Our beloved John WettonΟ αγαπημένος μας John Wetton

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas

John Wetton is not just another great artist with a long spinning career who left us early. Moreover, his name is not a mere addition to the list of musicians who died recently that triggers uninspired, and often meretricious, comments in social media. Truth is, people were not moved by Wetton’s passing as the caliber of his work dictates. This is because he never acted like a rock star, but he was always discreet, polite and astonishingly down-to-earth. When interviewed, he would be more like your beloved uncle than a rebellious rock star, because his rebelliousness was expressed purely in musical terms and he kept always a low profile. Only a handful of musicians were as great as he was who went, artistically speaking, above the clouds, never making a fuss over it. Wetton’s career had everything: stunning albums where he performed, huge bands in which he was a member of, timeless songs that he composed, the commercial success he created and lived, countless gigs and tours… everything. He meant much more to all of us, the fans of progressive rock, since he was one of the top representatives of the genre, being present in unreachable summits like the eternal Red or the incredible debut of U.K. Was there really any other better bassist/singer in rock music ever? Perhaps the -also late- Greg Lake?  Or Geddy Lee? Maybe they are the first that spring to mind, but if someone takes into account the fields where all of the above were tested, the scale always tips in favor of the ever-smiling John. One thing is certain, his passing was not in any case a necessity, so as he would never be forgotten. Out of the long career of our beloved John Wetton, we picked ten albums which are special for a variety of reasons.

Mogul Thrash – Mogul Thrash [1971]

After the split with Colosseum, during the recording sessions of The Grass is Greener, James Litherland formed Mogul Thrash along with future members of Average White Band and Fotheringay, Bill Harisson on drums and a 22-year old guy on bass and backing vocals who was playing in the Londoners Splinter. The album was released by RCA and the production was taken over by the great Brain Auger and today is held as one of the genuine gems of the early 70s British prog rock. The album is a more rock-oriented prog-fusion version of Colosseum, sporting ballsy and tight playing and beautiful songs like Elegy, which was composed by Litherland and featured also in The Grass is Greener (and yet, in my opinion, this version outclasses the original). Listening repeatedly to the marvelous Mogul Thrash, the young bassist takes us by storm, stealing the show with his out-of-this-world playing in his recording debut. Of course, this was just the beginning…

Dimitris Kaltsas

Gordon Haskell – It Is and It Isn’t [1971]

Sometimes history plays strange games. When the recording of Lizard was completed, Gordon Haskell departed from King Crimson being their only lead singer who never performed live with the band. Shortly after, he recorded his second solo album along with excellent musicians including John Wetton, the young bassist of Mogul Thrash, who played also keyboards, guitar and did back-up vocals on It Is and It Isn’t, aside bass. What we’ve got here is a unique singer-songwriter folk style with sardonic humour and the lyricism of Haskell’s melodies, but also richly arranged. After joining Family and establishing himself, Wetton filled in Haskell’s shoes in King Crimson and made history. On the other hand, Haskell (who has Greek ancestry – Hionides was his Greek-American father’s name) became a session musician because of financial obligations and today he lives in Skopelos island. From this album, the beautiful Upside down is a personal favourite.

Dimitris Kaltsas

Family – Fearless [1971]

Having already turned down Fripp’s proposal to join King Crimson, Wetton chose Family as the next step in his career after splitting with Mogul Thrash. His decision stands to reason, if we bear in mind their complex style that combined folk, jazz, progressive, blues rock, psychedelia, as well as the iconic figure of Roger Chapman. It’s July, 1971 and the first sample was the single In My Own Time that reached No.4 in the UK singles chart and was pinned there for 13 weeks. The same year, Fearless was released. Wetton’s contribution is invaluable as regards the arrangements, as well as in making the style of Family tighter, but also more flexible. The flawless basslines along with the back-up vocals and guitar broaden the arsenal of melodies and rhythms, a fact that is testified in Between Blue and Me, Spanish Tide, Save Some for Thee. With their line-up unaltered, they will release Bandstand, after which he will depart to join King Crimson…

Giannis Zavradinos

King Crimson – Larks’ Tongues in Aspic [1973]

Larks’ Tongues in Aspic incarnates for the fifth time the vision of King Crimson’s mastermind, while it is the first out of the three albums that the, asleep now, great British musician John Wetton took part in. The compositional contribution of the genuine artist in this album cannot be stressed, while his velvet and simultaneously strong, almost bluesy, throaty voice, broadens the already wide and diverse palette of the album. The six compositions, all of them tangible pieces of divine inspiration, reminisce of the past, put present to sleep and mould the future, rendering feasible the insertion of deconstructing elements, uncontrived improvisations, traditional eastern influences, free jazz structures, heavy rock riffs, always under the meticulous guidance of the edifier Robert Fripp; an excellent western civilization piece of work.

Thomas Sarakintsis

King Crimson – Red [1974]

The swan song, regarding the band’s first era, as well as Wetton’s future with the group. The beloved bassist / composer / vocalist contributes more actively, lyrical- and compositional-wise, most notably in the timeless hymn Starless, as well as in the instrumental Providence. An album that gratifies the listener who invests time to get under its multiple layers, acting as a consul of revelation. A literally life-giving, evergreen masterpiece, a crack of escapism from the fragile, ephemeral life. After his ascension, John will surely schmooze with others who will ladle lavishly the love on the album; he might convince Fripp, when his time inevitably comes, how much important things were arranged and depicted through this album.

Thomas Sarakintsis

Phil Manzanera – Diamond Head [1975]

Diamond Head is an extraordinary piece of progressive rock bordering on art-rock (if these borders really exist). The amazing thing is that Manzanera played in two more albums this selfsame year, in Quiet Sun’s Mainstream and Roxy Music’s Siren. Here, as the band leader, decides to put together an assembly of musicians and therefore the listener comes in contact with personalities such as Robert Wyatt, Brian Eno and, of course, John Wetton. The album hosts a bunch of instrumental songs, but also some where guests do the vocals. Manzanera has the wit to give his guests free rein to improvise, or even compose. In Same Time Next Week, a tune where Wetton sings duet with Doreen Chanter, shares also the compositional credits with Manzanera, leaving his indisputable stamp with his voice, but also with his much underrated bass playing.

Kostas Barbas

Uriah Heep – High and Mighty [1976]

High and Mighty is the ninth studio album by the mighty Heep, released in 1976 and the last one featuring David Byron on the mic. Following the approach that they offered on the previous album Return to Fanstasy, this release delivers ten well-structured and very enjoyable songs. This time, John Wetton finally got a chance to shine. The highlight is the marvelous hard-bluesy ballad Weep In Silence written by him. His contribution includes also co-writing credit for another outstanding tune Footprints in The Snow, an energetic vocal performance in One Way or Another and of course his trademark, magical heavy bass sound through the entire record. 40 years later, High and Mighty still divides both critics and fans alike, but it is definitely one of the 70s rock jewels and a testimony of Wetton’s incredible talent.

Goran Petrić

U.K. – U.K. [1978]

If somebody is seeking for an example of a successful supergroup, then U.K. is the one they are looking for. The outcome of this first collaboration of these four musicians was one of the best progressive albums of all time, let alone all those that were released outside the enchanting era of 1969-1975. The jazz influences of Brufford and Holdsworth are evident, while the nuances that Eddie Jobson adds are perfect. Yet, it is Wetton’s personal style that infuses the vintage progressive rock tone into the album, emphasizing in songwriting, tinged with an ingenious commercial touch (a precursor of Asia, one might say). His voice has clearly improved in comparison to King Crimson era or, to be precise, it sounds more confident, allowing him to deliver some of his best performances. U.K. sounds as if it summarizes what progressive rock was in the seventies, foreshadowing how it would be like in the future. This thing alone renders it a great album.

Kostas Barbas

U.K. – Danger Money [1979]

The crucial departures of Bill Brufford and Allan Holdsworth after the release of the magnificent debut of U.K. would surely have a profound impact on the direction of its follow-up. And yet, the remaining members John Wetton and Eddie Jobson took over the task of song-writing all by themselves and with the invaluable contribution of the great drummer Terry Bozzio they pulled off to record one more masterpiece. By leaving Alan Holdsworth’s gap unfilled and by adding more keyboards, while the rhythm section of Wetton and Bozzio performed miracles, they imbued their fusion-based progressive rock with catchy melodies and vocals, generating an outing which is so fresh and prophetic that it is not far-fetched to tag it as “the future prog”. Cuts like the technocratic The Only Thing She Needs, the melodic Rendezvous 6-02 and Nothing To Lose, but most of all the title-track and the epic Carrying No Cross where Wetton indulges in one of his best renditions ever, are prog heirlooms in tough times for the genre.

Paris Gravouniotis

Asia – Asia [1982]

The debut from this prog supergroup was released in 1982. The four world-class prog musicians (Wetton, Palmer, Howe, Downess) created a mega successful album that topped the charts all over the world and sold very well. However, it’s a kind of album that every serious prog fan loves to hate. Well, maybe it’s cheesy, not so proggy and too poppy, but every song in it is also catchy but strong, simple but complex, and each one is played with exceptional precision. The polished talent and musicianship is everywhere on this wonderful recording. Wetton’s songwriting is astonishing. His vocal delivery is over the top, especially in the timeless classics Heat of the Moment and Wildest Dream. Undoubtedly, he was the driving force behind this release. Asia’s first and only masterpiece stands the test of time and today sounds as good as it did 35 years ago!

Goran Petrić

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς

O John Wetton δεν είναι απλά άλλος ένας σπουδαίος καλλιτέχνης με μεγάλη καριέρα που έφυγε νωρίς από τη ζωή. Πολύ περισσότερο δεν είναι απλά άλλο ένα όνομα στη λίστα των πρόσφατων θανάτων μουσικών που πυροδοτεί ανέμπενευστα και συχνά υποκριτικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. H αλήθεια είναι πως η περίπτωση του Wetton δεν συγκίνησε το κοινό αντίστοιχα με το εκτόπισμα του έργου του. Κι αυτό, γιατί ποτέ δε φέρθηκε σαν rock star, αλλά ήταν πάντα διακριτικός, ευγενικός και απίστευτα προσγειωμένος. Στις συνεντεύξεις του σου θύμιζε πιο πολύ τον αγαπημένο σου θείο παρά έναν επαναστάτη rock αστέρα, γιατί η επαναστατικότητα έμενε πάντα στη μουσική και οι τόνοι ήταν πάντα χαμηλοί. Ελάχιστοι έχουν υπάρξει τόσο σπουδαίοι, ξεπερνώντας τα σύννεφα καλλιτεχνικά, χωρίς ποτέ μα ποτέ να το κάνουν σπουδαίο θέμα. Από την καριέρα του Wetton δεν έλειψε τίποτα: τα σπουδαία albums στα οποία έπαιξε, οι τεράστιες μπάντες των οποίων ήταν μέλος, τα διαχρονικά κομμάτια που συνέθεσε και η εμπορική επιτυχία την οποία ο ίδιος δημιούργησε και έζησε, οι αμέτρητες μεγάλες συναυλίες και περιοδείες… τίποτα. Πολύ δε περισσότερο για όλους εμάς του λάτρεις του progressive rock, o John Wetton ήταν κάτι πολύ σημαντικότερο, καθώς υπήρξε ένας εκ των κορυφαίων εκπροσώπων του ήχου σε άφταστες κορυφές όπως το αιώνιο Red και το απίστευτο ντεμπούτο των U.K. Σε τελική ανάλυση, υπήρξε ποτέ καλύτερος τραγουδιστής και μπασίστας στη rock μουσική; Ο επίσης εκλιπών Greg Lake; Ο Geddy Lee ίσως; Πιθανώς αυτοί έρχονται στο μυαλό πρώτοι, αλλά όταν αναλογιστεί κανείς τα πεδία στα οποία δοκιμάστηκαν όλοι τους, η σύγκριση ίσως γέρνει υπέρ του πάντα χαμογελαστού John. Το μόνο βέβαιο είναι πως ο θάνατός του δεν ήταν σε καμία περίπτωση αναγκαία συνθήκη για να μην το ξεχάσουμε ποτέ. Από την τεράστια δισκογραφική πορεία του αγαπημένου μας John Wetton επιλέξαμε 10 δίσκους που είναι ξεχωριστοί για διαφορετικούς λόγους.

Mogul Thrash – Mogul Thrash [1971]

Μετά τη φυγή του κατά τις ηχογραφήσεις του The Grass is Greener από τους Colosseum, ο James Litherland σχημάτισε τους Mogul Thrash με μετέπειτα μέλη των Average White Band και Fotheringay, τον Bill Harisson (ντραμς) και έναν νεαρό 22χρονο στο μπάσο και τα δεύτερα φωνητικά που έπαιζε στους Λονδρέζους Splinter. Το album κυκλοφόρησε από την RCA σε παραγωγή του τεράστιου Brain Auger και σήμερα συγκαταλέγεται στα διαμάντια του βρετανικού progressive rock στις αρχές των 70s. To album αποτελεί μια πιο rock orientated prog-fusion πτυχή των Colosseum με ψυχωμένο παίξιμο, εξαιρετικό δέσιμο και πανέμορφα κομμάτια, όπως το Elegy του Litherland, το οποίο πρόλαβε και ηχογράφησε με τους Colosseum για το The Grass is Greener (κι όμως, εδώ είναι ανώτερο νομίζω). Ακούγοντας το υπέροχο Mogul Thrash ξανά και ξανά, προκαλεί έκπληξη πώς ο νεαρός μπασίστας κλέβει την παράσταση με το ασύλληπτο παίξιμό του στο δισκογραφικό του ντεμπούτο. Αυτή βέβαια ήταν μόνο η αρχή…        

Δημήτρης Καλτσάς

Gordon Haskell – It Is and It Isn‘t [1971]

Η ιστορία παίζει περίεργα παιχνίδια μερικές φορές. Mετά τις ηχογραφήσεις του Lizard, o Gordon Haskell αποχώρησε από τους King Crimson, όντας ο μόνος lead τραγουδιστής τους που δεν έπαιξε ποτέ ζωντανά με την μπάντα. Λίγο μετά ηχογράφησε τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο με εξαιρετικούς μουσικούς, μεταξύ των οποίων και ο νεαρός μπασίστας των Mogul Thrash, ο John Wetton, ο οποίος στο It Is and It Isn’t εκτός του μπάσου παίζει πλήκτρα, κιθάρα και κάνει δεύτερα φωνητικά. Το στυλ εδώ είναι ένα ιδιαίτερο singer-songwriter folk, με το σαρδόνιο χιούμορ και τον λυρισμό των μελωδιών του Haskell, αλλά και μια πολύ πλούσια ενορχήστρωση. Τελικά ο Wetton αφού έγινε μέλος των Family και καταξιώθηκε, πήρε τη θέση που είχε ο Haskell στους King Crimson και έγραψε ιστορία. Ο δε ελληνικής καταγωγής Haskell (Χιονίδης ήταν το επίθετο του ελληνοαμερικανού πατέρα του) λόγω οικονομικών υποχρεώσεων έγινε session μπασίστας, ενώ σήμερα ζει μόνιμα στην Σκόπελο. Από το album αυτό προσωπικά μου έχει μείνει το υπέροχο Upside Down.

Δημήτρης Καλτσάς

Family – Fearless [1971]

Έχοντας ήδη απορρίψει πρόταση του Fripp για ένταξή του στους King Crimson, o Wetton προτίμησε τους Family ως τον επόμενο σταθμό στην καριέρα του μετά τους Μogul Thrash. Κίνηση απολύτως λογική, αν αναλογιστούμε τον πολυσύνθετο χαρακτήρα τους που συνδύαζε folk, jazz, progressive, blues rock, ψυχεδέλεια καθώς και την εμβληματική φιγούρα του Roger Chapman. Iούλιος του ‘71 λοιπόν και το πρώτο δείγμα γραφής ήταν το single In My Own Time που έφτασε μέχρι το No.4 των UK singles charts και παρέμεινε εκεί για 13 εβδομάδες. Αργότερα τον ίδιο χρόνο θα κυκλοφορήσει το Fearless. Η συμβολή του Wetton ανεκτίμητη όσον αφορά την ενορχήστρωση, κάνοντας τον ήχο των Family πιο συμπαγή αλλά και ευέλικτο. Οι αλάνθαστες μπασογραμμές, τα συνοδευτικά φωνητικά καθώς και η δεύτερη κιθάρα λύνουν τα χέρια μελωδικά και ρυθμικά κι αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε στα Between Blue and Me, Spanish Tide, Save Some for Thee. Mε την ίδια σύνθεση θα κυκλοφορήσουν και το Bandstand μέχρι την αποχώρησή του για να προσχωρήσει στους King Crimson…

Γιάννης Ζαβραδινός

King Crimson – Larks’ Tongues in Aspic [1973]

Το Larks‘ Tongues in Aspic ενσαρκώνει για πέμπτη φορά το όραμα του ιθύνοντος νου του Πορφυρού Βασιλέα ενώ αποτελεί τον πρώτο εκ των συνολικά τριών δίσκων στον οποίο συμμετέχει ο κεκοιμημένος πλέον σπουδαίος Βρετανός μουσικός, John Wetton. Η συνθετική συνδρομή του ακραιφνούς καλλιτέχνη στο δίσκο είναι ευρεία ενώ η βελούδινη και συνάμα στιβαρή, σχεδόν bluesy, βραχνή φωνή του, προσδίδει περαιτέρω ποικιλία στην ήδη ποικιλόμορφη και αλλόκοτη κατεύθυνση του δίσκου. Οι έξι συνθέσεις του, όλες απτά δείγματα θεήλατης έμπνευσης, αναπολούν το παρελθόν, αποκοιμίζουν το παρόν και στοιχειοθετούν το μέλλον, καθιστώντας εφικτή την προέλαση αφαιρετικών σημείων, πηγαίων αυτοσχεδιασμών, παραδοσιακών ανατολικών επιδράσεων, ελεύθερων jazz δομών, heavy rock riffs, πάντα υπό τη σχολαστική επιμέλεια του καθοδηγητή Fripp. Μουσούργημα του δυτικού πολιτισμού.

Θωμάς Σαρακίντσης

King Crimson – Red [1974]

Κύκνειο άσμα τόσο για την πρώτη φάση του συγκροτήματος, όσο και για τον ίδιο τον John Wetton με τη μπάντα. Ο πολυαγαπημένος μπασίστας / συνθέτης / τραγουδιστής συμβάλλει ουσιαστικότερα στο δίσκο, στιχουργικά αλλά και συνθετικά, τόσο με τον ύμνο στην αιωνιότητα Starless όσο και με τα αειθαλή One More Red Nightmare, Fallen Angel και το ορχηστρικό Providence. Δίσκος που επενδύεις στις διαβαθμίσεις της πληρότητάς του, λειτουργώντας ως πρόξενος αποκάλυψης. Ένα επίκαιρο αριστούργημα προσφοράς όντως ζωής, μία ρωγμή διαφυγής από το εύθραυστο εφήμερο του βίου. Ο John με την άνωθεν μετάβασή του θα συνδιαλέγεται με διάφορους, οι οποίοι θα του μιλούν με πρωτόφαντη θέρμη για το album: ίσως πείσει αργότερα τον Fripp, όταν αναπόφευκτα εκδημήσει, πόσο σημαντικά πράγματα ενορχηστρώθηκαν αλλά και ειπώθηκαν σε τούτο τον δίσκο.

Θωμάς Σαρακίντσης

Phil Manzanera – Diamond Head [1975]

Το Diamond Head είναι ένα εξαιρετικό δείγμα progressive rock που κινείται στα όρια με το art-rock (αν υπάρχουν αυτά τα όρια). Το εκπληκτικό είναι ότι ο Manzanera την ίδια χρονιά έπαιξε σε άλλους δύο δίσκους, το Mainstream των Quiet Sun και το Siren των Roxy Music. Εδώ ως leader επιλέγει να καλέσει μια πλειάδα μουσικών, με αποτέλεσμα ο ακροατής να έρχεται αντιμέτωπος με ονόματα όπως του Robert Wyatt, του Brian Eno και φυσικά του John Wetton. Ο δίσκος περιέχει κάποια instrumental κομμάτια, αλλά και αρκετά που τραγουδούν καλεσμένοι. Ο Manzanera είναι αρκετά έξυπνος ώστε να αφήσει ελεύθερους τους καλεσμένους του να αυτοσχεδιάσουν και ακόμα και να γράψουν. Στο Same Time Next Week, κομμάτι στο οποίο τραγουδά ο Wetton μαζί με την Doreen Chanter, μοιράζεται και τα συνθετικά credits με τον Manzanera και αφήνει ξεκάθαρα το στίγμα του, με την φωνή του, αλλά και το τόσο υποτιμημένο παίξιμό του στο μπάσο.

Κώστας Μπάρμπας

Uriah Heep – High and Mighty [1976]

Το High And Mighty είναι το ένατο album των φοβερών Heep που κυκλοφόρησε το 1976 και είναι το τελευταίο με τον David Byron στο μικρόφωνο. Ακολουθώντας το ίδιο πρότυπο με τον προηγούμενό τους δίσκο Return To Fantasy, αυτή η κυκλοφορία μας χαρίζει δέκα καλοδομημένα και πολύ ευχάριστα τραγούδια. Αυτή τη φορά ο John Wetton έχει επιτέλους την ευκαιρία να λάμψει. Το αποκορύφωμα είναι η εκπληκτική bluesy μπαλάντα Weep In Silence την οποία έχει συνθέσει. Η συνεισφορά του δεν περιορίζεται εδώ, αλλά επίσης έχει συν-γράψει άλλο ένα εξαιρετικό τραγούδι, το Footprints In The Snow, ενώ αποδίδει μια γεμάτη ενέργεια ερμηνεία στο One Way Or Another και φυσικά η συμβολή του εντοπίζεται και στον χαρακτηριστικό, μαγικό heavy ήχο του μπάσου του σε ολόκληρο τον δίσκο. Σαράντα χρόνια μετά, το High and Mighty συνεχίζει να διχάζει οπαδούς και κριτικούς, είναι όμως αδιαμφισβήτητα ένα 70s διαμάντι και τεκμήριο του απίστευτου ταλέντου του Wetton.

Goran Petrić

U.K. – U.K. [1978]

Όταν κάποιος ψάχνει ένα παράδειγμα πετυχημένου supergroup, η περίπτωση των U.K. φαντάζει ως η καταλληλότερη. Το αποτέλεσμα της πρώτης σύμπραξης των τεσσάρων αυτών μουσικών μας έδωσε ένα από τους καλύτερους progressive rock δίσκους όλων των εποχών, πόσο μάλλον αυτών που έχουν κυκλοφορήσει εκτός της μαγικής περιόδου 1969–1975. Οι jazz αναζητήσεις των Bruford, Holdsworth είναι εμφανείς, ενώ ο Eddie Jobson χρωματίζει τέλεια το τελικό αποτέλεσμα. Είναι όμως η προσωπικότητα του Wetton που δίνει στον δίσκο έναν κλασικό progressive rock χαρακτήρα, με έμφαση στο songwriting και με έναν ιδιοφυές δοσμένο αέρα εμπορικότητας (πρόδρομο των Asia θα έλεγε κανείς). Η φωνή του έχει βελτιωθεί σε σχέση με την εποχή των King Crimson ή για να ακριβολογούμε μοιάζει πιο σίγουρη, χαρίζοντας μερικές από τις καλύτερές του ερμηνείες. Το U.K. μοιάζει να ανακεφαλαιώνει το τι υπήρξε το progressive rock στα 70s δείχνοντας τη στιγμή που κυκλοφόρησε και ποια κατεύθυνση θα μπορούσε να είχε πάρει στο μέλλον. Αυτό από μόνο του το κάνει ένα σπουδαίο album.

