Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
by Christos Minos
On Friday, January 12th, the concert of the Norwegian Arcturus was set, which, from their earliest days until today, have enjoyed the appreciation of a large number of listeners despite their relatively few albums. Along with them, in the honorary role of supporting acts were two Greek bands, each one set in different music genre: Bordeline Syndrome and Diablery.
The concert would take place at Temple at Gazi and since eight o’ clock, a long queue had been gathered outside the venue full of people waiting to show off their ticket. Around a few minutes to 21:00 when I entered the venue myself, the number of people was remarkable as we anticipated the appearance of the first band of their evening, Bordeline Syndrome for which I had heard very positive things without having a particular a personal opinion on their music. The band with its experimental instrumental material was able to convince people who had no previous contact with their songs. Their style reminded me of influential math-rock bands like Don Caballero but also other influences -prog rock and jazz references- that allow them to express a style that despite the absence of vocals is exciting to hear. It’s also exciting to watch band members alter rhythms in a furious way in response to the difficulties that such ventures require. Their relatively small setlist proved that they are indeed a promising band. After about 40 minutes, they left speechless as when they stepped onto the stage.
The next band was also Greek, but their music is very different. Another band with the music of which I was not familiar and also relatively new in the field, the black metallers Diablery were closer to the past sound of Arcturus. A reason why emerging bands are chosen to support older bands with a high degree of recognition is to seize the opportunity to communicate their music to a larger audience. And that’s what Diablery did with a very good performance. Around 22:30 they went on stage wearing hooded suits which covered their heads carrying something indefinitely ominous that would be transfixed in front of our eyes. With a great sound as an ally, the band made a good impression from the first minute with the atmospheric version of the black metal they play. The illumination of the scene with the stunning colors showered the heavy riffs that flooded the whole venue. Throughout their set, there was a tendency for something different from the usual, reminding me of the great Schammasch that if my impression is true is a big influence. Shortly before the end, they talked about the greatness of the headliners to whom they bow, literally, since that was what their singer-guitarist actually did.
The time that Arcturus would appear on stage was approaching and at the same time the number of people joining the audience grew immensely, at a dramatic pace I would say. From the beginning of the evening I stood somewhere in the middle of the venue but since 22:00 the atmposphere due to the mass of people in the area was almost suffocating. Gradually, I found myself retreating and at some point I reached the entrance in order to take a breath, and even there there were so many people… I do not know if a sold out means that a spectator is stacked with those beside him/her, because it is not just a matter of comfort but also safety.
Under these adverse conditions I tried to watch the performance of Arcturus. Fortunately, the band was determined to do their best for their Greek friends. Vortex was a very eager frontman, who either preceded the songs in a fanciful way or made fun about who is our favorite singer of Iron Maiden; he is a tremendous as a personality and aslso physically. Next to the songs of their latesst –and very good- album we listened to tracks from the past that the passage of time does not alter their radical character at all. Nightmare Heaven, Shipwrecked Frontier Pioneer, Chaos Path that remains one of the finest 90s songs included in the masterpiece La Masquerade Infernale.
The evening was an anthology of the band’s best moments with Vortex announcing surprises towards the finale of the evening. And he was right: the end of the evening was sealed with a thunderbolt like To Thou Who Dwellest in the Night which was so played very loudly, threatening to demolish the venue. But the end of the night was sealed with a buzz about the prevailing conditions that threatened to undermind the performance of the bands.
Past twelve I left Temple facing a rainy scenery that was expected to sink the Athenian streets with traffic. With the thought that I had watched -despite the difficulties- a great concert, I had all the patience in the world to head back home.
Photos: Anastasia Papadaki, Dionisis Partheniadis, Afroditi Zaggana, Christina Alosi for Temple
από τον Χρήστο Μήνο
Την Παρασκευή 12 του μήνα είχε οριστεί η συναυλία των Νορβηγών Arcturus που από την δημιουργία ως σχήμα μέχρι και σήμερα απολαμβάνουν της εκτίμησης μεγάλου αριθμού ακροατών παρά τη σχετικά μικρή δισκογραφική τους παρουσία. Μαζί τους, στον τιμητικό ρόλο του support ήταν δυο ελληνικές μπάντες, η κάθε μία ταγμένη σε διαφορετικά μουσικά πρότυπα: οι Bordeline Syndrome και οι Diablery.
Η συναυλία θα λάμβανε χώρο στο Temple στο Γκάζι και από τις οκτώ είχε ήδη μαζευτεί μεγάλη ουρά έξω από το μαγαζί περιμένοντας να επιδείξουν το εισιτήριο τους. Γύρω στις 21:00 παρά που μπήκα μέσα ο αριθμός των ατόμων ήταν αξιοσημείωτος καθώς περιμέναμε την εμφάνιση της πρώτης μπάντας της βραδιάς, τους Bordeline Syndrome για τους οποίους είχα ακούσει πολύ θετικά πράγματα χωρίς να έχω ιδίαν άποψη για την μουσική τους. Η μπάντα με το πειραματικό instrumental υλικό ήταν ικανή να συνεπάρει και άτομα όπως εμένα που ερχόντουσαν σε παρθενική επαφή με τα τραγούδια τους. Το στυλ τους που προσωπικά μου έφερε σημαίνοντες μπάντες του math-rock όπως οι Don Caballero στο μυαλό αλλά και άλλες επιρροές -prog rock και jazz αναφορές- που τους επιτρέπουν να εκφράσουν ένα στυλ που παρά την απουσία φωνητικών είναι συναρπαστικό να ακούς. Όπως συναρπαστικό είναι και να παρακολουθείς τα μέλη της μπάντας να αλλάζουν ρυθμούς με έξαλλο τρόπο ανταποκρινόμενοι στις δυσκολίες που τέτοια εγχειρήματα απαιτούν. Το σχετικά μικρό setlist απέδειξε πως είναι πράγματι μια ελπιδοφόρα μπάντα. Μετά από περίπου 40 λεπτά αποχώρησαν αμίλητοι όπως και όταν ανέβηκαν στη σκηνή.
H επόμενη μπάντα ήταν επίσης ελληνική η μουσική της όμως θα κυμαινόταν σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς. Άλλη μια μπάντα με την οποία δεν ήμουν εξοικειωμένος με την μουσική τους, σχετικά καινούργια στο χώρο, οι black metallers Diablery ήταν πιο κοντά στον παρελθόντα ήχο των Arcturus. Εικάζω πως ένας λόγος που επιλέγονται νεοεμφανιζόμενες μπάντες να πλαισιώσουν αρχαιότερες από αυτές μπάντες με μεγάλο βαθμό αναγνωρισιμότητας, είναι για να αδράξουν την ευκαιρία να επικοινωνήσουν τη μουσική τους σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Και ακριβώς αυτό έπραξαν οι Diablery με μια πολύ καλή εμφάνιση. Γύρω στις 22:30 ανέβηκαν στη σκηνή φορώντας στολές με κουκούλες να καλύπτουν το κεφάλι τους κουβαλώντας κάτι απροσδιόριστα δυσοίωνο το οποίο θα μετουσιωνόταν μπροστά στα μάτια μας. Με σύμμαχο ένα πολύ καλό ήχο η μπάντα κέρδισε από τα πρώτα λεπτά τις εντυπώσεις με την ατμοσφαιρική εκδοχή του black metal που υπηρετούν. Ο φωτισμός της σκηνής με τα απόκοσμα χρώματα έλουζε τα βαριά riffs που πλημμύριζαν όλη τη αίθουσα. Καθόλη τη διάρκεια του προγράμματος από το black metal τους έβγαινε η τάση για κάτι το διαφορετικό από τα συνηθισμένα, σε σημεία μου θύμισαν τους σπουδαίους Schammasch που αν ευσταθεί η εντύπωση μου είναι μια φοβερή επιρροή. Λίγο πριν το τέλος, μίλησαν για τη σπουδαιότητα των headliners στην οποία υποκλίνονται, κυριολεκτικά, αφού μόνο έτσι θέλησε να καταθέσει την τιμή του προς αυτούς ο τραγουδιστής και κιθαρίστας της μπάντας.
Η ευτυχής ώρα που θα εμφανίζονταν οι Arcturus στη σκηνή πλησίαζε ταυτόχρονα όμως και η προσέλευση του κόσμου αυξανόταν, με δραματικούς ρυθμούς θα έλεγα. Από την αρχή της βραδιάς στεκόμουν κάπου στη μέση της αίθουσας από τις 22:00 όμως η μάζα των ανθρώπων που βρισκόταν στο χώρο γινόταν σχεδόν ασφυκτική. Σταδιακά βρέθηκα να οπισθοχωρώ και κάποια στιγμή έφθασα μέχρι την είσοδο προκειμένου να πάρω μια ανάσα, κι εκεί υπήρχε πολύς κόσμος… Δεν ξέρω αν το sold out πρέπει να συνεπάγεται μια κατάσταση που ο θεατής στοιβάζεται στο διπλανό του,δεν είναι θέμα μόνο άνεσης αλλά και ασφάλειας.
Κάτω από τις αντίξοες συνθήκες που περιγράφω προσπάθησα να παρακολουθήσω την εμφάνιση των Arcturus. Ευτυχώς η μπάντα ήταν αποφασισμένη να δείξει το υπέροχο πρόσωπο της για τους εν Ελλάδι φίλους της. Με ηγέτη έναν πολύ ευδιάθετο Vortex που είτε προλόγιζε με ευφάνταστο τρόπο τα τραγούδια είτε έκανε πλάκα με το ποίος είναι ο αγαπημένος του κοινού τραγουδιστής των Maiden, είναι μια τεράστια προσωπικότητα όπως και το ύψος του. Δίπλα στα τραγούδια από το τελευταίο τους -πολύ καλό- δίσκο ακούστηκαν κομμάτια από το παρελθόν που το πέρασμα του χρόνου δεν αλλοιώνει διόλου το ριζοσπαστικό τους χαρακτήρα. Nightmare Heaven, Shipwrecked Frontier Pioneer, το Chaos Path που παραμένει ένα από τα καλύτερα τραγούδια της δεκαετίας τoυ ‘90 συμπεριλαμβανόμενο στο αριστούργημα La Masquerade Infernale.
H βραδιά ήταν μια ανθολογία των καλύτερων στιγμών της μπάντας με τον Vortex να αναγγέλει εκπλήξεις κατευνθυνόμενοι προς το φινάλε της βραδιάς. Και είχε δίκιο: το τέλος της βραδιάς επισφραγίστηκε με ένα πάταγο όπως το To Thou Who Dwellest in the Night που αποδόθηκε τόσο δυνατά απειλώντας να κατεδαφίσει το χώρο. Το τέλος της βραδιάς έκλεισε όμως και με ένα λυγμό για τις επικρατούσες συνθήκες που βάλθηκαν να υπονομεύσουν την απόδοση των συγκροτημάτων εφόσον δεν πρόσφεραν το κατάλληλο περιβάλλον να τις απολαύσεις.
Περασμένες 12 αποχώρησα από τη συναυλία αντικρίζοντας ένα σκηνικό βροχής που αναμενόμενα βύθιζε στην κίνηση τους Αθηναϊκούς δρόμους. Με τη σκέψη πως είχα παρακολουθήσει -παρά τις αντιξοότητες- μια υπέροχη συναυλία μπόρεσα να οπλιστώ με υπομονή για το ταξίδι της επιστροφής προς το σπίτι.
Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη, Διονύσης Παρθενιάδης, Αφροδίτη Ζαγγανά και Χριστίνα Αλώση για το Temple
Be the first to comment