Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
Από τον Πάρη Γραβουνιώτη
Λόγω προσωπικής υποχρέωσης δυστυχώς δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στην πρώτη συναυλιακή μέρα του φεστιβάλ. Επομένως λίγο τα άκρως θετικά σχόλια φίλων και γνωστών που απόλαυσαν τη μέρα του Σαββάτου, λίγο η στήριξη στην πρωτοβουλία της Αντίθεσης να διοργανώσει και να στηρίξει αυτό το φεστιβάλ, λίγο η αγάπη μου κυρίως προς τους Ciccada και το Νικήτα Κίσσονα (Methexis) ανέβασαν πολύ ψηλά την προσμονή μου για τη συγκεκριμένη συναυλία!
Οι συνθήκες ήταν ιδανικές μιας και η άκρως καλοκαιρινή ημέρα θα έκλεινε με ένα 100% progressive rock line-up που θα έπιανε αρκετές και διαφορετικές πτυχές του αγαπημένου μας rock υποείδους. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου οι πόρτες θα άνοιγαν στις 18:30, οπότε γύρω στις 19:00 καταφτάσαμε στο Ίλιον Plus και χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση μετά από μισή ώρα περίπου βγήκαν στη σκηνή οι Zoulixo Λίγο. Η ομοιότητα με τον Frank Zappa δεν περιορίζεται μονάχα στην εξωτερική εμφάνιση του τραγουδιστή και ηγέτη τους Γιώργου Μακρή, καθώς και το καυστικό χιούμορ των στίχων όπως και το ασυμβίβαστο jazzy rock-in-opposition στυλ τους παραπέμπει ευθέως στη βαριά κληρονομιά του θείου Frank. Φυσικά όλα τα κομμάτια που ακούσαμε ζωντανά προέρχονται από τον μοναδικό ομώνυμο δίσκο τους από το μακρινό πλέον 1998, με τον Λαϊκό Τραγουδιστή να κλέβει τις εντυπώσεις! Συνολικά η μπάντα είχε εξαιρετικό ήχο και ήταν πολύ δεμένη πάνω στη σκηνή, ενώ το πολύ ιδιαίτερο στυλ ερμηνείας του Γιώργου Μακρή είχε τον χαρακτήρα του love or hate. Το ζεστό χειροκρότημα του κοινού έκλεισε με μία πολύ θετική διάθεση το σχεδόν μισάωρο σετ των Zoolixo Λίγο. Το ξεκίνημα της βραδιάς ήταν εξαιρετικό από ένα σχήμα μοναδικό με μουσική πάντα επίκαιρη.
Ελάχιστα λεπτά διάλειμμα και χωρίς ιδιαίτερη χρονοτριβή, γύρω στις 20:30 βγήκε στη σκηνή ο Νικήτας Κίσσονας παρέα με την ακουστική του κιθάρα. Παρόλο που πέρσι κυκλοφόρησε ένα από τα κορυφαία prog albums της χρονιάς με τους Methexis, η ζωντανή εκτέλεση του Topos δεν μπορούσε να συμπλεύσει με τον unplugged χαρακτήρα της συγκεκριμένης του εμφάνισης. Στη συνέχεια, ο Νικήτας μάς ερμήνευσε κομμάτια από τις δύο προηγούμενες δουλειές των Methexis, τα The Fall Of Bliss και Suiciety. Αποστομωτικός όπως πάντα με τις κιθαριστικές του επιδόσεις και ιδιαίτερα εκφραστικός και θεατρικός στις ερμηνείες του (βαθιά επηρεασμένος από Peter Gabriel), απέδωσε εξαιρετικά κομμάτια όπως τα The Relic, Eradicated Will και Prey’s Prayer δίνοντάς τους μια διαφορετική διάσταση με την ακουστική εκδοχή τους, ενώ οι εισαγωγές που έκανε πριν την εκτέλεση των κομματιών μας έβαλε πιο πολύ μέσα στο concept τους δίνοντας ταυτόχρονα την αίσθηση της συνέχειας. Δύο εξαιρετικές διασκευές στο Dusk των Genesis και το Family Snapshot του Peter Gabriel ήταν το κερασάκι στην τούρτα μιας εξαιρετικής μισάωρης εμφάνισης. Το πόσο κέντρισε την προσοχή του κοινού και πόσο αυθόρμητο ενθουσιασμό προκάλεσε με μία κιθάρα και τη φωνή του δείχνει πολλά για το ταλέντο και την εκτελεστική ικανότητα του Νικήτα, ο οποίος κατάφερε να μας καθηλώσει.
