Demonic Resurrection – Dashavatar

Intro: Dina Dede
Translation: Niki Nikolakaki, Dina Dede
10 / 04 / 2017

Demonic Resurrection is an Indian band that was formed in 2000 and changed direction from decent but cheesy symphonic to progressive death metal. Featuring members of Demonstealer and Albatross, they released their fifth album that continues into a progressive blackened death vein as in The Demon King (2014), which stood out as their more progressive work till then.

In The Return to Darkness (2010) the symphonic elements had continued to exist from their first releases since 2000, influenced by Behemoth and Dimmu Borgir in the guitar lines, the vocals sound more brutal and some progressive tendencies had revealed. The repeated pattern and the monotone songs did not make them memorable or distinguishable in the genre. Eventually, the band returns after three years with an album that sounds more coherent and mature, their ideas are well-explained now, there is a distinct diversity between the songs and this musical genre seems to fit them more. I do not recall another band from India that intrigued me more.

[bandcamp width=650 height=120 album=1383318891 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

An extreme mythological narration

It is both an honor and a privilege to undertake reviews of bands coming from countries with no particular history or global dissemination of the metal genre. In this case we are dealing with the densely populated and historical India and Demonic Resurrection. With such a band name we could not expect anything less than extreme metal. Death and black have their honor impregnated with progressive structures and ideas.

From a folkloric and mythological aspect Dashavatar is attractive, given the fact that the lyrical content draws its inspiration from the Hindu mythology that always interested me and I did not know particular things about it, while the use of traditional instruments in certain compositions enriches the musical content. For your information, Dashavatar or Dashavatara are ten the versions / personifications (avatars) of Vishnu, one of the major gods of Hinduism, god of conservation and separator/ balancer of earth and paradise.

Regarding the music, the foundation is an alloy of atmospheric black with progressive articulation, accompanied by death metal references executed with classic for the genre and often unnecessary duo clean-brutal vocals (fortunately we usually hear the brutal ones). The rhythm section reminded me of Orphaned Land and Melechesh perhaps due to traditional blends. It is true that the use of sitar, flute and tabla (a percussion instrument like pongos) makes the listener to hear again the compositions containing the described instruments. This is the ace of Demonic Resurrection, the effort to diversify themselves from the classic death / black progressive mold that is processed with the vehicle of the tradition of their country. Additionally, the result matches with the concept / lyrical content of the album and drifts you to the notes of writers and recording of the gods and symbols.

In order to flow their music smoother, the progressive side of Demonic Ressurection (which is not their major side) is expressed through rates changes and alternations of musical envelopes as well as with lead guitar parts. Pleasant touches to some compositions are the keys which help build up the atmosphere. In other compositions of course their contribution is minor. If someone wants to listen to individual songs, Matsya-The Fish, Buddha-The Teacher and Narasimba-The Man-Lion are indicative examples.

We need to point out that the mentioned changes are not quantitatively as many as required in this album. And here we come to the question of whether these tricks are sufficient in order to consider this project, if not original, fresh and refreshing. The answer is not affirmative, unfortunately. Initially, the standard production does not give the required volume, but the main problem is that despite the listening smoothness of Dashavatar, the whole project creates acoustic saturation. Clearly the genre they have chosen to reproduce is a genre that can be easily recycled and considered monotonous or trivial. There are very few compositions that will be inculcated into the listener and basically they are those that graft the Indian music tradition as previously mentioned. The fast pace will cause a mobility in the neck and the listener’s foot but given the overproduction of music, the aim is to stimulate the brain and not just the limbs of the body.

Eventually, do Demonic Resurrection constitute a comprehensive proposal for fans of extreme sound? Yes and no. If the listener is searching for well played extreme sound, then yes, it is a worthwhile proposal that is beautiful due to these traditional components. If the purpose is listening with body and soul and the stimulation of the spirit, then it is not. Any good ideas are not enough for the legacy of the band.

6 / 10

Meletis Doulgeroglou

2^nd opinion

This is the strongest release for the band.  Right from the beginning, you realize that the compositions and style differ from those of previous releases, as their style has shifted to a progressive blackened melodic death metal. The Hindu mythology as central theme fits to their death metal aggression completing their sound that offers originality and self-characterizes them. The compositions are those of typical death metal dynamics with interesting ideas, varying complex riffing and grimy growls. The sporadic clean vocals that appear along with the keyboard layering and the extended guitar solos highlight the progressive elements of the album. The guest female vocal parts add to the symphonic elements but are also the weakest moments into this album. There is diversity in every song and therefore each song has its own personality. To conclude, the Indian elements are well incorporated and the new direction that DR should stick to for their future releases concerning their sound has finally found.

