The Claypool Lennon Delirium – South of Reality

Intro: Κostas Barbas
Translation: Alexandros Mantas
13 / 06 / 2019

Monolith of Phobos – the first album that came into being through the cooperation of Les Claypool with Sean Lennon – was one of the pleasant musical surprises of 2016. The doubts spawned by the collaboration of John Lennon’s son with the legendary bassist of Primus were dissipated by an awesome album. With psychedelic rock as their initial basis, the two different (or maybe not so different) worlds of the two artists were mixed together leaving as a legacy some magnificent compositions. Their come-back three years later concerns a big part of the rock audience.

A great collaboration that gets better and better

Les Claypool and Sean Lennon first teamed up in 2015, when their respective bands Primus and The Ghost of a Saber Tooth Tiger toured together. An on-stage jam session led to the formation of their joint band, The Claypool Lennon Delirium, which this year released its second album, South of Reality.

On their sophomore full-length album, Claypool and Lennon continue to combine their talents and craft wonderfully, producing exciting and creatively complex material, full of musical variety. Both artists contribute equally, so there is an obvious balance in the album as a whole. Les plays with much more discipline than with what we’ve known from his primary band Primus, while Sean has great songwriting skills and he is probably one of the finest musicians of his generation. The compositions on South of Reality are really good and at times impressive. Groove, progressiveness and psychedelia blend together in perfect doses. The songs flow well structurally while the overall atmosphere is very mellow and spacey. The production follows the style of the album, taking the feel back to the 70’s, but also with some modern rock freshness.

The latest Beatles and early Pink Floyd periods are still the biggest influences in the songwriting process of this dream-team duo. Especially this goes for Sean’s songs which are very much connected with The Beatles in many aspects, especially the vocal lines. From the very first tones and vocals you get the impression of awakening somewhere in the late of 60s while listening to Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Some of the best moments here are: The Beatles-esque dreamy vocals harmonies in Blood and Rockets, the masterful funky basslines by Claypool in Easily Charmed by Fools, Sean Lennon’s extraordinary singing in Little Fishes and the successful experimental approach in Boriska. However, the highlight of the album is Amethyst Realm, a mesmerizing song with a strong nostalgic Floyd vibe, tasty guitar sound and stunning atmosphere. The only thing I miss is an instrumental track in the vein of There’s No Underwear in Space from their debut. I think it would be a perfect closer in this wonderful release.

Is South of Reality essential? Not really, but it is definitely an excellent work which exceeded all expectations. If you are a prog rock fan, do yourself a favor and take a fabulous musical journey with The Claypool Lennon Delirium.

8 / 10

Goran Petrić

2^nd opinion

Listening to South of Reality, it becomes clear for the get-go that all fields have been seriously refined compared to Monolith of Phobos. Having achieved the right chemistry in their previous album, the two composers turn their attention to the tone and the tiny details that will make the final result more rounded and something more than a (be it successful) experiment. A lot of effort has been put on Lennon’s vocals and the same goes for the melodies and the hooks of the compositions. The arrangements remain simple and right on spot where Claypool’s bass is, naturally, the backbone of the sound, but doesn’t dominate. Assessing roughly the style of the album, it could be described as a mixture of Pink Floyd (Barrett era) with the John Lennon side of The Beatles (post-Revolver era) and all this moulded in a more progressive context. Even so, it is hard to pinpoint precisely this collaboration which in spite of its peculiar character, it could well appeal to a much wider audience.

8 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
13 / 06 / 2019

Το Monolith of Phobos – η πρώτη δισκογραφική δουλειά που προήρθε από την συνεργασία του Les Claypool με τον Sean Lennon – ήταν μια από τις ευχάριστες μουσικές εκπλήξεις του 2016. Οι απορίες που μπορεί να δημιούργησε η σύμπραξη του γιου τον John Lennon με τον θρυλικό μπασίστα των Primus, απαντήθηκαν σε ένα εξαιρετικό δίσκο. Με αρχική βάση το ψυχεδελικό rock, οι δύο διαφορετικοί (ή όχι και τόσο) κόσμοι των δύο καλλιτεχνών συναντήθηκαν, αφήνοντας ως παρακαταθήκη μερικές εξαιρετικές συνθέσεις. Η επιστροφή τους, μετά από τρία χρόνια, μοιάζει να αφορά ένα μεγάλο μέρος του rock ακροατηρίου.

Μια εξαιρετική συνεργασία γίνεται όλο και καλύτερη

Ο Les Claypool και ο Sean Lennon συνεργάστηκαν για πρώτη φορά το 2015 όταν οι μπάντες στις οποίες έπαιζαν, οι Primus και οι The Ghost of a Saber Tooth Tiger αντίστοιχα, περιόδευσαν μαζί. Ένα τζαμάρισμα επί σκηνής οδήγησε στο σχηματισμό αυτoύ του κοινού τους τώρα συγκροτήματος, τους The Claypool Lennon Delirium οι οποίοι φέτος κυκλοφόρησαν τη δεύτερή τους δουλειά με τίτλο South of Reality.

Σε αυτό το δεύτερό τους εγχείρημα λοιπόν, ο Claypool και ο Lennon συνεχίζουν να συνδυάζουν τα ταλέντα και την τέχνη τους εξαιρετικά, δημιουργώντας συναρπαστικό και δημιουργικά περίπλοκο υλικό, γεμάτο από μουσική ποικιλία. Και οι δύο καλλιτέχνες συνεισφέρουν ισομερώς, συνεπώς υπάρχει μια προφανής ισορροπία στο album συνολικά. Ο Les παίζει πολύ πιο μετρημένα συγκριτικά με αυτά που γνωρίζουμε από τους Primus ενώ ο Sean διαθέτει εξαιρετικό ταλέντο στη σύνθεση και είναι πιθανόν ένας από τους καλύτερους μουσικούς της γενιάς του. Οι συνθέσεις στο South of Reality είναι πραγματικά καλές και ενίοτε εντυπωσιακές. Ρυθμός, προοδευτικότητα και ψυχεδέλεια αναμιγνύονται σε ιδεώδεις αναλογίες. Η ροή των τραγουδιών είναι καλή ενώ η συνολική ατμόσφαιρα είναι πολύ γλυκιά και spacey. Η παραγωγή ακολουθεί το πνεύμα του δίσκου, πηγαίνοντάς μας πίσω στα 70s, κουβαλώντας όμως μαζί της μια σύγχρονη rock φρεσκάδα.

Η τελευταία περίοδος των Beatles και η πρώιμη των Pink Floyd εξακολουθούν να είναι οι κυριότερες επιρροές κατά τη διαδικασία της σύνθεσης των τραγουδιών από αυτό το dream team ντουέτο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα τραγούδια του Sean τα οποία συνδέονται με αυτά των Beatles κατά πολλές έννοιες, ιδιαίτερα οι φωνητικές γραμμές. Από τους πρώτους ήχους και τα φωνητικά έχεις την εντύπωση πως έχεις ξυπνήσει κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 60 καθώς ακούς το Sgt. Pepper‘s Lonely Hearts Club Band. Κάποιες από τις καλύτερες στιγμές είναι: οι ονειρώδεις φωνητικές μελωδίες στο Blood and Rockets που παραπέμπουν στους Beatles, οι αριστοτεχνικές funky μπασογραμμές του Claypool στο Easily Charmed by Fools, η εξαιρετική ερμηνεία του Lennon στο Little Fishes και η επιτυχής πειραματική προσέγγιση στο Boriska. Ωστόσο η κορυφαία στιγμή του δίσκου είναι το Amethyst Realm, ένα μαγευτικό τραγούδι με ένα έντονα νοσταλγικό Floyd συναίσθημα, ωραίο ήχο στην κιθάρα και εκπληκτική ατμόσφαιρα. Το μόνο που προσωπικά μου έλειψε είναι ένα ορχηστρικό τραγούδι σαν το There‘s No Underwear in Space από τον πρώτο τους δίσκο. Πιστεύω πως θα έκλεινε ιδανικά αυτή την όμορφη κυκλοφορία.

Είναι μια απαραίτητη κυκλοφορία το South of Reality για τον ακροατή; Όχι ακριβώς, αλλά είναι το δίχως άλλο μια εξαιρετική δουλειά η οποία ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Αν είστε οπαδός της προοδευτικής μουσικής, κάντε στον εαυτό σας τη χάρη και μοιραστείτε αυτό το καταπληκτικό μουσικό ταξίδι μαζί με τους Claypool Lennon Delirium.

8 / 10

Goran Petrić

2^η γνώμη

Ακούγοντας το South of Reality γίνεται από την αρχή σαφές ένα ραφινάρισμα σε όλους τους τομείς σε σχέση με το Monolith of Phobos. Οι δύο δημιουργοί του δίσκου, έχοντας βρει στη προηγούμενη προσπάθειά τους τη χημεία, εδώ επενδύουν στον ήχο και στις μικρές λεπτομέρειες που θα κάνουν το τελικό αποτέλεσμα πιο ολοκληρωμένο και κάτι παραπάνω από ένα (έστω και πετυχημένο) πείραμα. Τα φωνητικά του Lennon έχουν δουλευτεί πάρα πολύ, όπως επίσης οι μελωδίες και τα hooks των συνθέσεων. Η ενορχήστρωση παραμένει απλή και καίρια, με το μπάσο του Claypool να αποτελεί φυσικά τη ραχοκοκαλιά του ήχου, χωρίς να καπελώνει το τελικό αποτέλεσμα. Κάνοντας μια χοντρική αποτίμηση του ύφους του δίσκου, θα μπορούσαμε να τον περιγράψουμε ως μια μίξη των Pink Floyd επί Barrett με την John Lennon πλευρά των Beatles στη μετά Revolver εποχή και όλα αυτά σε ένα πιο progressive πλαίσιο. Ακόμα και έτσι δεν μπορεί να περιγραφεί απολύτως αυτή η συνεργασία, που παρά τον ιδιαίτερό της χαρακτήρα, μπορεί να απευθυνθεί σε ένα πολύ ευρύ κοινό.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας