Sermon – Birth of the Marvelous

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
10 / 07 / 2019

Gazing at the cover of Birth of the Marvellous by Sermon, the contrast between spiritualism and mysticism arises as a justifiable dilemma. The bilateral symmetry and the detailed design of the dim two-colored cover art add to the mystery which is not confined to them. The members of the brand-new band maintain their anonymity after the release of their debut album and truth is that this makes the whole thing even more interesting.

Yet, the music is here the only means to decode the mystery that goes under the name of Sermon and unraveling the mystery in this department was a much easier task compared to the rest of the above.

[bandcamp width=100% height=120 album=3293727650 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

The perfect pattern that makes little sense

Sermon is a typical example of a band which debuts to the contemporary progressive metal / rock firmament. Their music is crafted to strike a chord with a large part of the audience of this particular sound. But is it enough to render Birth of the Marvellous a worth-mentioning musical proposition?

The truth is that the Londoners have a clear plan and vision and it is obvious that they have put in a lot of effort to sound so focused in what they do. Their performance and the production are illustrative examples of their professionalism and indicative to the endless hours of their labour. But we should go back to the initial question about the criteria that render an album as a work of art.

Right from the first note it becomes clear that the main goal of Sermon is to approach an audience that relishes the music of Tool, Katatonia, Opeth and generally the alternative side of the progressive metal spectrum. They distribute their influences into their compositions in such perfect analogies that have the listener asking themselves if there is a trace of spontaneity in the music they listen to. From the ritualistic two-a-penny cover to the patented development of the compositions to the calculated outbreaks, everything is carefully planned.

Even so, it could be an interesting result if the compositions were worthy. Unfortunately, inspiration comes out only scarcely out of the grooves and we get a feeling of constant build-up that gets us nowhere. Therefore, we are reduced to name the bands we listen through Sermon (a bit of Tool here, a bit of Porcupine Tree there and so on…) and marvel their undoubtedly high aesthetic criterion. But no matter how we should reward high aesthetic, when it doesn’t come with essence then its reason for existence vanishes.

In Birth of the Marvellous we encounter all of the pathogeneses that are not confined to the modern progressive metal, but in contemporary music as a whole. I don’t know if Sermon will make it in their next move to come up with inspiration too, since they have already found the perfect formula. The only certainty is that up until then there are numerous releases which are much more essential to check out.

6 / 10

Kostas Barbas

2^nd opinion

Katatonia’s idea to blend their ambient sound with progressive metal is unsuccessful quite a long time now, mostly because they have failed to come up with really interesting compositions. On the contrary, Sermon who are pretty much in the same area fared much better in their first album. Birth of the Marvellous is tight, it possesses a unified aesthetic and its concept is a sophisticated one. Despite that the guitars don’t win over their listener with their technique, the ideas that the group unfolds are smart and they are supported by a very good production. Of course none of the individual elements is as good as in Soen’s new album but as debut albums go they did an admirable work, in my view. By intermixing elements from Porcupine Tree, Opeth and Schammasch they weave a solid plexus in the album’s dark style, a fact that does its bit to help with the flow of the record. The listener won’t get bored, nor will be thrilled by a composition because they lack their own style.

6.5 / 10

Alexandros Topintzis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
10 / 07 / 2019

Βλέποντας το εξώφυλλο του Birth of the Marvellous των Sermon, το δίπολο σπιριτουαλισμού – μυστικισμού προκύπτει δικαιολογημένα ως δίλημμα. Η αμφίπλευρη συμμετρία, η μουντή διχρωμία και η σχεδιαστική λεπτομέρεια επιτείνουν το μυστήριο, το οποίο όμως δεν περιορίζεται εκεί. Τα μέλη της πρωτοεμφανιζόμενης μπάντας διατηρούν και μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου την ανωνυμία τους και αυτό είναι αλήθεια ότι αυξάνει το ενδιαφέρουν.

Ωστόσο, η μουσική είναι εδώ ως το μόνο στοιχείο για την αποκωδικοποίηση του μυστηρίου ονόματι Sermon και η αποκωδικοποίησή του σε αυτό το κομμάτι αποδείχθηκε πολύ ευκολότερη από όλα τα παραπάνω.

