Crippled Black Phoenix @ Fuzz Club, 26-11-2016

Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.

by Anna Despotidi

(translated by Alexandros Mantas) 

I set off for Fuzz Venue without having a clue of what I was about to experience, since I’d never really been into Crippled Black Phoenix, save a couple of songs I heard a few days before this gig.

When the doors opened the crowd was very thin, but this was about to change at 9 o’clock. A few minutes later Hypnotic Nausea climbed the stage. The three-unit band from Athens, with electronic and ambient elements, kicked off their set somewhat mildly, but past the first couple of songs, they increased the tension and they seemed to relax and enjoy themselves. They played a shade over thirty minutes, paving the way appropriately for Crippled Black Phoenix.

Till then the Fuzz Venue was stock full. After a ten-minute intermission, at 22:20 the band members entered the stage and the crowd greeted them heartily. They kicked off with Bronze‘s opening track Dead Imperial Bastard and Deviant Burials came after that. A short pause to bid welcome to the audience, introduce themselves and ask the attendants if they had bought their new album. Regarding the dilemma posed, whether the crowd would prefer to listen to new or older stuff, the favour was, as is the custom, with the older one. Nevertheless the band went on delivering the next two tunes of their latest release, more melodic and less aggressive, with Belinda’s Kordic vocals on a leading role.

An eight-unit band is hard to come-by and their music filled the room and despite the fact that till then the older material was set aside, people seemed to be acquainted with Bronze, because you could see people singing along to the lyrics. An hour passed and Justin Greeves, the man who glues together the band after all these years, informed us that they intended to play for one more hour, if we hadn’t any objection. Shouts and applause was the answer he got and he rewarded the crowd with two older songs, something that clearly showed how much the audience was hooked to the band’s music. The give and take between the band and the audience was constant, and the same went between the band members.

The gig’s most overwhelming moment came two songs before the end, when Daniel Änghede came close to the microphone and repeated three times the number four. Before I catch up with what he said, the crowd went crazy, the bass kicked in and everybody was grasped by its pulse. The three electric guitars joined and every soul sang and danced passionately. When the song ended, Daniel asked from the audience to smile and punch the air, to take a photo and send it to his mother, a ritual of his at every gig.

A couple of songs later they declared laughing that the night was over and prompted the crowd to scream for more. Half a minute later they were back on stage to play We Forgotten Who We Are and two more tunes.

The highlight was the end, when during the last song Burnt Reynolds, Justin Greaves took the guitar and went offstage into the crowd while still playing. Clearly filled with positive feelings of that night, he said that when you’re feeling down only an audience like this could lift your spirits. He spoke about their first visit in Athens back in 2007 and he said that this is one of their favourite places they have ever performed.

When they left the stage I took a glance at my watch and I was astonished to find out that two and a half hours had passed since they plugged in. One of the “warmest” gigs I’ve ever been to, because you could feel that the band and attendants were one, and they were also seemingly excited to come back.

Photos: Anna Despotidi (Rule Of Thirds Photography)

Από την Άννα Δεσποτίδη

(μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς) 

Ξεκίνησα για το Fuzz χωρίς να ξέρω τι θα συναντήσω μιας και δεν είχα ξανακούσει τους Crippled Black Phoenix, παρά μόνο ελάχιστα κομμάτια τους λίγες μέρες πριν τη συναυλία.

Μπαίνοντας λίγη ώρα μετά που άνοιξαν οι πόρτες, ο κόσμος ήταν ελάχιστος, πράγμα που άλλαξε όταν η ώρα πλησίασε τις 21:00. Λίγα λεπτά μετά εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Hypnotic Nausea. Τριμελής μπάντα από την Αθήνα, με electronic και ambient στοιχεία, ξεκίνησαν ήρεμα, όμως οι τόνοι ανέβηκαν μετά από τα δύο πρώτα κομμάτια όπου φάνηκε να χαλαρώνουν και να ευχαριστιούνται  και οι ίδιοι περισσότερο τη βραδιά. Έπαιξαν λίγο παραπάνω από μισή ώρα, προετοιμάζοντας ταιριαστά το έδαφος για τους Crippled Black Phoenix.

Μέχρι εκείνη την ώρα ο κάτω χώρος του Fuzz είχε γεμίσει εντελώς και μετά από μια δεκάλεπτη αναμονή, στις 22:20 τα μέλη της μπάντας έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή, με τον κόσμο να τους υποδέχεται με ενθουσιασμό. Άνοιξαν τη συναυλία τους με το “Dead Imperial Bastard” που είναι και το πρώτο κομμάτι του νέου τους δίσκου “Bronze” (οι κριτικές μας εδώ). Ακολούθησε το δεύτερο κομμάτι του νέου δίσκου “Deviant Burials” και μετά έκαναν μία παύση για να καλωσορίσουν το κοινό τους. Συστήθηκαν, χαιρέτησαν και ρώτησαν τον κόσμο αν αγόρασε το νέο τους δίσκο. Στην ερώτηση προς τον κόσμο αν προτιμάνε να ακούσουν παλιά ή νέα κομμάτια, όπως γίνεται τις περισσότερες φορές η απάντηση ήταν «τα παλιά». Παρόλ’ αυτά η βραδιά συνεχίστηκε με τα επόμενα δύο κομμάτια του νέου δίσκου, πιο μελωδικά και πιο χαμηλά σε ένταση, με τα γυναικεία φωνητικά της Belinda Kordic να έχουν τον πρώτο ρόλο.

Μιας και δεν συναντάς συχνά οκταμελή μπάντα, η μουσική τους γέμιζε το χώρο δυνατά, και παρά το ό,τι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν παίξει κομμάτια από παλιότερους δίσκους, το κοινό φαινόταν να γνωρίζει τη νέα τους κυκλοφορία μιας και μπορούσες να διακρίνεις τον κόσμο να τραγουδάει τους στίχους τους. Μετά τη μία ώρα, ο Justin Greaves, η “κόλλα” που κρατάει δεμένη την μπάντα αυτή στο πέρασμα του χρόνου, ενημέρωσε ότι σκοπεύουν να παραμείνουν για άλλη μία ώρα αν δεν έχουμε αντίρρηση. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε με φωνές και χειροκροτήματα και εκείνος του αντάμειψε με δύο κομμάτια από παλιότερο δίσκο, όπου εκεί φάνηκε πραγματικά η απήχηση που έχει αυτό το συγκρότημα στο κοινό του. Η επικοινωνία με τον κόσμο ήταν συνεχής, καθώς και μεταξύ των μελών της μπάντας.

Η πιο δυνατή στιγμή της βραδιάς ήρθε δύο κομμάτια πριν το τέλος, όταν Daniel Änghede πλησίασε το μικρόφωνο και επανέλαβε τρεις φορές το νούμερο 4. Πριν προλάβω να καταλάβω τι είπε, το κοινό ξεσηκώθηκε, το μπάσο ξεκίνησε, και όλοι άρχισαν να κινούνται στο ρυθμό του. Ακολούθησαν οι τρεις ηλεκτρικές κιθάρες, τα χέρια σηκώθηκαν ψηλά και όλος ο κόσμος τραγουδούσε και χόρευε παθιασμένα. Με το τέλος του τραγουδιού ο Daniel ζήτησε από το κοινό να χαμογελάσει και να σηκώσει τα χέρια ψηλά, βγάζοντας μια φωτογραφία για να τη στείλει στη μητέρα του όπως κάνει σε κάθε τους συναυλία.

Δύο κομμάτια μετά ανακοίνωσαν την αποχώρησή τους από τη σκηνή γελώντας και προτρέποντας το κοινό να τους φωνάξει να γυρίσουν για encore. Μισό λεπτό μετά επανήλθαν με το “We Forgotten Who We Are” και παρέμειναν για άλλα δύο κομμάτια.

Το αποκορύφωμα της βραδιάς ήταν και το τέλος της, όταν κατά τη διάρκεια του τελευταίου κομματιού “Burnt Reynolds”, ο Justin Greaves πήρε την κιθάρα του και κατέβηκε στον κόσμο όπου συνέχισε να παίζει ανάμεσά τους. Φανερά «γεμάτος» από τη βραδιά ευχαρίστησε τον κόσμο λέγοντας ότι όταν νιώθεις άσχημα μόνο ένα τέτοιο κοινό μπορεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Μίλησε για την πρώτη τους φορά που ήρθαν στην Αθήνα το 2007, και είπε ότι ειλικρινά είναι ένα από τα καλύτερα μέρη στο κόσμο για να παίζουν τη μουσική τους.

Όταν αποχώρησαν από τη σκηνή, προς μεγάλη μου έκπληξη κοίταξα το ρολόι μου και συνειδητοποίησα ότι είχαν περάσει 2μιση ώρες από τη στιγμή που ανέβηκαν. Από τις πιο ζεστές συναυλίες που έχω πάει μιας και το συγκρότημα σε έκανε να νιώθεις ό,τι πραγματικά ένιωθαν κοντά στους ανθρώπους που ήταν εκεί και φανερά ήταν ενθουσιασμένοι που επέστρεψαν στην Ελλάδα.

Φωτογραφίες: Άννα Δεσποτίδη (Rule Of Thirds Photography)