Wolverine – Machina Viva

Intro: Christos Minos
25 / 10 / 2016

Wolverine began their career in the mid 90s as a death metal band. After recording some demos and an EP, the band moved into prog and melodic paths. Their first album, The Window Purpose, while retaining some remnants of the past in the field of the vocals, it rather belongs to the field of melodic progressive metal. The only element that recalls their initial direction is their name, which remains unchanged to this day.

Cold Light of Monday and Still will allow the band to form the progressive sound which is balanced between metal and rock. With a strong predisposition for melancholy that becomes immediately evident, their compositions deal with human suffering and loss statements, in search of redemption that becomes possible only by stripping off the underlying emotions. Communication Lost in 2011 was the epitome of their discography, an album that introduced them to a larger audience.

Inability for renewal

After five years of absence, Wolverine reappear with a new album, Machina Viva. Without big changes in their sound and with their expected traits (melancholy and melody) remaining unchanged, Wolverine prove to be consistent to what we expected from them.

The opening track ,The Bedlam Overture, is the largest song composed by the band so far. An ambitious little epic characterized by intense atmosphere; the keys colour wistfully the parts where the hard riffs subside and a pretty sweet solo embellishes the final result. In the title track the band enriches the sound with electronic sounds that convey a pleasant change, with very good drum work and the song closes with a loud riff.

The band takes credit for their simplicity, aided by a good production, so that each instrument can be clearly heard. Their aversion to pretentious exaggeration -which is usually found in many modern bands- is an element that sets Wolverine apart. In songs like Last Goodbye, When The Night Comes and Nemesis which in my opinion stand out, Wolverine do their best: keys charged with emotion are interwoven with great riffs. Songs that radiate melancholic melodies, with the voice of Stefan Zell underlying the feeling that serves the lyrics.

However, while we have all the prerequisites for a very good album, the issue of non-surprise rears its head. In Viva Machina we find more or less things that we anticipated, with very few differences compared to its predecessor. Unfortunately, the decisive step does not occur for a further evolution of their music. Another drawback which in my opinion cuts off points from Wolverine is the fact that Stefan Zell’s voice in tracks like Pile of Ashes and Sheds fails to cope with the demands of the vocal melodies. In the softer tracks of the album, which is the touchstone of a performer, I personally expected more.

For those who enjoy the music of the late Katatonia, Anathema or even Airbag, the contents of Machina Viva is ideal. It stands as a decent album that stands out from the mass of many wannabe-prog bands with sincere intentions. Machina Viva is second only to the inability to overcome Wolverine’s efforts in the crucial battle with progress.

7 / 10

Christos Minos

2^nd opinion 

Five years after the absolutely successful Communication Lost, the return of Wolverine does not have any surprise in store. The high level of their professionalism and sound quality is evident in Machina Viva, as well as their characteristic style that distinguishes them from the mass of prog metal bands, keeping them in kinda “grey zone” between rock and metal. The remarkable difference with their previous album (and “Still” as well) is that the level of songwriting is significantly lower in this one. Thus, despite the intelligent structure and excellent technical skills, no song achieves to impress and the intensely melancholic element of Wolverine can be quite tiring in several tracks here.

5.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
25 / 10 / 2016

Οι Σουηδοί Wolverine ξεκίνησαν τη καριέρα τους στα μέσα των 90s ως death metal μπάντα. Μετά την ηχογράφηση κάποιων demo και ενός EP η μπάντα μεταπήδησε σε prog και μελωδικά μονοπάτια. Ο πρώτος τους δίσκος,”Τhe window purpose”, αν και διατηρεί κάποια κατάλοιπα του παρελθόντος στο τομέα των φωνητικών, κινείται στο χώρο του μελωδικού προοδευτικού metal. To μοναδικό στοιχείο που ανακαλεί την αρχική τους κατεύθυνση είναι το όνομά τους, που παραμένει ως έχει μέχρι και σήμερα.

Tα “Cold Light of Monday” και “Still” θα επιτρέψουν στη μπάντα να διαμορφώσει τον προοδευτικό της ήχο που συνιστά τόπο συνάντησης του metal και του rock. Με μια έντονη προδιάθεση για μελαγχολία που γίνεται άμεσα αντιληπτή, οι συνθέσεις τους πραγματεύονται καταστάσεις ανθρώπινου πόνου και απώλειας, σε αναζήτηση λύτρωσης που καθίσταται εφικτή μόνο με την απογύμνωση των βαθύτερων συναισθημάτων. Το ”Communication Lost” του 2011 ήταν η επιτομή της δισκογραφίας της μπάντας, ένας δίσκος που τους επέτρεψε να έλθουν σε επαφή με ένα μεγαλύτερο ακροατήριο.