Κώστας Μπάρμπας

U.K. – Danger Money [1979]

Οι σημαντικότατες αποχωρήσεις των Bill Bruford και Allan Holdsworth μετά το αριστουργηματικό ομώνυμο ντεμπούτο των U.K. σίγουρα θα φάνταζαν καταλυτικές για τον ήχο του επόμενού τους έργου. Κι όμως, οι εναπομείναντες John Wetton και Eddie Jobson ανέλαβαν όλο το συνθετικό φορτίο και με την πολύτιμη συνεισφορά του σπουδαίου drummer Terry Bozzio κατάφεραν να ηχογραφήσουν ακόμη έναν εξαιρετικό δίσκο. Χωρίς να αναπληρώνουν το κιθαριστικό κενό, προσέθεσαν ακόμη περισσότερα πλήκτρα και με το rhythm section των Wetton/Bozzio να κάνει θαύματα πήραν το fusion-based progressive rock τους και το εμπότισαν με πιασάρικες μελωδίες και φωνητικά δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα τόσο φρέσκο και προφητικό που δεν θα ήταν υπερβολή να το χαρακτηρίσει κανείς «prog του μέλλοντος». Κομμάτια όπως το τεχνοκρατικό The Only Thing She Needs, τα μελωδικά Rendezvous 6-02 και Nothing To Lose, αλλά κυρίως το ομώνυμο και το επικό Carrying No Cross όπου ο Wetton επιδίδεται σε μια από τις κορυφαίες ερμηνείες της καριέρας του, αποτελούν prog κειμήλια για μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για το είδος.

Πάρης Γραβουνιώτης

Asia – Asia [1982]

Το ντεμπούτο του supergroup των Asia κυκλοφόρησε το 1982. Οι τέσσερις παγκόσμιας κλάσης μουσικοί (Wetton, Palmer, Howe, Downess) δημιούργησαν έναν τρομερά επιτυχημένο δίσκο που σκαρφάλωσε στα charts σε όλο τον κόσμο και πούλησε πολύ καλά. Ωστόσο, είναι από τα album που κάθε σοβαρός οπαδός του progressive λατρεύει να μισεί. Εντάξει, μπορεί να είναι κάπως cheesy και περισσότερο pop παρά prog, όμως κάθε τραγούδι που περιέχει είναι πιασάρικο, αλλά συνάμα δυνατό, απλό αλλά και πολύπλοκο και το καθένα είναι παιγμένο με τρομερή ακρίβεια. Το ταλέντο και οι άψογες μουσικές τους ικανότητες αναβλύζουν από κάθε αυλάκι αυτού του δίσκου. Η συνθετική ικανότητα του Wetton είναι εντυπωσιακή και οι ερμηνείες του κορυφαίες, κυρίως στα αθάνατα Heat of the Moment και Wildest Dreams. Ήταν, αδιαμφισβήτητα, η κινητήριος δύναμη πίσω από αυτή την κυκλοφορία. Το πρώτο και μοναδικό αριστούργημα των Asia αντέχει στο πέρασμα του χρόνου και ακούγεται ακόμα και σήμερα τόσο καλό όσο 35 χρόνια πριν!

Goran Petrić