Με την ώρα να έχει πάει 21:20 και την προσέλευση του κόσμου εντονότερη, οι Ciccada είχαν ήδη πάρει θέση πάνω στη σκηνή και ήταν έτοιμοι να μας μαγέψουν με το 70s symphonic / prog folk τους. Μετά το καλωσόρισμα του drummer Γιάννη Ηλιάκη, οι πρώτες νότες του A Night Ride μας έβαλαν για τα καλά στο κλίμα τους, μία από τις καλύτερες συνθετικές στιγμές του τελευταίου μέχρι σήμερα δίσκου τους The Finest Of Miracles. Οι Αθηναίοι prog rockers είχαν αψεγάδιαστο ήχο ενώ για το τεχνικό τους επίπεδο δεν υπάρχουν και πολλά που δεν έχουν ήδη ειπωθεί από όσους τους έχουμε απολαύσει αρκετές φορές επί σκηνής. Το Open Wings που ακολούθησε όπως μας προλόγισαν οι ίδιοι θα συμπεριλαμβάνεται στο επόμενο album τους, ακόμη ένα εξαιρετικό κομμάτι με εμπνευσμένες μελωδίες και τρομερά φωνητικά από τις Δήμητρα Σπέλα και Ευαγγελία Κοζώνη. Συνέχεια με το αρκετά μεσαιωνικό She Went For Love που το συναντούμε στη συλλογή της Musea Decameron Ten Days In 100 Novelas και με ακόμη μία καινούρια σύνθεση ονόματι No Man’s Land που όπως μας είπε ο κιθαρίστας τους Γιώργος Μούχος είναι επηρεασμένο από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχοντας πάρει μια ιδέα από το καινούριο υλικό των Ciccada, σίγουρα οι προσδοκίες για ακόμη έναν φανταστικό δίσκο είναι πολύ υψηλές. Για κλείσιμο διάλεξαν το προσωπικό αγαπημένο Around The Fire, με τον κόσμο να ανταποδίδει με έντονο χειροκρότημα και τον ηγέτη τους Νίκο Νικολόπουλο με τη σειρά του να μας ευχαριστεί. Είναι φανερό ότι η μπάντα βρίσκεται πλέον στο απόγειό της (μέχρι σήμερα τουλάχιστον). Ο μοναδικός χαρακτήρας, το στήσιμο και η ίδια η μουσική της μπάντας αποτελούν την επιτομή του prog. Μετά το τέλος του set τους τα βλέμματα απορίας και θαυμασμού μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν η απόδειξη μιας εξαιρετικής εμφάνισης.
Η ώρα για την τελευταία εμφάνιση του Progressive Rock Days Vol. 2 είχε φτάσει. Λίγο πριν τις 22:15 και οι Ribbons of Euphoria ήταν έτοιμοι να αποδώσουν το –αρκετά progressive- blues rock τους. Δυστυχώς μερικά τεχνικά προβλήματα καθυστέρησαν λίγο την έναρξη της εμφάνισής τους, ωστόσο το φοβερό χιούμορ του κιθαρίστα τους Νίκου Πουλάκη ελάφρυνε αρκετά το κλίμα! Τα Smokin’ ‘N’ Spittin’ και A Jester And The Queen από το ομώνυμο ντεμπούτο τους μας έβαλαν για τα καλά στο bluesy κλίμα τους, όπως επίσης και το After The Beginning που ακολούθησε με τις psych prog πινελιές και τα φωνητικά του Σταύρου Ζουλιάτη να εντυπωσιάζουν. Υποθέτω πως η εν λόγω σύνθεση όπως και το groovy ¾ Bullet Running Through My Mind θα περιλαμβάνονται στην επόμενη studio δουλειά τους. Τα τεχνικά προβλήματα συνεχίστηκαν για λίγο, ωστόσο μας αποζημίωσαν με το υλικό από το EP τους Reaching For The Skies. Αρκετά πιο περιπετειώδη, τεχνικά και πιο φευγάτα από το αρχετυπικό blues ύφος του ντεμπούτου τους, τα Stardust και Quincy’s Dance Of Death ήταν πιθανώς οι κορυφαίες τους στιγμές. Για φινάλε οι Ribbons Of Euphoria επέλεξαν να κλείσουν με μία εξαιρετική διασκευή του θρυλικού In A Gadda Da Vidda των σπουδαίων Iron Butterfly το οποίο απολαύσαμε στην εκτενή εκδοχή του, γεγονός που χαροποίησε πολύ όλους. Με αυτή την επιλογή, που μάλλον δεν ήταν τυχαία, η αυλαία έπεσε και από τα ηχεία του Ιλιον Plus ακούγονταν κλασικά progressive rock διαμάντια.
Συνολικά είχαμε να κάνουμε με μία εξαιρετική βραδιά όπου χορτάσαμε prog ήχους, συζητήσαμε για μουσική με φίλους και γνωστούς, αγοράσαμε υλικό από τις μπάντες και φύγαμε όλοι ευχαριστημένοι. Άξια συγχαρητηρίων η διοργάνωση και πιο συγκεκριμένα η Αντίθεση που είχε την ιδέα και ανέλαβε την υλοποίηση του φεστιβάλ. Φυσικά μετά από αυτό, το τρίτο μέρος του Progressive Rock Days είναι μονόδρομος και όλοι προσβλέπουμε σε αυτό. Φυσικά, το Progrocks.gr θα είναι εκεί. Πάντα τέτοια!
Φωτογραφίες: Άννα Δεσποτίδη (Rule Of Thirds Photography)
Be the first to comment