Αδυναμία για ανανέωση

Μετά από πέντε χρόνια απουσίας οι Wolverine επανεμφανίζονται με ένα καινούργιο δίσκο το “Machina Viva”. Χωρίς να προβαίνουν σε μεγάλες αλλαγές στον ήχο τους, με τα αναμενόμενα γνωρίσματά τους (μελαγχολική ατμόσφαιρα και μελωδία) να παραμένουν απαράλλαχτα, οι Wolverine αποδεικνύονται συνεπείς ως προς σε αυτά που περιμέναμε από αυτούς.

Το εναρκτήριο “The Bedlam Overture” είναι το μεγαλύτερο τραγούδι που έχει συνθέσει μέχρι στιγμής η μπάντα. Ένα φιλόδοξο μικρό έπος που χαρακτηρίζεται από έντονη ατμόσφαιρα, τα πλήκτρα που χρωματίζουν μελαγχολικά τα σημεία που τα σκληρά riffs υποχωρούν και ένα όμορφο γλυκό σόλο να οφορφαίνει το τελικό αποτέλεσμα. Στο ομώνυμο κομμάτι η μπάντα εμπλουτίζει το ήχο της με ηλεκτρονικούς ήχους που κομίζουν μια ευχάριστη αλλαγή, με μια πολύ καλή δουλεία στα ντραμς, το κομμάτι κλείνει με ένα δυνατό riff.

Εύσημο για τη μπάντα αποτελεί η απλότητά της, βοηθούμενη και από μια καλή παραγωγή, ώστε το κάθε όργανο ακούγεται καθαρά. Η αποστροφή τους προς την επιτηδευμένη υπερβολή -που απαντά σε πολλές σύγχρονες μπάντες- είναι ένα στοιχείο που διακρίνει τους Wolverine. Σε κομμάτια όπως τα “Last Goodbye”, “When The Night Comes” και “Nemesis” που κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζουν, οι Wolverine προσφέρουν τον καλύτερο τους εαυτό: έντονα φορτισμένα πλήκτρα συνυφαίνονται με ωραία riffs. Τραγούδια που αποπνέουν μελαγχολικές μελωδίες με τη φωνή του Stefan Zell να επιτείνει το συναίσθημα που εξυπηρετούν οι στίχοι. 

Παρόλα αυτά, ενώ έχουμε όλες τις προϋποθέσεις για την επίτευξη ενός πολύ καλού δίσκου ενσκήπτει ο παράγων της μη έκπληξης. Στο “Μachina Viva” ακούμε κατά το μάλλον ή ήττον πράγματα που αναμέναμε, με πολύ λίγες διαφορές εν συγκρίσει με τον προκάτοχό του. Δυστυχώς δεν εν συντελείται το αποφασιστικό βήμα για μια περαιτέρω εξέλιξη της μουσικής τους. Ένα άλλο αρνητικό που κατά τη γνώμη μου στερεί πόντους από τους Wolverine είναι το γεγονός πως η φωνή του Stefan Zell σε κομμάτια όπως το “Pile of Ashes” και το “Sheds” αδυνατεί να αντεπεξέλθει σε πιο απαιτητικές συνθήκες. Στα πιο απαλά κομμάτια του δίσκου, που είναι και η λυδία λίθος ενός ερμηνευτή, προσωπικά περίμενα περισσότερα.

Για όσους αρέσκονται στη μουσική των ύστερων Katatonia, Anathema ή ακόμα και Airbag το περιεχόμενο του “Machina Viva” είναι ιδανικό. Ένας αξιοπρεπής δίσκος που ξεχωρίζει από τη μάζα των πολλών επίδοξων prog συγκροτημάτων με ειλικρίνεια προθέσεων. Το “Machina Viva” υστερεί μονάχα στην αδυναμία να υπερβεί τα πεπραγμένα των ίδιων των Wolverine στην κρίσιμη μάχη με την ανανέωση.

7 / 10

Χρήστος Μήνος

2^η γνώμη 

Πέντε χρόνια μετά το απόλυτα επιτυχημένο “Communication Lost”, η δισκογραφική επιστροφή των Wolverine δεν επιφυλάσσει καμία έκπληξη. Το υψηλό επίπεδο του επαγγελματισμού τους, και της ποιότητα ήχου είναι εμφανή στο “Machina Viva”, όπως και το χαρακτηριστικό τους ύφος που τους δικαρίνει από τη μάζα των prog metal σχημάτων, διατηρώντας τους ίσως σε μία «γκρίζα ζώνη» μεταξύ rock και metal. Η μεγάλη διαφορά με το προηγούμενο album τους (όπως και με το “Still” βέβαια) είναι ότι το συνθετικό επίπεδο είναι σαφώς χαμηλότερο εδώ. Έτσι, παρά το ευφυές χτίσιμο και την εκτελεστική αρτιότητα, κανένα κομμάτι δεν εντυπωσιάζει και το έντονα μελαγχολικό στοιχείο των Wolverine κουράζει σε αρκετά σημεία.

5.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς