Mice On Stilts – Hope For A Mourning

Intro: Dimitris Kaltsas
26 / 09 / 2016

It is only reasonable for Mice On Stilts to attract the interest of open-minded music lovers. The sextet from Auckland, New Zealand has been building their personality beyond the boundaries of music genres since their first steps. The version of indie / art-rock that they deliver is composed of heterogeneous components and the result is an interpretive challenge for the band and an emotional “test” to the public.

“Hope For A Mourning” is their first full-length album after “An Ocean Held Me” EP in 2013, in which we first heard the peculiar inspirations of Ben Morley and the others. The time for the presentation of the album has come, and listening to it becomes even more enjoyable when you actually do not know what to expect.

[bandcamp width=650 height=120 album=1707397444 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Redemptive melodies

Sometimes I fail to glean the individual characteristics that make a work of art be considered as important and imposing at the same time. Mice On Stilts is such a case and more specifically their debut full-length album, entitled “Hope For A Mourning”.

Following the formal release of their EP three years ago (although the duration of the material enclosed there does not specify just an EP), Mice On Stilts are back again delivering a sequence of sentimental moments. Moments that are imprinted in the mind and the subconscious of the listener mostly as a whole οr more correctly, as an exceptional and truly coherent sonic result aiming for redemption and by extension, catharsis.

Through developments with controlled and effective complexity and orchestrations with airy space for expression, the band delivers a beautiful lyricism composed by eight songs -elegies. The band’s vision from Auckland, New Zealand is based and finally realized with the cooperation of their six band members and five more guest musicians (!), creating the feeling of a diversified project with several extensions. Elements from jazz, western folk and contemporary classical music, interact combining ‘ 70s progressive rock (King Crimson are you there?) with modern depiction of the latest ’90s styles like those of Radiohead and Steven Wilson (with or without Porcupine Tree and No-Man). Besides, we can hear elements mostly of American bands / solo artists (e.g. Midlake, Bon Iver) who have attempted since the ’00s a revival of 1960s and 1970s psychedelic folk sound.

While managing their inspirations with moderate changes in sound patterns and rhythm, Mice On Stilts are captivating in most part of the LP. One can realise this in the eight-minute emotional uprising of “Orca”, where odes from all types of keys (coming from synths, organ and piano) are ideally combined with both the main riff played on the guitar, and with trumpet themes, viola and cello, with the tempo being determined by “incendiary” percussion and bass. You can feel it even more strongly when you hear them giving priority to the dramatic tone of their music trusting a heartbreaking repeatability, but above all their unmistakable melodic criterion, in “Funeral”… And besides that, it is this timbre and generally the vigorous voice of the vocalist/ guitarist Benjamin Morley, that builds stoically a close relationship with our subconscious, waking spontaneously thoughts and dreams.

On the other side, one could rightly claim that the New Zealanders sound predictable from time to time, since they seem to react unilaterally into the grandiose (minor) melancholy of their compositions. In any case, however, whether Mice On Stilts choose slow-moving executions (as in “Monarch”) or reach peaks of electrical discharges ( “YHMW”), they are convincing for their intentions and the destination of their conceptions, which besides their own redemption, they are offered (among others) for the redemption of their listeners. They show incredible ability to create highly memorable and harmonic tunes, which are ubiquitous in every part of this album. Join them…

7.5 / 10

Panagiotis Stathopoulos

2^nd opinion 

The feel of the album and the first spontaneous thought after each hearing relates to the sincerity of the intentions and the fragile psyche behind the music. Through low speeds, the unpretentious lyricism and the rich (mostly acoustic) orchestration, the ambitious vision of Mice On Stilts finds target where the vast majority of modern alternative / post-rock bands fails miserably nowadays. The result is deeply melancholic, though expressively not versatile, especially in the vocal part. The atmosphere of Floyd, the uncompromising prog of King Crimson, the uncompromised experimentation of Kayo Dot and the sensibility of Radiohead dominate an elegant blend art-rock, chamber folk, post-rock and many other sounds. The repetitive pattern and the somewhat predictable second half of the album deprive of the talented New Zealanders that something extra.

6.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
26 / 09 / 2016

Οι Mice On Stilts είναι πολύ λογικό να προσελκύουν το ενδιαφέρον των ανοιχτόμυαλων μουσικόφιλων. Η εξάδα από το Auckland της Νέας Ζηλανδίας από τα πρώτα βήματα του σχήματος αναζητά την προσωπικότητά της πέρα από τα όρια των μουσικών ειδών. Η εκδοχή του indie / art-rock που παρουσιάζουν συντίθεται από ετερόκλητα συστατικά και το αποτέλεσμα αποτελεί μία ερμηνευτική πρόκληση για την μπάντα και μία συναισθηματική «δοκιμασία» για το κοινό.

Το φετινό “Hope For A Mourning” είναι το πρώτο full-length album μετά το “An Ocean Held Me” EP του 2013 στο οποίο φάνηκαν για πρώτη φορά οι ιδιαιτερότητες των εμπνεύσεων του Ben Morley και των υπολοίπων. Φτάνοντας στην ώρα της παρουσίασης του δίσκου, οι ακροάσεις είναι πολύ πιο απολαυστικές όταν ουσιαστικά δεν ξέρεις τι να περιμένεις.

[bandcamp width=650 height=120 album=1707397444 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Λυτρωτική μελωδικότητα

Ορισμένες φορές αδυνατώ να σταχυολογήσω τα επιμέρους χαρακτηριστικά που κάνουν ένα καλλιτεχνικό έργο να εκλαμβάνεται ως σημαντικό και συγχρόνως επιβλητικό. Μια τέτοια περίπτωση ξεπροβάλλει στο πρόσωπο των Mice On Stilts και πιο συγκεκριμένα μέσω του παρθενικού τους πλήρους διάρκειας άλμπουμ, με τίτλο “Hope For A Mourning”.

Έπειτα από την προειδοποιητική παρουσία του προ τριετίας EP τους (αν και η χρονική του διάρκεια του υλικού που εσωκλείεται εκεί μόνο… EP δεν προσδιορίζει), οι Mice On Stilts επαναδραστηριοποιούνται δισκογραφικά παραδίδοντας μια αλληλουχία αισθαντικών στιγμών. Στιγμών που τελικά καταχωρούνται στο νου και στο υποσυνείδητο του ακροατή ως επί το πλείστον ως σύνολο ή πιο ορθά, ως ένα εξαιρετικό και αληθινά συνεκτικό ηχητικό αποτέλεσμα, του οποίου ο κυρίαρχος προορισμός μοιάζει να είναι η λύτρωση και κατ’ επέκταση η κάθαρση. Δεν σου ξεκολλά λεπτό από το μυαλό αυτή η εντύπωση καθώς διασχίζεις τα σημεία του δίσκου.

Εν μέσω αναπτύξεων με ελεγχόμενη και αποτελεσματική πολυπλοκότητα, καθώς και ενορχηστρώσεων με ευάερο χώρο έκφρασης για το εκάστοτε όργανο και εν γένει για τη συνεργασία του συνόλου των οργάνων, το προκείμενο σχήμα καταθέτει έναν υπέροχο λυρισμό συντεθειμένο από οκτώ τραγούδια-ελεγείες. Το όραμα του συγκροτήματος από το Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας θεμελιώνεται και εν τέλει πραγματώνεται πάνω στη σύμπραξη των έξι μόνιμων μελών τους και των πέντε ακόμη (!), δημιουργώντας την αίσθηση ενός ποικιλόμορφου εγχειρήματος με αρκετές προεκτάσεις. Στοιχεία από τη jazz, τη δυτική folk και τη μοντέρνα κλασική μουσική, αλληλεπιδρούν με γνώμονα το συγκερασμό του προοδευτικού ροκ των ’60s και ’70s (King Crimson είστε εδώ;) με τη σύγχρονη αποτύπωση του τελευταίου σε μετά-’90s τεχνοτροπίες όπως αυτές των Radiohead και Steven Wilson (με ή δίχως τους Porcupine Tree και No-Man του). Παραδίπλα, παρίστανται και συστατικά που εντοπίζει κανείς σε αμερικάνικα σχήματα και καλλιτέχνες (δες λ.χ. Midlake, Bon Iver) που επιχείρησαν από τα ’00s μια αναβίωση του ψυχεδελικού folk ήχου της δεκαετίας του 1960 και του 1970.

Τοποθετώντας όλες τις παραπάνω υφολογικές συνιστώσες στο προσκήνιο του δίσκου και την αισθαντικότητα ως καθοδηγητή, οι Mice On Stilts ακούγονται στο μεγαλύτερο μέρος του LP τους καθηλωτικοί, ενόσω διαχειρίζονται τις εμπνεύσεις τους με συγκρατημένες εναλλαγές σε ηχητικά μοτίβα και ρυθμολογία. Το αντιλαμβάνεσαι στην οκτάλεπτη συναισθηματική εξέγερση του “Orca”, όπου ωδές από πλήκτρα παντός τύπου (προερχόμενα από synth, όργανο και πιάνο) συνδυάζονται ιδανικά τόσο με το κεντρικό riff που εκτελείται στην κιθάρα, όσο και με θέματα από τρομπέτα, βιόλα και τσέλο, με το τέμπο να καθορίζεται “εμπρηστικά” από κρουστά και μπάσο. Το εισπράττεις ακόμη πιο έντονα, όταν τους ακούς να προτάσσουν το δραματικό στίγμα της μουσικής τους εμπιστευόμενοι μια σπαρακτική επαναληπτικότητα, μα κυρίως το αλάνθαστο μελωδικό τους κριτήριο, στο κομμάτι ονόματι “Funeral”… Είναι, που κι αυτή η χροιά και γενικότερα το φωνητικό σθένος του τραγουδιστή και κιθαρίστα τους Benjamin Morley φτιάχνει στωικά μια στενή σχέση με το υποσυνείδητό μας, ξυπνώντας αυθόρμητα σκέψεις και όνειρα.

Στην αντίπερα όχθη των απόψεων, θα μπορούσε ορθώς κάποιος να καταθέσει ότι οι Νεοζηλανδοί ηχούν προβλέψιμοι κατά διαστήματα, αφού μοιάζουν να αντιδρούν μονόπλευρα μέσα στην μεγαλεπήβολη (μινόρε) μελαγχολία των συνθέσεών τους. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, είτε οι Mice On Stilts επιλέγουν αργόσυρτες εκτελέσεις (όπως στο “Monarch”) είτε φτάνουν σε κορυφώσεις ηλεκτρικών εκκενώσεων (“YHMW”), πείθουν για την ουσία, τις προθέσεις και τον προορισμό των συλλήψεών τους, που εκτός από τη λύτρωση των ιδίων προσφέρονται (μεταξύ άλλων) και για τη λύτρωση των ακροατών τους. Σε αυτή την εξέλιξη συνηγορεί κι η ικανότητά τους να δημιουργούν ιδιαίτερα και ταυτόχρονα ευκολομνημόνευτα μελωδικά σχήματα, που είναι πανταχού παρούσα σε κάθε πτυχή αυτού του κομψοτεχνήματος, το οποίο εμπνεύστηκαν για να ντεμπουτάρουν πλήρως στη δισκογραφία.  Μπείτε…

7.5 / 10

Παναγιώτης Σταθόπουλος

2^nd opinion 

Η αίσθηση που αποπνέει το album και η πρώτη αυθόρμητη σκέψη μετά από κάθε ακρόαση σχετίζεται με την ειλικρίνεια των προθέσεων και τον εύθραυστο ανθρώπινο ψυχισμό πίσω από τη μουσική. Μέσα από τις χαμηλές ταχύτητες, τον ανεπιτήδευτο λυρισμό και την πλούσια (κυρίως ακουστική) ενορχήστρωση το φιλόδοξο όραμα των Mice On Stilts βρίσκει στόχο εκεί που η συντριπτική πλειοψηφία των σύγχρονων εναλλακτικών / post-rock σχημάτων αποτυγχάνει παταγωδώς στις μέρες μας. Το αποτέλεσμα είναι βαθιά μελαγχολικό, αν και εκφραστικά όχι πολύπλευρο, ειδικά στον τομέα των φωνητικών. Η ατμοσφαιρικότητα των Floyd, ο ασυμβίβαστος προοδευτισμός των King Crimson, ο ανόθευτος πειραματισμός των Kayo Dot και η αισθαντικότητα των Radiohead κυριαρχούν σε ένα κομψό μείγμα art-rock, chamber folk, post-rock και πολλών άλλων ήχων. Το επαναληπτικό μοτίβο και το κάπως προβλέψιμο δεύτερο μισό του album στερούν από τους ταλαντούχους Νεοζηλανδούς το κάτι παραπάνω.

6.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς