Darkwater – Human

Intro: Meletis Doulgeroglou
29 / 03 / 2019

The Swedish school is one of the most stable producers in the metal scene and of course the progressive scene couldn’t be absent from the products. For the initiated, Darkwater is one of the most interesting cases. Their debut came out in 2007 entitled Calling the Earth to Witness which was praised for its technique and melody but it was too much on the Dream Theater tracks, like so many other bands of the genre.

Music fans always have standards for a hopeful band but their album Where Stories End struck like lightning being one of the best releases of 2010. The sympathetic 5-piece has evolved its sound, giving us emotion, perfect instrumentation which when combined with the quite unique and expressive vocals of Henrik Båth are giving the progressive community another reason to shine the light on them

After that release many people forgot about Darkwater since it took nine years for another album release. However, they’re back with an album that they were composing all this time and as a main theme have they imprint of the human passions and the battles that each one of us gives. The lines below will analyze if the talented Swedes are managing to win their crowd back.

Timeless Inspiration

The first thought after hearing Human was that not a day has passed for Darkwater. All the elements that we loved are here, the dominating keyboards, the melody, the hard riffs but also an emphatic atmosphere in lots of the songs. The progressive metal they serve is fresh, with pulse without becoming tiring, of course we can’t talk about parthenogenesis, but the character they have forged in only two releases is apparent. So naturally there are a lot of similarities in the song structure as in Where Stories End.

This time the Swedes are aspiring to dress their music with sensitive topics like suicide, internal chaos, personal struggles and confusion. To achieve their vision, they create a music world which is surrounded by varied sounds form the keyboards of Magnus Holmberg, often being followed by dark modern riffs and a very passionate rendition. Their goal however is not to cry and imprint a gloom, but the hope that rises after every hardship, a hope that has been lost in todays society. As a result, a lot of changes in the compositions have hymn like choruses and quite melodic vocals that flirt slightly with the power metal genre. In songs like Burdens the combination works perfectly, but in some other like The Journey the results is a bit daring if not unconnected. The bridges have been written very carefully, as wel as they keys which along with Båths’ vocals are the strong aspects of Darkwater. However, the Swedes, are often perfect in the rhythm section as well, along with the 7-string ideas which are being brought forward by the very good production and they complete harmonically the musical landscape.

However, thankfully every composition has something to offer in the story being told. Personally, I loved In Front of You because of the intro riff and the eastern aesthetic (it is not the only song that has middle eastern vibes) an the memorable chorus, Burdens because of the many changes and the nice guitar parts and the dynamic rhythm, and the epilogue Light of Dawn which is one of the most progressive songs of the album, a synopsis of all the elements that make Darkwater, an optimistic ending in a sad theme. The duration of the album is quite big, reaching 76 minutes, however it’s not clumsy or purposefully elongated to create an impression. It’s worth noting that there is a repletion in the logic of the compositions. In some cases it’s logical to happen but in some other it should be avoided. It’s not that the songs sound similar, but their evolution is. Darkwater don’t surprise anymore , like they did with Where Stories End but they definitely don’t disappoint.

Is the above enough so that the whole album can be negatively judged? Nope, the album is quite pleasant in a genre that is tortured by an infertility and lack of inspiration. Human is what Dark of Anubis Gate could be and is that which we would like Dream Theater to do. Their absence from music didn’t work adversely, which resulted in a very good album which is worse than its predecessor. At some point Darkwater reproduced Dream Theater, now we hope that others will reproduce Darkwater.

8 / 10

Meletis Doulgeroglou

2^nd opinion

After 9 years of absence ,Swedish prog metal outfit Darkwater is back with  their third release Human. This  is really new begining  for the band which was often compared with some leading bands in this genre as  Dream Theater, Seventh Wonder and Evergrey. The album  delivers  solid progressive / melodic metal  with powerful production  sound and an exceptionally talented lead singer, Henrik Bath. The rest of the band  are superb musicinas as well , as they have created  many memorable soundscapes in which such an amazing  vocalist can shine. Cool riffs, great atmospheric / symphonic keyboards and catchy melodies  are everywhere  on  this  record. The prog elements added in the riffs and rhythm are very well placed and sounds very natural. The lyrics have moments of cliche but more often than not are well written. Highlights include Alive (Part II) (personal favorite) and  In Front of You. The second part of the album has some monotonous moments and it does feel a bit hollow and lacking in dynamism at times and its the only thing at all that detracts from the overall quality of the album.Human is definitely a step forward in the band’s career  and proof that Darkwater still  has something to offer in prog metal world.

