Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
Από τον Χρήστο Μήνο
Η ανακοίνωση της συναυλίας των SL Theory με τη συνοδεία ομάδας εγχόρδων ήταν κάτι το αναπάντεχο για τα ελληνικά δεδομένα. Πίσω από αυτήν την ακραιφνώς φιλόδοξη προσπάθεια βρίσκεται ένας μουσικός με πολυετή παρουσία στα μουσικά δρώμενα: o Σωτήρης Λαγωνίκας. Έχοντας ξεκινήσει την μουσική του διαδρομή ως αυτοδίδακτος έγινε ευρύτερα γνωστός μέσα από την συνεργασία του με γνωστούς Έλληνες μουσικούς στην μπάντα What’s The Buzz?. H επιθυμία του να εξερευνήσει καινούργιους δρόμους θα τον παρακινήσει να δημιουργήσει ένα αρχικάπροσωποπαγές σχήμα. Ο Λαγωνίκας έχοντας κυκλοφορήσει δύο δίσκους hard rock διαποτισμένους με αρκετές δόσεις prog, έκανε το μεγαλό βήμα στο Progressively Dark (2012) όπου το συμφωνικό prog rock συναντά την κλασσική μουσική.
Μερικά χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ο Λαγωνίκας αποφάσισε να παρουσιάσει το υλικό του ζωντανά στο χώρο του Passport Κεραμεικός μαζί με την δεκαμελή ορχήστρα του Γιάννη Αντωνόπουλου και πλειάδα Ελλήνων μουσικών. Μια κίνηση που εύλογα απαιτούσε εντατική προετοιμασία προκειμένου να καταστεί επιτυχημένο το μεγαλόπνοο όραμά του σε μια συναυλία που έμελλε να είναι σχεδόν μοναδική για ελληνικό συγκρότημα.
Η ημερομηνία της συναυλίας συνέπεσε με τη γενική απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς. Φθάνοντας με την ευγενική βοήθεια της Χριστίνας Μαραγκού στο χώρο του Passport στον Κεραμεικό διαπίστωσα με έκπληξη πως υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός συγκεντρωμένων. Mου πήρε λίγη ώρα να πληροφορηθώ πως στην διπλανή αίθουσα θα έδινε συναυλία ο Μαραβέγιας… Η ύπαρξη δύο διαφορετικών συναυλιών σε τόσο κοντινό χώρο εύλογα δημιούργησε δυσκολίες. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απόκτησαν εισιτήρια μιας παράστασης που δεν τους ενδιέφερε… Ευτυχώς οι όποιες παρεξηγήσεις ξεπεράστηκαν γρήγορα και ο κόσμος μπόρεσε χωρίς δυσκολίες να παρακολουθήσει τον καλλιτέχνη της αρεσκείας του.
Εισερχόμενος σε ένα χώρο που δεν είχα επισκεφτεί στο παρελθόν οφείλω να εξομολογηθώ πως εντυπωσιάστηκα από το εσωτερικό του. Το ξύλινο πάτωμα δημιουργούσε μια περίεργη αίσθηση για ένα rock event, μια αίθουσα ομολογουμένως πολύ προσεγμένη και με ωραία διαρρύθμιση. Η σκηνή αρκετά μεγάλη πληρούσε τις προδιαγραφές να φιλοξενήσει έναν μεγάλο αριθμό μουσικών. Αρκετή ώρα μετά τις 21:00, που ήταν και η προγραμματισμένη ώρα έναρξης, τα φώτα άρχισαν να χαμηλώνουν και η μουσική των ηχείων υποχωρούσε σταδιακά προετοιμάζοντας το κοινό, που παρά τις δυσμενείς συνθήκες είχε καταλάβει ένα μεγάλο μέρος του Passport, για την έναρξη της συναυλίας. Η παράσταση ήταν έτοιμη να αρχίσει μετά και από την γνωστοποίηση της προγραμματισμένης βιντεοσκόπησης.
Η εμφάνιση της μπάντας μαζί με την δεκαμελή ορχήστρα ήταν από μόνο του ένα σπάνιο φαινόμενο που μαγνήτισε τους παρευρισκόμενους. Όταν οι πρώτες νότες άρχιζαν να ταξιδεύουν στην αίθουσα (που διέθετε και εξαιρετικά καλό φωτισμό) πήρε λίγο χρόνο για το εγκέφαλο μας να αποτραβηχτεί από το εντυπωσιακό θέαμα και να εστιάσει στη μουσική.
Με διάφορες εικόνες να προβάλλονται στο πίσω μέρος της σκηνής έδιναν το υπόβαθρο της ζωντανής παρουσίασης του Progressively Dark. Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν αρχικά συγκεχυμένες καθώς η σύζευση της κλασσικής και rock ήταν ημιτελής. Ειδικά στα πρώτα κομμάτια η ισορροπία ανάμεσα στους μουσικούς δεν κόμιζε έναν συγκροτημένο ήχο με αποτέλεσμα να ακούγεται μακριά από τις προσδοκίες των μουσικών. Ευτυχώς, προϊόντος του χρόνου, οι προσπάθειες των μουσικών άρχισαν να αποκτούν ομοιομορφία αναθερμαίνοντας τις απαιτήσεις του κοινού. Από την μέση του πρώτου μέρους και μετά ακούσαμε μια αξιόλογη προσπάθεια που κατά στιγμές απέπνεε μεγαλοπρέπεια όταν το rock αγκάλιαζε επιτυχώς τις νότες των εγχόρδων. Τα προβλήματα στον ήχο δεν έλειπαν π.χ. στο μπάσο ή στα κάπως αδιάφορα κιθαριστικά σόλο. Το πέρας του πρώτου μέρους μέτα από μια περίπου ώρα δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα. Το μεγαλεπήβολο εγχείρημα πού έλαβε χώρα δεν διέθετε ίσως τα απολύτως σωστά θεμέλια για να θεωρηθεί ολοκληρωτικά επιτυχημένο. Οι ενορχηστρώσεις θα μπορούσαν να ήταν καλύτερες και η ορχήστρα θα μπορούσε να είναι οργανικά συνδεδεμένη με την μπάντα που ήταν και το μεγάλο ζητούμενο. Παρόλα αυτά, η πρώτη προσπάθεια της μπάντας αφήνει αισιοδοξία για το μέλλον εφόσον μιλάμε για πεπειραμένους μουσικούς που διαπνεόνται από δυνατές φιλοδοξίες που άλλωστε τους οδήγησαν και στην πραγματοποιήση ενός τόσο υψηλού στόχου. Εδώ το πρόγραμμα περιελάμβανε κομμάτια από το Progressively Dark και τους δύο δίσκους του Λαγωνίκα ως SL Theory.
Το δεύτερος μέρος της βραδιάς ήταν αμιγώς επικεντρωμένο στα rock κομμάτια. Η ορχήστρα που εγκατέλειψε την σκηνή άφησε ελεύθερο χώρο για τη μπάντα να ξετυλίξει τα χαρίσματα της. Η αχαλίνωτη rock διάθεση που απλώθηκε στην αίθουσα προσέφερε πεδίο δόξης λαμπρόν για τους SL Theory να συμπαρασύρουν το κοινό με τα δυναμικά τραγούδια που ακούγονταν άψογα. Μια ώρα που αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου σε κομμάτια πιο κοντά στο άμεσο hard / heavy rock με εκρήξεις και πολύ καλό groove. Αυτό ήταν το εξαιρετικό αποχαιρετιστήριο δώρο πριν την αποχώρηση των μουσικών από τη σκηνή.
Μια εμφάνιση που συνοδεύτηκε με πολλές φιλοδοξίες είχε τελειώσει και ο συγκεντρωμένος κόσμος αποχωρούσε από την αίθουσα λίγο πριν τις 12 το βράδυ. Οι SL Theory παρά τις ατέλειες του πρώτου μέρους μας άφησαν την εντύπωση ενός ανθρώπου (του Σωτήρη Λαγωνίκα) που εργάζεται σκληρά με γνώμονα τη ανάδειξη της μπάντας έξω από τα ελληνικά πλαίσια. Οι προσπάθειες αυτές γεννούν προσδοκίες και σεβασμό. Ευχόμαστε στο μέλλον ο Σωτήρης Λαγωνίκας να επιτύχει τον υψηλό στόχο που έχει θέσει και να απολαύσουμε ξανά τέτοια φιλόδοξα εγχειρήματα.
Setlist: The Orchestral Set: Sickening my Mind, Holding Tight, Ghostly Train, On my Way, See, If Only, Time Won’t Matter, Need to be Born Again, Goodbye Sail On, Where is my Life, Afterlife The Band Set: Saints n Sinnerz, Now, The Beat of my Heart, Two Kings, It Hurts, Next Life, Real World, Counting my Pieces, Supersonic |
Φωτογραφίες: Άννα Δεσποτίδη, Πάνος Μοσχογιαννάκης (Rule Of Thirds Photography)
Be the first to comment