7.5 / 10

Dina Dede

Εισαγωγή: Ντίνα Δέδε
Μετάφραση: Νίκη Νικολακάκη, Ντίνα Δέδε
10 / 04 / 2017

Οι  Demonic Resurrection είναι μια ινδική μπάντα που σχηματίστηκε το 2000 και άλλαξε την κατεύθυνσή της από αξιοπρεπές αλλά απλοϊκό συμφωνικό σε προοδευτικό death metal. Με μέλη από τους Demonstealer και Albatross, η μπάντα κυκλοφόρησε το πέμπτο της άλμπουμ όπου συνεχίζει στην progressive blackened death metal φλέβα όπως και στο Demon King (2014), το οποίο ξεχωρίζει ως η πιο progressive τους δουλειά μέχρι τότε. Στο The Return to Darkness (2010) τα συμφωνικά στοιχεία συνέχισαν  να υπάρχουν από τις πρώτες κυκλοφορίες τους από το 2000, επηρεασμένα από τους Behemoth και τους Dimmu Borgir περισσότερο στις κιθαριστικές γραμμές, τα φωνητικά ακούγονται πιο βάναυσα και αποκαλύφθηκαν κάποιες προοδευτικές τάσεις. Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο και τα μονότονα τραγούδια δεν καθιστούσαν την μπάντα αξιομνημόνευτη ή διακριτή στο είδος.
Τελικά, η μπάντα επιστρέφει μετά από τρία χρόνια με ένα άλμπουμ που ακούγεται πιο συνεκτικό και ώριμο, οι ιδέες τους είναι σαφείς, υπάρχει ευδιάκριτη ποικιλομορφία ανάμεσα στα κομμάτια και αυτό το μουσικό είδος φαίνεται να τους ταιριάζει περισσότερο. Δεν θυμάμαι άλλη Ινδική μπάντα που να μου κίνησε το ενδιαφέρον τόσο.

[bandcamp width=650 height=120 album=1383318891 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Μια ακραία μυθολογική αφήγηση

Είναι τιμή μου και προνόμιο η ανάληψη κριτικών από συγκροτήματα προερχόμενα από χώρες χωρίς ιδιαίτερη ιστορία ή παγκόσμια διάδοση του μεταλλικού χώρου. Εν προκειμένω έχουμε να κάνουμε με την πολυπληθή και ιστορική Ινδία και τους Demonic Resurrection. Με τέτοιο τίτλο ονόματος δε θα μπορούσε να περιμένει κανείς κάτι λιγότερο από ακραίο metal. Το death και το black έχουν την τιμητική τους εμποτισμένα με προοδευτικές δομές και ιδέες.

Λαογραφικά και μυθολογικά το Dashavatar είναι ελκυστικό δεδομένου πως το στιχουργικό περιεχόμενο αντλεί την έμπνευση του από την ινδική μυθολογία που πάντα με ενδιέφερε και δε γνώριζα ιδιαίτερα πράγματα για αυτήν, ενώ η χρήση παραδοσιακών οργάνων σε ορισμένες συνθέσεις εμπλουτίζει το μουσικό περιεχόμενο. Πληροφοριακά, Dashavatar ή Dashavatara είναι οι 10 εκδοχές / προσωποποιήσεις (avatars) του Vishnu, μιας από τις σημαντικότερες θεότητες του ινδουϊσμού, θεό της διατήρησης και διαχωριστή / ισορροπιστή της γης και του παραδείσου.

Όσον αφορά στη μουσική, το υπόστρωμα είναι ένα κράμα ατμοσφαιρικού black με προοδευτικές σπονδυλώσεις, συνοδευόμενες από death metal αναφορές, εκτελεσμένες με το κλασικό πια για τον χώρο και πολλές φορές αχρείαστο δίδυμο καθαρών-brutal φωνητικών (ευτυχώς κατά κανόνα ακούμε τα brutal). Το rhythm section μου θύμισε Melechesh και Orphaned Land ίσως και λόγω των παραδοσιακών προσμίξεων. Είναι αλήθεια πως η χρήση σιτάρ, φλάουτου και τάμπλα (μεμβρανοειδές κρουστό σαν τα πόνγκος) προκαλεί τον ακροατή να ξανακούσει τις συνθέσεις που εμπεριέχουν τα περιγραφόμενα όργανα. Αυτό είναι και ο άσος των Demonic Resurrection, η προσπάθεια διαφοροποίησης τους από το κλασικό death/black προοδευτικό καλούπι που διεκπεραιώνεται με όχημα την παράδοση της χώρας τους. Επιπροσθέτως, το αποτέλεσμα δένει με το concept/στιχουργικό περιεχόμενο του δίσκου και σε ταξιδεύει στα κιτάπια των γραφέων και την αποτύπωση των θεοτήτων και συμβολισμών.

Προκειμένου να ρεύσει η μουσική πιο ομαλά, η προοδευτική πλευρά των Demonic Ressurection (που δεν είναι όμως η μείζονα πλευρά τους) εκφράζεται μέσω αλλαγών ρυθμών και εναλλαγών μουσικών μανδυών καθώς και με lead κιθαριστικά σημεία. Ευχάριστη πινελιά σε κάποιες συνθέσεις αποτελούν τα πλήκτρα που υποβοηθούν το χτίσιμο της ατμόσφαιρας. Σε άλλες συνθέσεις βέβαια η συμβολή τους είναι ελάσσονα. Αν κάποιος θέλει να ακούσει μεμονωμένα τραγούδια, τα Matsya-The Fish, Buddha-The Teacher και Narasimba-The Man-Lion είναι ενδεικτικά δείγματα γραφής.

Να τονισθεί όμως, πως οι αναφερθείσες εναλλαγές δεν είναι ποσοτικά τόσες όσες θα χρειαζόταν ο δίσκος. Κι εδώ ερχόμαστε στο  ερώτημα αν φτάνουν τα τεχνάσματα αυτά προκειμένου να θεωρηθεί το παρόν πόνημα αν όχι πρωτότυπο, φρέσκο και ανανεωτικό. Η απάντηση δεν είναι καταφατική δυστυχώς. Αρχικά, η τυπική παραγωγή δε δίνει τον απαιτούμενο όγκο αλλά το σημαντικότερο πρόβλημα είναι πως παρά την ομαλότητα ακρόασης του Dashavatar, το σύνολο δημιουργεί ακουστικό κορεσμό. Σαφώς το ιδίωμα που έχουν επιλέξει να αναπαράγουν είναι ένα ιδίωμα το οποίο μπορεί πολύ εύκολα να ανακυκλωθεί και να θεωρηθεί μονότονο ή τετριμμένο. Είναι πολύ λίγες οι συνθέσεις που θα εντυπωθούν στον ακροατή και κατά βάση είναι εκείνες που μπολιάζουν την ινδική μουσική παράδοση όπως έχει αναφερθεί προηγουμένως. Οι γρήγοροι ρυθμοί θα προκαλέσουν μια κινητικότητα στο σβέρκο και το πόδι του ακροατή αλλά δεδομένης της υπερπαραγωγής μουσικής, το ζητούμενο είναι να διεγείρουν τον εγκέφαλο και όχι μόνο τα άκρα του σώματος.

Τελικά, οι Demonic Resurrection αποτελούν μια ολοκληρωμένη πρόταση για τους οπαδούς του ακραίου ήχου; Και ναι και όχι. Αν η αναζήτηση του ακροατή είναι για καλοπαιγμένο ακραίο ήχο τότε ναι είναι μια αξιόλογη πρόταση που ομορφαίνει λόγω των παραδοσιακών επιμέρους στοιχείων. Αν ο σκοπός είναι η ακρόαση ψυχή τε σώματι και η διέγερση του πνεύματος, τότε όχι. Οι όποιες καλές ιδέες δεν είναι αρκετές για την υστεροφημία του συγκροτήματος.

6 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου

2^η γνώμη

Αυτή είναι η ισχυρότερη κυκλοφορία της μπάντας. Από την αρχή του δίσκου, συνειδητοποιεί κανείς ότι οι συνθέσεις και το ύφος διαφέρουν από εκείνα των προηγούμενων κυκλοφοριών, καθώς το στυλ έχει μετατοπιστεί σε progressive blackened melodic death metal. Η μυθολογία των Ινδουιστών ως κεντρικό θέμα ταιριάζει με την death metal επιθέτικότητα, ολοκληρώνοντας τον ήχο τους που προσφέρει πρωτοτυπία και τους αυτοπροσδιορίζει. Οι συνθέσεις είναι τυπικής death metal δυναμικής με ενδιαφέρουσες ιδέες, ποικίλα σύνθετα riffs και βρώμικα growls. Τα σποραδικά καθαρά φωνητικά μαζί με τα επιστρωμένα πλήκτρα και τα εκτεταμένα κιθαριστικά σόλο υπογραμμίζουν τα προοδευτικά στοιχεία του άλμπουμ. Την ίδια στιγμή, τα guest γυναικεία φωνητικά προσθέτουν πόντους στην συμφωνικότητα του άλμπουμ αλλά ταυτόχρονα είναι οι πιο αδύναμες στιγμές σε αυτό το ογκώδες άλμπουμ.  Υπάρχει ποικιλία σε κάθε τραγούδι και επομένως το καθένα έχει τη δική του προσωπικότητα. Τα ινδικά στοιχεία είναι καλά ενσωματωμένα και η κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουν οι Demonic Resurrection στις μελλοντικές τους κυκλοφορίες σχετικά με τον ήχο τους έχει τελικά βρεθεί.

7.5 / 10

Ντίνα Δέδε