7.5 / 10

Goran Petrić

Εισαγωγή: Μελέτης Δουλγκέρογλου
29 / 03 / 2019

Η Σουηδική σχολή είναι μία από τις σταθερές παραγωγούς στη μεταλλική σκηνή και φυσικά η προοδευτική σκηνή δε θα μπορούσε να απουσιάζει από την προσφορά. Για τους μυημένους, οι Darkwater είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Το ντεμπούτο τους πραγματοποιήθηκε το 2007 με το Calling the Earth to Witness το οποίο επαινέθηκε για την τεχνική του, τη μελωδία του αλλά πατούσε στα χνάρια των Dream Theater, όπως τόσες άλλες μπάντες του ιδιώματος.

Από μια φερέλπιδα μπάντα υπήρχαν αξιώσεις από το μουσικό κοινό, όμως έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία το εξαιρετικό Where Stories End, μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2010. Η συμπαθής 5άδα είχε εξελίξει τον ήχο της, προσφέροντας συναίσθημα, άψογες ενορχηστρώσεις που σε συνδυασμό με τα ευχαρίστως ιδιαίτερα εκφραστικά φωνητικά του Henrik Båth έδωσε άλλο ένα λόγο στην προοδευτική κοινότητα να στρέψει τα φώτα πάνω τους.

Μετά από την κυκλοφορία αυτή μέχρι σήμερα, μεσουράνησε ένα πολύ μεγάλο διάστημα απουσίας 9 χρόνων, με αποτέλεσμα πολλοί να ξεχάσουν τους Darkwater. Επιστρέφουν όμως με ένα album που το συνέθεταν όλο αυτό το διάστημα και σαν κεντρικό άξονα φέρει την αποτύπωση των ανθρωπίνων παθών και τις μάχες που ατομικά δίνει ο καθένας μας. Το αν οι ταλαντούχοι Σουηδοί κερδίζουν τη μάχη με το σε λήθαργο κοινό τους, το αναλύουμε στις παρακάτω αράδες.

Έμπνευση άφθαρτη από το χρόνο

Σα να μην πέρασε μια μέρα είναι η πρώτη σκέψη που εντυπώνεται με την ακρόαση του Human. Όλα τα υλικά παρασκευής που αγαπήσαμε βρίσκονται εδώ, τα δεσπόζοντα πλήκτρα, η μελωδία, τα σκληρά riffs αλλά και μια επιβλητική ατμόσφαιρα σε αρκετές από τις συνθέσεις. Το προοδευτικό metal που υπηρετούν είναι φρέσκο, με σφυγμό και δεν καταντάει κουραστικό, φυσικά δε μπορούμε να μιλήσουμε για παρθενογένεση αλλά ο χαρακτήρας που έχουν διαμορφώσει έστω μέσα από μόλις δύο κυκλοφορίες, είναι εμφανής. Επόμενο είναι λοιπόν να υπάρχουν και ομοιότητες στη μουσική δομή με το άρτιο Where Stories End.

Αυτή τη φορά όμως οι Σουηδοί φιλοδοξούν να ντύσουν με τη μουσική τους αρκετά ευαίσθητα ζητήματα όπως η αυτοκτονία, το εσωτερικό χάος, τον προσωπικό Γολγοθά και τη σύγχυση. Για να επιτύχουν στο όραμα τους, δημιουργούν έναν μουσικό κόσμο που περιβάλλεται από τους ποικίλους ήχους των πλήκτρων του Magnus Holmberg , ακολουθείται από συχνά σκοτεινά και μοντέρνα riffs και μια πολύ παθιασμένη ερμηνεία. Σκοπός όμως δεν είναι να μοιρολογήσουν και να αποτυπώσουν έναν ζόφο, αλλά να ξεπροβάλλει η ελπίδα μέσα από κάθε δύσκολη εμπειρία, μια ελπίδα που έχει χαθεί στη σημερινή κοινωνία. Ως αποτέλεσμα, αρκετές εναλλαγές στις συνθέσεις περιλαμβάνουν υμνητικά ρεφραίν και αρκετά μελωδικά φωνητικά που φλερτάρουν ελαφρώς με το power. Σε τραγούδια όπως το Burdens λειτουργεί εξαιρετικά ο συνδυασμός, όμως σε άλλα όπως το The Journey κρίνεται μάλλον ως τολμηρός ή ασυσχέτιστος. Πολύ προσεκτική δουλειά έχει γίνει στις γέφυρες αλλά και στα πλήκτρα που μαζί με τη φωνή του Båth είναι το δυνατό χαρτί των Darkwater. Βέβαια, οι Σουηδοί πολύ συχνά είναι αψεγάδιαστοι και το rhythm section μαζί με τις επτάχορδες ιδέες του αναδεικνύονται από την πολύ καλή παραγωγή και συμπληρώνουν αρμονικά το ηχητικό τοπίο.

Παρόλα αυτά ευτυχώς κάθε σύνθεση έχει να συνεισφέρει στην ιστορία που μας διηγούνται. Προσωπικά, αγάπησα το In Front of You λόγω του εισαγωγικού riff και της ανατολίτικης αίσθησης (δεν είναι το μόνο στο οποίο χρησιμοποιούνται ανατολίτικες κλίμακες) καθώς και λόγω του ευμνημόνευτου ρεφραίν, το Burdens λόγω των αρκετών εναλλαγών και των όμορφων κιθαριστικών περασμάτων και του δυναμικού ρυθμού, και τον επίλογο Light of Dawn από τα πιο προοδευτικά κομμάτια του δίσκου, μια σύνοψη όλων των στοιχείων που απαρτίζουν τους Darkwater, ένα αισιόδοξο κλείσιμο σε μια θλιμμένη θεματική. Η διάρκεια του πονήματος τους είναι ευμεγέθης, αγγίζοντας τα 76 λεπτά, τουλάχιστον όμως δεν είναι άγαρμπα ή σκοπίμως εκτεταμένο για τη δημιουργία εντυπώσεων. Αξίζει να σημειωθεί όμως πως επαναληψιμότητα στη λογική των συνθέσεων υπάρχει. Ναι μεν ως υποσύνολα είναι ακόλουθο και αναμενόμενο αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις κρίνεται ως απευκταίο. Δεν είναι τόσο μεμονωμένα ταυτόσημα τραγούδια αλλά η εξέλιξη τους που παρουσιάζει ομοιότητα. Οι Darkwater δε ξαφνιάζουν πλέον, όπως έκαναν με το Where Stories End αλλά σίγουρα δεν απογοητεύουν.

Αρκεί το ανωτέρω ώστε μια προσπάθεια να κριθεί αρνητικά; Όχι, είναι λίαν ευχάριστο σε ένα  ιδίωμα που βασανίζεται από στειρότητα και έλλειψη έμπνευσης, να δίνονται τονωτικές ενέσεις σφρίγους. Το Human είναι αυτό που το Dark των Anubis Gate θα μπορούσε να είναι και είναι αυτό που θα θέλαμε να μας παράξουν οι Dream Theater. Η απουσία από τα μουσικά δρώμενα δε λειτούργησε ανασταλτικά, με αποτέλεσμα έναν  πολύ καλό δίσκο που είναι όμως κατώτερος στις λεπτομέρειες από τον προκάτοχο του. Κάποτε λοιπόν οι Darkwater αναπαρήγαγαν τους Dream Theater, πλέον ευελπιστούμε οι άλλοι να αναπαράξουν τους Darkwater.

8 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου

2^η γνώμη

Μετά από 9 χρόνια απουσίας, οι Σουηδοί prog metallers Darkwater επέστρεψαν με τον τρίτο τους δίσκο Human. Είναι πραγματικά ένα νέο ξεκίνημα για την μπάντα που συχνά την συνέκριναν  με τους Dream Theater, τους Seventh Wonder και τους Evergrey. To album προσφέρει στιβαρό progressive / melodic metal με δυνατή παραγωγή και έναν εξαιρετικά ταλαντούχο τραγουδιστή εν ονόματι Henrik Båth. Οι υπόλοιποι μπάντα είναι εξαιρετικί μουσικοί και δημιούργησαν μνημειώδη μουσικά τοπία στα οποία ο τραγουδιστής τους μπορεί να ξεχωρίσει. Όμορφα riffs, εξαιρετικά και ατμοσφαιρικά πλήκτρα και πιασάρικες μελωδίες υπάρχουν παντού στον δίσκο. Τα prog στοιχεία στα riffs και στο rhythm section ακούγονται πολύ φυσικά. Οι στοίχοι είναι σε αρκετά σημεία κλισέ αλλά τις περισσότερες φορές είναι καλογραμμένοι. Ξεχωρίζουν τα Alive (Part II)“(προσωπικό αγαπημένο) και  In Front of You. Το δεύτερο μέρος του δίσκου έχει μερικές μονότονες στιγμές και φαίνεται λίγο ρηχό χωρίς δυναμισμό. Είναι το μόνο στοιχείο που μειώνει την ποιότητα του δίσκο. Το Human είναι σίγουρα ένα βήμα μπροστά για την καριέρα της μπάντας και απόδειξη ότι οι Darkwater” έχουν ακόμα κάτι να προσφέρουν.

7.5 / 10

Goran Petrić