[bandcamp width=100% height=120 album=3293727650 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Η τέλεια φόρμα χωρίς πολλή ουσία

Οι Sermon αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μπάντας που ντεμπουτάρει στο σύγχρονο progressive metal / rock τοπίο. Η μουσική τους πρόταση είναι φτιαγμένη για να κάνει «γκελ» σε μεγάλο μέρος του κοινού του συγκεκριμένου ήχου. Είναι όμως αυτό αρκετό για να θεωρηθεί το Birth of the Marvellous μια καλλιτεχνική πρόταση άξια αναφοράς;

Η αλήθεια είναι πως οι Λονδρέζοι έχουν ένα ξεκάθαρο πλάνο και μουσικό όραμα και είναι φανερό πως έχουν δουλέψει πολύ για να μπορούν με την πρώτη τους προσπάθεια να ηχούν τόσο κατασταλαγμένοι. Τα παιξίματα, οι ερμηνείες και η παραγωγή αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα επαγγελματισμού  και πολλών ωρών προσπάθειας. Εδώ όμως θα πρέπει να επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα για τα ποια είναι τα κριτήρια που ανάγουν έναν μουσικό δίσκο σε καλλιτέχνημα.

Με την πρώτη νότα γίνεται αντιληπτό πως οι Sermon έχουν ως βασικό σκοπό να ακουστούν από ένα κοινό που αγαπά τους Tool, τους Katatonia, τους Opeth και γενικά την πιο alternative πλευρά του progressive metal. Κατανέμουν τις επιρροές τους στις συνθέσεις με μια τόσο τέλεια αναλογία που προκαλεί απορία στον ακροατή για το αν υπάρχει ίχνος αυθορμητισμού σ’ αυτό που ακούει. Από το «τελετουργικό» χιλιοειδωμένο εξώφυλλο, στον πατενταρισμένο τρόπο χτισίματος των συνθέσεων, μέχρι τα υπολογισμένα ξεσπάσματα, τα πάντα είναι μελετημένα στην εντέλεια.

Ακόμα και έτσι το αποτέλεσμα θα είχε ενδιαφέρον αν οι συνθέσεις είχαν πραγματικά κάτι να πουν. Δυστυχώς η έμπνευση δεν κάνει συχνά επίσκεψη στα αυλάκια του δίσκου, με αποτέλεσμα στα αυτιά μας να φτάνει ένα συνεχές χτίσιμο που δεν αποπληρώνει με κάποιου είδους «λύση». Οπότε το μόνο που μας μένει είναι να κατονομάζουμε τις μπάντες που ακούμε μέσω των Sermon (λίγο Tool εδώ, λίγο Porcupine Tree παραπέρα κ.ο.κ.) και να στεκόμαστε στο αναμφίβολο υψηλό αισθητικό κριτήριο τους. Όσο όμως και αν οφείλουμε να επιβραβεύουμε την υψηλή αισθητική, όταν αυτή δεν συνδυάζεται με ουσία χάνει το λόγο ύπαρξής της.

Στο Birth of the Marvellous συναντάμε πολλές από τις παθογένειες που είναι συχνές, όχι μόνο στο σύγχρονο progressive metal, αλλά και στη σύγχρονη μουσική γενικά. Δεν ξέρω αν οι Sermon καταφέρουν στο επόμενο βήμα τους, έχοντας βρει μια τέλεια φόρμα, να συναντήσουν και την έμπνευση. Το μόνο σίγουρο είναι πως μέχρι τότε υπάρχουν πολύ πιο ουσιώδεις μουσικές προτάσεις για να ακολουθήσει κανείς.

6 / 10

Κώστας Μπάρμπας

2^η γνώμη

Η προσπάθεια των Katatonia να αναμείξουν τον ατμοσφαιρικό ήχο τους με το progressive metal έχει πέσει στο κενό, εδώ και αρκετές προσπάθειες, κυρίως λόγω της αδυναμίας τους να γράψουν πραγματικά ενδιαφέρουσες συνθέσεις. Αντίθετα οι Sermon οι οποίοι επίσης κινούνται πολύ κοντά σε αυτόν τον ήχο, τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα με το πρώτο τους album. To Birth of the Marvellous, είναι σφιχτό, διαθέτει ψαγμένο concept και μια ενιαία αίσθηση. Παρότι οι κιθάρες δεν κερδίζουν άμεσα το ενδιαφέρον με την τεχνική τους, οι ιδέες που ξεδιπλώνουν το group είναι έξυπνες και στηρίζονται από μια πολύ καλή παραγωγή. Βέβαια κανένα από τα επιμέρους στοιχεία δεν φτάνει τα επίπεδα του φετινού δίσκου των Soen, όμως για ντεμπούτο album θεωρώ ότι έκαναν αξιοθαύμαστη δουλειά. Η μίξη στοιχείων από Porcupine Tree, Opeth και Schammasch δημιουργεί ένα ακόμα πιο συμπαγές πλέγμα στο σκοτεινό ύφος του δίσκου, γεγονός που βοηθάει την ροή του. Ο ακροατής δεν θα βαρεθεί, δεν θα μείνει και έκπληκτος από κάποια σύνθεση ελέω της απουσίας χαρακτήρα.

6.5 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής