AI, with the odometer of music industry back to zero and the days of flowers and hallucinations seeming as distant and faded memories, the sound of Soft Machine is not just up-to-date; it is glorious, and no two ways about that. Without a trace of exaggeration Hidden Details is just as good as the 70s masterpieces and it is a good reason to relapse into smoking habits, be it for an hour which is the duration of the album. Rothmans blue, strictly.

9.5 / 10

Ilias Goumagias

Εισαγωγή: Ηλίας Γουμάγιας
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
17 / 12 / 2018

Εάν δεν υπήρχε η Google και τα αποτελέσματα αναζήτησης, η παλιά εκείνη είδηση ότι θα έρχονταν στην Ελλάδα κάπου στo 2007 θα έμοιαζε με αποκύημα της φαντασίας. Δεδομένου ότι είχαν να κυκλοφορήσουν υλικό ως Soft Machine από το 1981, το live εκείνο φαινόταν σαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να έρθει κάποιος σε επαφή με το συγκρότημα και με ό,τι αυτό πρεσβεύει.Τελικά,για κάποιο μυστήριο λόγο, η συναυλία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ και η πιθανότητα για κάτι νέο από αυτούς άρχισε αναπόφευκτα να ξεθωριάζει.

Εντελώς ξαφνικά λοιπόν, εν έτει 2018, έσκασε η είδηση ότι πενήντα ακριβώς χρόνια μετά την πρώτη τους κυκλοφορία οι Soft Machine κυκλοφορούν νέο δίσκο, ηχογραφημένο στα studios του εκλιπόντος πλέον Jon Hiseman. Η μπάντα στην οποία έχουν συμμετάσχει κατά καιρούς τεράστιοι μουσικοί, στη σημερινή της μορφή αποτελείται από τους John Etheridge (κιθάρα), Roy Babbington (μπάσο), John Marshall (ντραμς) και Theo Travis (πνευστά/πλήκτρα). Οι τρεις πρώτοι ήταν παρόντες στο album Softs του 1976, ενώ ο Travis βρίσκεται στο group από το 2006, όταν αυτή έπαιζε υπό το όνομα Soft Machine Legacy.

[bandcamp width=100% height=120 album=4098725441 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

The band who waved at trains

Φαίνεται  πως το εξώφυλλο του The World Of Genius Hans άρεσε πολύ στο γνωστό και μη εξαιρετέο Lasse Hoile, ο οποίος επιμελήθηκε το artwork του νέου δίσκου. Για τους μυημένους στον ήχο του Canterbury, η αναφορά αυτή μάλλον είναι αρκετή. Σε μία εποχή όπου γίνεται πολλή συζήτηση  γύρω απ’ τη jazz και την αναβίωση-επανεφεύρεσή της, το Hidden Details έρχεται γεμάτο φρεσκάδα να φέρει τους Softs ξανά στο προσκήνιο.

Όλα τα στοιχεία που οι Soft Machine έχουν προσφέρει στη μουσική και στην pop κουλτούρα εν γένει, είναι εδώ, φιλτραρισμένα μέσα απ’την ωριμότητα των μελών της μπάντας. Σε ένα δίσκο όπου καμία απολύτως σύνθεση δεν υπολείπεται ποιοτικά των υπολοίπων, η jazz ερωτοτροπεί συνεχώς με την ψυχεδέλεια μέσα σε ένα πέπλο προοδευτικής βρετανικής οξύτητας και συναρπαστικού πειραματισμού, την ώρα μάλιστα που τα μεγάλα πνεύματα του παρελθόντος συμπνέουν απόλυτα κατά τη διάρκεια του εγχειρήματος.

Η βαριά σκιά του Mike Ratledge πέφτει πάνω στις συνθέσεις συνεχώς, ενώ με λίγη φαντασία μπορεί κανείς να ακούσει τον αιώνιο έφηβο Robert Wyatt να σιγοτραγουδά το θέμα του Fourteen Hour Dream, την κορυφαία ίσως στιγμή του album μαζί με το Broken Hill. Ο Theo Travis παίζει ξεκάθαρα καταλυτικό ρόλο, τόσο με το παίξιμό του όσο και με τη μοντέρνα ενορχήστρωση στην οποία πρωτοστατεί,κάτι που διακρίνεται στις επανεκτελέσεις των Out Bloody Rageous και The Man Who Waved At Trains. Σε συνδυασμό με την καθοδήγηση του ντελικάτου rhythm section των Marshall-Babbington δίνεται άπλετος χώρος στον Etheridge ο οποίος, χωρίς να ξοδέψει άσκοπα ούτε μία νότα, ξεδιπλώνει μοναδικά τον ηγετικό κιθαριστικό χαρακτήρα του,οδηγώντας αναπόφευκτα σε συγκρίσεις με ιερά τέρατα όπως McLaughlin και Holdsworth. Καθόλου άσχημα για ένα συγκρότημα που “σίγουρα δεν ήθελε να έχει κιθαρίστα” κατά τον πολύ Hugh Hopper.

Σήμερα λοιπόν, στο κατώφλι του Brexit και της τεχνητής νοημοσύνης, με το κοντέρ της μουσικής βιομηχανίας να έχει μηδενίσει και τις μέρες των λουλουδιών και των παραισθήσεων να είναι πλέον μια ξεθωριασμένη ανάμνηση, ο ήχος των Soft Machine δεν είναι απλώς επίκαιρος. Είναι, χωρίς αμφιβολία, μεγαλειώδης. Το Hidden Details στέκει χωρίς υπερβολή δίπλα στα αριστουργήματα των 70s και αποτελεί αιτία για να ξαναρχίσει κάποιος το κάπνισμα, για εκείνη τη μία ώρα που διαρκεί ο δίσκος. Rothmans μπλε, αυστηρά.

9.5 / 10

Ηλίας Γουμάγιας