False Coda – Secrets and Sins

Intro: Goran Petrić
Translation: Niki Nikolakaki
21 / 12 / 2016

False Coda is a five piece progressive metal band formed in 2011 in Athens, Greece. After some lineup changes, they released their debut album in 2014, entitled Closer to the Edge that received very positive reviews from magazines and webzines around the globe. The shows that followed promoting the album were a big success and the support act for Evergrey’s show in Greece was the definite highlight. In October 2016 False Coda released their sophomore record Secrets and Sins with Stefanos Zafeiropoulos (Conspiranoia) taking over as the lead singer. A friend of mine introduced me to them two years ago. As far as I can remember their debut had spent two weeks in my player.

The best is yet to come

Some time ago I have read that Jeff Loomis will be special guest on the new release of False Coda and it caught my attention. The promo single Monolith which includes a guest appearance by Jeff, did not say much to me about the upcoming album though. I really didn’t know what to expect from the rest of the material.

Secrets and Sins starts with Throne of Blood. It’s a great choice to open a progressive album. Already in the first track the band shows all their potential. It’s an amazing and dynamic song with beautiful keyboard sounds all over the place and very well combined with the amazing vocal performance by Staefanos. There are some folk influences in the background which gives a special flavor to this tune.

Moral Compass offers the amazing keyboard sound once again (the best thing about this album) and some really good guitar riffs. This time the vocals are much more aggressive. The next song New Paradigrim is one of my favorite pieces on this record, with amazingly balanced instrumental parts, strong rhythm section and one of the best performances by Zafeiropoulos. The title track is a great progressive song with lots of transitions, where every member of the band shines. Flickering Lights is a great song with some catchy heavy melodies and very emotional vocal delivery, some Dream Theater and Symhony X elements are very obvious. Monolith sounds completely different from the rest of the songs here; some unusual melodies and song structure and amazing guitar work by Jeff. Moment is probably my favorite song on the album. It has strong Dream Theater Images and Words vibe, lots of variations, amazing lyrics and the guitar work by Vasilis Millios. One of the best prog metal songs I’ve heard in this year. The Truth Lies starts as an AOR tune and then turns into melodic prog piece, in some way this is the band’s tribute to the mainstream prog sound of the 90s. California is a hauntingly beautiful ballad which closes this album. I have a special kind of weakness for progressive metal ballads and I’ve listened to this one many times on repeat.

My main complaint about this album is that there is too much unnecessary virtuosity and that some parts really sounds much like DT later works. However, at the end of the day this album was a really beautiful listening experience. If you are really into progressive metal you must to check this Secrets and Sins. Satisfaction guaranteed. This is a huge step forward in the right direction.

7.5 / 10

Goran Petrić

2^nd opinion 

The Athenian metallers with their second album Stephanos Zapheiropoulos as the new singer in their line-up, march in the progressive metal paths which have been especially loved in our country. Their origins seem to lay in Dream Theater and all major groups of this particular genre. The band seems to be updated about the new trends in sound. Theatrical vocals, in some parts with a more aggressive mood, but never brutal. In my ears it sounds as a pure effort to approach that sound. The hearing flows with a nostalgic feeling, the musicians are all amazing, but in the end they do not make the difference that will impress. Flickering Lights is excellent and many thumbs up for the California successful experiment.

6 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή: Goran Petrić
Μετάφραση: Νίκη Νικολακάκη
21 / 12 / 2016

Οι False Coda είναι ένα πενταμελές progressive metal σχήμα που δημιουργήθηκε στην Αθήνα το 2011. Μετά από μερικές αλλαγές στη σύνθεσή τους, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ το 2014, με τίτλο “Closer to the Edge”, το οποίο έλαβε μερικές πολύ θετικές κριτικές από περιοδικά και webzines σε όλο τον κόσμο. Οι συναυλίες που ακολούθησαν για την προώθηση του άλμπουμ ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένες και το support στη συναυλία των Evergrey στην Ελλάδα ήταν το αποκορύφωμα. Τον Οκτώβριο του 2016 οι False Coda κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους “Secrets and Sins” με τον Στέφανο Ζαφειρόπουλο (Conspiranoia) στη θέση του τραγουδιστή. Ένας φίλος μου μου τους σύστησε πριν δύο χρόνια. Απ’ ό,τι θυμάμαι το ντεμπούτο τους έπαιζε για δύο εβδομάδες στο στερεοφωνικό μου.

Τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμη

Πριν από λίγο καιρό διάβασα ότι ο Jeff Loomis θα είναι ειδικός προσκεκλημένος στην νέα κυκλοφορία του False Coda και το γεγονός αυτό τράβηξε την προσοχή μου. Το promo single  “Monolith” που περιλαμβάνει την guest εμφάνιση του Jeff, δεν μου είπε πολλά για το επερχόμενο άλμπουμ. Πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω από το υπόλοιπο υλικό.

Το  “Secrets and Sins” ξεκινά με το “Throne of Blood”. Αποτελεί σπουδαία επιλογή για την έναρξη ενός progressive άλμπουμ. Ήδη στο πρώτο κομμάτι η μπάντα δείχνει όλες τις δυνατότητές της. Είναι ένα καταπληκτικό και δυναμικό τραγούδι με όμορφα πλήκτρα σε όλη του τη διάρκεια και συνδυάζεται εξαιρετικά με την εκπληκτική φωνητική απόδοση του Στέφανου. Υπάρχουν κάποιες folk επιρροές στο παρασκήνιο, που δίνουν μια ιδιαίτερη γεύση σε αυτή την μελωδία.

Το “Moral Compass” μας χαρίζει τον εκπληκτικό ήχο των πλήκτρων για άλλη μια φορά (το καλύτερο σημείο του άλμπουμ) και κάποια πραγματικά καλά κιθαριστικά riffs. Αυτή τη φορά τα φωνητικά είναι πολύ πιο επιθετικά. Το επόμενο τραγούδι, το  “New Paradigrim” είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια σε αυτό το δίσκο, με εκπληκτικά ισορροπημένα ορχηστρικά μέρη, ισχυρό ρυθμό και μία από τις καλύτερες ερμηνείες από τον Ζαφειρόπουλο. Το ομώνυμο κομμάτι είναι ένα σπουδαίο progressive τραγούδι με πολλές μεταβάσεις, όπου κάθε μέλος της μπάντας λάμπει. Το “Flickering Lights” είναι ένα σπουδαίο τραγούδι με μερικές πιασάρικες μελωδίες και πολύ συναισθηματική φωνητική απόδοση, ορισμένα στοιχεία των Dream Theater και Symhony X είναι πολύ προφανή. Το “Monolith” ακούγεται εντελώς διαφορετικά από τα υπόλοιπα τραγούδια εδώ: μερικές ασυνήθιστες μελωδίες και τραγουδιστική δομή και η εκπληκτική κιθαριστική δουλειά από τον Jeff. Το “Moment” είναι ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι από αυτό το άλμπουμ. Έχει έντονα στοιχεία από το “Images and Words” των Dream Theater, πολλές παραλλαγές, καταπληκτικό στίχο και την πολύ καλή κιθαριστική δουλειά του Βασίλη Μήλιου. Ένα από τα καλύτερα prog metal τραγούδια που έχω ακούσει φέτος. Το “The Truth Lies” ξεκινά ως μια μελωδία AOR και στη συνέχεια μετατρέπεται σε μελωδικό κομμάτι prog, και κατά κάποιο τρόπο, αυτό είναι το αφιέρωμα της μπάντας στον mainstream prog ήχο της δεκαετίας του ’90. Το “California” είναι μια απίστευτα όμορφη μπαλάντα που κλείνει το άλμπουμ. Τρέφω μια ιδιαίτερη αδυναμία για τις progressive metal μπαλάντες και αυτό το συγκεκριμένο το έχω ακούσει πολλές φορές κατ’ επανάληψη.

Το κύριο παράπονό μου σχετικά με αυτό το άλμπουμ είναι ότι υπάρχει πάρα πολύ περιττή δεξιοτεχνία και ότι ορισμένα μέρη πραγματικά ακούγονται σαν την τελευταία δουλειά των DT. Ωστόσο, στο τέλος της ημέρας αυτό το άλμπουμ ήταν μια πραγματικά όμορφη εμπειρία ακρόασης. Εάν σας αρέσει πραγματικά η progressive metal θα πρέπει να ακούσετε το “Secrets and Sins”. Αυτό είναι ένα τεράστιο βήμα μπροστά προς τη σωστή κατεύθυνση.

7.5 / 10

Goran Petrić

2^η γνώμη 

Οι Αθηναίοι metallers με το δεύτερό τους άλμπουμ και νέο τραγουδιστή τον Στέφανο Ζαφειρόπουλο στη σύνθεσή τους βαδίζουν στα μονοπάτια του progressive metal που αγαπήθηκε ιδιαίτερα στην χώρα μας. Οι αρχές τους φαίνεται να ξεκινούν από τους Dream Theater αλλά και όλα τα μεγάλα γκρουπ του συγκεκριμένου ήχου. Τα παιδιά δείχνουν και είναι ενημερωμένα και των νέων τάσεων του ήχου. Θεατρικά φωνητικά, σε σημεία με περισσότερη επιθετική διάθεση, ποτέ όμως brutal. Στα αυτιά μου ακούγεται σαν μία αγνή προσπάθεια προσέγγισης του ήχου εκείνου. Η ακρόαση κυλάει με μία νοσταλγική αίσθηση, οι μουσικοί είναι όλοι τους εκπληκτικοί, ωστόσο στο τέλος δεν κάνουν τη διαφορά που θα εντυπωσιάσει. Εξαιρετικό το “Flickering Lights” και πολλά μπράβο για το επιτυχημένο  πείραμα του “California”.

6 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης